Yesterday อาถรรพ์ วันวาน

บทที่สิบเจ็ด
ความเจ็บครั้งสุดท้าย
                “ กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับมันอีก? ”  ตี๋ตวาดเสียงดังลั่นคนเพื่อนทั้งห้องหันมามอง  เจนที่กำลังหาโอกาสแสร้งเขามาดึงตัวไมค์กี้ออกทันที
                “ เป็นอะไรตี๋ ? มีอะไรก็ค่อยๆ พูดก็ได้นี่ไม่จำเป็นต้องเสียงดังเลย ”เจนปราม
                “ อย่ายุ่ง  ไม่ใช่เรื่องของเธอ? ”  ตี๋ตวาดก่อนที่จะละสายตาจากหน้าของเจน  แล้วกระชากไมค์กี้ให้เดินออกไปนอกห้อองทันที 
                “ เชน  ช่วยไปห้ามตี๋ที  ฉันกลัวว่าตี๋จะวู่วามกับไมค์กี้ !!!”  มิร่ารีบบอกกับเพื่อนแว่นที่มองเหตุการณ์อย่างตกตะลึง  เมื่อได้ยินเพื่อนบแกก็ตั้งสติแล้วรีบวิ่งออกไป
                เจนยิ้มเล็กอย่างผู้มัยที่มุมปาก  ก่อนจะยื่นเงินให้กับเอ็มและบาส  ทั้งสองคนเห็นแบงค์ร้อยก็ตาลุกวาวอย่างกับได้ทองและแย่งกับรับจากมือของหญิงสาว
                “ ทำงานได้ดีนี่  ความร้าวฉานคืองานของเรา ”  เจนกล่าวชม  ทั้งหมดคือแผนการที่เธอต้องการที่จะให้มันเป็น  แต่ยังยังมีอะไรที่เด็ดกว่านั้น
                “ นายบอกว่านายเจออะไรในโทรศัพท์ตี๋ใช่ไหม? ”  เจนถามบาสที่ตอนนี้เจ้าตัวพยักหน้างึกหงัก  มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วยื่นให้กับเจน 
                เจ้าตัวคว้ามาค้นดูก็ก็พบกับความลับ  ความลับที่เธอรู้แล้วว่ามันคืออะไร!!!
                “ นายจะไม่ให้ฉันคุยกับแมกซ์เลยมันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ  ทำไมต้องทำให้คนอื่นเขาสงสัยกันด้วย ”ไมค์กี้ตวาดขึ้นมาเมื่ออยู่ในห้องที่ไม่มีใครเรียนสองต่อสองกับตี๋
                “ กูไม่ได้บอกให้ไม่ให้คุย  แต่ทำไมมึงต้องไปมีอะไรกับมัน? ”
                “ อย่าพูดอะไรต่ำๆ  ฉันกับแมกซ์ไม่มีอะไรกันในห้องสมุดหรอก? ”
                “ แล้วภาพในโทรศัพท์นั่นมันคืออะไร? ”  ตี๋เสียงดังขึ้นอีกครั้ง  กระชากร่างบางเข้ามาหาตัวแล้วบีบที่ไหล่ทั้งสองข้างอย่างแรง  “ อย่าลืมนะ  ถ้านายนอกใจฉันคลิปนี้ฉันไอแมกซ์แน่? ” 
                ตี๋พูดจบก็ผลักร่างบางจนเซล้มไปที่พื้นแล้วเดินออกจากห้องไปสงบสติอารมณ์  เชนที่กำลังวิ่งมารีบไปประคองไมค์กี้ให้ลุกขึ้นมาทันที
                “ ไมค์กี้เป็นไรไหม? ”
                “ ไม่หรอก  ขอบคุณ ”  ไมค์กี้พยายามพูดให้น้อยที่สุดเพื่อหลบเสียงสั่นที่กำลังเป็นสัญญาณบอกว่าน้ำตาของเขาจะไหลรินออกมา
