Second Love หยุดรักไม่ได้พี่ชายสุดหล่อ

เนื้อเรื่อง
Second love หยุดรักไม่ได้พี่ชายสุดหล่อ 2

เบื่อชีวิตที่ต้องมีวันจันทร์ เอาเถอะถ้าไม่มีวันจันทร์ยังไงมันก็มีวันอังคารนั่นแหละมีไม่มีความหมายมันก็เหมือนมีนั่นแหละนะ
เห้อไม่อยากเห็นหน้าโทรมๆของตัวเองเวลาส่องกระจกเลย เห็นแล้วรู้สึกหดหู่ใจแบบบอกไม่ถูกจัง หลังจากความรักครั้งเก่าถูกคนเลวๆหักหลัง ฉันก็เป็นอันไม่ได้กิน เอ๊ะ!! หรือกิน แต่เหมือนจะกินดูจากน้ำหนักที่ขึ้นพรวด3 กิโลภายในไม่กี่วันเพราะมัวแต่ยัดนู่นยัดนี่เข้าปาก เพราะคิดเท่าไรก็แค้นเพื่อนทรยศ แต่อาการของฉันตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างน่ะหรอ :D ไม่รู้สิ เดี๋ยวๆก็แฮพพีเดี๋ยวๆก็เศร้า ตามอารมณ์ตัวเองไม่ทันจริงๆ ฉันเดินมาโรงเรียนกับยัยปลาโรงเรียนกับบ้านก็ไม่ได้อยู่ไกลมากแต่ก็สามารถทำให้เมื่อยได้เหมือนกัน ตอนนี้เราอยู่หน้าทางเข้าของโรงเรียนแล้ว แต่ทว่า...
“เห้ย แกดูดิคนนี้ใช่ป้ะที่จูบกับผู้ชายเมื่อวานอ่ะ” ใช่แล้วมันเป็นเสียงซุบซิบนินทาของสาวๆกระโปรงสั้นที่เรียกแก๊งตัวเองว่าพาวเวอร์พัฟเกิลอะไรประมาณนั้น -.- แต่ข่าวของฉันคงดังน่าดูสินะจูบกันกลางซูปเปอร์มาเก็ตย่านดังใจกลางตัวเมืองขนาดนั้น
“เหมือนจะใช่ว่ะแก ผู้หญิงอะไรไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวเล้ยย” แหม คุณพวกหล่อนคะ พวกคุณดีตายแหละ ฉันได้แต่คิดในใจและเดินดุ่มๆกับยัยปลาเข้าไปในโรงเรียน (ปลายังไม่รู้เรื่อง)
“เห้ยแกนี่มันเรื่องอะไรวะ ทำไมฉันเห็นแกเดินไปที่ไหนๆก็มีแต่คนมองแก” นั่นไง นี่เป็นคำถามที่ฉันโคตรขี้เกียจตอบเลย “ฉันสวยมั้ง” เป็นคำตอบที่หน้าตายมากๆแหละ เรื่องมันยาวนี่นา “ยัยพราว” จึ๋ยดูเหมือนยัยปลาจะไม่เชื่อแฮะ
“เออๆเล่าก็ได้ เมื่อวานฉันไปเจอไอ้จิมมาและมันก็มาโวยวายกับฉัน น้องพราวอย่างนู้นน้องพราวอย่างนี้” ฉันหยุดพูดและหันมามองหน้าคนที่ตั้งใจฟังกันอย่างตาโต แต่...ทำไมยัยปลามันมีหลายคนกันจัง แล้วทำไมยัยปลาหลายคนมันถึงหน้าเหมือนกับ ส้มเช้ง ทับทิม เม็ดพลอย เลยอ่า หรือว่า
“นี่พวกเธอมาแอบฟังพวกฉันคุยกันทำไมเนี่ย” ยัยปลาเป็นคนพูดหลังจากที่เห็นฉันหยุดพูดต่อและรู้ว่าเพราะอะไร สักพักพวกนั้นก็ค่อยๆทยอยกันออกไป แต่ไม่ได้ออกเพราะยัยปลานะออกเพราะอาจารย์เข้าต่างหาก
