[ จตุรบุรุษ ] SELFISH...แค่ผู้ชายที่เห็นแก่ตัว

 

 
 
 
I think part of the reason why we hold on to something so tight is because we fear something so great won't happen twice.
ส่วนหนึ่งของเหตุผลว่าทำไมเราถึงยื้อบางสิ่งไว้แน่นหนานักเป็นเพราะเรากลัวว่าสิ่งที่ดีมากๆอาจไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง
 
[Part 2]
            "อะไรนะคะ!? มีคนจ่ายให้แล้ว?" ฉันอ้าปากค้างอย่างงงๆเมื่อบริกรที่ยื่นใบเสร็จมาให้ฉันบอกว่ามีคนชำระเงินเรียบร้อยแล้ว แถบยังบอกอีกว่า... "คุณเหมันต์ได้ชำะเงินให้คุณลูกค้าเรียบร้อยแล้วครับ"
            โอ้วมายก็อด =0= 
            "แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน"
            "อ่อ คุณเหมันต์นั่งอยู่ที่โซน VIP ด้านบนครับ" ฉันเงยหน้ามองขึ้นก็พบกับรอยยิ้มร้ายๆที่ฉันพึ่งเจอไปเมื่อตอนก่อนเข้าผับ
            หนะ..นี่เขานั่งมองฉันอยู่ตลอดเวลาเลยเรอะ! ผู้ชายบ้าอะไร เสียมารยาทที่สุด
            ฉันรีบตรงขึ้นไปบนชั้นลอยของผับที่เป็นโซน VIP ตามที่บริกรบอกทันที โดยไม่ลืมที่จะหันกลับมาบอกยัยเพื่อนสองคนที่นั่งมองหน้าฉันแบบเหลือเชื่อให้กลับไปก่อนโดยที่ไม่ต้องรอ
            ฉันที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดิน และแสงสว่างก็มีน้อยมาก ทำให้ฉันเผลอเดินไปชนกับใครบางคนจนเซเกือบล้มลงไป
            ตุ้บ!
            "อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ" ฉันรีบเอ่ยปากขอโทษทันที ถึงจะหยิ่งแต่พ่อก็สอนมาดีย่ะ! มีมารยาทมากพอ
            บุคคลที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันคือเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึ่ง ซึ่งดูแล้วน่าจะมีอายุน้อยกว่าฉันเสียอีก ใส่ชุดเดรทสีชมพูอ่อนสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย สีหน้าท่าทางของเธอเหมือนคนที่กำลังร้องไห้ ฉันแอบได้ยินเสียงสะอื้นของเธอเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปทันที อะไรกัน! แค่เดินชนกันแค่ถึงกับร้องไห้เลยหรอ!!?
            อะเมซิ่ง! -0-
            ฉันเลยเดินขึ้นไปต่อในอาการงงๆของเด็กนั่น และไม่นาน ฉันก็เดินมาถึงโต๊ะของผู้ชายที่จ่ายเงินค่าเครื่องดื่มให้ฉันเมื่อสักครู่ เขาจิบบรั่นดีในแก้วอย่างสบายใจก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มร้ายๆนั่น
            "ไง.." เขาทัก "เชิญนั่งก่อนสิ"
            "ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ฉันแค่จะถามว่าคุณต้องการอะไรจากฉัน ถึงได้จ่ายค่าเครื่องดื่มนั่น"
            "ฮ่ะๆ ผมก็แค่อยากจะเลี้ยงคุณเท่านั้นเอง ถ้าเกรงใจ ไว้คราวหน้า คุณจะเลี้ยงผมกลับก็ได้นี่" เขายิ้มอย่างเหนือกว่า
            "ฉันขอบคุณมากนะคะ สำหรับค่าเครื่องดื่มวันนี้ แต่ฉันต้องการจ่ายค่าเครื่องดื่มเอง ขอโทษด้วยนะคะ ที่เสียมารยาท" ฉันหยิบเงินจำสองพันบาทวางลงที่โต๊ะแล้วหันหลังจะเดินออกไป แต่..
            หมับ!
            "ทำไมเธอถึงปฎิเสธมันล่ะ" เขาคว้าข้อมือฉันก่อนจะเหลือบมองเงินที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน
            "แล้วทำไมฉันจะต้องรับมันล่ะคะ" ฉันตอบกลับด้วยสีหน้าท่าทางที่มั่นใจสุดๆ แต่เขาก็ยังคงยิ้มแบบนั้น
            หมอนี่โรคจิตหรือเปล่าเนี้ย
            "เพราะมันคือมารยาททางสังคมที่ดี สมควรที่ผู้ดีพึ่งปฏิบัติ "