                “ มีอะไรบอกเราได้นะไมค์กี้ ”  เชนพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล  ไมค์กี้เขาไปโผลกอดร่างของเชนแล้วร้องไห้ออกมาอย่างสะอึกสะอื้น  เขาไม่เหลือใครแล้ว  ไม่สามารถบอกใครได้เลย  ในตอนนี้ขอแค่มีใครสักคนหนึ่งแค่คนเดียวที่จะคอยให้เขาไว้ใจได้แค่คนเดียวก็ยังดี 
                มือหนาลูบหัวเพื่อนอย่างเอ็นดู เชนไม่เคยรังเกียจเพื่อนคนนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียวไม่ว่าคนอื่นจะมองว่าไมค์กี้เป็นอย่างไร  จะว่าไปเขาคือคนที่อยู่ข้างๆไมค์กี้มาโดยตลอดเวลา  “ อย่าร้องเลยนะไมค์กี้ ”
                “ เชน  เราไม่มีใครแล้ว  เราไม่มีใครแล้วจริงๆ ”  ไมค์กี้กอดเชนแน่นขึ้นอีก  หน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาซบไปที่บ่าของเชน
                “ บอกมาซิว่านายเป็นอะไร? ”  คำถามของไมค์กี้ไม่มีคำตอบ  เชนกอดไมค์กี้แน่นหนึ่งทีเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
                “ เชน  ฉันขอคุยอะไรกับไมค์กี้หน่อยได้ไหม? ”  เสียงของเจนที่ดังมาจากด้านหลัง  ทำเอาไมค์กี้รีบเอาหน้าขึ้นมาจากบ่าแล้วรีบเช็ดน้ำตาออกเพื่อไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาอีกเป็นคนที่สอง
                “ มีอะไรหรอกเจน? ”  ไมค์กี้ยังคงเสียงสั่นเคลือแต่ก็พยายามทำให้มันเป็นปกติที่สุด
                “ เชน  ฉันขอคุยกับไมค์กี้ตามลำพัง !!!”  เจนหันไปหาเพื่อนแว่นอีกครั้ง  เน้นคำว่า ‘ตามลำพัง’  จนเชนต้องยอมเดินออกมา
                “ แหม  ฉันนี่อิจฉานายจริงๆ เลยนะที่มีผู้ชายถึงสามคนรายล้อมรอบตัวนะ  อิจฉามากจริงๆ ”  เจนเหยียดยั๋นจนไมค์กี้ต้องหันขึ้นไปมองที่หน้าของอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้หูฝาดกับการกระทำที่ต่างกันราวฟ้าและเหวในตอนแรก
                “ หมายความว่าไง? ”
                “ เลิกยุ่งกับตี๋ซะ  ถ้านายไม่อยากให้คลิปหลุด ”  เจนกระชากเสียงอย่างไม่สบอารมณ์  ไมค์กี้ถึงกับตาลุกวาวขึ้นมาทันทีเมื่อหญิงสาวพูดถึงคลิป  ไม่สิอันที่จริงเธอต้องไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ
                “ เธอ...ทำไม? ”
                “ เรื่องคลิปงั้นหรอ  หึๆ  ตี๋ไม่ได้บอกฉันหรอก  แต่ฉันรู้เองเห็นเอง  แล้วจะบอกอะไรให้นะฉันรู้หมดทุกอย่างตั้งแต่นายคบกับแมกซ์  แต่นั่นฉันก็ยังไม่ได้ติดใจเอาความอะไรแต่ที่ฉันเคืองคือนายทำได้ยังไงที่ให้ตี๋ไปเป็นแฟนนาย  ทั้งๆที่นายก็รู้ว่าฉันชอบตี๋ !!!”
