Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

9.1

เขียนโดย Kreota

วันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.22 น.

30 ตอน

3 วิจารณ์

29.13K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2561 22.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

8) น้องเน่าเป็นเหตุ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

-8-

น้องเน่าเป็นเหตุ

ปาวลากฉันมาที่ตึก ม.4 ห้อง D คงไม่ต้องบอกว่ามาหาใคร...ก็มาหายัยตัวมารมาโปรดนั่นน่ะเซ่! ดีเหมือนกันจะได้คุยกันให้มันรู้เรื่องไปเลยว่าใครกันแน่ที่เอาไป!!

“มีอะไรหรอพี่ปาว” ยัยโปรดยืนกอดอกพิงกรอบประตูห้องอย่างสบายใจ ทั้งที่อยู่ต่อหน้าสาธารณะชนมากมายแต่ชีก็ยังดูชิลเหมือนยืนชมวิวอยู่ริมหาด =_=

“โบอิ้งบอกว่าเธอเอาตุ๊กตาฉันมา” ปาวหิ้วคอฉันออกมายืนเสนอหน้าข้างหน้ายัยโปรด ขนาดมาถึงห้องยัยโปรดแล้วเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยคอฉันสักที

“ตุ๊กตา? ตุ๊กตาอะไรคะ” โปรดเลิกคิ้วขึ้น แล้วมองหน้าฉันสลับกับปาวอย่างใสซื่อ

“ก็เท็ดดี้แบร์สีขาวไง” ปาวบอกลักษณะคร่าวๆ ของตุ๊กตาตัวนั้นให้โปรดฟัง

“อ๋อ” โปรดพยักหน้าหงึกๆ อย่างคิดได้ แล้วหายเข้าไปในห้องเรียนสักพักก็ถือกระเป๋าสะพายหลังตัวเองออกมา

“พี่หมายถึงตัวนี้รึเปล่า” โปรดชูกระเป๋านักเรียนที่มีพวงกุญแจเท็ดดี้แบร์สีขาวห้อยอยู่ขึ้นมา แต่มันไม่ใช่ของปาว! ลักษณะเป็นหมีสีขาวน่ะใช่ เสื้อผ้าก็สีฟ้าสลับเทาเหมือนกันแต่ที่อยู่กับยัยโปรดมันเป็นเท็ดดี้แบร์ผู้หญิง ของปาวเป็นเท็ดดี้แบร์ผู้ชายต่างหาก!

ทำไมพวกเขามีพวงกุญแจเหมือนกันล่ะ?

‘หรือว่าที่เขาพูดกันจะเป็นเรื่องจริง...เรื่องโปรดกับปาวน่ะ’ เสียงของเหมยดังขึ้นมาในความคิดทันที

หรือว่าข่าวลือจะเป็นจริง...บางทีที่โปรดร้องไห้ตอนที่มาแย่งตุ๊กตาไปอาจจะเป็นเพราะโกรธที่มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ถือตุ๊กตาคู่ของแฟนตัวเองอยู่ก็ได้ Y.Y

โอ้ย! ยัยโบอิ้ง มาสำนึกเป็นแม่พระอะไรตอนนี้ เขาจะหักคอเธอทิ้งอยู่แล้วเนี่ย >_<!

“ว่าไง...นี่มันคนละตัวชัดๆ” ปาวหันมาเอาเรื่องฉันอีกครั้ง

“แต่ตัวที่โปรดแย่งไปเมื่อเช้ามันเป็นตุ๊กตาผู้ชายจริงๆ นะ!”

“เธอพยายามจะใส่ร้ายอะไรฉันไม่ทราบ ฉันมีของฉันอยู่แล้วจะไปแย่งของใครมาทำไม โดยเฉพาะของพี่ปาวด้วยแล้ว...ฉันยิ่งไม่จำเป็นต้องแย่งเพราะเรามีกันคนละตัว”

“นี่! แต่เมื่อเช้าเธอ!...”

“ไม่ต้องพูดแล้ว!!” ปาวตะโกนออกมาเสียงดังอย่างเหลืออดจนฉันและหลายๆ คนที่มุงดูเหตุการณ์อยู่สะดุ้งไปตามๆ กัน

“เธอต้องหามันมาให้ได้!!...หาให้เจอภายในสี่โมงเย็น ถ้าหาไม่เจอฉันจะเป็นคนลากคอเธอไปห้องปกครองด้วยตัวเอง!!!”

“ปาว...” ฉันพูดได้แค่นี้เพราะฉันคิดคำอื่นไม่ออก จะให้ฉันไปหาที่ไหนในเมื่อมันอยู่กับยัยโปรด!