            กรี๊ดดดดดดดด!!!  อีตาบ้านี่กล้าด่าฉันเรอะ! รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว!!!
            "นี่! คุณต้องการอะไร ว่ามาเลยดีกว่า ไม่ต้องอ้อมค้อม ฉันไม่ใช่เด็กอมมือ ฉันเข้าใจสายตาของคุณว่าคุณต้องการอะไร แต่คุณอย่าได้ฝันเลยว่าฉันจะให้! เอาเป็นว่า ไว้คราวหน้าฉันจะเลี้ยงคุณกลับ เราจะได้หายกัน! ลาก่อน!" ฉันสะบัดข้อมืออกจากการจับกุมของเขาแล้วก้มลงหยิบเงินของฉันที่วางอยู่แล้วเดินออกมาอย่างรวดเร็ว
            เฮ้อ! พอกันทีวันนี้มันมีแต่เรื่องจริงๆ!!!
            ฉันเดินออกจากผับแล้วเดินตรงไปที่รถ แล้วก็พบว่าล้อรถของฉันทั้งสี่ล้อยางแบนทั้งหมด อะไรกัน!! ฉันพึ่งให้คนไปเปลี่ยนยางมาเองนะ มันจะรั่วหรือแบนเร็วขนาดนี้ได้อย่างไง!?
            อ๊ายยยยยย!!! ฉันอยากจะบ้า!
            แล้วจะทำไงดีล่ะเนี้ย ยัยไปร์สกับยัยไฮคงกลับกันไปหมดแล้ว แล้วฉันจะกลับอย่างไงงง ฮืออ T-T  
            อ๊ะ! นึกออกแล้ว!!!
            ฉันล้วงหยิบโทรศัพท์คู่ใจขึ้นมาแล้วกดโทรออกหาคุณพ่อสุดที่รักทันที
             [ ฮัลโหลว่าไงลูก ] เสียงทุ่มใหญ่จากปลายสายเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันรอสายค่อนข้างนาน
            "คุณพ่อคะ รถวายางแบนทั้งสี่ล้อเลยอ่ะ ทำไงดีอ่ะคะ คุณพ่อมารับวาได้มั้ย ฮือๆๆ"
            [ อ้าว แล้วหนูอยู่ที่ไหนล่ะ ]
            "วาอยู่ที่ผับที่คุณพ่อเป็นหุ้นส่วนคะ"
            [ ทำไงดีล่ะ พ่อติดประชุมพรรคอยู่อ่ะ พ่อคงจะไปตอนนี้ไม่ได้ คนขับรถบ้านเราก็ลากลับบ้านต่างจังหวัดด้วย ]
            "อะไรนะคะ!!"
            [ งั้นเอางี้ เดี๋ยวรอพ่อแปปนึ่งนะ เดี๋ยวพ่อโทรกลับ ]
            "คะ.." ฉันกดวางสายแล้วรอโทรศัพท์ของคุณพ่อโทรกลับมา หวังว่าจะเป็นข่าวดีนะ ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วคะ T-T
            ครืดดด~
            เสียงสั่นของโทรศัพท์ในมือของฉันดังขึ้นพร้อมกับโชว์เบอร์ของคุณพ่อ มันเหมือนเสียงสวรรค์เลย จะได้กลับบ้านแล้ว
            [ ฮัลโหล พ่อโทรหารบกวนให้คุณเหมันต์ไปส่งแล้วนะ พอดีเขาอยู่ที่ผับตอนนี้แล้วกำลังจะกลับบ้านพอดี ]
"อะไรนะ!!!" เหมันต์! มันคือเสียงจากสวรรค์ที่กลั่นแกล้งฉันใช่ม้ายยยยย T-T
            [ จ่ะ พ่อรบกวนให้เขาแวะไปส่งหนูที่คอนโด ]
            "งั้นวานั่งแท็กซี่กลับเองดีกว่าค่ะ"
            [ ไม่ได้นะ! หนูจะนั่งแท็กซี่กลับเองไม่ได้! มันอันตรายมากนะลูก! ]
            "ก็แล้วจะให้วากลับกับนายเหมันต์อะไรนั่นน่ะหรอคะ? ไม่เอานะคะคุณพ่อ"
            [ เอาน่าา ถือว่าพ่อขอร้องนะ พ่อเป็นห่วงลูกจริงๆนะ ] พ่อน่าจะห่วงวาหนักขึ้นนะถ้าวากลับกับนายเหมันต์อะไรนั่น TOT
            "ไง..จะกลับหรือยังครับ" ตายยากจริง - -^^
            ฉันหันไปมองต้นเสียงของบุคคลที่มาใหม่ แล้วก็แน่นอนเลยว่าต้องเป็นนายเหมันต์
            แว้กกกกก คนสวยอยากจะบ้า!! (ยังจะห่วงสวยอีก- -)
            [ นั่น..เสียงเหมันต์ใช่มั้ย งั้นพ่อไปประชุมก่อนนะลูก ออกมานานและ กลับไปถึงก็ส่งข้อความมาบอกพ่อด้วยนะ คืนนี้อาจจะกลับดึก หรือไม่กลับเลย ดูแลตัวเองดีๆนะลูก รักลูกนะ ]
            ตู๊ดๆๆๆๆ..
            พอพูดจบคุณพ่อก็ตัดสายฉันทิ้งทันที นี่ฉันไม่มีทางเลือกแล้วใช่มั้ยเนี้ยยยย TOT
            "จะกลับหรือยัง?" เหมันต์ถามย้ำมาอีกรอบ
