Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
 
-8-
น้องเน่าเป็นเหตุ
 
            ปาวลากฉันมาที่ตึก ม.4 ห้อง D คงไม่ต้องบอกว่ามาหาใคร...ก็มาหายัยตัวมารมาโปรดนั่นน่ะเซ่! ดีเหมือนกันจะได้คุยกันให้มันรู้เรื่องไปเลยว่าใครกันแน่ที่เอาไป!!
            “มีอะไรหรอพี่ปาว”  ยัยโปรดยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องอย่างสบายใจ ทั้งที่อยู่ต่อหน้าสาธารณะชนมากมายแต่ชีก็ยังดูชิลเหมือนยืนชมวิวอยู่ริมหาด =_=
            “โบอิ้งบอกว่าเธอเอาตุ๊กตาฉันมา”  ปาวหิ้วคอฉันออกมายืนเสนอหน้าข้างหน้ายัยโปรด ขนาดมาถึงห้องยัยโปรดแล้วเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยคอฉันสักที
            “ตุ๊กตา? ตุ๊กตาอะไรคะ”  โปรดเลิกคิ้วขึ้น แล้วมองหน้าฉันสลับกับปาวอย่างใสซื่อ
            “ก็เท็ดดี้แบร์สีขาวไง”  ปาวบอกลักษณะคร่าวๆ ของตุ๊กตาตัวนั้นให้โปรดฟัง
            “อ๋อ”  โปรดพยักหน้าหงึกๆ อย่างคิดได้ แล้วหายเข้าไปในห้องเรียนสักพักก็ถือกระเป๋าสะพายหลังตัวเองออกมา 
            “พี่หมายถึงตัวนี้รึเปล่า”  โปรดชูกระเป๋านักเรียนที่มีพวงกุญแจเท็ดดี้แบร์สีขาวห้อยอยู่ขึ้นมา แต่มันไม่ใช่ของปาว! ลักษณะเป็นหมีสีขาวน่ะใช่ เสื้อผ้าก็สีฟ้าสลับเทาเหมือนกันแต่ที่อยู่กับยัยโปรดมันเป็นเท็ดดี้แบร์ผู้หญิง ของปาวเป็นเท็ดดี้แบร์ผู้ชายต่างหาก!
            ทำไมพวกเขามีพวงกุญแจเหมือนกันล่ะ?
            ‘หรือว่าที่เขาพูดกันจะเป็นเรื่องจริง...เรื่องโปรดกับปาวน่ะ’  เสียงของเหมยดังขึ้นมาในความคิดทันที 
            หรือว่าข่าวลือจะเป็นจริง...บางทีที่โปรดร้องไห้ตอนที่มาแย่งตุ๊กตาไปอาจจะเป็นเพราะโกรธที่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ถือตุ๊กตาคู่ของแฟนตัวเองอยู่ก็ได้ Y.Y
            โอ้ย! ยัยโบอิ้ง มาสำนึกเป็นแม่พระอะไรตอนนี้ เขาจะหักคอเธอทิ้งอยู่แล้วเนี่ย >_<!
            “ว่าไง...นี่มันคนละตัวชัดๆ”  ปาวหันมาเอาเรื่องฉันอีกครั้ง
            “แต่ตัวที่โปรดแย่งไปเมื่อเช้ามันเป็นตุ๊กตาผู้ชายจริงๆ นะ!”
            “เธอพยายามจะใส่ร้ายอะไรฉันไม่ทราบ ฉันมีของฉันอยู่แล้วจะไปแย่งของใครมาทำไม โดยเฉพาะของพี่ปาวด้วยแล้ว...ฉันยิ่งไม่จำเป็นต้องแย่งเพราะเรามีกันคนละตัว”
            “นี่! แต่เมื่อเช้าเธอ!...”
            “ไม่ต้องพูดแล้ว!!”  ปาวตะโกนออกมาเสียงดังอย่างเหลืออดจนฉันและหลายๆ คนที่มุงดูเหตุการณ์อยู่สะดุ้งไปตามๆ กัน
            “เธอต้องหามันมาให้ได้!!...หาให้เจอภายในสี่โมงเย็น ถ้าหาไม่เจอฉันจะเป็นคนลากคอเธอไปห้องปกครองด้วยตัวเอง!!!” 