“งั้นเดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังตอนพักเที่ยงละกัน” คนที่ดูหงุดหงิดที่สุดในตอนนี้เหมือนจะเป็นยัยปลาแล้วล่ะ ยัยนั้นน่ะนะอยากรู้อะไรต้องรู้ทันใจ แต่เจอแบบนี้ก็ต้องหงุดหงิดเป็นธรรมดา ปกตินะถ้าเป็นสถานการณ์แบบนี้เราก็จะคุยเบาๆกันในชั่วโมงเนี่ยละเพราะยัยปลานั่งข้างฉัน แต่นี่เป็นชั่วโมงอาจารย์สุดโหดและเรียนยาก (โคตร)

“ห้ะ นี่แกจูบกับพี่คาเรทแล้วงั้นเหรอ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าสถานการณ์มันจำเป็นที่สำคัญฉันก็ไม่ได้เป็นคนเริ่มด้วย พี่เค้าต่างหากล่ะที่เริ่มก่อน” ตอนนี้ฉันเล่าเรื่องให้ยัยปลาแบบละเอียดยิบเรียบร้อยแล้วแต่มันดูเหมือนจะน้อยใจเล็กๆนะ เพราะยัยปลาดูเหมือนจะแอบชอบพี่คาเรทตั้งแต่แรกพบเลยแหละ แต่ยัยปลาเป็นคนที่ไม่ค่อยปรึกษาอะไรกับฉันเรื่องนี้และมักจะผลักดันให้ฉันกับคนที่มันชอบสนิทกันฉันก็ไม่รู้นะว่ามันเพราะอะไร แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันน่ะจะไม่ทำเลย อย่างก่อนหน้านี้ยัยปลาก็แอบชอบจิมและก็ทำวิธีต่างๆให้เราสองคนสนิทกันจนชอบกัน... ไม่ๆพราวเราจะไม่ย้อนอดีตสิพราว
“เออๆ แกฉันขออะไรแกหน่อยได้ป้ะ” คราวนี้ทำไมยัยปลาเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจัง(สุดๆ)เลยล่ะ “แกจะขออะไรฉันอีกล่ะ” ฉันทำเสียงให้ลดความเคลียดในสถานการณ์นิดนึง
“ฉัน..ฉัน.. แกอย่าทำอะไรที่มันเกินเลยไปมากกว่านี้ได้ไหม” หือ..ยัยนี่พูดอะไรแปลก
“แกพูดเรื่องอะไรน่ะ อ่อหรือแกเคลียดเรื่องที่ฉันจูบกับพี่คาเรท แกไม่ต้องคิดอะไรเลยนะ ฉันน่ะคงไม่มีรักใหม่ง่ายๆแน่แกก็รู้นิสัยฉันดีหนิ” สีหน้าของยัยปลายังไม่เปลี่ยนยัยนั่นเป็นอะไรของมันน่ะ ฉันแอบไปขโมยขนมของมันกินงั้นหรอ
“เอ่อ..คือ พราว ปลา เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นน่ะ..” ใช่ในระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งกินข้าวอยู่ยัยเพื่อนทรยศก็ปรากฏตัวขึ้น
“ฉันอิ่มแล้วไปกันเถอะปลา” สภาพฉันตอนนี้น่ะมันยังไม่พร้อมจะเถียงสู้กับใครหรอกนะ
