This Love หนุ่มน้อยป่วนหัวใจรุ่นพี่สุดหล่อ

                                                             บทที่11
 
*คิวเทน*
(ตื้ด ตื้ด ตื้ด)
 
เสียงโทรศัพท์ของผมที่กำลังรอสายจากปลายทางยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แสดงให้เห็นว่าไร้วี่แววว่าใครจะกดรับมัน และที่ผมกำลังพยายามโทรหานั่นก็คือ 'โอซีล' ตั้งแต่วันนั้นที่วาทะเลาะกับแฟนใหม่แล้วมาระบายให้ผมฟังถึงความรู้สึกของเธอที่รู้สึกผิดต่อผม ผมก็พยายามให้คำปรึกษากับเธอ จนกระทั่งกลับมาหาโอซีลแต่ก็ไม่พบอีกเลย โทรหาก็ไม่รับนี่ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า เมื่อคิดได้อย่างนั่นผมจึงตัดสินใจขับรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังบ้านของโอซีลทันที
 
~~ติ๊งต่อง~~ผมกดกริ่งหน้าบ้านทันทีที่มาถึง
ไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาเปิดประตูให้ซึ่งเธอคนนั้นก็คือพี่กิ๊ก
 
"ซีลอยู่มั้ยครับ"
 
"อยู่ค่ะ เข้ามาก่อนสิค่ะคุณคิว"เธอพูดก่อนจะผายมือไปทางบ้านเป์นสัญญาณบอกว่าให้เข้าไปข้างในก่อน
 
"ขอบคุณครับ"พูดเสร็จผมก็เดินเข้าไปยังตัวบ้านทันที
 
"สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่ พี่ซี"ผมยกมือขึ้นไหว้บุคคลทั้งสามที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ ดีจังนั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันดูอบอุ่น ว่าแต่ตัวป่วนของผมไปไหนเนี่ย
 
"มาหาซีลเหรอลูกอยู่ข้างบนจ่ะ ขึ้นไปเลย"คุณส่งยิ้มเอ็นดูมาให้ก่อนจะชี้ไปทางด้านบน
 
"ขอบคุณครับ"ผมรีบเดืนขี้นบันได้มุ่งไปยังห้องของซีลทันที
 
 
~~ก็อก ก็อก ก็อก~~ผมยืนเคาะกระตูห้องซีลอยู่ครู่หนึ่งร่างบางก็เปิดประตูออกมาแล้วทำหน้าเย็นชาใส่ผม ซีลแต่งตัวในชุดอยู่บ้านสบายๆปล่อยผมระลำคอใบหน้าดูเย็นชาผิดกับเด็กหนุ่มที่เคยอ่อนหวานร่าเริงเวลาอยู่กับผม
 
"คุณมาที่นี่ทำไม"เด็กหนุ่มเอ่ยถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอย่างกับคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน
 
"พี่ก็มาหาซีลไง ทำไมโทร..."
 
"คุณไม่จำเป็นต้องโทรหาผมนี่ครับ ผมสำคัญด้วยเหรอ"ผมมองใบหน้าโอซีลที่ตอนนี้ขอบตาเริ่มแดงพลันมีหยดน้ำไหลลงมาอาบใบแก้มขาวเนียนนั่น
 
"ซีลเป็นอะไรไป"ผมฉวยร่างโอซีลเข้ามาไว้ในอ้อมกอดด้วยความเป็นห่วง
 
"ปล่อยนะ"โอซีลพูดแล้วพยายามดันผม จนหลุดออกจากอ้อมกอดของผมไปได้ ปรกติเด็กคนนี้มีแรงนิดเดียวเอง ทำไมวันนี้ถึงได้ผลักผมออกได้นะ
 
"เชิญกลับบ้านไปได้แล้วครับ ผมต้องการพักผ่อน"โอซีลพูดก่อนจะปิดประตูห้องไป
 
"เดี๋ยวก่อนซีลๆ"ผมพยายามเคาะประตู แต่คนด้านในกลับไม่คิดแม้แต่จะเปิดมาดู นี่ผมทำอะไรผิดเนี่ย!!
 
"ซีลออกมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน"
 
"พี่ว่าคิดควรจะกลับบ้านไปนะ"ผมมองไปทางต้นเสียงก็เห็นพี่ซีเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ
 
"ซีลเค้าโกรธผมเรื่องอะไรครับ พี่ซี ผมไม่เข้าใจว่าตัวเองไปทำอะไรผิด ซีลถึงได้โกรธผม"
 
"แล้วนายไปกอดกับใครมาล่ะ ซีลเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว ว่านายน่ะไปกอดกับแฟนเก่าตัวเองไม่ใช่เหรอ"
 
"..."ผมหยุดเงียบแล้วนึกถึงเรื่องที่ผมกอดกับวา
 
"เป็นแบบนี้ซีลก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดา ซีลไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่นานคิดนะ ภายในเค้าบอบบาง"พี่ซีพูดพลางเอามือเท้าสะเอวตัวเองเอาไว้
 
"ซีลกำลังเข้าใจผมผิด มันไม่ใช่แบบที่ซีลคิดเลย"
 
"งั้นนายก็บอกซีลเอาเอง"พูดจบพี่ซีก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าห้องไป
 
"ซีล เรื่องนี้พี่อธิบายได้นะ มันไม่ได้เป็นแบบ..."
 
"ผมไม่อยากฟัง พี่กลับบ้านไปซะเถอะครับ"เสียงผมถูกแทรกโดยโอซีลซึ่งแสดงให้เห็นว่าตนเองไม่ต้องการฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้น
 
"ได้ งั้นพี่จะกลับ ในเมื่อซีลต้องการแบบนี้"ผมเดินลงบันไดมาพลางน้ำตาค่อยๆรินไหลลงมาอาบแก้ม นี่ผมกำลังร้องไห้งั้นเหรอ ซีลสามารถทำให้ผมร้องไห้ได้ ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้ แต่จะทำได้ก็ผมรักซีลจนหมดหัวใจ
ผมจอดรถทิ้งไว้ริมถนนแล้วเดินมานั่งลงยังม้านั่งในสวนสาธารณะที่ตอนนี้มีผู้คนไม่มากนัก บริเวณโดนรอบเหมาะแก่การนั่งพักผ่อนและออกกำลังกายเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังมีคู่รักมานั่งพลอดรักกันอย่างมีความสุขทำให้ผมนึกถึงซีลที่ตอนนี้โกรธผมมาก ผมจะทำยังไงดี
 
"โอ้ย!!"ผมร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆตัวเองก็โดนผลักลงจากม้านั่งจนลงไปนั่งกับพื่นก่อนที่จะโดนรุมทำร้าย ผมมองหน้ากลุ่มคนตรงหน้าที่กำลังทำร้ายผมอย่างรู้สึกโกรธแค้น พวกมันคือ คนที่ทำร้ายซีลเมื่อวันก่อนจนพวกผมต้องไปมีเรื่องด้วยนั่นเอง
 
"แกทำให้พวกฉันต้องโดนอาจารย์ทำโทษอย่างหนีก พวกฉันจะมาเอาคืน"ทันใดนั่นเองพลันปรากฎร่างชายคนหนึ่งที่ใช้ไม้ตีเข้าที่หัวผมอย่างจัง
ภาพโดยรอบผมเริ่มค่อยๆมัวจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย ผมกล่อยร่างกายที่ไร้แรงจะพยุงนั้นให้นอนราบไปกับพื้นอย่างหมดปัญญา
 
"เฮ้ย ทำอะไรกันน่ะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ"และนี่ก็เป็นคำพูดประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะหมดสติไป เพราะรู้เหมือนโดนตีด้วยของแข็งเข้าที่หัว
 
 
 