            “ปาว...”  ฉันพูดได้แค่นี้เพราะฉันคิดคำอื่นไม่ออก จะให้ฉันไปหาที่ไหนในเมื่อมันอยู่กับยัยโปรด!
            “อ้อ! ฉันมีอะไรจะบอกอีกอย่างหนึ่ง...การลักขโมยของในโรงเรียนมีโทษหนักมากเลยนะ”  ปาวมองหน้าฉันพร้อมกับขบกรามตัวเองแน่น ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้โดยที่นักเรียนคนอื่นๆ แหวกทางให้
            “ยุ่งกับอะไรไม่ยุ่ง มายุ่งกับเท็ดดี้ตัวนี้...ลำบากหน่อยนะโบอิ้ง”  ท็อทเข้ามาตบไหล่ฉันเบาๆ แล้วเดินตามปาวกับฟานไป
            โธ่! แล้วฉันจะเอาจากไหนมาให้ นอกจากจะง้างปากยัยโปรดให้ยอมรับเอง ฉันก็คิดวิธีอื่นไม่ออกแล้ว!
            “เฮ้อ...น่าสงสาร ^_^”  โปรดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องด้วยท่าทางอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้
            “ยัยเด็กบ้า!”  ฉันสบถก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นบ้าง
            แต่เพราะว่าฉันไม่ได้มีคนคอยหลีกทางให้เหมือนปาว กว่าจะออกมาจากตรงนั้นได้ก็เริ่มเรียนคาบแรกไปแล้วตั้ง 30 นาที แล้วแบบนี้จะเข้าเรียนไปทำไมให้โดนด่าละครับพี่น้อง ก็ชิ่งไปเลยน่ะเซ่! ดีเหมือนกันจะได้ถือโอกาสไปหาตุ๊กตาน้องเน่าของปาวให้เจอด้วย
            ระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินกลับก็เห็นผู้ชายชุดดำ 2 คนเดินตรงมาทางนี้! อะไรกัน!! นอกจากครอบครัวฉันแล้วไม่มีใครเป็นหนี้พวกนี้เลยหรอเนี่ย ตามฉันดีจัง >.<! ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบระหว่างช่องล็อกเกอร์ใต้ตึก ม.4 อย่างรวดเร็ว หวังว่าคราวนี้คงจะรอดได้อีกครั้งนะ
            จากที่ลองเดินสำรวจดูใต้ตึกทุกตึกจะมีล็อกเกอร์ประจำตึกและจะมีช่องตรงนี้เหมือนกันทุกตึก มันดีที่ว่าเป็นจุดที่ใครๆ มักจะไม่สังเกตเพราะเป็นช่องเล็กๆ ที่พอจะให้คนตัวผอมๆ อย่างฉันเข้าไปได้เท่านั้น ขนาดฉันผอมขนาดนี้พอเข้ามาซ่อนยังอึดอัดเลย =_=
            “ครับคุณหนู ผมจะรีบไป...ครับ...ได้คัรบ”  ชายชุดดำคนหนึ่งกดวางสายโทรศัพท์แล้วรีบเดินจ้ำๆ ไปลูกเดียวโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างอย่างฉันเลย
            สรุปคือ...นี่ฉันหลบฟรีใช่ไหมเนี่ย =_=
            “คุณหนู...งั้นหรอ?”  ฉันทวนคำที่เพิ่งได้ยินกับมา...แสดงว่าลูกเจ้าหนี้ของพ่อก็เรียนที่นี่น่ะสิ ใครกันนะ? จะจับเรียกค่าไถ่ซะให้เข็ด -_+
            ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อเช็คความปลอดภัยก่อนจะออกมาจากที่ซ่อน แล้วความคิดที่ฉลาดปราดเปรื่องก็ผุดขึ้นมา ถ้าไม่เก็บของไว้กับตัวมันก็ต้องเก็บไว้ที่ล็อกเกอร์นี่แหละน่า
            ฉันไล่สายตาไปตามรายชื่อบนล็อกเกอร์ ในที่สุดก็เจอช่องของโปรด (แอบสืบชื่อจริงมาแล้ว -_+) ฉันค่อยๆ แง้มประตูตู้ดู ในนั้นมีหนังสือกับสมุดประมาณ 3-4 เล่มวางอยู่ รวมถึงตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์สีขาวใส่ชุดผู้ชายกำลังนั่งยิ้มให้ฉันอยู่
            “ฮึ!”  ฉันส่งเสียงออกมาอย่างผู้ชนะแล้วเอื้อมมือเข้าไปหยิบตุ๊กตาออกมาจากล็อกเกอร์ ฉันจับขโมยตัวจริงได้แล้ว ยัยโปรดเธอเสร็จฉันแน่ -_+
