Dark's killer

บทที่6

เช้าวันต่อมา ณ คอนโดฯของหลี่เย่หลี่

                ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงก๊อกแก๊กในครัว แล้วก็กลิ่นหอมๆของอะไรหลายๆอย่างก็ไม่รู้ตีกันเต็มไปหมด ฉันจึงเดินไปตามที่มาของเสียงกับกลิ่นหอมๆที่ว่า แล้วก็เจอกับแผ่นหลังกว้างๆของผู้ชายสูงๆคนหนึ่ง กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหาร

                “ทำอะไรของนาย” ฉันถามขึ้นอย่างโง่ๆแบบคนที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ไม่รู้จะพูดอะไร

                “ทำกับข้าวสิครับ ไม่ได้ซักผ้าอยู่ซะหน่อย” ไม่วาย นายไท่หยางก็กวนประสาทฉันอีกจนได้

                “แล้วนายไปเอาของมาจากไหน”

                “ก็ตู้เย็นอ่ะดิ” นายไท่หยางตอบกลับมาอย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อน

                “แล้วนายไปเอามาได้ยังไง” ฉันถามอีกที

                “ก็ตู้เย็นมันไม่ได้ล็อค”

                “ตู้เย็นมันไม่ได้ล็อคแล้วนาย...ไอ้บ้า! ใครจะปัญญาอ่อนไปล็อคตู้เย็นฮะ ฉันหมายถึง ใครอนุญาตให้นายเอาของจากตู้เย็นมาทำ...ฮ้า! หอมจังเลย” ขณะที่ฉันกำลังบ่นเรื่องของในตู้เย็น นายไท่หยางก็ดันยกจานกับข้าวมาผ่านหน้าฉันซะได้ มันหอมจริงๆนะ น่ากินด้วย

                “ไปล้างหน้า แปรงฟัน ล้างมือ แล้วก็มากินข้าวได้แล้ว รีบๆเลยนะฉันหิว เดี๋ยวฉันจะจัดโต๊ะรอ...เออนี่! ไม่ต้องอาบน้ำล่ะ กินเสร็จแล้วค่อยไปอาบ เร็วๆนะ” นายไท่หยางสั่งฉันเป็นชุด แล้วฉันจะทำยังไงได้ล่ะ ฉันเองก็หิวแล้วเหมือนกัน

                ฉันรีบวิ่งไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็ล้างมือตามที่นายไท่หยางบอก ก่อนจะมานั่งรออาหารอร่อยๆอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ว้าว! ทั้งหอม ทั้งน่ากิน ไม่คิดเลยว่านายไท่หยางจะทำอาหารเก่งกับเขาด้วย คราวนี้ก็อยู่ที่รสชาติแล้วล่ะนะ

                “ตาเป็นประกายเหมือนเด็กมองขนมเชียวนะเธอ ทำกับข้าวไม่เป็นใช่เป็นใช่มั้ยล่ะ ของในตู้เย็นถึงได้มีแค่ไข่ ไข่ ไข่ แล้วก็ไข่แบบนี้น่ะ” นายไท่หยางพูดพลางใช้ช้อนในมือชี้ไปที่กับข้าวที่มีแต่เมนูไข่

                “ยุ่งอะไรด้วยเล่า ทำเป็นทำไม่เป็นยังไงฉันก็ใช้ไข่พวกนี้เลี้ยงตัวเองมาจนโตก็แล้วกัน...หูย! อร่อยอ้ะ” ฉันพูดไปด้วย ตักข้าวใส่ปากไปด้วย จนนายไท่หยางต้องยื่นมือมาแจกมะเหงกให้ฉันหนึ่งที “โอ๊ย! เจ็บนะเว่ย”

                “ก็ทำให้เจ็บน่ะสิ ตอนกินน่ะใครเขาให้อ้าปากพูดกันฮะ ไอ้ข้าวติดคอเธอน่ะฉันไม่กลัวหรอก แต่ฉันกลัวว่าข้าวในปากเธอมันจะกระเด็นออกมาตกอยู่ในจานข้าวฉัน แล้วดูสิเนี่ย เป็นผู้หญิงอะไรใจดำชะมัด ปล่อยฉันนอนตายอยู่บนเตียง แผลก็ไม่ยอมล้างให้ ตัวก็ไม่ยอมเช็ดให้ ยัยปีศาจเอ๊ย!”

                “น้อยๆหน่อยเถอะ ใครเป็นยัยปีศาจกันยะ ฉันแบกนายมาจนถึงที่นี่มันก็ดีแค่ไหนแล้วฮะ ยังจะมาให้ทำแผล เช็ดตัวให้อีก ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายซะหน่อย มีมือก็ทำเองไปสิ” ฉันพูดก่อนตักข้าวเข้าปากอีกครั้ง

                “งั้นเป็นมั้ยล่ะ” นายไท่หยางถามฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ฉันวางช้อนลงแล้วรีบดื่มน้ำลงคอทันที

                “เป็นอะไรของนาย อย่ามาพูดบ้าๆนะ”

