นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

เสียงของเวคินยังคงดังก้องในโสตประสาทของฉัน คำพูดพระเอกจริงๆเลยนะ

“”จริงๆ ฉันก็ไม่เคยคิดอยากจะเป็นอะไรกับเธอมากกว่าเพื่อนคนหนึ่งหรอก”” ฉันทำเสียงล้อเลียนเวคินขณะที่นอนซมอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ยังดี อย่างน้อยก็ยังเป็นเพื่อน^0^ แล้วฉันจะยิ้มทำไมละเนี่ย ความจริงแล้วมันน่าจะเสียใจไม่ใช่เหรอ แต่ว่า หุบยิ้มไม่ได้จริงนะ

“”ทำไมไม่ไปโรงเรียน”” พี่เพชรเดินเข้ามาในห้องนอนของฉัน ฉันหันหลังในพี่ชายก่อนจะแกล้งนอนหลับ

“”ไม่สบาย” ” ฉันตอบอย่างขอไปที

“”คนอย่างแกไม่สบายเป็นด้วยเหรอ! ”” น้ำเสียงของพี่เพชรคล้ายกับว่าเห็นข่างตุ๊กแก ล้มป่วย

“”เอ๊ะพี่!นี่ฉันก็เป็นคนนะ”” ฉันแหวอย่างหงุดหงิด

“”เออนี่ คืนพรุ่งนี้แกจะไปร่วมงานสังสรรค์ไหม””

“”ไม่ละ”” ฉันตอบ อย่างไม่ต้องคิด ว่าแล้วต้องมีเรื่องไม่งั้นไม่บุกเข้ามาหาฉันถึงในห้องหรอก

“”ไปเถอะนะ พี่ไม่อยากไปคนเดียว มันวังเวง”” พี่เพชรเขย่าร่างฉันด้วยความแรง พี่เพชร!เมื่อกี้ฉันเพิ่งบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่สบาย อย่างเขย่าฉันเหมือนฉันเป็นขวดโค้กแบบนี้สิ --*

“”ก็บอกว่าให้พี่หาใครสักคนมาเดินข้างๆพี่ได้แล้ว!” ”

“”ไม่ละ ยังเข็ด”” คำตอบของพี่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเศร้า

“”......””

“”เฮ้นี่!แต่พี่ได้ยินมาว่าไอเวคินจะไปด้วยนะ” ”

“”ไปก็ได้!” ฉันตอบรับอย่างรวดเร็ว” พี่เพชรหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด

“”ก็เห็นแก่หน้าวงศ์ตระกูลหรอก”” ฉันตอบอ้อมแอ้มแต่ในใจกลับโลดแล่น แหม ฉันไม่ค่อยจะได้เห็นเวคินไปร่วมงานสังคมบ่อยนัก ฉันก็อยากจะเห็นเขาใส่สูทบ้างสิ ^0^ ยังไงสะงานนี้ฉันก็ต้องไป... อย่างน้อยฉันก็ยังเห็นเขาในทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาจะทำในงานเลี้ยง อยากให้ถึงคืนพรุ่งนี้เร็วๆจัง