This Love หนุ่มน้อยป่วนหัวใจรุ่นพี่สุดหล่อ

9.3

วันที่ 6 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 20.36 น.

  13 บท
  19 วิจารณ์
  21.47K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2558 01.04 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

10) บทที่10ระหว่างเราสองคน

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

                                                                        บทที่10

 

 

 

"อุ้ย ลูกหมาน่ารักจังเลย ไปเอามาจากไหนเนี่ยลูก"เสียงแม่ถามขึ้นพลางลูบหัวเจ้าป็อปอายน้องหมาตัวใหม่ของ

ผมเ

บาๆ 

 

 

"ซื้อมาครับแม่"ผมตอบยิ้มๆให้กับแม่ แม่มองก่อนจะส่ายหัวไปมา

 

 

"ไปซื้อมาทำไมให้เปลืองเงิน"

 

 

"ก็มันน่ารักนี่ครับ หรือว่าแม่ไม่ชอบมัน"

 

 

"ชอบๆแม่ชอบมากเลย"

 

 

"อีกอย่างซีลไม่ได้ซื้อเอง พี่คิวซื้อให้^3^"แม่เหลือบไปมองพี่คิวก่อนจะส่งสายตาตำหนิใส่

 

 

"คิวไม่น่าตามใจน้องเลยนะลูก อีกหน่อยจะได้ใจแล้วจะนิสัยไม่ดี"แม่ตำ หนิ พี่ คิว ของ ผมมมมมมมม

 

 

"แม่อ่ะ แค่หมาตัวเดียวเอง"ผมโต้แย้ง

 

 

"ค่ะ คุณลูกสุดที่รัก แม่ขอโทษค่ะฮ่าๆๆๆๆ"พี่พูดพลางหัวเราะร่า

 

 

"งั้นหวานก็ต้องทำความสะอาดห้องซีลเพิ่มขึ้นนะจ๊ะ แต่ซีลต้องจัดการเรื่อง การขับถ่ายของมันเอง ต้องสอนมัน

ให้รู้

จักที่ ตามนี้นะ"แม่หันไปสั่งพี่หวานก่อนจะหันมาสั่งผมต่อ 

 

 

"ครับแม่งั้นซีลขอพามันขึ้นห้องก่อนนะครับ พี่กันเถอะครับพี่คิว"ผมอุ้มป็อปอายขึ้นก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยัง

ห้องนอน

 

 

 

ผมนั่งอยู่บนที่นอนแล้วมองป็อปอายที่ตอนนี้กำลังเดินสำรวจห้องของผมทุกซอกทุกมุมเลยทีเดียว โดยมีพี่คิว

นอนหนุ

นตักอยู่ อยากทรายว่าหมอนก็มีไม่หนุนมาหนุนแต่ดันมาหนุนตักผมแทน 

 

 

 

"พี่คิว ถ้าเกิดวันนึงเราเลิกกันไปพี่จะ..."

 

 

"เราจะไม่เลิกกัน ไม่ว่าเหตุผมใด"พี่คิวไม่รอให้ผมพูดจบก็พูดแทรกด้วยใบหน้าจริงจัง ผมก็ภาวนาให้มันเป็น

อย่างที่

พี่พูดทีเถอะ หล่อๆรวยๆแบบนี้หากินง่ายที่ไหนกัน ฮุๆๆๆๆ 

 

 

"ครับๆเราจะไม่เลิกกัน"

 

 

"ว่าไงจ๊ะป็อปอาย"ผมพูดกับป็อปอายที่พยายามจะปืนขึ้นมาบนที่นอนอย่างไม่ลดละ ผมก็เลยอุ้มมันขึ้นมาวางลง

บนที่

นอนใกล้ๆตัวพี่คิว น่ารักทั้งหมาทั้งคน ชอบอ่ะ(น้อยๆหน่อยเป็นผู้ชายนะ-_-) 

 

 

"อะไรของแกป็อปอาย"พี่คิวทำหน้างงๆเมื่อเห็นว่าป็อปอายนอนลงข้างๆตนเอง อย่างเรียบร้อย ซึ่งผิดกับบุคลิกจริงๆของมันที่แสนจะซน สงสัยเหนี่อยแล้วมั้ง

 

 

"สงสัยมันอยากนอนกับพ่อมันมั้งฮ่าๆๆๆๆๆ"ผมพูดแซวพี่คิดแล้วหัวเราะเสียงดัง ทำเอาพี่เค้าหน้าหวอไปเลย

 

"ขำๆถ้าพี่เป็นพ่อหมาซีลก็เป็นแม่หมาโอเคนะ"ดูดิสุดท้ายก็หมาเหมือนกัน พ่อหมาแม่หมา โอ้พระเจ้า!!!