                “ก็เป็นเพื่อนกันไง เธอคิดไปถึงไหนเนี่ย” นายไท่หยางพูดก่อนจะหัวเราะด้วยความสะใจ

                “เชอะ! ไม่เอาหรอก ถ้าจะให้เป็นเพื่อนกับนายฉันสู้เป็นเพื่อนกับหมาข้างถนนยังดีกว่าอีก” ฉันตอบก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างสบายอารมณ์อีกรอบ

                “หึ!  รีบๆกินแล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้ไปโรงเรียนซะที”

                “ไปโรงเรียน? นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว สายขนาดนี้เขาคงให้เข้าโรงเรียนได้หรอกย่ะ”

                “ก็ปีนสิครับคุณผู้หญิง”

                “ฮะ?” ฉันถามอย่างตกใจ พร้อมกับเงยหน้ามองนายไท่หยาง

                “จะฮะอะไรเล่า รีบกินจะได้รีบไปอาบน้ำ จากนั้นก็พาฉันไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน แล้วค่อยไปโรงเรียน”

                “ตกลง” ฉันตอบตกลงทันที เมื่อได้ยินคำว่าบ้านออกมาจากปากนายไท่หยาง คราวนี้แหล่ะ ฉันจะได้รีบๆหาข้อมูลของThe Dragon Darkness แล้วก็ฆ่านายไท่หยางซะที

เวลาต่อมา ณ บ้านของหวางไท่หยาง

                ตอนนี้ฉันก็ได้มายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ที่หน้าบ้านของนายไท่หยางเรียบร้อยแล้ว บ้านหลังนี้ดูร่มรื่นแล้วก็ใหญ่โตจนเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์เลยก็ว่าได้ คงจะรวยน่าดู แต่น่าเสียดายที่มันดูเงียบเหงาไปซะหน่อย คงเป็นเพราะว่าอยู่กันแค่สองคนล่ะมั้ง

                ภายในบ้านที่ดูโอ่อ่า ถูกตกแต่งไว้อย่างเรียบๆแต่แฝงความหรูเอาไว้ พอเดินเข้ามาฉันก็ได้ค้นพบกับความจริงที่ว่า นายไท่หยางไม่ได้อยู่กับคุณป้าแม่บ้านแค่สองคน แต่มีคนใช้ทั้งชายทั้งหญิงรวมกันอีกเป็นสิบ ก็นะ บ้านหลังตั้งใหญ่ อยู่กันแค่สองคนจะดูแลทั่วถึงได้ยังไง

                “เธอรอตรงนี้ก็แล้วกัน ฉันจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน อยู่คนเดียวได้ใช่มั้ย” นายไท่หยางบอก เมื่อพาฉันเดินมาจนถึงห้องรับแขก

                “บ้านนายเป็นบ้านผีสิงรึไงล่ะ ฉันถึงจะอยู่คนเดียวไม่ได้ ไปๆๆ จะไปไหนก็รีบไป” ฉันพูดก่อนจะดันหลังนายไท่หยางให้ออกไปจากห้องรับแขก

                พอเขาเดินออกไปฉันก็เริ่มปฏิบัติการค้นหาข้อมูลที่ต้องการทันที ก่อนอื่นก็ต้องหาห้องทำงานของนายไท่หยางก่อน ก็เขาเป็นถึงหัวหน้าองค์กรไม่ใช่เหรอ ยังไงก็ต้องมีห้องทำงานอยู่แล้ว แต่พอฉันกำลังจะก้าวขาออกจากห้องรับแขก ก็ต้องจ๊ะเอ๋กับคุณป้าคนหนึ่งที่เดินถือถาดใส่แก้วน้ำเข้ามา              

                “อ้าว คุณหนูจะออกไปไหนเหรอคะ” คุณป้าเอ่ยถาม เมื่อเห็นฉันกำลังจะก้าวขาออกไป

                “อ๋อ เปล่าหรอกค่ะ แค่จะดูว่าห้องน้ำไปทางไหนน่ะค่ะ” ฉันตอบไปแบบข้างๆคูๆ

                “ห้องน้ำเหรอคะ ในห้องนี้ก็มีนะคะ นั่นไง” คุณป้าพูดก่อนจะชี้ไปทางห้องน้ำที่อยู่ในห้องรับแขก

                “ใช่ค่ะ ห้องน้ำ เอ่อ...หนูว่าจะไปล้างมือ แต่ไม่ไปแล้วดีกว่า”

                “คุณหนูเป็นแฟนของนายน้อยใช่มั้ยค่ะ ป้าชื่อป้าเหมยค่ะ เป็นคนดูแลนายน้อยมาตั้งแต่เด็กๆ”

                “อ้อ! หนูชื่อเย่หลี่ค่ะ ไม่ใช่แฟนนายไท่หยาง เราแค่รู้จักกันเฉยๆ” ฉันรีบปฏิเสธ

                “แต่ป้าว่าอีกไม่นานก็ใช่แล้วล่ะมั้งคะ ก็นายน้อยไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนเข้าบ้านเลยนี่นา” คุณป้าพูดก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม เหอะ! ไม่มีทางซะล่ะ ให้เป็นแฟนกับนายไท่หยางน่ะเหรอ ฉันสู้เป็นแฟนกับหมาข้างถนนเหมือนที่เคยพูดยังดีกว่าเลย