นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

ฉันใช้ทางลับที่มีเพียงฉันกับเวคินเท่านั้นที่รู้แอบเข้ามาในห้องของฉัน... เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับบ้านพี่จะรู้รึเปล่านะ  เหนื่อยชะมัดเพราะหมอนั่นคนเดียวเลย  ฉันยิ้มกริ่มเมื่อถึงใบหน้าขี้อ้อนของเวคินก่อนจะหลับตาลงนอนเพราะเมื่อคืนจนเกือบเช้าฉันคิดว่าฉันยังไม่ได้นอนเลย //-.-//
 
“”คริสตัล.. ””  เสียงเย็นยะเยือกเอ่ยขึ้นทันทีที่ฉันก้าวเท้าออกจากห้อง  พี่เพชรนั่นเองที่ยืนดักรอฉันอยู่  ใจเต้นตุบตับเพราะกลัวพี่เพชรจะรู้
 
“”อะไร”” ฉันพยายามจะควบคุมโทนเสียงให้ปกติ  สายตาน่ากลัวมองมาที่ฉัน
 
“”เมื่อคืนแกไปไหนมา””   
 
“”ไปเที่ยวมา... ทำไมละ””   ฉันตอบโดยหลีกเลี่ยงที่จะสบตากับพี่ชายแสนฉลาด
 
“”ฉันอ่านข่าวแล้ว... แกคืนดีกับมันแล้วเหรอ””
 
“”อืม””
 
“”ต่อจากนี้พี่ขอสั่งห้ามไม่ให้แกไปเจอกับมันอีก””   พี่เพชรพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนน่ากลัว
 
“”พี่ไม่มีสิทธิ์มาห้ามนะ  พี่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะเลือก””   ฉันขึ้นเสียงสูงอย่างโมโห  ฉันไม่ชอบที่จะต้องทำตามคำสั่งของคนอื่น  ฉันไม่ได้ขี้ขลาด...
 
“”แต่แกเป็นของแก๊งราชสีห์แล้ว.. ””
 
“”อะไรนะ!พี่พูดบ้าอะไรกัน””   ฉันถามอย่างสนเท่ห์
 
“”ถึงแม้ว่าข่าวตรงริมสระน้ำจะใหญ่  แต่ข่าวของสร้อยเพชรที่แกสวมอยู่เมื่อคืนใหญ่กว่า”” 
 
“”..........””  ไม่เข้าใจ
 
“”ตอนนี้ทั่วโลกรับรู้แล้วว่าแกคู่ว่าที่เจ้าสาวของแก๊งราชสีห์  แกไม่มีสิทธิ์ที่จะยุ่งกับผู้ชายคนอื่นแล้ว””
 
“”อย่ามาพูดตลกหน่า  ถึงแม้พี่จะไม่ชอบเวคินแต่พี่ก็ไม่น่าจะมาบังคับฉันด้วยวิธีนี้””
 
“”ถ้าแกขัดคำสั่งของพี่ครั้งนี้ละก็  พี่คงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วจริงๆ  ที่ทำไปทั้งหมดนั่นเพราะว่าเรื่องความปลอดภัยของแกนะ” ”  พูดจบก็เดินผ่านไปทิ้งให้ฉันสติล่องลอยกำลังประติดประต่อเรื่องราวต่างๆ 
 
 
 
“”ฉันรู้เรื่องนั้นแล้วฉันถึงรีบมาหาเธอก่อนจะสายไปไง””  ตอนนี้เวคินเข้ามาในห้องฉัน  (เร็วกว่าที่ฉันคิดอีกแหนะ)
 
“”ฉันจะทำยังไงดีเวคิน  ฉันจะไม่ยอมแต่งงานกับคนอื่นนอกจากนายนะ””   ฉันเริ่มกลัวกับทุกสิ่งทุกอย่าง   เวคินนั่งนิ่งมือประสานกันไว้  ท่าทางเวลาเขาคิดนี่ก็หล่อนะ  ดูโตเป็นผู้ใหญ่เยอะเลย
 
“”ฉันรู้ๆ””  เวคินตอบเพียงเท่านั้น
 
~!_#@+#$$~  เสียงโทรศัพท์ของเวคินดังขึ้น  เขากดรับสาย
 
“”เรียบร้อยแล้วใช่ไหม””   เวคินกรอกเสียงลงไปในโรศัพท์
 
“”ดีแล้ว  ขอบใจแกมากนะ””  แล้วเพียงเท่านั้นเขาก็เก็บโทรศัพท์
 
“”เธอจะเชื่อฉันไหม””   เวคินเข้ามาจับมือทั้งสองข้างของฉัน  ตอนี้ฉันไม่สามรถควบคุมร่างกายที่สั่นได้แล้ว
 
“”อะอืม””  ฉันพยักหน้า
 
“”เธอจะหนี  ไปกับฉันไหม  หนีไปที่อื่นสักพัก  แล้วเราจะกลับมาเผชิญหน้าด้วยกัน...ตอนนี้ฉันยังไม่มีกำลังพอที่จะสู้กับพวกแก๊งราชสีห์ได้”” 
 
“”..ไปสิ  ฉันไปไปทุกที่กับนาย””  ฉันโผเข้ากอดเวคิน  น้ำตาที่เก็บไว้นานตอนนี้ถูกปล่อยออกมา  อ้อมกอดนี้ที่ฉันเชื่อมั่นตั้งแต่เด็กว่าจะปกป้องฉันได้  ถ้าไม่มีเขาฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะอยู่ได้ยังไง  ขอโทษนะพี่เพชรที่ทำตามที่พี่สั่งไม่ได้  แต่หวังว่าพี่คงเข้าใจ  ฉันฝืนใจตัวเองไม่ได้หรอก...