Dark's killer

บทที่7
 
เวลาต่อมา ณ โรงเรียนมัธยมชื่อดังในกรุงปักกิ่ง
                สรุปแล้ว ที่ไปบ้านของนายไท่หยางวันนี้ก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย เพราะป้าเหมยมัวแต่มาชวนคุยเรื่องของนายไท่หยาง แล้วก็ถามถึงชีวิตความเป็นอยู่ของฉันที่ไต้หวันอยู่ได้ตั้งนานสองนาน จนกระทั่งนายไท่หยางอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ลากฉันมายืนจ้องกำแพงโรงเรียนที่สูงชะลูด หมอนี่จะปีนได้แน่เหรอ
                “นายจะโดดไปถึงข้างบนนั่นได้เหรอ มันไม่มีช่องให้เหยียบขึ้นไปเลยนะ” ฉันถามขึ้นอย่างสงสัยว่าคนธรรมดาอย่างนายไท่หยางจะปีนขึ้นไปได้ยังไง ถ้าไม่ได้ฝึกวิทยายุทธขั้นเทพอย่างฉัน
                “ห่วงตัวเองก่อนเถอะ” นายไท่หยางตอบก่อนจะกระโดดขึ้นไป แล้วใช้สองมือจับขอบกำแพงด้านบนไว้ จากนั้นก็ยกขาขึ้นไปเกี่ยวกับขอบกำแพงอย่างยากลำบาก...ฉันว่าละ
                ฉันอาศัยทักษะในการสปริงตัว กระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนขอบกำแพงด้านบน จากนั้นก็จับคอเสื้อนายไท่หยางขึ้นมาแล้วโยนเข้าไปในโรงเรียนเสียงดังอั๊ก! ก่อนที่ฉันจะกระโดดตามลงไป
                “โอ๊ย! ยัยบ้า ยัยปีศาจ ยัยโหด ยัยผีดิบ ยัยรุนแรง เล่นบ้าอะไรเนี่ยฮะ จับฉันโยนลงมาทำไม มันเจ็บนะโว้ย!” นายไท่หยางโอดครวญพลางต่อว่าฉันเป็นชุดๆ
                “เอ้า! ก็นายปีนช้า ฉันเห็นนายทำท่าเหมือนลำบากมากฉันก็เลยช่วยไง” ฉันตอบกลับอย่างไม่ยี่หระ
                “ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยปีศาจ!”
                “คำก็ยัยปีศาจ สองคำก็ยัยปีศาจ งั้นเชิญนอนอยู่ตรงนี้จนโรงเรียนเลิกเถอะย่ะ ไปละ โชคดี” ฉันพูดก่อนจะทำท่าเดินออกไปจากตรงนั้น แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเด็กม.ปลายปีหนึ่งสองคนพูดถึงยัยมีลี่
                “นี่เธอรู้มั้ย ว่าคุณมีลี่ที่เป็นดาวโรงเรียนเราถูกซ้อมนะ เห็นคนบอกว่าแฟนเขาที่ชื่อหวางไท่หยาง กับผู้หญิงที่ชื่อหลี่เย่หลี่อะไรสักอย่างเป็นคนทำ เห็นว่าตอนนี้พ่อของคุณมีลี่ที่เป็นนักธุรกิจใหญ่กำลังมาคุยกับอาจารย์ที่ห้องปกครองอยู่ แล้ววันนี้สองคนที่ทำก็ไม่รู้หายตัวไปไหนด้วย พวกอาจารย์นี่ตามหากันให้ควักเลยนะ งานนี้พ่อของคุณมีลี่คงไม่เก็บไว้แน่เลย”
                “จริงเหรอเธอ น่าสงสารคุณมีลี่นะ สงสารรุ่นพี่ไท่หยางด้วย เขาหล่อมากเลยนะเธอ” เด็กสองคนคุยกันอย่างออกรส จนไม่ได้หันมาสนใจฉันกับนายไท่หยางเลยแม้แต่น้อย
                เมื่อเด็กปีหนึ่งสองคนนั้นเดินออกไป ฉันกับนายไท่หยางก็มองหน้ากัน ก่อนที่ฉันจะพยุงเขาให้ลุกขึ้นมาแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องปกครองทันที ฉันกับนายไท่หยางเป็นคนซ้อมยัยมีลี่งั้นเหรอ ตลกน่า ฉันทำก็จริงอยู่หรอก แต่คนที่โดนซ้อมน่ะมันนายไท่หยางต่างหากเล่า
                “มาแล้วเหรอพวกเธอ ไปก่อเรื่องอะไรกันมา รู้มั้ยว่าพวกอาจารย์เขาตามหากันให้ควัก” เมื่อฉันกับนายไท่หยางไปถึงห้องปกครอง อาจารย์หัวหน้าฝ่ายปกครองก็ต่อว่าพวกเราทันที
                “พวกเราไม่ได้ทำนะคะอาจารย์ ไม่สิ คนที่โดนซ้อมน่ะมันนายไท่หยางนะคะ” ฉันพูดก่อนจะชี้ไปที่นายไท่หยาง เพื่อให้พวกอาจารย์กับพ่อของยัยมีลี่ได้เห็นบาดแผลกับรอยฟกช้ำบนหน้าของเขา
                “ก็แหงล่ะสิ ลูกสาวฉันบอกว่ามีคนไปช่วยเขาไว้ แล้วก็อัดเด็กนี่ให้ยังไงล่ะ!” คนที่คาดว่าน่าจะเป็นพ่อของยัยมีลี่ ลุกจากเก้าอี้รับรองมาขึ้นเสียงใส่หน้าฉัน หนอย! ไอแก่นี่
                “คุณเชื่อลูกสาวคุณงั้นเหรอ” นายไท่หยางเอ่ยถามขึ้นบ้าง
                “ฉันเชื่อทุกคำที่ลูกสาวฉันพูด ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง พวกแกก็ต้องรับผิดชอบ เพราะลูกสาวของฉันเกลียดพวกแก และฉันก็มีอำนาจพอที่จะไล่พวกแกออกจากโรงเรียนนี้แล้วก็ส่งพวกแกเข้าตารางได้ พรุ่งนี้ พวกแกเตรียมตัวออกจากที่นี่ไปนอนในคุกได้เลย พวกเด็กเวร” พ่อของยัยมีลี่กระซิบบอกฉันกับนายไท่หยาง ก่อนจะเดินออกไป