            “โอเคๆ จะถึงแล้วเนี่ย ก็เธอลืมไว้ในรถพี่เองจะเร่งทำไมเนี่ย”  ระหว่างนั้นปาวก็เดินคุยโทรศัพท์มาทางนี้พอดี แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ปาวก็กดวางสายแล้วตรงมาหาฉันด้วยท่าทางถมึงทึงจนน่าตกใจ
            “เธอทำอะไรน่ะ!”  ปาวยังคงพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดันเหมือนประโยคสุดท้ายที่เขาพูดทิ้งเอาไว้ก่อนแยกกัน
            “ก็...มาหาตุ๊กตาให้นายไง ฉันเจอแล้วนะ”  ฉันยกตุ๊กตาน้องเน่าขึ้นให้ปาวดูในระดับสายตา
            “อะไร...เจอง่ายขนาดนี้เลย?”  ปาวเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เชื่อ
            “หมายความว่าไง”
            “อ้าว! ก็ถ้าโปรดเอาไปจริงๆ เธอจะหาเจอง่ายขนาดนี้หรอ นอกจากว่า...”
            “นอกจากอะไร!” 
            ...พูดดีๆ นะปาว ไม่งั้นโดดกัดหูจริงๆ -_+!
            “นอกจากมันจะอยู่กับเธอตั้งแต่แรก แต่เธอตั้งใจจะโยนความผิดให้โปรด”
            “ห๊ะ!!...นี่! ฉันถามหน่อยเถอะ ดูละครมากไปรึเปล่า ใครจะทำแบบนั้นกัน!”  ฉันพ่นลมออกจากปากอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ไง จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว >_<;
            “ก็ไม่แน่นะ ขนาดตอนฉันเล่นบาสเธอยังเอาหน้าไปรับบาสฉันเลย นับประสาอะไรกับวันนี้ล่ะ บางทีเธออาจจะพยายามเรียกร้องความสนใจจากฉันเหมือนคนอื่นๆ ก็ได้...”
            “หลงตัวเองเกินไปแล้ว!”  ฉันพูดแทรกขึ้นก่อนที่ปาวจะพูดจบประโยคอย่างเหลืออด
            “หรือไม่จริง?”
            “ไม่จริง!”  ฉันตะคอกเสียงออกไปจนสุดเสียง ฉันไม่นึกว่าเขาจะหลงตัวเองขนาดนี้เลย ให้ตาย!
            “ถึงฉันจะชอบ!...เอ่อ ถึงฉันจะเป็นแฟนคลับนาย แต่ฉันก็แยกแยะออกว่าเรื่องไหนควรทำไม่ควรทำ ไม่ใช่จะมาเรียกร้องความสนใจอะไรบ้าบออย่างที่นายพูด! อ้อ! แล้วอีกอย่าง เรื่องวันนี้หรือวันไหนๆ ฉันก็ไม่ได้ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากนายทั้งนั้น ทุกอย่างมันเป็นเรื่องบังเอิญ โปรดเข้าใจให้ถูกต้องด้วย!!!”  ฉันพูดรวดเดียวจบจนปาวถึงกับอึ้งไปเลย
            “งั้นหรอ...”  ปาวพูดออกมาแค่นั้นก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าตุ๊กตาในมือ แต่มีหรือที่ฉันจะยอมให้ง่ายๆ ในเมื่อเขาคิดว่าฉันเรียกร้องความสนใจ ฉันก็จะลองทำให้เขาดูว่าถ้าฉันเรียกร้องความสนใจขึ้นมามันจะเป็นยังไง
            “อะไรอีก -*-”  ปาวขมวดคิ้วอย่างเซ็งๆ
            “มาใส่ร้ายฉันแล้วนายจะไปง่ายๆ แบบนี้หรอ อย่างน้อยๆ นายก็ควรจะขอโทษฉันบ้าง แล้วก็ขอบคุณฉันด้วยที่ฉันหาตุ๊กตาเน่าๆ นี่คืนมาได้”
            “นี่! พูดให้ดีๆ นะ ถึงมันจะเน่าแต่มันสำคัญกับฉันมาก เอาคืนมา!”  ปาวพยายามใช้ความได้เปรียบจากความสูงเอื้อมมือมาจะคว้าตุ๊กตาไป ส่วนฉันก็ใช้ความได้เปรียบจากความตัวเล็กและคล่องตัวกว่าหลบหลีกอย่างสุดกำลัง เรามาดูกันว่าใครจะชนะ +_+
            “นายก็ขอโทษฉันก่อนสิ”  ฉันพูดพร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวหลบมือของปาวที่คว้าไปมาในอากาศ
            “จะขอโทษทำไมก็มันเป็นเรื่องจริง พวกเรียกร้องความสนใจ...”