“เรา..เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ยพราว” แต่คำถามนี้มันทำให้ฉันอยู่นิ่งไม่ได้จริงๆ “นี่เธอยังกล้าจะมาเป็นเพื่อนฉันอีกหรอ” ฉันตอบแบบอารมณ์เริ่มฉุนๆ “แย่งแฟนคนอื่นแล้วไปมีอะไรกันแบบนั้น ยังจะเอาสมองส่วนไหนคิดฮะว่าจะมาเป็นเพื่อนกับฉัน ไปเลยนะ ต่อไปนี้ เอ๊ะ!! ไม่สิ เราขาดกันตั้งนานแล้วนี่ ยัยเพื่อนทรยศ” ถ้ามีเวลาให้ฉันอีกสักหนึ่งวันความในใจของฉันก็คงยังไม่หมด ไม่ไหวอ่ะ จริงๆนะ คิดได้ไงไปนอนกับแฟนของเพื่อนซะขนาดนั้นแล้วยังมีหน้ามาเรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย ตายๆผู้หญิงสมัยนี้...เดี๋ยวๆ ฉันก็ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ใช่หรือไง -.-
“นี่ตกลงแกจะโกรธยัยเจลไปตลอดกาลเลยใช่ป้ะ” ไม่เห็นต้องถามเลยจริงๆคำถามนี้เนี่ย
“ก็แหงสิ ถ้าเธอเป็นฉันน่ะแล้วเธอจะเข้าใจ”
“อ้าว กลับมาแล้วหรอเด็กๆ” ให้ตายสิเกลียดคำว่าเด็กจริงๆ
“พี่คาเรทคะอันที่จริงเราก็ห่างกับพี่กันแค่ปีเดียวทำไมต้องทำเหมือนพวกเราเป็นเด็กหกขวบด้วยล่ะ” คนตรงข้ามฉันยิ้มๆและ...เอ่อ หัวเราะ
“ขะ..ขำอะไรคะ” ฉันนี่ตามอารมณ์ผู้ชายไม่ทันจริงๆ “ไม่รู้เหรอ การกระทำแบบนี้มันเป็นการกระทำของเด็ก โดยเฉพาะ..เด็กน่ารักซะด้วยสิ” อยากถามนะว่านี้ชมจริงๆหรือหรอกด่า เพระสภาพฉันตอนนี้ทั้งหน้าบวมตัวกลมแถมยังเป็นสิวอีกต่างหาก..เออ หลอกด่าแล้วแหละม้างงง ...ตกดึก ฉันเดินมาที่ริมสวนหน้าบ้านและนั่งลงที่ม้านั่งตัวโปรดสีขาว เห้อ!! นี่ฉันทำไมรู้สึก รู้สึกว่ายังลืมเขาไม่ได้นะ ทั้งๆที่เขาเลว เขาไปมีอะไรกับเพื่อนฉันซะขนาดนั้น ทำไม..ทำไมกัน ทำไมฉันถึงยังตัดใจออกจากเขาไม่ได้ซะที ปกติถ้าเป็นเวลานี้ฉันจะแชทกะพี่เขาอยู่ข้างบนไม่ใช่หรอ แล้วทำไมตอนนี้พราวต้องมานั่งเหงาด้วย
“มานั่งทำอะไรตกดึกป่านนี้เหรอครับ” เสียงคุ้นหูนี้คงเป็นใครไปไม่ได้
“คิดอะไรเรื่อยเปื่อยค่ะ”
“แม่ของพราวบอกพี่ว่าให้ดุแลน้องดีๆ เพราะฉะนั้นพราวมีเรื่องอะไรปรึกษาพี่ได้เสมอนะ” คนตรงหน้าฉันนั่งที่ม้านั่งตรงข้ามฉันอีกตัวพร้อมส่งรอยยิ้มที่ดูใจดีมาให้ ถ้ามีแฟนดีๆแบบพี่คาเรทก็ดีสินะ “ปลาเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ฟังหมดแล้วพราวมีอะไรที่ไม่สบายใจน่ะบอกพี่ได้นะ" นะ..น้ำตาอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา..ใช่สินะฉันมันเป็นคนเก็บอารมณ์ตัวเองไมาได้นานสินะ และคนที่พร้อมจะรับฟังฉันระบายตอนนี้ก็อยู่ตรงหน้าแล้วพูดออกไปเลยสิพราว..พูดออกไปเลยสิ ฉันลุกขึ้นแล้วฟุบเข้าไปกอดพี่คาเรทจนพี่เค้าก็เซๆอยู่และปรดอารมณ์ที่เก็บไว้ระบายมันออกมาให้หมด ตอนนี้น้ำตาฉันไหลพรากไหลเหมือนคนเสียสติไปแล้ว