                “อาจารย์เชื่อเขาเหรอคะ” ฉันหันไปถามอาจารย์อีกรอบ
                “เฮ้อ! อาจารย์ก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกนะ แต่พ่อของหนูมีลี่น่ะเขามีอำนาจมากจริงๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ถึงจะอยากช่วยก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี” อาจารย์พูดก่อนจะกวักมือเป็นเชิงไล่ให้ฉันกับนายไท่หยางออกมาจากห้อง
                พ่อของยัยมีลี่งั้นเหรอ...มันเป็นใคร ใหญ่มาจากไหนกัน
                ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ
                ขณะที่อารมณ์ของฉันกำลังคุกรุ่น มือถือก็ดังขึ้น ชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอเป็นชื่อของหัวหน้า ฉันจึงไล่ให้นายไท่หยางกลับห้องเรียนไปก่อน
                “ค่ะหัวหน้า”
                “มีปัญหาเหรอลูก เกะกะมากรึเปล่า” เมื่อฉันรับสาย หัวหน้าก็ถามกลับมาทันที
                “นิดหน่อยค่ะ มันเป็นใครเหรอคะ” ฉันเองก็ถามกลับไปด้วยความสงสัย
                “มันชื่อจางเหรินหมิน เป็นไอ้ตัวบ้าอำนาจที่เกะกะมากคนหนึ่งเหมือนกันนะ พ่อรู้ว่าลูกอยากทำอะไรสักอย่าง แค้นมากก็จัดการเลยลูก งานนี้พ่อจะจ้างวานเอง” ประโยคหลังที่หัวหน้าพูดทำให้ฉันยิ้มกริ่ม
                ปกติแล้วฉันจะไม่ฆ่าใครถ้าไม่มีผู้จ้างวาน แต่งานนี้หัวหน้าออกปากเอง มีเหรอที่ฉันจะปฏิเสธ
                “ขอบคุณค่ะหัวหน้า” พูดจบฉันก็วางสาย แล้วหัวหน้าก็ส่งที่อยู่ของพ่อยัยมีลี่มาทันที
                เส้นสายของThe wolf มีอยู่ทุกที ไม่แปลกหรอกที่หัวหน้าจะรับรู้ทุกความเป็นไปของฉัน
                ฉันรีบออกจากโรงเรียนแล้วตรงไปยังบริษัทของพ่อยัยมีลี่ ตามที่หัวหน้าส่งที่อยู่มาให้ทันที พอแท็กซี่จอดปุ๊บ ฉันก็รีบวิ่งด้วยความเร็วแสงแทรกตัวตามมุมอับเพื่อหลบรัศมีของกล้องวงจรปิด แล้วตรงไปยังห้องทำงานของจางเหรินหมินทันที
                ฉันยืนอยู่ตรงมุมอับ หยิบปืนที่ซ่อนไว้ออกมาใส่ที่เก็บเสียงแล้วยิงกล้องวงจรปิดที่อยู่หน้าห้อง ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาชุบยาสลบที่พกไว้ แล้ววิ่งไปโปะยาสลบใส่เลขาที่อยู่หน้าห้องจากนั้นก็ถีบประตูห้องของนายจางเหรินหมิน ตามด้วยยิงกล้องวงจรปิดในห้อง ก่อนจะหันปืนไปจ่อหน้าเจ้าของห้องทันที
                “แก นังเด็กที่โรงเรียนนี่!” พ่อของยัยมีลี่พูดอย่างตกใจ เมื่อเห็นฉันบุกเข้าไป พร้อมกับปืนในมือ
                “ทำไมล่ะ ตกใจอะไรของแก มีอำนาจมากไม่ใช่เหรอ จะกลัวทำไมกับอีแค่ปืนกระบอกเดียว!” ฉันขึ้นเสียงใส่ด้วยอารมณ์คุกรุ่นที่ยังไม่ดับไป
                “แก แกเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงบุกเข้ามาที่นี่ได้” จางเหรินหมินเริ่มถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ
                “ฉันเหรอ ก็เป็นไอ้เด็กเวรที่แกไปขึ้นเสียงใส่ที่โรงเรียนไงเล่า!”
                “แกทำอะไรฉันไม่ได้หรอก แกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร ถ้าแกยิงฉัน พวกตำรวจมันจะแห่กันมาจับแกแน่”
                “อ๋อเหรอ? แล้วแกรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร” ฉันถามกลับ ก่อนจะขยับปลายกระบอกปืนให้เข้าใกล้ตาแก่บ้าอำนาจข้างหน้ามากขึ้น “รู้จักเฉิงอี้ใช่มั้ย หลานฝู โรเบิร์ต อากิระ ยุนโฮ ไอ้พวกนักธุรกิจที่ยิ่งใหญ่บ้าอำนาจพวกนี้น่ะ แกรู้จักพวกมันใช่มั้ย!” ฉันขึ้นเสียงใส่จนร่างตรงหน้าตัวสั่นอย่างหวาดกลัว
                ถ้าไอ้แก่นี่รู้จักคนพวกนั้น มันก็ต้องรู้จักฉันเหมือนกัน