                “ ชอบตี๋? ”  ไมค์กี้ทวนคำถามอีกครั้ง  เขาไม่เคยรู้เลยว่าเจนคิดอะไรกับตี๋  อันที่จริงเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเพื่อนๆเลย  เพราะตลอดเวลาไมค์กี้อยู่แค่เชนกับแมกซ์เท่านั้น
                “ ใช่  แต่นายก็ยังเป็นแฟนกับตี๋   ”  เจนกระชากเสียงอีกครั้ง
                “ ฉันไม่รู้  เจนฉันขอโทษแต่อย่าเอาคลิปนี้ไปให้ใครดูอีกเลยนะฉันขอร้อง  นะเจนฉันขอร้อง ”  ไมค์กี้ระล่ำระลักด้วยความความกลัวว่าอีกฝ่ายจะเอาคลิปของเขาไปประจาน
                “ ได้  ฉันให้โอกาสนาย ”  เจนรับคำ  ก่อนที่จะยื่นคำขาด  “ แต่นายต้องเลิกกับตี๋  ภายในวันพรุ่งนี้!!! ”
               
                ไมค์กี้ไม่รู้จะทำอย่างไร  ไม่รู้จะพูดอย่างไรกับใครอีกแล้ว ไม่ว่าเขาจะเดินไปทางไหนก็เหมือนกับว่าเขามาผิดทางไปทั้งหมด  หากเขาเลิกกับตี๋...ตี๋ก็จะเอาคลิปของเขาไปให้คนที่เขารักดู  แต่ถ้าเขาไม่เลิกกับตี๋เจนก็จะเอาคลิปไปเผยแพร่ให้ทุกคนดู  ไมค์กี้ก้มหน้าก้มตาร้องไห้เขาไม่อยากกลับบ้านตอนนี้เขาไม่อยากไปไหนทั้งนั้น  เขาเพียงอยากคิดอะไรคนเดียว  อยู่คนเดียวเงียบๆ และในที่สุดเขาก็หาทางออกได้  คงเป็นทางออกที่เขาต้องทำคือ...ลาออกจากโรงเรียน
                เช้าวันต่อมาเป็นวันสำคัญของไมค์กี้  และเป็นวันที่เขาตัดสินใจแล้วเหมือนกันเขาปรึกษาแม่แล้วว่าเขาจะลาออกไปอยู่ที่บ้านยายที่ต่างจังหวัดไปเรียนที่ต่างจังหวัดอ้างว่าจะไปดูแลคุณยายด้วย  แต่ที่จริงเขาต้องการหนีปัญหามากกว่า
                “ วันนี้วันเกิดไมค์กี้  ฉันจะเซอร์ไพต์ไมค์กี้ตอนเย็นหลังเลิกเรียน  ที่ศาลากลางน้ำหอศิลป์ดีไหม? ”  ตี๋พูดขึ้นมาในเพื่อปรึกษากับคนในกลุ่มที่ตอนนี้เขาเรียกให้ทุกคนมาโรงเรียนกันแต่เช้า
                “ นายยังไม่เลิกกันอีกหรอ? ” มิร่าถามอย่างสงสัย  ในเมื่อเมื่อวานนี้เจนยื่นคำขาดกับไมค์กี้แล้วแต่วันนี้ตี๋ยังจะจัดงานวันเกิดให้กับไมค์กี้อยู่เลย
                “ เธอพูดอะไรของเธอน่ะมิร่า ? คนเขารักกันดันมาแช่งให้เลิก  ไม่เคยมีความรักนะเธอเนี่ย!!! ”  ตี๋พูดติดตลกอันที่จริงเขาเคืองนิดๆ แต่เห็นว่าวันนี้เป็นวันดีที่เขาจะทำเพื่อคนรักเลยไม่อยากขุ่นเคือง  
                คำตอบของเด็กหนุ่มทำให้เจนหันไปมองที่หน้าของมิร่าทันที  ทั้งๆที่เธอเพิ่งยื่นคำขาดไปแต่อีกคนยังไม่ยอมทำตาม  รู้จักคนอย่างเจนน้อยไปซะแล้ว   ทุกคนฟังแผนการเซอร์ไพต์วันเกิดของไมค์กี้  เจนเพียงแค่ตบปากรับคำแต่เธอคงต้องคิดว่าไมค์กี้จะต้องไม่มาอย่างแน่นอน
                ไมค์กี้เดินเข้ามาในห้องเงียบๆ อย่างเป็นปกติ  วันนี้เขาจะบอกกับทุกคนว่าเขาจะลาออกจากโรงเรียน  ซึ่งคนแรกที่นั่งใกล้เขาที่สุดคงเป็นตี๋
                “ ตี๋...ฉันมีเรื่องจะบอก ”
                “ เราก็มีเรื่องจะบอกไมค์เหมือนกัน ”  ตี๋เสียงหวาน  ราวกับว่าเมื่อวานเขาไม่ได้โกรธแค้นอะไรกับไมค์กี้เลย
