ฉันรักแกว่ะ.... ยัยยุ่น

ชี้แจงซักนิดก่อนอ่านค่าาา ตัวหนังสือสีน้ำเงินคือการพูดด้วยภาษาอังกฤษ ส่วนภาษาญี่ปุ่นจะใช้เป็นตัวหนังสือสีชมพูนะคะ
ขอให้สนุกกับการอ่านค่าาา
 
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
          ฉันชอบความสงบเพราะมันทำให้ทุกๆอย่างดูราบรื่นไปหมด ไม่วุ่นวาย ไม่เสียงดัง แต่ถึงกระนั้นฉันก็เลือกไม่ได้ที่จะต้องปลีกตัวออกห่างจากความสงบ ณ ที่แห่งนั้น ทุ่งนาที่ฉันรัก บ่อน้ำที่ฉันชอบไปตกปลากับพ่อประจำ ถ้าให้เลือกได้ฉันอยากจะอยู่แบบนั้นไปตลอดชีวิตซะจริง แต่เสียดายที่ชีวิตฉันไม่ได้มีทางเลือกแบบนั้นฉันมันก็แค่นักศึกษาคนนึงที่พยายามเรียน เรียน เรียนๆๆๆ ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ฐานะทางบ้านฉันก็ไม่ค่อยจะดีนัก ที่เข้ามาเรียนได้เพราะมีทุนเรียนดีบวกกับที่ฉันเป็นนักกีฬาวิ่งแข่ง ฉันเลยได้เข้าโควตาพิเศษที่โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง
 
          ด้วยความที่ว่าฉันไม่ชอบความวุ่นวาย เวลามีใครจะมาตีสนิดเป็นเพื่อนก็จะพยายามคุยด้วยแต่พักหลังๆมาฉันคิดว่าคงจะมาคบเพราะเป็นเด็กเรียนลอกการบ้านได้ฉันเลยไม่สนคนพวกนั้นอีกเลย บางทีฉันก็โดนพวกรุ่นพี่มานัดตีกับฉันบ้าง เพราะมาหาว่าฉันไปแย่งแฟนเขา ซึ่งขนาดฉันยังไม่รู้เลยว่าแฟนของรุ่นพี่คนนั้นหน้าตาเป็นยังไงชื่ออะไร ฉันเลยกลายเป็นหมาป่าผู้โดดเดี่ยวอยู่ทุกวันนี้ แต่ฉันเริ่มจะรับรู้สึกว่าความสงบของฉันมันกำลังจะหายไปเมื่อมีผู้หญิงคนนึงย้ายเข้ามาในห้อง
 
//คาบโฮมรูม ห้อง 325
 
“นักเรียนทำความเคารพ” ฉันบอกทำความเคารพเมื่ออาจารย์เข้ามาในห้อง
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
“สวัสดีคะ เชิญนั่งได้คะ” พอทุกคนในห้องนั่งพร้อมกันเสร็จอาจารย์ค่อยพูดขึ้น
“อย่างที่นักเรียนได้ทราบเมื่อเช้านี้แล้วว่าโรงเรียนเรามีนักเรียนแลกเปลี่ยนย้ายเข้ามาซึ่งเขาจะมาอยู่ห้องเรา”
 
          พอผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในห้องคนทั้งห้องก็พากันมองเป็นตาเดียวคงเพราะความสวยที่บาดตาบาดใจหลายๆคนในห้อง ผมที่ดำยาวสลวยได้รวบขึ้นและมัดอย่างเรียบร้อยและแต่งกายด้วยชุดนักเรียนของโรงเรียน
 
“แนะนำตัวหน่อยสิจ๊ะ”
“สวัสดีค่ะ เราชื่อ ฮามาโนะ มิจจิโกะ เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศญี่ปุ่น ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยคะ” พอเธอพูดจบก็โค้งเล็กน้อยให้
“พิมพ์ประพาย เธอช่วยดูแลมิจจิโกะด้วยนะ”
“ได้ค่ะ”
 
          พออาจารย์พูดจบอาจารย์ก็ให้มานั่งข้างๆฉันแล้วเริ่มคาบโอมรูมก่อนที่จะปล่อยให้ไปเรียนคาบต่อไป ถึงฉันจะพอพูดภาษาอังกฤษได้ในระดับนึงแต่ก็ไม่ได้ความว่าจะไม่ประหม่า ในคาบเรียนฉันต้องคอยบอกอธิบายงานและช่วยแปลให้มิจจิโกะก็พยายามเรียนรู้ภาษาไทยจากฉันไปเรื่อยๆ
 