"ฉัน..ยังรักเขาอยู่ค่ะพี่คาเรท..แต่ถ้าจะให้ฉันกลับไปรักเขาอีกรอบฉันทำไม่ลงจริงๆค่ะ" ฉันที่กอดพี่คาเรทแน่นตอนนี้กอดแน่นกว่าเดิมอีกพี่คาเรทจับตัวฉันออกจากอ้อมกอดและเราก็หันมาสบตาพร้อมกัน "ไหนเราลองบอกเหตุผลพี่มาสักสามข้อที่ตัดใจจากเขาไม่ได้ซิ" พี่คาเรทตั้งคำถามฉันเป็นคำถามที่ฟังดูแปลกๆแต่ฉันเชื่อว่าพี่คาเรทต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ให้ฉันตอบ
"ข้อที่หนึ่งเรารักกันมานานมากๆ ข้อที่สองฉันกับพี่จิมผูกพันธ์กันเหมือนพี่น้อง และข้อที่สามฉันเลิกกับพี่เขาไม่ลงจริงๆค่ะ" ฉันตอบคำถามไปน้ำตาไหลนองไปฉันไม่รู้ว่าคำตอบของฉันมันจถช่วยอะไรได้ไหมแต่นี่แหละเป็นเหตุผลสามข้อที่ฉันยังรักพี่จิมอยู่
"หึ..น้องพราวครับฟังดูเหมือนที่น้องพูดมาจะไม่ได้เรียกว่ารักนะครับ" ~.-
"ยังไวหรอคะ"
"สิ่งที่น้องตอบมาเมื่อกี้น่ะมันไม่ได้เรียกว่าความรักยังไงล่ะ...แต่มันเรียกมันเรียกว่ายังหวงอยู่ต่างหากน้องพราวเพียงแค่ยังไม่อยากให้จิมเขาไปคบกับผู้หญิงคนอื่นเท่านั้นเอง".
และนี่ก็ทำให้ฉันรู้ว่าการร้องไห้กรืออารมณ์ซึมเศร้าต่างๆของฉันนั้นน่ะมันไม่ได้เรียกว่าความรักเท่านั้นเองแต่มันเรียกว่าหมาหวงก้างต่างหาก-.- เอาล่ะตอนนี้น้ำตาฉันก็หยุดไหลขึ้นมานิดนึงแล้วนี่ถึงจะมีกระปิบกระปรอยอยู่บ้างก็ตามToT
"งั้นฉันขอตัวไปนอนก่อนนะคะพี่คาเรทขอบคุณสำหรับคำปรึกษานะคะ" ตอนนี้ฉันหยึดเศร้าเมื่อรู้ความริงว่าตัวเองไม่ได้เจ็บหนักด้านความรักอย่างที่คิด ตอนนี้พี่คาเรทกำลังยืนยิ้มนิดๆอยู่ คารมณ์ต้อนนี้ไม่มีอันไหนดีไปกว่าการได้นอนพักแล้วล่ะ ฉันเดินออกจากสวนหย่อมน้อยๆที่โปรดของ...แต่ยังไม่ถึงสิงก้าวเสียงคุ้นหูก็ชะงักฉันไว้ "ราตรีสวัสดิ์นะครับน้องพราว" แค่เพียงวลีๆนึงทำไมถึงทำฉันยิ้มแก้มแดงขนาดนี้กัน //0.0\\ "อะ..เอ่อค่ะ" ...มีความรู้สึกว่าเหมือนคืนนี้จะนอนหลับฝันดีเป็นพิเศษแฮะ ^^ ปึก..ปึก ไม่ใช่เสียงอะไรทั้งนั้นนอกจากเสียงส้อมที่ปะทะกะไส้กรอกชิ้นโตและจาน-.- ของยัยปลา มันเป็นไรของมันวะหงุดหงิดแต่เช้าเลย "