                “ งั้นนายบอกก่อนดีกว่า ”  ไมค์กี้เสียงเรียบ  คงไม่มีอะไรที่เขาจะต้องรับรู้เกี่ยวกับที่แห่งนี้อีกแล้ว
                “ เอาเป็นว่าเย็นนี้ไปหาเราที่ศาลากลางน้ำได้ไหม  เราจะบอกอะไรกับไมค์และตอนนี้นก็ขอให้ไมค์บอกกับเราเหมือนกัน ”  ตี๋มัดมือชกโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเห็นด้วยหรือไม่  แต่ในตอนนี้เขาเพียงแค่อยากจะให้คนรักประหลาดใจและประทับใจในตัวเขาอย่างมากที่สุด
                แมกซ์นั่งมองอยู่ห่างๆ  อย่างเจ็บปวด  เขากำของขวัญกล่องเล็กสีแดงไว้ในมือแน่น  วันนี้เขาจะได้เอาสิ่งนี้ให้ไมค์กี้ไหม  แล้วไมค์กี้จะอยากได้หรือเปล่า
 
                ตี๋ที่กำลังจะเดินไปหาเชนเพื่อที่จะไปเตรียมแผนการในตอนเย็น  แต่แล้วก็ต้องหยุดกึกเมื่อมีสายเข้าโทรมาและสายนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนคือพ่อกับแม่ของเขาเอง
                “ ฮัลโหลครับแม่...เอ้าอยู่ที่บ้านแล้วหรอครับ...จะกลับวันพรุ่งนี้เลยหรอ...ครับๆ  ผมจะรับกลับ ”ตี๋ถอนหายใจยาวก่อนที่จะเปลี่ยนแผนแต่ก็ยังเดินเข้าไปหาเพื่อนรักอย่างเอ็มและบาสอยู่
                “ วันนี้เปลี่ยนแผนนะ  ไปบอกไมค์กี้ด้วยว่าฉันกลับบ้านด่วนเย็นนี้ไม่ต้องรอ  ”
               
                เจนเดินฝาดงวงฝาดงาทันทีเมื่อเข้ามาในห้องน้ำ  เธอรู้สึกแค้นที่ไมค์กี้หักหลังเธอไม่ยอมไปบอกเลิกตี๋บางทีเธออาจจะต้องเอาคลิปไปประจานจริงๆ  เอาให้มันไม่มีหน้าอยู่ในโรงเรียนอีกเลย
                “ มิร่า  พรุ่งนี้เธอเตรียมก๊อบปี้คลิปนะ  ฉันจะเอาไปประจานให้ทั่วโรงเรียนเลย ”  เจนกำมือแน่น
                “ เอาจริงหรอเจน?  ฉันว่าทางที่ดีเราไปขู่มันอีกดีไหม ”  มิร่าเสนอความคิดเห็น
                “ จริงสิ  ทำให้มันรู้ว่าเราถือไพ่เหนือกว่า  ไพ่ที่มีแค่เราเท่านั้นที่จะชนะ ”  เจนพูดจบก็สะบัดก้นเดินออกไปจากห้องน้ำ  แต่ยังไม่ทันที่จะโผล่พ้นประตูออกไป
                “ จะไปไหนจ๊ะ...สาวน้อย ”  เอ็มพูดขึ้นมาดักทั้งสาองคนอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
                “ บางทีเราอาจจะได้คุยกับมันวันนี้เลยก็ได้ ”  บาสโผล่หน้ามาเสริมอย่างยียวน
                “ นายหมายถึงอะไร? ”  เจนถามอย่างหงุดหงิด
                “ อันที่จริงเงินสักพันอาจจะช่วยได้น้า ”  เอ็มถูที่นิ้วมือไปมาอย่างรู้กัน  เจนเห็นดังนั้นจึงหยิบแบงค์ห้าร้อยยื่นให้ก่อนที่จะดึงเข้าหาตัวเมื่อเห็นอีกคนกำลังจะหยิบ  “ ถ้างานสำเร็จ  จะได้อีกครึ่ง ”
               
                และเวลาที่จะเซอร์ไพต์โดยคนที่ไม่ได้ตั้งใจของไมค์กี้ก็มาถึง แมกซ์เองเตรียมของขวัญให้กับไมค์กี้เช่นเดียวกับที่ตี๋เตรียมการเซอร์ไพต์ไมค์กี้ที่ศาลากลางน้ำของโรงเรียนในตอนเย็น  แมกซ์รู้แผนการทั้งหมดที่ตี๋จะเซอร์ไพต์ไมค์กี้ว่าจะเป็นอย่างไร จึงแอบไปดักรอไมค์กี้ที่ศาลากลางน้ำก่อนที่แฟนตัวจริงของเจ้าของวันเกิดจะมา