 
*โอซีล*
 
  เสียงหน้าประตูเงียบลงไปนานมากแล้วแล้ว หวังว่าผมคงจะตัดสินใจถูกนะที่เลือกทำแบบนี้ ผมยอมเจ็บตอนนี้ดีกว่ายอมเจ็บในวันข้างหน้า ยอมรับว่าผมเสียใจมากกับเรื่องนี้ ผมมีความสุขกับการได้อยู่กับพี่เค้า บางคนอาจคิดว่าผมเวอร์เกินแค่กอดกัน แต่ว่ากับคนที่เรารักมากเราจำเป็นต้องเด็ดขาดเพื่อไม่ให้เค้าได้ใจเกินไป และผมรับไม่ได้จริงๆก็คนที่ผมรักมากไปกอดกับแฟนเก่ามันเป็นอะไรที่แย่มากสำหรับผม
 
~~ระหว่างเราสองคน อยากรู้มันคืออะไรมันใช่ความรักหรือเปล่า~~
 
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงชื่อคุณแม่พี่คิว มีอะไรหรือเปล่านะหรือโทรมาเรื่องพี่คิว
 
"ฮัลโหลครับ"
 
"ซีลเหรอลูก พี่คิวโดนรุ่นน้องที่โรงเรียนรุมทำร้ายลูก ตอนนี้อยู่ห้องฉุกเฉิน"อะไรนะ ผมแทบทรุดเมื่อได้ยินคนปลายสายพูด นี่ถ้าผมไม่ไล่พี่คิวไป พี่เค้าก็คงไม่ต้องไปเจอกับพวกเลวนั่น
 
"ครับแม่ ซีลจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ"ผมกดวางสายก่อนจะพุ่งตรงไปยังห้องพี่ซีทันที
 
"พี่ซี ๆๆ"ผมเคาะประตูแล้วเรียกชื่อพี่ชายเสียงดังลั่น
 
"ว่าไงซีล"พี่ซีเปิดประตูออกมาพลางถามด้วยสีหน้าสงสัย
 
"พาซีลไปโรงพยายบาลหน่อยพี่คิวอยู่โรงพยายบาล"
 
"โอเค งั้นรอแปปนึงนะ"พี่ซีปิดประตูเข้าไปในห้องปล่อยให้ผมรออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกมาแล้วเดินนำหน้าไปที่รถทันที
 
 
 
ผมนั่งรถมาไม่นานพี่ซีก็มาจอด ณ ลานจอดรถของโรงพยาบาล ผมรีบเปิดประตูลงจากรถแล้วมุ่งตรงไปยังห้องฉุกเฉินทันที
 
"แม่ครับพี่คิวเป็นยังไงบ้างครับ"ผมเอ่ยถามทันทีที่มาหยุดอยู่หน้าห้องฉุกเฉินซึ่งมีแม่พี่คิวยืนอยู่
 
"คุณหมอยังไม่ให้เค้าไปเลยลูก แม่เป็นห่วงพี่คิวจังเลย"คุณแม่พี่คิวทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะร้องไห้โฮอย่างเสียใจ
 
"พี่คิวไม่เป็นอะไรหรอกครับแม่"ผมพูดปลอบๆ
 
"ใช่ญาติคนไข้ที่ชื่อเพชรเพทาย เจริญวัตนกุลหรือเปล่าครับ"ผมและแม่พี่คิวต่างหันไปมองยังคุณหมอที่ออกมาพร้อมก้มอ่านชื่อจากแฟ้มที่ถือไว้ในมืออย่างรวดเร็ว
 
"ใช่ค่ะ ดิฉันเป็นญาติคนไข้ค่ะ"แม่พี่คิวพูดแล้วรีบลุกขึ้นเดินไปหาคุณหมอทันที
 
"คนไข้ ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ แค่มีบาคแผลเล็กน้อย สามารถพากลับบ้านได้พรุ่งนี้นะครับ เพราะคนไข้ยังไม่รู้สึกตัวเลย แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้หมอจะจัดใบสั่งยาให้นะครับ"
 
"ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ"คุณแม่พูดเสร็จคุณหมอก็เดินออกไปจากที่ที่พวกเรายืนอยู่
 
 
 
 
"พี่คิวคงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะครับ"ผมปลอบคุณแม่หลังจากเดินตามบุรุษพยาบาลซึ่งช่วยเข็นพี่คิวมายังห้องพิเศษ
 
"ซีลอยู่กับพี่คิวที่นี่ก่อนนะลูก แม่จะไปแจ้งความ"คุณแม่พูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมเดินไปลากเก้าอี้ที่อยู่ตรงมุมห้องก่อนจะพามาตั้งข้างเตียงแล้วผมก็เอนกันนั่งลงเบาๆ
 
"พี่คิว ซีลขอโทษนะครับ"ผมบอกพลางกุมมือคนตรงหน้าที่นอนอยู่บนเตียงอย่างรู้สึกผิด
 
"เป็นเพราะซีลแท้ๆ พี่ถึงต้องมาเป็นแบบนี้"
 
"อย่าโทษตัวเองไปเลยซีล ซีลไม่ได้ตั้งใจจะให้คิวมันไปโดนไอ้พวกนั้นทำร้ายซะหน่อย"พี่ซีลุกขึ้นจากโซฟามายืนข้างผมพลางลูบหัวปลอบๆ
 
"ครับ"ผมตอบแล้วปาดน้ำำตาที่เริ่มเอ่อล้นออกจากความรู้สึกอัดอั้นตันใจ
 
"ซะ ซีล"ผมมองยังปากรูปสวยของคนที่นอนอยู่บนเตียงพลางคิดหาคำตอบว่าเมื่อสักครู่มันคือเสียงอะไร แต่ทันใดนั้นร่างตรงหน้าก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองผมอย่างดีใจ
 
"พี่คิว"ผมอุทานด้วสความดีใจพลางโอบกอดร่างตรงหน้าแน่น
 
"ซีลเบาๆหน่อย เดี๋ยวคิวมันก็ตายหรอก"ผมหันไปมองพี่ซีเคืองๆ ก็คนมันดีใจนี่นา
 
"ซีลหายโกรธพี่แล้วเหรอ"พี่คิวถามด้วยสายตาวิงวอน
 
"ยังไม่หายง่ายๆหรอก เชอะ"ผมแกล้งประชดแล้วหันหน้าเชิดไปทางอื่น จริงๆแล้วหายตั้งนานแล้วแหละ อิอิ
 
"งั้นคุยกันก่อนนะพี่จะไปรอข้างนอก"พี่ซีพูก่อนจะเดินออกนอกห้องไป คราวนี้เหลือแค่ผมกับพี่คิวสองคนแล้วสินะ
 
"ไม่หายโกรธจริงอ่ะ แต่การกระทำเมื่อกี้มันบอกนะว่าหายแล้วอ่ะ อยากกอดพี่อ่ะดี๊"รู้ได้ยังไงอ่ะ ใช่อยากกอดมากแต่ซีลขอทำฟอร์มหน่อยนะครับ
 
"...."ผมทำเป็นไม่พูดอะไรแล้วปล่อยให้คนตรงหน้าหลงตัวเองต่อไป
 
"ดีกันนะ"
 
"...."
 
