Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

-7-

Teddy Bear Secret

            “หรือว่าที่เขาพูดกันจะเป็นเรื่องจริง...เรื่องโปรดกับปาวน่ะ”  เหมยพูด พวกเราทั้ง 3 คนมองหน้ากันไปมาก่อนจะไปค้นหนังสือมาอ่านคนละเล่มอย่างเงียบเชียบ

            เงียบแบบนี้...นี่สินะ ระยะทำใจที่พวกแกให้ฉัน T^T

            แต่...มันไม่เร็วไปหรอที่จะถอดใจ ฉันยังไม่ได้เริ่มจีบปาวจริงจังเลย ที่ผ่านมาก็มีแต่หนีเจ้าหนี้แล้วเจอกันโดยบังเอิญตลอด...นั่นมันเรียกว่าพรหมลิขิตชัดๆ ไม่ใช่หรอ Y.Y

            เช้าวันรุ่งขึ้นก็มีงานเข้าตามระเบียบ อาจารย์เพียงออแยกฉันออกจากแถวก่อนจะเริ่มเคารพธงชาติซะอีก สงสัยคาใจมาทั้งคืนแล้ว =_=

            “มีอะไรจะแก้ตัวไหม”  อาจารย์เพียงออทิ้งรูปถ่าย 2 ใบลงบนโต๊ะห้องปกครอง ฉันก้มลงมองรูปตัวเองที่กำลังวิ่งหน้าตั้งเพื่อหนีเจ้าพวกชุดดำจนหัวกระเซิงแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองอาจารย์เพียงอออีกครั้ง

            “ถ้าอาจารย์มีหลักฐานขนาดนี้หนูก็ไม่มีอะไรจะแก้ตัวค่ะ แต่ทำไมมีแค่รูปหนูคนเดียวล่ะคะ เมื่อวานมีคนตามหนูออกจากโรงเรียนตั้ง 3 คน”  ฉันแย้งทันทีเพราะในรูปโฟกัสแค่ฉันคนเดียว แต่ไม่เห็นมีภาพของปาว ท็อท ฟานเลย ทั้งที่วิ่งตามหลังฉันออกไปติดๆ แท้ๆ

            “เธอจะโยนความผิดไปให้ใครอีกจริญญา”

            “อาจารย์คะ...หนูทำผิดหนูก็ยอมรับค่ะ แต่ว่าหนูไม่ได้ออกไปคนเดียวจริงๆ ไม่เชื่ออาจารย์ก็ลองเปิดกล้องวงจรปิดแถวๆ หลังโรงเรียนดูก็ได้ว่ามีใครอยู่กับหนูบ้าง”

            “ครู...ดูแล้ว วันนี้ไม่มีอะไรหรอก...ครูแค่เรียกให้เธอมารับทราบว่าโดนทัณฑ์บนอีก”  อาจารย์เพียงออพูดเสียงอ่อนลง อย่าบอกนะว่าเห็นแล้วว่าปาว ท็อท ฟานอยู่กับฉันด้วย แต่ก็ไม่ทำอะไร!!

            “...ค่ะ!”  ฉันรับคำแล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้องปกครองทันที ความรู้สึกปวดตุบๆ ที่หว่างคิ้วทำให้ฉันหยุดยืนอยู่หน้าประตูสักพักก่อนจะเดินออกมา

            ฉันไม่เคยรู้สึกว่าโลกไม่มีความยุติธรรมขนาดนี้มาก่อนเลย พวกนั้นวิเศษวิโสมาจากไหนหรอ? เขาดีกว่าฉันตรงไหนถึงไม่มีใครสามารถแตะต้องได้เลย! แค่เรียนเก่ง บ้านรวยเท่านั้นน่ะหรอที่เอามาวัดคุณค่าความเป็นคน!