            “ไม่ใช่!!!”
            “ใช่แน่ๆ”
            “ไม่ชะ!!...เฮ้ย!!!”  ฉันร้องก่อนจะรีบวิ่งกลับมาหลบที่หลืบตามเดิมเพราะพวกชุดดำ 2 คนที่เพิ่งเดินผ่านไปก่อนหน้านี้มันเดินย้อนกลับมาอีกแล้ว ถึงพวกมันจะไม่เห็นว่าฉันอยู่แถวนี้แต่ซ่อนตัวไว้ก่อนจะเป็นการณ์ดีที่สุด แต่ปาวนี่สิจะตามฉันมาทำไม เดี๋ยวมันก็รู้หรอกว่าฉันแอบอยู่ตรงนี้ >_<!
            “ปาว นายตามฉันมาทำไม ไปได้แล้ว...”  ฉันพูดกับปาวด้วยเสียงกระซิบ
            “มาเอาตุ๊กตา”  ปาวชี้มาที่มือฉัน
            อ้าว มัวแต่เล่นตัว ลืมไปเลยว่าเอาของเขามาด้วย =_=;
            “เอาไป...แล้วก็ไปได้แล้ว นายมายืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวพวกนั้นก็รู้หรอกว่ามีคนอยู่ตรงนี้”  ฉันยื่นตุ๊กตาคืนให้ปาว พร้อมกับลอบมองพวกชุดดำไปด้วย
            มันเดินเข้ามาใกล้แล้ว >.<!
            “ถ้ารู้แล้วจะเป็นยังไง?”  ปาวยังคงทำหน้ายียวนใส่ฉันทั้งที่ได้ตุ๊กตาตามที่ต้องการไปแล้ว
            โธ่! พ่อคุณ...ฉันยังไม่อยากให้นายมาสนใจฉันตอนนี้ ช่วยไปไกลๆ ฉันก่อนได้ไหม >_<!
            “ปาว!!”  ฉันเผลอร้องเสียงดังจนทำให้พวกชุดดำที่กำลังจะเดินผ่านไปหันมามองทางนี้ แถมไม่มองเปล่าเดินวกกลับมาทางนี้อีกแน่ะ -_-!
            งานงอกสิครับ!!!