//โรงอาหาร
 
          พอถึงช่วงพักกลางวันมิจจิโกะก็โดนรุมล้อมไปด้วยหนุ่มๆและสาวๆจากแต่ละระดับชั้นเพื่อมาทำความรู้จักกับสาวสวยผู้นี้ฉันเลยต้องพยายามใจเย็นเข้าไว้ ฉันไม่ชอบที่ๆมีเสียงดังยิ่งคนเยอะยิ่งไม่ชอบ
 
“อ... เอ่อ จะพูดยังไงดีวะ My name’s ___ @$!#$#@&%^&@%($^@#^%” ทุกคนที่มารุมล้อมมิจจิโกะก็พากันพยายามพูดกับเธอและด้วยความอัธยาศัยดีของเธอก็ทำให้พวกนั้นหลงกันไปตามๆกัน
 
          พอฉันนั่งรอมิจจิโกะซักพักนึงเธอก็บอกให้ฉันพาไปเดินเล่นในโรงเรียนแล้วค่อยลาพวกที่มานั่งกินข้าวด้วยพร้อมกับจับมือฉันแล้วดึงให้ออกจากที่นั่นอยากรวดเร็ว เจนเดินมาถึงสวนพฤกษศาสตร์เธอเลยชวนฉันนั่งเล่นตรงนี้ก่อนจะไปเข้าเรียนคาบต่อไป
 
“มิจจิโกะซัง?” ฉันหันไปถามเธอเพราะฉันเห็นเธอจ้องฉันมาตั้งนานแล้ว
“แซนจัง ตอนที่อยู่โรงอาหารเป็นอะไรหรือปล่าว สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“อ๋อ ไม่เป็นไรๆเราไม่ค่อยชอบเวลามีคนเยอะๆ”
“แต่ก็นั่งรอเรานี่”
“อืม เราก็ต้องรอยู่แล้วซิในห้องไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามาคุยเท่าไร่เพราะไม่มั่นใจในการพูดภาษาอังกฤษของตัวเองหน่ะ”
“แซนใจดีจัง” มิจจิโกะหันมาให้ฉันพร้อมยิ้มหวานที่ส่งมาให้ทำให้ฉันหน้าร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัวฉันเลยแก้เขินโดยการหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาเพื่อทำงานต่อ
“เอ่อ... แซนจัง”
“ม....มีอะไรเหรอ”
“หนังสือ.... มันกลับหัวอยู่นะ”
“อ... อ่าวเหรอ แห่ะๆ” ฉันเอามือเกาจมูกแก้เขินก่อนที่จะก้มลงไปทำงานต่อ
 
//คาบบ่าย
 
          พอถึงคาบบ่ายฉันก็สอนให้มิจจิโกะดูตารางเรียนกับหัดเขียนภาษาไทยจนฉันได้รู้ว่ามิจจิโกะเรียนรู้ไวมาก อาจารย์ก็ช่วยนิดๆหน่อยๆในเรื่องการออกเสียงกับการใช้คำของวัยรุ่นสมัยใหม่ มิจจิโกะเป็นพวกชอบเรียนและชอบเรื่องการเรียนรู้ภาษาอื่นนอกจากภาษาของประเทศตัวเอง เลยทำให้สนใจในการเรียนภาษาไทยเป็นพิเศษ แต่ทว่ากลับไม่ค่อยรู้เรื่องของคอมพิวเตอร์เท่าไหร่
“อ.... เอ่อ มิจิโกะซัง... ตรงนั่นผิดนะ”
“เอ๋~ จริงเหรอ”
“มิน่าละทำไมถึงกดรีทัชรูปต่อไปไม่ได้”
“เอ้ยย เดี๋ยวอย่าพึ่งเอาอันนั้นไปลบบ” ทันใดนั้นภาพที่มิจจิโกะรีทัชไปเมื่อสักครู่ได้หายไปโดยที่ไม่มีทางกลับคืนมา~
“……QAQ” ฉันส่ายหน้ากับความใสซื่อของคนทิ่อยู่ตรงหน้าฉันซะจริง
 
