นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

เวคิน...

                ในห้องทำงานของพ่อ...

“”เห็นข่าวนี่แล้วใช่ไหม””  พ่อส่งหนังสือพิมพ์ให้ผม  ผมเพียงแค่มองผ่านๆเท่านั้นก่อนจะยิ้มออกอย่างอารมณ์ดี  นักข่าวที่จ้างมานี่ฝีมือถ่ายภาพสวยใช้ได้เลยแฮะ

“”ทำไมละ””  ผมเลิกคิ้วถามผู้เป็นพ่อ

“”แกทำแบบนี้คงรู้แล้วสินะว่าฉุดเอาหนูคริสตัลเข้าสู่ความอันตรายด้วย””

“”ผมปกป้องเธอได้  ผมไม่คิดจะหนีความเป็นจริงแบบที่พ่อทำกับแม่หรอก  ทำไมผมจะไม่รู้ว่าตลอด2ปีที่พ่อต้องห่างกับแม่นะแม่เขาปวดใจแค่ไหน... คนที่หนีนั่นก็เท่ากับว่าเป็นคนขี้ขลาดที่ขณะคนที่ตัวเองรักยังปกป้องไม่ได้...  ถึงผมจะชื่นชมในตัวพ่อและอยากจะเป็นแบบพ่อตั้งแต่เด็ก  แต่เร่องนี้ผมเห็นทีต้องออกนอกคอกแล้วละ””   ผมกล่าวอย่างจริงจังไม่แม้แต่จะหลบตาพ่อ  พ่อจ้องผมนานสักพักก่อนจะเผยยิ้มออกมา

“”ฉันชื่นชมในความคิดของแกนะเวคิน... แต่ต่อจากนี้เรื่องที่จะเกิดขึ้นแกคงต้องรับผิดชอบเองแล้วละ””  พ่อกล่าวก่อนจะเดินมาหยุดข้างๆผมแล้วตลบ่าผมเบาๆ

“”ทำในสิ่งที่พ่อไม่มีโอกาสได้ทำนะเวคิน””

“”ขอบคุณครับพ่อ””  ผมเอ่ยเบาๆก่อนจะยิ้ม  ผมต้องปกป้องเธอให้ได้ด้วยกำลังทั้งหมดของผมเอง...

                ในห้องนอนของผม...

คริสตัลยังหลับอยู่ใต้ผ้าห่มหนา  น่าตาน่ารักของเธอทำให้ผมอยากจะแทะโลมเธออีกสักครั้ง  ผมสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มเดียวกับเธอ  เธอร้องครางเบาๆอย่างขัดใจเมื่อถูกรบกวนในการนอน

“”กี่โมงแล้ว””  เธอเอ่ยเสียงงัวเงียทั้งๆที่ตายังปิดสนิทอยู่

“”9โมงแล้ว””  ผมตอบก่อนจะใช้มือเขี่ยผมสีดำขลับของเธอเล่น 

“”ตายแน่! ””  และยัยบ้านั่นก็สะดุ้งตัวขึ้นโดยไม่สนใจเลยว่าร่างกายเธอเปลือยเปล่าอยู่นะ... หัดอายสะบ้างก็ดี

 ”//- -//”

“”เธอทำฉันมีอารมณ์น่ะคริสตัล””  ผมอดที่จะกระเซ้าเธอไม่ได้  เธอรีบเอาผ้าห่มมาคลุมร่างตัวเองเอาไว้และมองค้อนผม

“”พี่ต้องฆ่าฉันแน่ๆเลย! ”  แล้วเธอก็วิ่งไปทั้งๆที่ยังห่อตัวด้วยผ้าห่มเพื่อไปหาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น  ผมรีบคว้าเอาชายผ้าห่มมาทำให้เธอเสียหลักล้มลงบนที่นอนอีกครั้งก่อนที่ผมจะเริ่มเล่นซุกซนกับร่างบางของเธอที่ยังคงมีรอยแดงเป็นจ่ำๆอยู่ตามร่างขาวสะอาด

“”ฉันจะกลับบ้านแล้ว””  เธอบ่นงุบงิบขณะที่ผมกำลังรุกล้ำที่ปากทรงกระจับ  จากนั้นไม่นานเธอก็โอนอ่อนตามอารมณ์ของแรงปรารถนาของผมที่มีต่อเธอ...