            "แล้วฉันมีทางเลือกมั้ยล่ะ! ชิ"
            "...." เขาไม่ตอบก่อนจะเอื้อมมือมาจับข้อมือฉันไว้
            "นี่! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! มาจับฉันทำไม!" ฉันโวยลั่นและพยายามสะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของเขา แต่แรงของเขาเยอะกว่า ความหวังของฉันเลยดับวูบ...
            "แล้วเธอจะเดินกลับบ้านหรือไง ฉันจะพาเธอไปที่รถ"
            "ไม่ต้อง! ฉันเดินเองได้ นายก็เดินนำไปสิ!!" ฉันจ้องหน้าเขาเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว คนบ้าอะไร รุนแรงชะมัด - -^
            "ไม่ได้ครับ...เดี๋ยวหลง J " พูดจบ เขาก็เดินออกไปพร้อมกับออกแรงดึงแขนฉันไปด้วย
            "นี่! ปล่อยนะ! ฉันเจ็บ!!" เสียงโวยวายของฉันไม่มีผลต่อเขาเลยสักนิด เขาลากฉันมาจนมาถึงรถหรูคันเดิมในลานจอดรถ พลางล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบกุญแจจออกมากดปลดล็อค
            ติ๊ด!~ ฟึ่บ!
            หลังจากนั้นก็เปิดประตูรถฝังข้างคนขับแล้วดันตัวฉันเขาไปในรถและล็อคอัตโนมัติทันที
            นี่เขากลัวฉันจะหนีไปไหนหรือไงหา!!!
            เขาเดินอ้อมมาอีกฝั่งของคนขับอย่างไม่รีบร้อนแล้วขึ้นมาบนรถก่อนจะขับออกไปทันที ซึ่งตลอดทาง เขาก็เงียบมาตลอด ไม่พูดไม่จา ไม่ทำท่าทางบ้ากามใส่ฉันหรือกวนประสาทฉันสักนิด
            "ดูท่าทางเธอ๗ธอึดอัดมากเลยนะ" เขาพูดขึ้นหลังจากที่เงียบอยู่นาน
            "อะ..อึดองอึดอัดอะไร ฉันทำไมฉันจะต้องรู้สึกแบบนั้นด้วยไม่ทราบ!"
 "ฮ่ะๆ เธอนี่โกหกไม่เก่งเลยนะ ดี..ฉันชอบ ตอนนี้ ยังไม่ต้องรีบพูดอะไรมากหรอก เพราะเรายังมีเวลาคุยกัน..ทั้งคืน.. "
            ห๊ะ!!!!? อะไรนะ!!!? เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรนะ!!!?
            ไม่ทันคิด เขาก็ยูเทิร์นรถเปลี่ยนทิศทางการไปคอนโดของฉันทันที
            หวังว่าเขาคงไม่คิดอกุศลกับฉันหรอนะ
            "นี่นาย! คุณพ่อบอกให้นายไปส่งฉันที่คอนโดไม่ใช่หรอ! นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดฉันนะ!!" ฉันโวยวานลั่นรถทันที แต่เขาไม่มีทีท่าแสดงออกถึงความคิดในตอนนี้เลย ฉันเริ่มจะกลัวเขาแล้วนะ!
            "ก็ไปคอนโดไง..แต่เป็นคอนโดฉันนะ”
            "ตลกเหรอห้ะ!!?"
            "นี่เธอจะโวยวายทำไมเนี้ย ทำเหมือนฉันจะไปพรากพรมจรรย์ของเธอนะ เอ๊ะ! หรือว่าเคยๆมาแล้ว"
            "อย่ามาดูถูกฉันนะ!! ฉันไม่ใช่คนใจง่ายที่ยอมนอนกับผู้ชายเพื่อความสนุกแบบผู้หญิงที่นายเคยผ่านมาหรอกนะ!" คำพูดของเขามันแรงมาก เขาคิดว่าผู้หญิงทุกคนบนโลกต้องใจง่ายทุกคนเลยหรือไง!!!!
            มันมากไปแล้วนะ!
            "หึ..ไม่ต้องกลัวหรอก คนอย่างฉัน อยากได้อะไร ก็ต้องได้ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้สำหรับฉัน"
            "พูดงี้หมายความว่าไง! นายต้องการอะไรจากฉัน!"
            "อยากรู้จริงๆหรอ?" เขากระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นที่มุมปากก่อนจะพูดประโยคถัดมาที่ทำให้ฉันรู้ว่าผู้ชายคนนี้อันตรายกว่าที่คิด "ร่างกาย หัวใจ ทุกๆอย่างที่เป็นตัวเธอ.."
            เฮือกกก!!!! คุณพ่อขาาาาาา TOT
 
 
-------------------------------
มาต่อให้แล้วน้าาาา
อยากอัพใจจะขาดแต่เว็บเป็นอะไรไม่รู้ T-T
ปล. 1 เม้น 1 กำลังใจ น้าาาาาาา
-------------------------------