            ฉันขี้เกียจเดินแทรกเข้าไปในแถว ฉันเลยกลับตึกเรียนแต่เพราะความร้อนระอุที่มันสุมอยู่ในทรวงทำให้ฉันรู้สึกเคืองทันทีที่เดินผ่านแถวล็อกเกอร์เก็บของของพวกห้อง A

            “โธ่เว้ย!...ผั๊วะ!!”  ฉันร้องพร้อมกับเตะที่ล็อกเกอร์เต็มแรง

            ฉันหลับตานิ่งเพื่อสงบสติอารมณ์แล้วออกเดินต่อ ระหว่างที่เดินไปหางตาก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างห้อยออกมาจากล็อกเกอร์ของปาว...มันคือ ขาหมี?

            เอ่อ...ปาวเล่นตุ๊กตาด้วยหรอเนี่ย -_-;

            ฉันหันซ้ายแลขวาพบว่าทางสะดวกก็เลยค่อยๆ ดึงมันออกมาดู เพราะว่าตอนนี้มันก็ออกมาเกือบตะครึ่งตัวแล้ว ถ้าเกิดฉันไม่ดึงออกมาดูคงหล่นลงพื้นแล้วลุงภารโรงก็คงกวาดไปทิ้งเพราะว่ามันเน่ามาก

            ที่จริง...คิดเข้าข้างตัวเองน่ะ อยากเอาออกมาดูเพราะว่าอยากรู้อยากเห็นเรื่องปาวใจจะขาด (สารภาพ U_U)

            ฉันพยายามดึงออกมาอย่างเบามือจนในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จ ตอนนี้พวงกุญแจตุ๊กตาน้องเน่าเท็ดดี้แบร์สีขาวของปาวอยู่ในมือฉันแล้ว แต่ขามันกำลังจะหลุดแล้ว ฉันเลยถือวิสาสะเอาไปห้องคหกรรมเย็บขาให้ซะเลย น้องเน่าหายไปแป๊บเดียวไม่เป็นไรหรอกเนอะ ^O^

            ลืมเรื่องที่โกรธพวกห้อง A ไว้แป๊บหนึ่งนะ >O<///

            ฉันใช้เวลาเย็บขาตุ๊กตาด้วยเวลาอันรวดเร็วจนในที่สุดขาของมันก็ติดเข้ากับตัวอย่างสวยงาม ถึงฉันจะทำกับข้าวไม่เป็น งานบ้านอะไรก็ไม่ได้เรื่องแต่มีเรื่องเดียวที่ฉันภูมิใจมากสำหรับการเกิดเป็นผู้หญิงก็คือเรื่องเย็บปักถักร้อย รู้สึกว่าฉันจะมีพรสวรรค์ด้านนี้ (ด้านเดียว) อยู่ไม่น้อยเลย ฮ่าๆๆ

            “นี่!!! เธอเอาตุ๊กตานี่มาจากไหน”  จู่ๆ โปรดก็เดินดุ่มๆ เข้ามาในห้องพร้อมกับก้อนน้ำตาที่หล่นแหมะลงข้างแก้มทั้ง 2 ข้าง

            “เอ่อ...”

            “ฉันถามว่าเธอเอาตุ๊กตานี้มาจากไหน!!!”

            “ฉัน...เอามาจาก...”

            “เอาคืนมาเลย!!”  โปรดพูดพร้อมกับดึงมันไปจากมือฉันอย่างแรง ดีนะที่ขาของมันซ่อมไว้ดีแล้ว ไม่งั้นน้องหมีคงต้องเสียขาไปจริง T^T

            “เดี๋ยวโปรด...เธอเอาไปไม่ได้นะ...โปรด!!”  ฉันร้องพร้อมกับวิ่งตามโปรดออกไปติดๆ แต่เพราะมีเด็ก ม.4 กรูกันเข้ามาในห้องคหกรรมเพื่อเรียนคาบแรกพอดี ทำให้ฉันคราดกันกับโปรดอย่างน่าเสียดาย

            ทำไงดีล่ะ! นั่นมันของปาวนะ ทำไมยัยโปรดต้องร้องไห้แล้วก็แย่งไปอย่างนั้นล่ะ ถ้าเกิดยัยโปรดไม่เอาไปคืนปาวฉันต้องโดนข้อหาขโมยของในโรงเรียนอีกกระทงแน่ๆ คดีโดดเรียนยังไม่ทันซาเลยยัยโบอิ้ง! ขยันสร้างเรื่องจริง!!