          พอถึงเวลาส่งงานฉันก็ไปช่วยบอกอาจารย์ให้ ก็เลยได้ส่งทีหลังอีกรอบแต่คะแนนจะลดลง2คะแนนฉันเลยขอบคุณอาจารย์ก่อนที่จะเก็บของเพื่อเตรียมตัวไปวิ่งที่สนามกีฬาโรงเรียนเหมือนทุกวัน
 
//สนามกีฬาโรงเรียน
 
“แฮ่กๆๆๆ.....” พอฉันวิ่งเสร็จมิจจิโกะก็เอาน้ำมาให้พร้อมผ้าซับเหงื่อ
“ขอบคุณคะ” ฉันยิ้มให้มิจจิโกะก่อนที่จะรับผ้ามาซับเหงื่อพร้อมกับดื่มน้ำจนหมดขวด
“มิจจิโกะจะได้ไปนอนที่ห้องไหนเหรอได้ยิยแว่วๆมาว่าอยู่หอเดียวกันกับเราด้วย”
“ก็ห้องเดียวกันกับแซนไง”
“อ๋อ~~~ เอ๊ะ..... เอ๋~!!!”
“ตกใจเวอร์เกินไปแล้ว ไม่อยากอยู่ด้วยกันกับเราเหรอ QAQ” มิจจิโกะส่งสายตาอ้อนๆมาให้ฉันทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆ
‘ให้ตายสิทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้สวยขนาดนี้กันนะ’
“ม...ไม่ใช่อย่างนั้น แค่ตกใจเพราะไม่มีใครบอกว่ามิจจิโกะซังจะมาอยู่ด้วย”
“แค่นั้นจริงๆนะ....”
“จริงคะ” พอฉันพูดจบมิจจิโกะก็หันมายิ้มหวานให้ใจฉันละลายอีกครั้ง
 
          ฉันหลบอาการเขินอายด้วยการชวนหลับหอพักเพราะเดี๋ยวมันจะมืดค่ำซะก่อน พอมาถึงห้องก็พบว่ามีลังเข้ามาวางไว้ในห้องประมาณ 3-4 กล่อง ฉันเลยช่วยมิจจิโกะจัดของให้เข้าที่ส่วนของใช้ส่วนตัวก็ให้เธอจัดการเอง
 
“ฟุ่ว~~ เสร็จซักที เล่นเอาซะเหงื่อออกเยอะกว่าเดิมเลยไปอาบน้ำดีกว่าเหนียวตัวจัง” พอฉันพูดกับตัวเองเสร็จก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อที่จะไปอาบน้ำชำระเหงื่อจากการออกกำลังกายและการจัดของ
“แซนจะไปอาบน้ำเหรอ”
“อืม เราขออาบก่อนนะ”
“เราอาบด้วยซิ” พอมิจจิโกะพูดจบก็รีบถอดเสื้อนักเรียนออกทันที
“O.O!! เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆๆ ทำไมถึงจะมาอาบพร้อมเราละ”
“อาบน้ำพร้อมกันไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่” มิจจิโกะถามฉันด้วยใบหน้าใสซื่อและทำเหมือนกับว่าการอาบน้ำร่วมกันเป็นเรื่องปรกติ
“มิจจิโกะซัง ที่เมืองไทยหน่ะ ถ้าไม่ใช่คู่รักกันจริงๆเขาไม่อาบน้ำพร้อมกันหร่อกนะ”
“อ้าว อย่างนั้นหร่อกเหรอ”
“ถ้าอย่างนั้นมิจจิโกะซังจะอาบน้ำก่อนไหม เรารอก่อนได้”
“รับทราบค่าา” พอมิจจิโกะพูดพร้อมตะเบะท่ารับก่อนทำหน้าล้อเลียนฉันแล้วเข้าห้องน้ำไป
 
แกร๊ก!
 
          ฉันนอนรอได้ไม่นานมิจจิโกะก็ออกมาจากห้องน้ำฉันเลยรีบเข้าไปอาบน้ำ ฉันไม่ได้รีบเพราะฉันเหนียวตัวหรือร้อนอะไรเลยแต่เป็นเพราะมิจจิโกะออกมาจากห้องน้ำพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่ปิดร่างกายที่แสนจะน่า..... ‘เอ้ยย ที่ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย’
 
แปะๆ! ฉันตบหน้าตัวเองให้รู้สึกตัวก่อนที่จะอาบน้ำต่อ ‘พรุ้งนี้ตอนเย็นคงต้องพาไปซื้อผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ซะแล้วละมั้ง’