                “ ไมค์กี้ ”  แมกซ์เรียกไมค์กี้ที่กำลังรอตี๋จะมาหาตนโดยไม่รู้ว่ามีเซอร์ไพต์อะไร
                “ แมกซ์ ”
                “ ฉันเอาของขวัญมาให้ ” แมกซ์พูดพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญสีแดงให้กับแมกซ์
                “ ขอโทษนะ แต่ฉันไม่เอา!!! ” ไมค์กี้ตอบพร้อมกับนั่งรอที่ที่นั่งของศาลากลางน้ำ
                “ นายบอกฉันหน่อยได้ไหม ?ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับนายอีกทำไมนายต้องทำเหมือนกับฉันไม่มีตัวตนอีกครั้ง ” แมกซ์ขึ้นเสียง
                “ พอเหอะ แมกซ์ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่ได้คิดอะไรกับนายเลย  ฉันขอโทษอีกครั้งแล้วกันถ้าหากว่าทำอะไรให้นายคิดว่าเราเป็นอะไรกัน? ” ไมค์กี้ตอบเสียงเย็น
                “ ตลอดเวลาที่ผ่านมาคือฉันคิดไปเองใช่ไหม? ” แมกซ์พูดพร้อมกับกล้ำกลืนน้ำตาลงคอ
                “ จะให้พูดตามตรงแบบนั้นก็ใช่!!! ” ไมค์กี้พูด  ก่อนที่แมกซ์จะกระแทกกล่องของขวัญลงข้างตัวของไมค์กี้ก่อนที่จะเดินออกไป แล้วหันมาพูดกับไมค์กี้เป็นครั้งสุดท้าย
                “ งั้นก็ขอให้โชคดีนะ ”
                ไมค์กี้เดินมองตามแผ่นหลังของคนรักด้วยใจเจ็บปวด  เขาต้องการที่จะย้ายโรงเรียนโดยไม่ต้องการให้แมกซ์รู้เรื่องทั้งเรื่องนี้และเรื่องคลิป  มือหยิบกล่องของขวัญมากอดไว้ที่อก  แมกซ์ถ้านายได้ยินเสียงหัวใจของฉันขอให้รู้ว่าฉันรักนายเสมอ  ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
                “ แหม...เศร้าจัง ”  เจนเดินเข้ามาพร้อมกับเอามือปาดน้ำตาที่ไม่มีสักหยดอย่างกับคนที่อ่อนไหวซึ้งในเรื่องราวของความรักโดยมีมิร่า  เอ็มและบาสเดินตามเข้ามาติดๆ
                “ ไหนแกบอกว่าจะเลิกยุ่งกับตี๋ไง ? แล้วทำไมวันนี้ยังมารยาขอให้เขามาเซอร์ไพต์วันเกิดแกอีก ”  เจนตวาดเสียงดังลั่น  ในตอนนี้ไม่ต้องกลัวใครได้ยินอีกแล้วเพราะสถานที่นี้ลือว่าผีดุ  มักไม่มีใครอยู่กันหลังเลิกเรียนเด็ดขาด
                “ เซอร์ไพต์อะไรฉันไม่รู้เรื่อง!! ”  ไมค์กี้ลุกขึ้นมามองหน้าอย่างงงๆ  ทำไมเขาต้องขอให้ใครมาทำอะไรแบบนี้ให้ด้วย  โดยเฉพาะคนที่เขาไม่ได้รักเลย
                “ หยุดตอแหลแกล้งโง่ได้แล้ว  ฉันให้คำขาดกับแกแล้วแต่แกก็ยังจะอยากลองดีกับฉันใช่ไหม!!! ”  เจนตะคอกเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน  ตอนนี้เธอต้องการที่จะเอาชนะคนตรงหน้าให้ได้
                “ หรือว่าแกอยากจะให้ทุกคนในโรงเรียนเห็นคลิป ?”  มิร่าเสริมแล้วเหยียดยิ้มอย่างผู้มีชัย  ก่อนที่จะมองด้วยสายตาหยามเหยียด  “ แกรู้ไว้ซะคนอย่างแกมันแพ้ไปซะทุกอย่าง  แกมันแพ้บาสถึงไม่ได้ลงแข่ง  แกมันฉันที่ฉันได้ทุน  แกกลัวเอ็มว่าเอ็มจะทำร้ายแมกซ์   ทั้งที่รู้ไว้ซะด้วยนะว่าทั้งหมดน่ะเป็นเพราะแกมันโง่  โง่ที่โดนหลอกมาซะทุกอย่าง!!! ”