            ฉันเดินกลับขึ้นตึกเรียนพร้อมกับความรู้สึกผิดอย่างเต็มเปี่ยม T^T ก่อนหน้านี้โกรธพวกห้อง A จับใจ แต่ตอนนี้...ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นฆาตกรที่เพิ่งฆ่าเด็กแว่นห้อง A ไป 10 ศพยังไงยังงั้น TOT

            “เธอ! มาคุยกันหน่อยสิ!”  จู่ๆ ท็อทก็โผล่มาจากมุมเสาข้างทางเดิน

            “ทะ ท็อท! นาย...มีอะไรหรอ”  ฉันลอบกลืนน้ำลายลงคอเพราะมีความผิดติดตัวเรื่องตุ๊กตาของปาวที่ฉันเพิ่งจะทำหาย!

            ไม่ใช่ๆๆๆ >.<! ยัยโปรดขโมยไปต่างหาก!!

            “มีอะไร?”  ท็อททวนคำถามฉันเสียงสูง  “มีเรื่องต้องเคลียร์ไง” 

            “เรื่องอะไร”  ฉันเลิกคิ้วสูง

            “ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกต่างหาก”  ฟานออกมายืนอยู่ข้างหลังฉันอีกคน อ้าว! นายอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?

            “ก็...ฉันไม่รู้นี่นาว่ามีเรื่องไหนต้องเคลียร์กับพวกนาย...อ๋อ! หรือว่าเรื่องที่พวกนายหนีเรียนเมื่อวาน ฉันไม่ได้บอกอาจารย์เพียงออเลยนะว่าพวกนายสามคนหนีเรียนออกไปกับฉัน” 

            ...ทั้งที่อยากบอกใจจะขาด -_-!

            “เรื่องนั้นฉันไม่ได้ห่วงอยู่แล้ว เพราะยังไงก็ไม่มีใครกล้าจับพวกฉันไปลงทัณฑ์บน...เหมือนเธอ”  ฟานเดินเข้ามาพูดข้างๆ หูเบาๆ ฉันเลยต้องถอยออกมา 2 ก้าวเพื่อเว้นระยะห่างเอาไว้ ก่อนที่ฉันจะอดทนไม่ไหวเผลอชกเข้าที่กรามเรียวๆ ของนายฟานนี่เข้า -_+!

            “ละ...แล้วเรื่องอะไรล่ะ”  ฉันถามเสียงขาดๆ หายๆ แบบส่อพิรุธสุดๆ งั้นก็เหลือเรื่องนั้นเรื่องเดียวแล้วล่ะที่คนแก๊งนี้จะมาเคลียร์กับฉัน...เรื่องตุ๊กตาไง T^T

            “ไงล่ะ...คิดออกรึยัง”  จู่ๆ ปาวก็โผล่ออกมาจากมุมตึกเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ พวกนายมีวิชานินจาอำพรางตัวรึยังไง ทำไมเมื่อกี๊ฉันไม่เห็นใครสักคนอยู่ตรงนั้น!

            “ปาว!!” 