“อ้อ! ฉันมีอะไรจะบอกอีกอย่างหนึ่ง...การลักขโมยของในโรงเรียนมีโทษหนักมากเลยนะ” ปาวมองหน้าฉันพร้อมกับขบกรามตัวเองแน่น ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้โดยที่นักเรียนคนอื่นๆ แหวกทางให้

“ยุ่งกับอะไรไม่ยุ่ง มายุ่งกับเท็ดดี้ตัวนี้...ลำบากหน่อยนะโบอิ้ง” ท็อทเข้ามาตบไหล่ฉันเบาๆ แล้วเดินตามปาวกับฟานไป

โธ่! แล้วฉันจะเอาจากไหนมาให้ นอกจากจะง้างปากยัยโปรดให้ยอมรับเอง ฉันก็คิดวิธีอื่นไม่ออกแล้ว!

“เฮ้อ...น่าสงสาร ^_^” โปรดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องด้วยท่าทางอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้

“ยัยเด็กบ้า!” ฉันสบถก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นบ้าง

แต่เพราะว่าฉันไม่ได้มีคนคอยหลีกทางให้เหมือนปาว กว่าจะออกมาจากตรงนั้นได้ก็เริ่มเรียนคาบแรกไปแล้วตั้ง 30 นาที แล้วแบบนี้จะเข้าเรียนไปทำไมให้โดนด่าละครับพี่น้อง ก็ชิ่งไปเลยน่ะเซ่! ดีเหมือนกันจะได้ถือโอกาสไปหาตุ๊กตาน้องเน่าของปาวให้เจอด้วย

ระหว่างทางที่ฉันกำลังเดินกลับก็เห็นผู้ชายชุดดำ 2 คนเดินตรงมาทางนี้! อะไรกัน!! นอกจากครอบครัวฉันแล้วไม่มีใครเป็นหนี้พวกนี้เลยหรอเนี่ย ตามฉันดีจัง >.<! ฉันรีบวิ่งเข้าไปหลบระหว่างช่องล็อกเกอร์ใต้ตึก ม.4 อย่างรวดเร็ว หวังว่าคราวนี้คงจะรอดได้อีกครั้งนะ

จากที่ลองเดินสำรวจดูใต้ตึกทุกตึกจะมีล็อกเกอร์ประจำตึกและจะมีช่องตรงนี้เหมือนกันทุกตึก มันดีที่ว่าเป็นจุดที่ใครๆ มักจะไม่สังเกตเพราะเป็นช่องเล็กๆ ที่พอจะให้คนตัวผอมๆ อย่างฉันเข้าไปได้เท่านั้น ขนาดฉันผอมขนาดนี้พอเข้ามาซ่อนยังอึดอัดเลย =_=

“ครับคุณหนู ผมจะรีบไป...ครับ...ได้คัรบ” ชายชุดดำคนหนึ่งกดวางสายโทรศัพท์แล้วรีบเดินจ้ำๆ ไปลูกเดียวโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างอย่างฉันเลย

สรุปคือ...นี่ฉันหลบฟรีใช่ไหมเนี่ย =_=

“คุณหนู...งั้นหรอ?” ฉันทวนคำที่เพิ่งได้ยินกับมา...แสดงว่าลูกเจ้าหนี้ของพ่อก็เรียนที่นี่น่ะสิ ใครกันนะ? จะจับเรียกค่าไถ่ซะให้เข็ด -_+

ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อเช็คความปลอดภัยก่อนจะออกมาจากที่ซ่อน แล้วความคิดที่ฉลาดปราดเปรื่องก็ผุดขึ้นมา ถ้าไม่เก็บของไว้กับตัวมันก็ต้องเก็บไว้ที่ล็อกเกอร์นี่แหละน่า

ฉันไล่สายตาไปตามรายชื่อบนล็อกเกอร์ ในที่สุดก็เจอช่องของโปรด (แอบสืบชื่อจริงมาแล้ว -_+) ฉันค่อยๆ แง้มประตูตู้ดู ในนั้นมีหนังสือกับสมุดประมาณ 3-4 เล่มวางอยู่ รวมถึงตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์สีขาวใส่ชุดผู้ชายกำลังนั่งยิ้มให้ฉันอยู่

“ฮึ!” ฉันส่งเสียงออกมาอย่างผู้ชนะแล้วเอื้อมมือเข้าไปหยิบตุ๊กตาออกมาจากล็อกเกอร์ ฉันจับขโมยตัวจริงได้แล้ว ยัยโปรดเธอเสร็จฉันแน่ -_+