 

 

~~เธอทำให้ฉันรู้ว่ารักจริงๆมันคืออะไร~~

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นพี่คิวเอื้อมมือไปหยิบมาดูเบอร์ก่อนจะส่งให้ผม

 

 

"ใครอ่ะพี่คิว"

 

 

"แม่พี่อ่ะ แต่ซีลรับเถอะ"

 

 

"ฮัลโหล ครับคุณแม่"ผมรับโทรศัพท์มาจากพี่คิวก่อนจะกดรับแล้วทักทายด้วยวาจาสุภาพ

 

 

(ซีลเหรอลูก พี่คิวล่ะ)คุณแม่พี่คิวถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

 

 

"อ๋อ พี่คิวนั่งอยู่ข้างๆซีลเนี่ยแหละครับ"

 

 

(งั้นแม่ขอคุยกับพี่คิวหน่อยนะลูก)

 

 

"อ๋อได้ครับ"พูดเสร็จผมก็ส่งโทรศัพท์ให้พี่คิวไป พี่คิวรับไปพลางทำสีหน้างงๆ

 

 

"ฮัลโหลครับคุณแม่"

 

 

"ได้ครับๆงั้นผมจะรีบไปนะครับ สวัสดีครับ"พูดจบพี่คิวก็ยื่นธทรศัพท์มาให้ผมก่อนจะรีบจ้ำอ้าวออกจากห้องผมไป

 

 

"พี่คิวจะไปไหนน่ะ"ผมตะโกนถามแล้วอุ้มเจ้าป็อปอายขึ้นก่อนจะวิ่งตามพี่คิวไป

 

 

"พี่จะไปบ้าน"พี่คิวพูดก่อนจะเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในรถทีนที

 

 

"ซีลไปด้วยนะ"ไม่รอให้พี่คิวพูดต่อผมรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งที่เบาะข้างคนขับทันทีโดยมีเจ้าป็อปอายนั่งอยู่

บนตัก

 

 

"ทำไมพี่ต้องรีบกลับบ้านด้วย ซีลไม่เข้าใจ"

 

 

"ไม่มีอะไรหรอก"พี่คิวตอบปัดๆโดยไม่สนใจว่าผมจะทำหน้ายังไง ใจร้ายกับซีลได้ลง

 

 

 

 

นั่งรถมาไม่นานฟอร์จูนเนอร์สีขาวคันงามก็มาจอด ณ โรงจอดรถที่บ้านพี่คิว ผมมองดูพี่คิวที่เปิดประตูรถแล้วเดิน

ลง

ไปโดยไม่สนใจผมเลย มันยังไงกันแน่ 

 

 

"ป้าครับทำไมพี่คิวดูท่าทางแปลกๆ"ผมหันไปถามป้าอุ่นที่เดินเข้ามาหา

 

 

"อ๋อคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ ป้าว่าคุณซีลไปรอคุณคิวบนห้องดีกว่านะคะ"

 

 

"อ๋อครับ งั้นซีลขอตัวก่อนนะครับ"ผมอุ้มป็อปอายแน่นแล้วหันไปมองป้าอุ่นที่เดินเข้าครัวไป ผมวางป็อปอายลงที่

พื้น

ก่อนจะเดินหาพี่คิวบริเวณรอบบ้าน หายไปไหนนะถามก็ไม่ยอมบอก อย่าให้เจอนะ 

 

 

"อย่าให้เจอนะจะ..."ไม่ทันที่ผมได้พูดจบสายตาผมก็ไปกระทบกับคู่หญิงชายที่กอดกันแน่นโดยผู้ชายก็คือพี่คิว

ส่วนผู้

หญิงคนนั้นใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวสีชมพูอ่อน ใบหน้าเธอเปื้อนน้ำตาที่ใหลลงมาเป็นสาย แสดงให้

 

 

 

 

 

 

เห็นถึงความเสียใจ 

 

 

"ยังไงคิวก็ยังรักวาเสมอนะ"เสียงพี่คิวพูดกับพี่โยวา รักเสมองั้นเหรอแล้วผมล่ะ

 

 

"คนใจร้าย"ผมพูดเสียงเบาก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ใหลลงมาก่อนที่ผมจะรีบวื่งออกจากที่ตรงนั้นมา ผมกึ่งเดินกึ่ง

วิ่งออ

กมาจากบ้านหลังนั้น บ้านของคนที่หลอกลวงผม ทำร้ายจิตใจผม เค้ายังรักกันเสมอแต่ทำไมต้อง

 

 

มาหลอกผม ผมท

ำอะไรผิดทั้งที่ผมพยายามจะทำให้พี่เค้ามีความสุข เพื่อที่พี่เค้าจะได้อยู่กับผมไปนานๆทั้งๆที่

