นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

บ้านของพาสเตอร์.... วะว้าว~~~~~ใหญ่เป็นบ้าเลยแฮะ นี่ฉันเคยคิดว่าบ้านของฉันใหญ่แล้วนะแต่ที่นี่ใหญ่กว่าบ้านของฉันอีก บริเวณแถวนี้เหมือนโดนกวาดซื้อไปสะหมดเพื่อเป็นพื้นที่สร้างคฤหาสน์ใหญ่โตนี้ อะหืม หมอนี่รวยใช่หยอกแฮะ “”ทำหน้าหยั่งกับตุ๊กแกติดกระจกแหนะ”” เสียงเหน็บแนมดังจากข้างๆ พาสเตอร์ทำลายบรรยากาศการชมของฉันสะหมด อีตานี่คือลูกชายบ้านนี้จริงๆเหรอ ทำไมปากมอมจังละ ฉันเอาหน้าที่แนบกระจกออกมาก่อนจะนั่งพิงพนักพิงแล้วกอดอกแต่สายตาก็ยังคงซุกซนมองนู่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้คนขับรถจำเป็น(พาสเตอร์)ขับต่อไป “”ทั้งหมดนี่บ้านนายหมดเลยเหรอ”” ฉันเอ่ยถามขณะที่พาสเตอร์ค่อยๆชะลอความเร็ว “”ก็อาจจะใช่... ”” ตอบกำกวมอีก ฉันจึงไม่ถามต่อ รอให้บอดีการ์ดมาเปิดประตูรถให้แล้วเดินออกจากรถด้วยท่าทีของนางหงส์ รู้สึกประหม่าชะมัด ทำไมมันใหญ่จังวู้! บอดีการ์ดเรียงรางเต็มรอบบ้านไปหมด (ฉันว่าบ้านฉันเยอะมากจนละลานตาแล้วแต่บ้านตานี่เยอะกว่าเป็นร้อยเท่า) อีกทั้งยังมีเหล่าบรรดาแม่บ้านในชุดยูนิฟอร์มน่ารักๆ(ไม่เหมาะกับคนแก่ๆเลยสักนิด)มายืนต้อนรับราวกับรู้ว่าจะมีแขกมา “”สวัสดีค่ะ/ครับ”” ทุกคนกล่าวเป็นเสียงเดียวกันเมื่อพาสเตอร์เดินอาดๆอย่างสง่างามเข้าไปในบ้าน ฉันเดินตามหลังแล้วรู้สึกเกรงๆ ทุกๆคนยิ้มเล็กๆให้ฉัน “”สะสวัสดีค่ะ”” ฉันยกมือไหว้เหล่าบรรดาสาวใช้และบอดีการ์ด ทุกคนมองฉันด้วยสายตาแปลกใจละคนหวาดกลัว อะอ้าวทำไมละ ก็แม่ฉันสอนบ่อยๆนี่ว่าประเทศไทยไม่มีชนชั้นวรรณะ ถ้าใครแก่กว่าก็ต้องยกมือไหว้ (ถึงบ้านฉันจะอยู่ในวงการประเภทนี้ก็จริงนะแต่ทุกคนล้วนแล้วอยู่กันอย่างตามวัฒนธรรมของไทย) เวลาฉันออกจากบ้านฉันก็ยกมือไหว้พวกเขานะ “”เธอทำอะไรนะ”” พาสเตอร์กล่าวขึ้นและขมวดคิ้วมุ่นขณะที่มือฉันยังคงพนมไว้อยู่ “”ก็ไหว้นะสิ”” ฉันตอบตามซื่อ “”ฮึ่ ๆๆ”” พาสเตอร์หัวเราะ หัวเราะ?อะไรกันอีตาประสาทนี่นะ “”ไม่มีใครสอนรึไงกันว่าให้ไหว้ผู้ใหญ่นะ”” ฉันกล่าวอย่างตำหนิ พาสเตอร์ชักสีหน้า ไม่เคยเห็น!ไม่เคยเห็นหมอนี่ในใบหน้าแบบนี้ “”ตามมา”” แล้วพาสเตอร์ก็เดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์เลย และเมื่อเท้าของฉันสัมผัสกับพื้นหินอ่อนเย็นๆของกลางคฤหาสน์สไตล์ยุโรปนี้ฉันก็ต้องอ้าปากค้างกับรูปปั้นราชสีห์สีทองอร่ามตั้งอยู่ตรงกลาง นะนี่คือ!สัญลักษณ์ประจำตระกูลสินะ หรืออีกนัยหนึ่งคือสัญลักษณ์ประจำแก๊ง! ระหรือว่าหมอนี่คือ... “”ตกใจอะไรกันละ”” พาสเตอร์เอ่ยเสียงเนิบ ฉันพยายามจะสกัดกลั้นใบหน้าที่อาจจะฉายแววตื่นกลัวของตัวเองให้อีกฝ่ายได้เห็น เรื่องของแก๊งราชสีห์... เรื่องที่เมษาเคยเกริ่นให้ฟัง “”ไม่”” “”อยากทานอะไรหน่อยไหม”” พาสเตอร์เอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฉันมองเขาสลับกับรูปปั้น ไม่น่าใช่!เท่าที่ฉันเคยได้ยินมา... มันไม่น่าจะใช้เขา “”ไม่ละ”” ฉันตอบเสียงหนัก “”อะไรก็ไม่เอา... งั้นไปที่ห้องรับรองของฉันก่อนเถอะ”” พาสเตอร์กล่าวและเดินนำฉันไป ฉันมองตามแผ่นหลังกว้างอย่างครุ่นคิด น่ากลัว... ตอนนี้ความคิดนี้พุดขึ้นที่หัวของฉันแล้ว