            “ท่าทางตกใจแบบนี้แสดงว่าใช่แล้วล่ะ”  ฟานพูดกับปาว

            “นั่นสิ ท่าทางมีพิรุธ”  ท็อทหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด

            เอาแล้วไง! งานเข้าเพราะไอ้ตุ๊กตาเน่าๆ นั่นจนได้ ทำไมทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตไปได้ สภาพมันเน่าจนน่าจะทิ้งไปตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ สอดไส้แหวนเพชรไว้รึไง =_=;

            “มีคนบอกว่าเห็นเธอเอาของบางอย่างออกมาจากล็อกเกอร์ฉัน”

            “ของ?”  ฉันทำทีเป็นถามทั้งๆ ที่ฉันรู้อยู่เต็มอกว่า ‘ของ’ ที่ว่ามันคืออะไร

            “ตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์สีขาว ใส่เสื้อลายทางสีฟ้าสลับเทา”  ปาวบอกลักษณะของตุ๊กตาตัวนั้น  มัน...เป๊ะเลยอ่ะ ตัวเดียวกับที่โปรดแย่งไปไม่มีผิดเพี้ยน U_U;      

            “เธอเอาไปใช่ไหม เอาคืนมา”  ปาวแบมือมาตรงหน้าฉัน ฉันมองไปที่มือเขาอย่างหนักใจเพราะฉันไม่รู้ว่าจะเอาตุ๊กตาจากไหนมาให้ ยัยโปรดเอามันไปแล้ว!

            “ว่าไง!...เอามาสิ มันเป็นของสำคัญมากเลยนะ”  ปาวย้ำเสียงเข้ม

            “ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น...ทำไมนายไม่เอาไว้ที่บ้านล่ะ เอามาโรงเรียนด้วยทำไม”  ฉันแย้งขึ้นทันควัน แต่พอมารู้ตัวอีกทีก็รู้ว่าตัวเองพลาดมากที่พูดออกไปแบบนั้น มันเป็นการสารภาพชัดๆ ว่าฉันเอามาจริงๆ

            “นั่นไง!! คนร้ายรับสารภาพ”  ท็อทร้องออกมาดังลั่น

            “คนไม่ใช่คนร้ายนะ!”  ฉันหันไปแว้ดใส่ท็อทที่กระโดดโหยงๆ อยู่ข้างๆ

            ปาวเงียบไปแล้ว เขาเอาแต่จ้องหน้าฉันลูกเดียว โดนกดดันขนาดนี้ฉันก็คงต้องยอมแหละ =_=;

            “ก็ได้ๆ ฉันยอมรับว่าฉันเอาออกมาจากล็อกเกอร์นายจริงๆ ฉันเห็นว่าขามันขาดฉันก็เลยเอาไปเย็บให้ แต่ยัยโปรด ห้อง ม.4/D เข้ามาแย่งไปน่ะสิ ฉันตามไปเอาคืนก็ตามไม่ทัน...”  ฉันก้มหน้าก้มตาสารภาพผิดกับรองเท้าของปาว เพราะฉันไม่กล้าเงยหน้าไปมองเขาจริงๆ ฉันกลัวสายตาแบบนั้นง่ะ T^T

            “โปรดหรอ...”  ปาวพูดเสียงลอดไรฟันออกมา ฉันค่อยๆ เหลือบขึ้นไปมองหน้าปาวแว็บหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงตามเดิม เพราะปาวยังจ้องฉันไม่วางตา Y_Y

            “ชะ..ใช่มันอยู่กับโปรด...กรี๊ดดด!!!”  ฉันกรี๊ดลั่นทางเดินเพราะจู่ๆ ปาวก็หิ้วคอเสื้อตรงท้ายทอยของฉันขึ้นแล้วลากฉันให้เดินไปกับเขา กรี๊ดดด...ไอ้บ้า แทนที่จะลากแขนมาลากคอฉันเนี่ยนะ!!!