"น้าาาาาาาา ดีกันนะ"
 
"ไม่"
 
"โฮ่ ซีลอ่ะไม่รักพี่แลัวเหรอ"
 
"ไม่รักแล้ว"
 
"ซีล....ดีกันเถอะ"โอ้ยอย่าทำหน้าตาอ้อนวอนได้มั้ยผมจะไม่ไหวล่ะนะพี่คิววว
 
"ไม่รู้"ผมยังทำสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ต้องเอาให้เข็ด ฮุๆๆๆๆๆ
 
"พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก จริงๆนะ"พี่คิวจับมือผมขึ้นแล้วดึงไปวางไว้บนอกของตนเอง
 
"ครับพี่คิว แต่ถ้ายังมีอีกนะ เลิกคบแน่คอยดู"ผมพูดแล้วยืนขึ้นพลางก้มลงจุ๊บแก้มพี่คิวเบาๆฟู้ดหนึ่ง
 
"พรุ่งนี้เรากลับบ้านกันนะครับ"
 
"สงสัยต้องป่วยบ่อยๆซะแล้วนะเนี่ย"พี่คิวพูดแล้วนิ้มอย่างเจ้าเลห์ ร้ายนะเนี่ย
 
 
 
วันต่อมา
บ้านพี่คิว
 
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"ผมนั่งหัวเราะพี่คิวที่นั่งส่องกระจกในห้องของตนเองหลังจากกลับมาจากโรงพยาบาล
 
"เงียบไปเลยนะไอตัวป่วน"พี่คิวหันมาพูดกุบผมพลางลูบรอบแผลที่อยู่หางคิ้วด้านซ้ายของตนเอง ปากก็ระบบนิดหน่อยน่าฉงฉาน
 
"เงียบก็ได้ เชอะ"ผมบอกพลางเชิดหน้าไปทางอื่น
 
"เฮ้อ ทำเป็นงอลอีก"พี่คเวลุกจากกระจกแล้วเดินมานั่งลงข้างๆผมพลางมองด้วยแววตาเอือมๆ
 
"ถัารำคาญซีลไม่กวนก็ได้"พูดเสร็จผมก็ลุกขึ้นแล้วจะเดินออกจากห้อง
 
"เดี๋ยวก่อนซีล"พี่คิวเอื้อมมาจำมือผมพลางทำหน้าอ้อนๆ
 
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ"
 
"เชอะ"
 
"อย่างงอลนะ ดูป็อปอายสิมันยังเศร้าเลยที่เห็นเราไม่รักกัน"พี่คิวหันไปมองป็อปอายที่ตอนนี้นอนกระดิกหางอยู่ มันเศร้าตรงไหนเนี่ย
 
"มันเศร้าตรงไหนครับ ดูมันก็ปรกติดีนี่นา"
 
"เออน่า พรุ่งนี้พาไปเที่ยวเลย ไปทะเลดีมั้ย"
 
"ไม่เอา ไม่ชอบ"
 
"งั้นไปเที่ยวไหนล่ะ"
 
"พี่คิวสัญญาว่าจะพาไปทุำที่ที่ซีลอยากไปนะ"ผมพูดแล้วทำหน้าตาเจ้าเลห์ฮุๆๆๆๆ
 
"โอเค พี่สัญญา"พี่คิวดึงผมให้นั่งลงข้างพร้อมทั้งมือที่โอบรอบเอวผม
 
"ไปเที่ยวญี่ปุ่น"
 
"พูดเป็นเล่น"พงคนตรงหน้าผมตอนนี้ทำตาโตด้วยความตกใจ ก็ใครมันจะไปคิดว่าผมจะขอแบบนี้
 
"น๊าาาาาาคร๊าบบบบบ"
 
"ดูก่อนว่าไปได้หรือเปล่า"
 
"ต้องไปให้ได้ ซีลจะไป ถ้าพี่คิวไม่พาไปซีลจะไปกับคนอื่นคอยดู"
 
"จะไปกับใครได้ล่ะ ฮ่าๆๆๆ"
 
"มีเยอะแยะ พี่ไทเกอร์ก็ได้"
 
"ไม่ต้องเลยเดี๋ยวพี่พาไปก็ได้"
 
"สัญญานะ"
 
"จร้าสัญญา"เย้ๆๆๆผมจะได้ไปเที่ยวญี่ปุ่นแล้วดีใจจัง
 
 
 
 
 
 
 
มาต่อแล้วนะครับ ขอโทษสำหรับคนที่รออ่านด้วเน้ออออ