            “บังให้หน่อยสิ”  ฉันพูดขณะที่ผู้ชาย 2 คนนั้นกำลังเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
            “ห๊ะ!?”  ปาวเลิกคิ้วสูง เหมือนเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด
            “ไม่ทันแล้ว”  ฉันรีบหน่วงคอปาวลงมาหาฉันได้ทันกับที่ผู้ชายชุดดำเดินมาถึง
            “นั่นใช่...คุณปาวรึเปล่าครับ”  ชายชุดดำคนหนึ่งถามอย่างไม่แน่ใจ
            “เอ่อ...”  ปาวพยายามหันไปตอบผู้ชายคนนั้นแต่เขาก็ไม่ยอมหันไป หันไปตอบสิปาวพวกนั้นจะได้รีบไปสักที >.<
            “เธอหน่วงคอฉันแรงเกินไปแล้วนะ มันหันไม่ได้”  ปาวพูดเสียงลอดไรฟันออกมา ฉันก็เลยคลายวงแขนออกนิดหน่อยเพื่อให้เขาพอหันไปได้ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระ
            “ใช่ ฉันเอง”  ปาวตอบกลับเสียงเรียบ
            “เฮ้อ...ผมตามหาคุณชายแทบแย่”  ผู้ชายคนนั้นผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก  “คุณหนูให้หาคุณชายน่ะครับ”
            “อ๋อเรื่องนั้นฉันรู้แล้ว ฉันกำลังจะเอาไปให้ยัยนั่นแล้วล่ะ”
            อะไร? ปาวรู้จักพวกทวงหนี้นี่ด้วยหรอ
            “เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณชายสะดวกไหมครับ ให้ผมช่วย...”  ผู้ชายคนนั้นพยายามมองมาที่ฉัน ฉันเลยต้องก้มหน้าให้มากที่สุด แต่ยิ่งก้มหน้ายิ่งแนบกับแผงอกของปาวมากขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวปาวลอยคลุ้งอยู่รอบตัวฉันจนแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ >////<
            “ไม่ต้องๆ เพื่อนฉันไม่สบายนิดหน่อย ฉันจัดการเองได้ ถ้ายัยนั่นโทรเร่งก็บอกว่าฉันกำลังไป”  ปาวบอก ผู้ชายคนนั้นทำท่าอึกอักเหมือนพยายามจะเข้ามาช่วยปาวดูแลฉัน แต่พอปาวหันไปมองพวกเขาก็โค้งตัวลง 90 องศาแล้วเดินไปโดยไม่พูดอะไรอีก
            “เฮ้อ...ไปได้สักที”  ฉันถอนหายใจแล้วลอบมองตามผู้ชาย 2 คนนั้นที่เดินไปถึงมุมตึกแล้ว
            “ทำไมเธอต้องหนีพวกนั้นเอาเป็นเอาตายขนาดนี้ล่ะ”
            “ถ้าฉันไม่หนีฉันคงได้ตายจริงๆ แหละ”
            “ขนาดนั้นเลย?”
            “ก็ใช่น่ะสิ พ่อฉันเป็นหนี้พวกนั้นตั้งหลายล้านบ้านฉันไม่มีเงินใช้หนี้ มันก็เลยพยายามจะให้ฉันไปขัดดอก T^T”
            “ห๊ะ! ขัดดอก?...ยังไง”  ปาวถามต่ออย่างสนใจ เอ่อ...พลาดอย่างมหันต์ที่เล่าให้เขาฟัง T.T;
            “ก็...อย่างว่าล่ะมั้ง -////-”
            “นี่...ฉันว่าเขาน่าจะให้เธอไปขัดดอกด้วยวิธีอื่นนะ รูปร่างแบบเธอเนี่ยไม่เหมาะไปมากกว่าการขัดห้องน้ำกับพรวนดินในสวนหรอก ฮ่าๆๆ”  ปาวพูดก่อนจะพ่นหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
            “นาย!!!” 
            “เอาล่ะ ปล่อยฉันได้แล้ว ถือโอกาสแต๊ะอั๋งฉันหรอเนี่ย”  ปาวบอก เออ...ฉันยังโอบคอเขาอยู่เลยนี่นา U///U
            “ถือโอกาสอะไรกันล่ะ”  ฉันปล่อยคอปาวเป็นอิสระก่อนจะผลักเขาออกให้พ้นทางแล้วเดินออกมาจากซอกล็อกเกอร์ที่เข้าไปซ่อน
            เฮ้อ...ค่อยหายใจหายคอโล่งขึ้นหน่อย -////-
            “เออว่าแต่...ทำไมเขาเรียกนายว่า ‘คุณชาย’ ล่ะ...อ้าว! ปาว!!!”  พอฉันตั้งหลักได้กะจะถามสิ่งที่คาใจสักหน่อย ปาวก็เดินลิ่วขึ้นตึก ม.4 ไปซะแล้ว ไปไวมาไวแบบนี้ตลอดเลยนะปาว =_=
 
********************************************************
ตอนนี้รู้สึกว่าโบอิ้งของเราคืบหน้าไปมากเลยนะ อิอิ
ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะทุกคน
ตอนหน้าจะเปิดตัวพี่ทิวพร้อมของแถมความฟินเล็กๆ ให้ด้วย 
สปอยไว้เลย ฮ่าๆๆๆ 
ติดตามกันเยอะๆ นะคะ 
คอมเม้น + โหวตได้นะจ้ะ (ไรท์รออยู่  )
********************************************************