นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

“”พาสตะ.. ”.” เมื่อใกล้จะถึงโรงเรียนฉันกำลังจะเอื้อมมือไปปลุกพาสเตอร์แต่... “”เฮ้ยตื่นดิว่ะ! ”” เวคินในคาบปิศาจออกอาละวาดแล้ว เขาเอามือผลักศีรษะของพาสเตอร์ออกจากบ่าของฉันด้วยความแรง ของย้ำว่าอย่างแรง ฉันรู้สึกสงสารพาสเตอร์สะแล้ว... แต่แอบดีใจจนะเนี่ยอาการแบบนี้เรียกว่าหึงรึเปล่าน้า... “”อย่าสงสายตาน่าเกลียดแบบนั้น... ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอมากกว่ายัยซื่อบื้อบ้านตรงข้ามหรอก”” อ๊าก... คำพูดของนายนี่รุนแรงจัง แล้วไอที่แสดงออกนะมันเรียกว่าอะไรกันย่ะตาบ้า... ชักจะหมดความอดทนแล้วนะ “”ฮ้าว..ถึงแล้วเหรอ”” พาสเตอร์ตื่นขึ้นมาก็อ้าปากหาวแล้วบิดขี้เกียดไปมาก่อนจะหันมาส่งสายตายิ้มแย้มให้ฉัน จะว่าไปเขาก็น่ารักดีนะ... “”อย่ามองไอนั่นด้วยสายตาแบบนั้น ฉันไม่ชอบ”” แล้วเวคินคนเดิมก็กระชากฉันให้ลุกขึ้นไม่สนใจสายตาของคนอื่น ยังไงของเขากันแน่ ไม่ได้คิดอะไรเหมือนเมื่อก่อนแล้วจะทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน! ฉันเดินเคียงข้างนายหล่อ2คนเข้าโรงเรียนด้วยใบหน้าบูดบึ่ง อยู่แบบนี้มันอึดอัดยิ่งกว่าอึไม่ออกอีกนะเนี่ย “”ไงเวคิน วันนี้มาเช้านะ”” โซดาเดินเข้ามาทักเคียงคู่มากับมินิแฟนสาว “””เออ”” เวคินตอบสั้นๆแล้วส่งสายตาอาฆาตมาทางฉัน ฉันทำอะไรผิดกันฮะตาบ้า... “”ฉันหิวข้าวจังเลย ไปทานข้าวเป็นเพื่อนหน่อยได้ไหม”” พาสเตอร์ที่ไม่ค่อยจะสนใจกับเรื่องภายนอกหันมาถามฉันแล้วลูบหน้าท้องบึกบึนของตัวเอง “”อะอืม”” ฉันพยักหน้า “”ไม่ต้อง ฉันจะไปกับมันเอง”” เวคินมองหน้าพาสเตอร์อย่างเอาเรื่อง “”จะดีเหรอ”” พาสเตอร์เองก็กวนโมโหเก่งเช่นกัน ชอบทำหน้าตากวนๆอยู่เรื่อย “”ดีสิ! ”” เวคินกระแทกเสียงจนคนรอบข้างกระจายเป็นวงกว้างหายไปหมด มีแค่เพียงมินิที่ยืนแอบอยู่หลังโซดาและฉันที่ยืนรับน้ำลายของไอหล่อทั้ง2ที่ตะโกนคุยกันไปมาข้ามหัวฉัน “”ขอตัวก่อนนะ”” ฉันรีบหนีจากเหตุการณ์น่าอึดอัดนี้อย่างรวดเร็ว ฉันรู้ฉันสวยไม่ต้องแย่งกันหรอกจ๊ะ ยะฮู้...! ^0^ ในชั่วโมงเรียนวันนี้ทั้งวันฉันรู้สึกอึดอัดแปลกๆ เพื่อนๆในห้องทุกคนเองก็คงจะรับรู้เหมือนๆกับฉันเพราะทุกคนต่างไม่มีใครกล้าเดินผ่านมาในด้านหลังห้องเลย จะมีก็แต่พาสเตอร์ที่ไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาวกับรัศมีอันโหดร้ายที่แผ่มาจากเวคิน “”อันนี้มันต้องตอบข้อc.ไม่ใช่เหรอ”” พาสเตอร์เอาปากกามาจิ่งที่กระดาษของฉัน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองที่โต๊ะของเวคินเลย รู้แค่ว่าเขาต้องจ้องฉันอยู่แน่ๆ รู้สึกเหมือนผิดยังไงไม่รู้... แต่ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อยนะ! ฉันควรจะไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องไม่ใช่เหรอ... คิดได้ยังไงกันคริสตัล!ใครจะกล้าละฮ่ะ (ฉันเถียงกับตัวเอง) ”อะเออนั่นสิน่ะ” ฉันเรียกสติตัวเองกลับมาก่อนจะแก้แล้วทำตามที่พาสเตอร์บอก ”ยังไม่หายดีไม่น่าจะมาเรียนเลยนะ” พาสเตอร์เอ่ยอย่างเป็นห่วง ฉันนี่อยากจะกัดหูเขาให้ขาดเสียจริง ”ก็ไม่ใช่เพราะนายหรอกเหรอที่โทรมาปลุกฉันแต่เช้านะ! ” ฉันแหวเสียงดังลั่นจนทุกคนหันมามอง ฉันได้แต่เอ่ยขอโทษกับมาสเตอร์ที่กำลังสอนอยู่หน้าห้อง ”เออเนอะ... ” พาสเตอร์หัวเราะ ยังไม่สำนึกอีก ชั่วโมงศิลปะในคาบสุดท้ายของวันนี้มาถึง... ใกล้จะได้กลับบ้านแล้วสิ วันนี้ฉันมีนัดทำผมด้วยแฮะ ตื่นเต้นๆๆจะได้ออกงานสังคมใหญ่ๆกับเขาสักที “”วันนี้จะให้จับคู่กันนะ เราจะมาวาดภาพเหมือน”” “”ฉันคู่เธอนะ”” พาสเตอร์เอ่ยขึ้น ฉันกำลังจะตอบตกลงแต่ก็นะ... “”แกนะมาคู่กับฉัน!” ” เวคินลากคอเสื้อของพาสเตอร์ไป ควรจะขอบคุณดีรึเปล่าเนี่ย ชั่วโมงนี้ฉันเลยได้คู่กับมินิ... ก็ยังดีที่ไม่ใช่พาสเตอร์แล้วก็เวคิน...เฮ้อ...