                “ อันที่จริงเจนเอากระดาษของแกไปทิ้ง  บาสผลักแกเพราะรู้ว่าแกจะลงแข่ง  แกนี่น่าจะรถชนตายไปซะตั้งแต่วันนั้นจริงๆ  จะได้ไม่มาเป็นมารหัวใจของเพื่อนฉันอีก ”  เอ็มกระชากคอเสื้อของไมค์กี้ขึ้นมา 
                ตอนนี้ไมค์กี้ราวกับถูกทุบด้วยค้อน มึน  งง  ไม่รู้อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น  บ่อน้ำตาเกิดบนดวงตาที่เปียกไปด้วยน้ำตาที่ยังคงหลงเหลือคราบอยู่
                “ ร้องสิ...ร้องเลย  แกมันขยะไม่มีใครต้องการ  ใช้มารยาหลอกล่อเพื่อนของฉันไปถึงสองคนทั้งแมกซ์และตี๋  แต่จงรู้ไว้ซะว่าฉันไม่หลงกลแกง่ายๆ  ”  บาสซ้ำเติม  ราวกับรู้ว่าเป็นอะไรที่เสียดแทงเข้าไปในใจของไมค์กี้ในตอนนี้
                “ ฉันจะลาออก ”  เสียงของไมค์กี้แผ่วเบาจะแทบจะไม่ได้ยิน  เจนเอียงหูฟังอย่างสงสัยแต่ก็พอจับใจความได้  “ อะไรนะ ” 
                “ ฉันจะลาออก...ทีนี้พวกนายพอใจหรือยัง? ”  ไมค์กี้ตวาดเสียงดังลั่นทั้งน้ำตา
                “ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ให้มันจริงอย่างที่แกพูด  ถ้าหากพรุ่งนี้ฉันยังเห็นแก ทีวีที่โรงอาหารคงมีหนังสดของแกแน่ ”   เจนหัวเราะอย่างผู้มีชัยก่อนที่จะพยักหน้าให้เพื่อนเพื่อไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้  แต่เดี๋ยวก่อน  ถ้าหากมันไม่ออกไปละ
                “ งั้นฉันขอมัดจำไว้ก่อนแล้วกันนะ ”  เจนหันหลังมาพูดเสียงช่างดูเหมือนกับว่าอยากทำอะไรสักอย่าง  เอ็มและบาสยิ้มนิดๆ  แล้วเดินไปอุ้มที่ตัวของร่างบางของไมค์กี้อย่างง่ายดาย  คนหนึ่งจับที่แขนและอีกคนจับที่เท้า
                “ ทำอะไรน่ะ? ”  ไมค์กี้ถามเสียงดัง  สบัดตัวไปมาเพื่อให้หลุดออกจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล
                “ เจนเขาอยากให้แกอารมณ์แกเย็นน่ะ  ลงน้ำสักหน่อยไหม ”  มิร่าพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดังลั่น  “ เอ้าพวกนาย  ไม่ได้ยินหรอไมค์กี้อยากเล่นน้ำแล้ว  ”
                ไมค์กี้ร้องลั่น  สะบัดตัวไปมาแต่ก็ไม่เป็นผล  เอ็มและบาสพร้อมใจกันโยนไมค์กี้ลงไปในน้ำทันที  พร้อมกับเสียงหัวเราะของทั้งสี่คนที่ดังขึ้นมาอย่างสะใจ
                “ ช่วยด้วย  ฉันว่ายน้ำไม่เป็น!!! ”  ไมค์กี้สำลักน้ำ  ตะเกียดตะกายว่ายเพื่อที่จะเข้าไปเกาะที่ไหนสักที่  แต่ก็ไม่เป็นผล
                “ เลิกตอแหลได้แล้ว  ”  เจนไม่เชื่อพร้อมกับเดินสะบัดก้นออกไป  ไม่สนใจคนที่กำลังตะเกียดตะกายว่ายน้ำอยู่ตอนนี้   สายตาของคนในน้ำอาฆาตมองตามแผ่นหลังทุกคนครั้งสุดท้ายที่ร่างของไมค์กี้จะจมหายไป
                               
...................................................................................................................................