แกเป็นอะไรของแกวะ"
"เปล่านี่" แต่ยัยนั่นกับตอบมาแบบหน้ามุ่ยและเบะปากพอเห็นได้ "ก็เห็นอยู่นี่ว่าแกหงุดหงิด แกหั่นไส้กรอกภาษาอะไรไปโดนจานตั้งหลายรอบนี่มันไม่ใช่แกเลยนะ"
"วันนี้ฉันสายตาเอียงลืมพกแว่นมา"
ยัยนี่ต้องมีอะไรแน่ๆไม่รู้หรอว่าฉันเกลียดคนทำหน้าทำตาแบบนี้เนี่ย! "ปกติแกไม่ได้ใส่แว่นซะหน่อยแกเป็นอะไรก็พูดมาเถอะอย่าลีลาเลยฉันไม่ชอบ" เหมือนครั้งนี้ยัยปลาจะเริ่มหงุดหงิดคูณสองแล้วล่ะ "ฉันก็ไม่ชอบปะวะไม่ชอบเลยเวลาที่แกกับพี่คาเรทอยู่ด้วยกัน แกไม่รู้หรอว่าฉันชอบพี่เขา" ยัยปลาตะโกนใส่ฉัน ถามจริงนี่ไม่รู้เลยหรอว่าพี่คาเรทอยู่บนบ้าน-.- เดี๋ยวๆนี่ยัยปลาชอบพี่คาเรทขนาดนี้เลยหรอ (ปกติมันไม่ค่อยจริงจังเรื่องความรัก)
"แล้วฉันไปอยู่กับพี่เขาตอนไหนยะ" ฉันหยิบแพนเค้กจิ้มน้ำผึ้งแล้วก็เอาเข้าปาก "แกอย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะว่าเมื่อคืนแกไปกอดพี่เค้าน่ะ" ...ความจำเริ่มกลับมาอีกครั้ง จริงสิเมื่อวานฉันคุยกับพี่เค้าแต่ไม่คิดว่ายัยปลาจะมาเห็น
"ฉันขอแค่นี้แกทำให้ฉันไม่ได้หรอวะ"
"ขออะไรของแก"
"เออๆช่างเหอะ ฉันไปเรียนละนะวันนี้ชมรมฉันนัดซ้อมด้วย" อ้าวเห้ย! จะหนีหน้าตาเฉยอย่างนี้เลยไง "เห้ยแล้วฉันล่ะ" "ก็เรื่องของแกสิ" ดู..ดูมันตอบ "แกไม่เคยเป็นอย่างนี้นะเว้ย..พี่เค้าเข้ามาหาฉันก่อนตอนนั้นอารมณ์มันพาไปนี่จะให้ฉันทำไงล่ะ"
ความหงุดหงิดของฉันมันเริ่มไม่ไหวเห็นยัยปลาหงุดหงิดแล้วเซ็งชะมัด "ก็ใช่ไง พี่เขาเข้ามาหาแกก่อน..พี่เขาไม่สนใจฉันเลย ทั้งๆที่คนที่ชอบพี่เขามันคือฉันไม่ใช่แกไงพราว" ตอนนี้สถานการณ์ดราม่าสุดๆ ยัยปลาดูเหมือนจะเริ่มมีน้ำตาแล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะที่เห็นมันมีน้ำตาน่ะ เห็นบ่อยๆก็ตอนที่ฉากดราม่าของซีรีส์เกาหลีน่ะ เพียงแต่..อะไรมันจะน่าตกใจไปกว่าการที่พี่คาเรทลงบันไดมาพอดีตอนที่...ยัยปลาพูดดังซะขนาดนั้นว่าชอบพี่เขา-.-; "พะ..พี่คาเรท" ...

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายของBERRYGINT นะคะ พิมพ์ทางโทรศัพท์นะคะเนื่องจากคอมเสียตัวหนังสืออาจมีผิดพลาดบ้างเล็กน้อย FB : Berrygint officail book IG : Berrygint_book Dek-D : Meme2002