            “นี่ปาว!! นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”  ฉันร้องพร้อมกับดิ้นพล่านๆ ไปตามทางเดินที่มีนักเรียนเดินอยู่เต็ม นอกจากจะเป็นช่วงเลิกแถวใหม่ๆ แล้ว ยังเป็นช่วงที่นักเรียนกำลังเดินไปเรียนอีกต่างหาก โอ้ยยยย...ชีวิต TOT

            “โทษฐานที่เธอขโมยของของคนอื่น มันก็ต้องโดนประจานแบบนี้แหละ”  ปาวพูดเสียงดังแข่งกับเสียงกรี๊ดของฉัน

            “ไอ้...ไอ้บ้า!! ปล่อยฉันนะ”

            “อ้าว! ไหนว่าชอบเพื่อนฉันไง ทำไมด่ามันว่าไอ้บ้าซะแล้วล่ะ”  ท็อทที่เดินตามมาติดๆ ถามกลั้วหัวเราะ ฉันหันไปส่งค้อนให้ท็อท แล้วหันไปมาตั้งใจแกะมือปาวออกจากคอเสื้อต่อ

            “ปล่อยฉันเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะเดินไปกับนายดีๆ ไม่หนีไปไหนหรอก”  ฉันอ้อนวอน แต่รู้สึกว่าปาวจะไม่สนใจที่ฉันพูดเลย เย็นชาเกินไปแล้วนะ!

            “นี่!! เสื้อนักเรียนฉันมันร่นขึ้นข้างบนเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!!!”  ฉันเปลี่ยนจากอ้อนวอนมาเป็นเหวี่ยงใส่เขาแทน คราวนี้ได้ผลแฮะ! ปาวหยุดเดินแล้วมองไปที่เสื้อนักเรียนด้านหลังของฉันที่มันถอยร่นขึ้น ฉันก็ไม่รู้ว่ามันถอยขึ้นมาสูงขนาดไหน แต่ตอนนี้มันรู้สึกเย็นๆ หวิวๆ ไปทั่วทั้งหลัง -////-

            “เฮ้อ...”  ปาวถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะจับเสื้อนักเรียนฉันยัดกลับเข้าไปในกระโปรงตามเดิม! ขอย้ำว่าเขาจับมันยัดเข้าไปในกระโปรงฉันด้วยมือของเขาเอง O_O!

            “กะ..กรี๊ดดด!! นาย!! ยัดมือเข้าไปในกระโปรงฉันแบบนี้ได้ยังไง >_<!!!!”  ฉันเอี้ยวตัวไปฟาดแขนปาวแรงๆ ด้วยความอาย ฉันไม่เคยคิดอยากจะมุดดินหนีมากเท่าตอนนี้มาก่อนในชีวิตเลยให้ตาย!

            “อ้าว ก็เสื้อเธอมันร่นขึ้นจะถึงกลางหลังแล้ว จะให้ฉันทำไง ปล่อยไว้งี้หรอ?”

            “ก็ปล่อยให้ฉันยัดเข้าไปเองก็ได้ ไม่เห็นต้องยัดให้เลย >_<///”

            “เอ้า! จะยัดไม่ยัดกันอีกนานไหม ฉันจะได้เดินไปก่อน คนแน่นเต็มทางเดินแล้วเนี่ย”  ฟานพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก

            ตลกกันนักหรอพวกนาย ฉันไม่ตลกด้วยเลยนะโดนล้วงตูดแบบนี้น่ะ! แต๊ะอั๋งกันชัดๆ

            “ปล่อยฉัน!”  ฉันย้ำอีกครั้ง แต่ปาวกลับยักไหล่แล้วลากคอฉันเดินต่อไป ฉันเลยเปลี่ยนจากที่พยายามแกะมือปาวมาจับชายเสื้อของตัวเองไว้แทน

            ไม่ว่าตอนนี้เขาจะพาฉันไปจัดการที่ห้องปกครองหรือที่ไหน ฉันไม่แคร์แล้ว! ขอแค่ให้ฉันได้แก้แค้นหมอนี่หน่อยเถอะ เห็นว่าฉันชอบแล้วจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ >_<!!!

*******************************************************

มาแล้วจร้าาาาาา คิดถึงไรท์อ่ะเด้ ฮ่าๆๆๆ 

(มีเสียงลอยมาว่า 'ใครคิดถึงแก๊' =_=)

ฝากติดตามตอนต่อๆ ไปด้วยนะคะขอบคุณค่ะ 

********************************************************