ไข่มุกท้าทราย

แสงวาบขึ้นหลังจากหนุ่มรับใช้ของนายประธานบริษัทฉายจอภาพขนาดใหญ่เสร็จ ไข่มุกมองตามอย่างสนอกสนใจจนหินต้องมาห้ามปรามให้เก็บอาการให้อยู่

"โทษทีหิน ฉันสนใจจนห้ามใจไม่ไหวเลย" ไข่มุกหันมากระซิบหินเบาๆไม่ให้มีพิรุธที่สุด และเหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะทุกคนในที่ประชุมต่างหันไปมองที่จอภาพเป็นตาเดียวทำให้ทั้งคู่แอบถอนหายใจพร้อมๆกันอย่างโล่งอก

"นี่คือภาพจากกล้องวงจรปิดหน้าบริษัทเรา บ่งบอกว่าตอนนี้เด็กๆกำลังเริ่มแห่กันมาเล่นสนุกตามคำเชิญชวนในใบปลิวของทางบริษัทเรานะครับทุกท่าน และทุกบูธกำลังเริ่มขายของกันครับ" ประธานวัยกลางคนอธิบายภาพขนาดใหญ่บนจอเสียงเรียบอย่างผู้มีประสบการณ์

"เดี๋ยวค่ะท่าน!" เสียงของหญิงสาวสวมแว่นสายตาสีดำเลนส์หนาเตอะแย้งประธานบริษัทตนเองขึ้นทันควัน

"มีอะไรรึ วายุรินทร์" ประธานหันมามองหน้า 'วายุรินทร์' หญิงสาววัย28ปีอย่างสงสัย  หินก็หันมาทางต้นเสียงเช่นเดียวกัน จนทำให้เขลจ้าของชื่อวายุรินทร์ต้องชะงัก

"คือริน...คิดว่ามีร้านร้านนึงหายไปค่ะท่าน!!!" วายุรินทร์ หรือ รินตอบเสียงใสและดังฟังชัด

"หายไป!!! รินนี่ช่างสังเกตุจริงนะ" ประธานยิ้มพอใจในตัวเลขานุการคนนี้จากใจจริงแต่แววตากลับแฝงอะไรบางอย่างอยู่อย่างเงียบเชียบ

เมื่อเสร็จงานประชุม

"รินนี่ชอบกวนท่านประธานจริงนะ" หินเดินไปคุยไปกับเพื่อนร่วมงาน2-3คนและไข่มุกที่ตามมาตลอดทั้งวันนี้

"แหมหิน...ก็รินเห็นจริงนี่นา" วายุรินทร์ยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  

"เธอนี่หูตาไวจริงเชียว เนอะไข่มุก" 'อันดามัน' เพื่อนร่วมงานเสียงหวานใสดัดผมเป็นลอนสีน้ำตาลออกความเห็น

"จะว่างั้นก็ได้" ไข่มุกพูด  เธอกลายเป็นที่รักของเหล่าสาวๆพนักงานบริษัทนี้เกือบทุกคนไปในเวลาอันสั้น  อาจเป็นเพราะเธอคุยสนุก หรือเพราะความป๊อบของหินก็ไม่มีใครรู้เลย

"เฮ่ย พวกนี้เอาแต่ฟังยัยรินพูดไม่ฟังประธานรึไง" เสียงแย้งอย่างปัดความรำคาญของ 'เสฉวน'ดังขึ้น  "เปล่านี่ เราก็ตั้งใจประชุมนะ นายตั้งใจรึเปล่าเหอะ" อันดามันย้อนถามเสียงสั่น  "ตั้งใจดิว้อย ถ้าไม่ตั้งใจแล้วฉันจะทำงานเก่งเหรอไงเล่า" เสฉวนกอดอกกัดฟันกรอด ก่อนจะลากันกลับบ้านอย่างสนุกสนานเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