 

 

เราเพิ่งพูดกันเมื่อกี้ว่าเรา 

จะไม่เลิกกันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ภาพที่ผมเห็นมันก็ชัดเจนพอที่จะเป็นเหตุผมของ 'การแยกทาง' 

 

 

 

 

 

ผมเดินมาตามถนนเรื่อยๆไม่รู้ว่าจะกลับบ้านยังไงติงอนนี้ผมนึกอะไรไม่ออกทั้งนั้นหัวใจมันสับสนบวกกับน้ำตา

ที่ใหลล

งมาอย่างไม่ยอมลดละ 'ยังไงคิวก็รักวาเสมอนะ'คำพูดนี้แล่นไปมาอยู่ในหัวของผม ผมทำอะไร

 

 

ผิดทำไมพี่คิวต้องหลอกผมด้วย 

 

 

"อ้าวซีล จะไปไหนหรอ เอะ!ซีลหรอกไห้ทำไม"ผมหันไปมองรถฟอร์จูนเนอร์สีดำที่มาหยุดจอดข้างๆที่ผมยืนก่อนที่

 

คนขับพูดก่อนจะเปิดประตูรถออกมา ผมสีบลอนทองของเขากระทบกับแสงอาทิยต์ยายเย็นแล้วดูมันช่างเปล่ง

ประกายจริงๆ

 

 

"พี่ไทหึก..เกอร์ ฮือๆๆ"ผมรีบโผเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความตื้นตัน ขอบคุณพี่มากที่มาได้จังหวะพอดี

 

 

"ซีลเป็นอะไรครับ"พี่ไทเกอร์ถามพลางกอดผมกลับแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

 

 

"พาซีลไปหึก..ส่งที่บ้านหน่อยหึก..ได้มั้ยครับฮือๆ"

 

 

"ได้สิครับ"พี่ไทเกอร์เปิดประตูให้ก่อนที่ผมจะดันตัวเองเข้าไปนั่งในรถพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

ผมมองพี่ไทเกอร์ที่ตอนนี้ขับรถออกมาช้าๆด้วยสีหน้ากังวล พี่เค้าเป็นอะไรไป

 

 

 

"อ่ะพี่ไทเกอร์หึก..จะทำอะไรครับฮือๆๆ"ผมร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆพี่ไทเกอร์ก็อุ้มผมลงจากรถหลังจากที่ขับ

มาหยุดอยู่หน้าบ้านผม

 

 

"ซีลไม่ต้องร้องนะครับพี่จะพาเข้าไปในบ้านผมไม่ทันได้พูดอะไรต่อพี่ไทเกอร์ก็อุ้มผมเข้ามาในบ้าน แล้ววางผม

ลงบนโซฟาเบาๆ

 

 

"ซีล เป็นอะไรลูก"แม่รีบเดินเข้ามาหาหลังจากเห็นว่าพี่ไทเกอร์วางผมลงบนโซฟาโดยที่บนหน้าของผมเต็มไปด้

วยคราบน้ำตา

 

 

"แม่ครับหึก..พี่คิวหลอกซีลหึก..พี่คิวไม่ได้รักซีลจริงฮือๆๆ"ผมกอดแม่แลัวปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาอาบแก้มอีก

ครั้ง

 

 

"ไม่เป็นไรนะลูก ยังไงก็ยังมีแม่ มีพ่อและมีพี่ซีนะ แล้วนี่ไงจ๊ะพี่ไทเกอร์ด้วย"ผมพูดปลอบๆแล้วหันไปยิ้มให้พี่ไท

เกอร์

 

 

"ขอบใจไทมากนะลูกที่ช่วยพาน้องมาส่ง"

 

 

"ไม่เป็นไรครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"ผมมองพี่ไทเกอร์ที่เดินออดจากบ้านไป ช่วงนี้พี่เค้าดูเครียดๆเป็น

อะไรหรือเปล่านะ(จะห่วงคนอื่นห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย -_-)

 

 

"ซีลขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะลูกไม่ต้องคิดมาก"

 

 

"ครับแม่"ผมเสร็จผมก็เดินขึ้นห้องมา ผมนั่งลงบนเตียงแล้วคิดถึงเรื่องที่เกิดในวันนี้ ผมต้องเสียน้ำตาเพราะ

ผู้ชายที่ผมไว้ใจที่สุด ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นแบบนี้ พี่กับผม ความสัมพันธุ์ระหว่างเรามันยังไงกันแน่ 'พี่คิว'

 

 

 

 

 

 

 

มาต่อแล้วนะครับ ขอโทษจริงๆ อย่าลืมเม้นกันเยอะๆเนอะครับ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.4 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.4 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา