นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

“”ขอโทษน่ะ  ถ้าคุณอยากอยู่ในงานอย่างสงบสุขละก็อย่ามาวุ่นวายกับเธออีก”” ฉันถูกคว้าตัวไปอย่ารวดเร็วทั้งๆที่ยังชาอยู่กับข่าวใหม่ที่ได้รับ  พาสเตอร์หลอกฉันเหรอ  ไหนเขาบอกว่าจะทำทุกอย่างโดยถูกต้องไง  ไม่ใช่มัดมือชกแบบนี้  จากนั้นฉันก็รู้สึกว่านักข่าวต่างกระจายหายไปอย่างรวดเร็ว
 
“”เธอเองก็ซื่อบื้อชะมัดปล่อยให้โดนรุมอยู่นั่น  เห็นแล้วน่ารำคาญ””    เวคินนั่นเองที่เข้ามาช่วยฉันจากการโดนล้อม  ฉันกับเขามานั่งอยู่ที่ริมสระนำโดยปราศจากผู้คน
 
“”วะเวคิน””  ฉันเอ่ยเสียงแหบพร่า
 
“”....””
 
“”ฉันมันโง่อีกแล้วใช่ไหม  ฉันโดนหลอกอีกแล้ว””   ฉันนึกสมเพสตัวเองชะมัด  ทำไมฉันถึงโดนหลอกง่ายแบบนี้นะ  ไม่มีใครเชื่อใจได้เลย แม้แต่คนข้างๆที่สัญญาว่าจะไม่เลิกกันแต่สุดท้ายแล้ว  ก็ยังมาบอกลากันไป
 
“”อืมเธอโง่””  ตอบสั่นๆ ฉันค้อนเขาอย่างโมโห  ปลอบใจคนดีๆไม่เป็นรึไง  นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลย
 
 “”.....””
 
“”เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ายุ่งกับมัน””  เวคินจ้องหน้าฉันอย่างจริงจัง
 
“”เขามายุ่งกับฉันเองหนิ  ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งด้วยสักหน่อยนะ  อ้อ... ที่นายพูดคงไม่ได้เป็นห่วงฉันหรอกฉันรู้  นานแค่กลัวว่านายจะเดือดร้อนเพราะฉันใช่ไหมละ””  ฉันแหวอย่างหงุดหงิดพร้อมกับเอามือปาดน้ำตาที่กำลังจะไหล  ไม่ได้ๆๆ  เดี๋ยวหน้าเละ
 
“”ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ไงฉันถึงยังไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น””  เวคินถอนหายใจหนักๆ  ฉันมองเขาแล้วก็ยังคิดว่า... หล่อจังเลย  (เกี่ยวไหม)
 
“”ไม่ต้องพูดแล้ว  ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว  เรามันเป็นเพื่อนกันนี่นะ... ถึงฉันจะทำใจลำบากหน่อยที่ต้องเลิกกับนาย  แต่นานไปฉันอาจจะทำใจได้เองแหละจริงไหม””   ฉันลุกขึ้นยืนและตั้งท่าจะเดินหนีไป
 
“”ใครบอกเธอแบบนั้นกัน... ฉันจะไม่ยอมเห็นเธอเดินไปกับคนอื่นง่ายๆอีกแล้ว  เธอเป็นของฉันนะ””   เวคินคว้าร่างของฉันไว้แล้วกอดฉันจากด้านหลัง  ความอบอุ่นของเวคินยังมีเหมือนเดิม  ฉันคิดถึงอ้อมกอดนี้  ฉันรัก  ฉันรักเวคิน... ถ้ามีวันนั้นจริง  ถ้าวันหนึ่งคนที่เดินเคียงข้างเวคินเป็นคนอื่นไม่ใช่ฉัน  ฉันจะทำใจได้จริงเหรอ  ฉันคิดว่าฉันจะต้องเข้าไปซัดกับผู้หญิงคนนั้นจนเละกันไปข้างแน่
 
“”นายทำแบบนี้นายจะเป็นอันตรายนะเวคิน... ฉันไม่อยากจะสร้างความเดือดร้อนให้นายหรอก””  ฉันกล่าวเสียงเบา  ไม่อยากออกจากอ้อมกอดแข่งแกร่งนี่  ฉันเชื่อเหลือเกินว่าอ้อมกอดนี่สามรถที่จะปกป้องฉันได้
 
“”ฉันจะเปิดเผยเรื่องของเราทั้งหมดในทุกคนได้รู้  ฉันรู้แล้วว่าฉันมันขี้ขลาดขนาดไหน... ไม่หนีความจริง  ถ้าฉันปกปิดเรื่องของเรานั่นก็เท่ากับว่าฉันเป็นใหญ่อย่างคนขี้ขลาด””   คำพูดของเวคินทำให้ฉันยิ้มออกมาอย่างปลื้มใจ  ต้องอย่างนี้สิ  แบบนี้สิถึงจะสมเป็นนาย
 
“”ถ้านายคิดแบบนั้นฉันเองก็ไม่กลัวอะไรแล้วแหละ  ฉันจะยืนข้างนายให้สมกับที่ฉันเป็นคนรักของนาย””  ฉันหันหน้าเข้าหาเวคิน  ดวงตาดังเหยี่ยวของเขาจ้องลึกเข้าที่ดวงตาของฉัน  ก่อนจะเลื่อนลงมาที่ริมฝีปาก  จุมพิตที่หอมหวานของเวคินยังคงเร่าร้อนและนิ่มนวลเช่นเดิม  รักเขา... ฉันรักเวคิน