“โอเคๆ จะถึงแล้วเนี่ย ก็เธอลืมไว้ในรถพี่เองจะเร่งทำไมเนี่ย” ระหว่างนั้นปาวก็เดินคุยโทรศัพท์มาทางนี้พอดี แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากพูดอะไร ปาวก็กดวางสายแล้วตรงมาหาฉันด้วยท่าทางถมึงทึงจนน่าตกใจ

“เธอทำอะไรน่ะ!” ปาวยังคงพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงกระแทกแดกดันเหมือนประโยคสุดท้ายที่เขาพูดทิ้งเอาไว้ก่อนแยกกัน

“ก็...มาหาตุ๊กตาให้นายไง ฉันเจอแล้วนะ” ฉันยกตุ๊กตาน้องเน่าขึ้นให้ปาวดูในระดับสายตา

“อะไร...เจอง่ายขนาดนี้เลย?” ปาวเลิกคิ้วสูงอย่างไม่เชื่อ

“หมายความว่าไง”

“อ้าว! ก็ถ้าโปรดเอาไปจริงๆ เธอจะหาเจอง่ายขนาดนี้หรอ นอกจากว่า...”

“นอกจากอะไร!”

...พูดดีๆ นะปาว ไม่งั้นโดดกัดหูจริงๆ -_+!

“นอกจากมันจะอยู่กับเธอตั้งแต่แรก แต่เธอตั้งใจจะโยนความผิดให้โปรด”

“ห๊ะ!!...นี่! ฉันถามหน่อยเถอะ ดูละครมากไปรึเปล่า ใครจะทำแบบนั้นกัน!” ฉันพ่นลมออกจากปากอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เขาพูดแบบนี้ออกมาได้ไง จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว >_<;

“ก็ไม่แน่นะ ขนาดตอนฉันเล่นบาสเธอยังเอาหน้าไปรับบาสฉันเลย นับประสาอะไรกับวันนี้ล่ะ บางทีเธออาจจะพยายามเรียกร้องความสนใจจากฉันเหมือนคนอื่นๆ ก็ได้...”

“หลงตัวเองเกินไปแล้ว!” ฉันพูดแทรกขึ้นก่อนที่ปาวจะพูดจบประโยคอย่างเหลืออด

“หรือไม่จริง?”

“ไม่จริง!” ฉันตะคอกเสียงออกไปจนสุดเสียง ฉันไม่นึกว่าเขาจะหลงตัวเองขนาดนี้เลย ให้ตาย!

“ถึงฉันจะชอบ!...เอ่อ ถึงฉันจะเป็นแฟนคลับนาย แต่ฉันก็แยกแยะออกว่าเรื่องไหนควรทำไม่ควรทำ ไม่ใช่จะมาเรียกร้องความสนใจอะไรบ้าบออย่างที่นายพูด! อ้อ! แล้วอีกอย่าง เรื่องวันนี้หรือวันไหนๆ ฉันก็ไม่ได้ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากนายทั้งนั้น ทุกอย่างมันเป็นเรื่องบังเอิญ โปรดเข้าใจให้ถูกต้องด้วย!!!” ฉันพูดรวดเดียวจบจนปาวถึงกับอึ้งไปเลย

“งั้นหรอ...” ปาวพูดออกมาแค่นั้นก่อนจะเอื้อมมือมาคว้าตุ๊กตาในมือ แต่มีหรือที่ฉันจะยอมให้ง่ายๆ ในเมื่อเขาคิดว่าฉันเรียกร้องความสนใจ ฉันก็จะลองทำให้เขาดูว่าถ้าฉันเรียกร้องความสนใจขึ้นมามันจะเป็นยังไง

“อะไรอีก -*-” ปาวขมวดคิ้วอย่างเซ็งๆ

“มาใส่ร้ายฉันแล้วนายจะไปง่ายๆ แบบนี้หรอ อย่างน้อยๆ นายก็ควรจะขอโทษฉันบ้าง แล้วก็ขอบคุณฉันด้วยที่ฉันหาตุ๊กตาเน่าๆ นี่คืนมาได้”

“นี่! พูดให้ดีๆ นะ ถึงมันจะเน่าแต่มันสำคัญกับฉันมาก เอาคืนมา!” ปาวพยายามใช้ความได้เปรียบจากความสูงเอื้อมมือมาจะคว้าตุ๊กตาไป ส่วนฉันก็ใช้ความได้เปรียบจากความตัวเล็กและคล่องตัวกว่าหลบหลีกอย่างสุดกำลัง เรามาดูกันว่าใครจะชนะ +_+

“นายก็ขอโทษฉันก่อนสิ” ฉันพูดพร้อมกับพยายามเบี่ยงตัวหลบมือของปาวที่คว้าไปมาในอากาศ

“จะขอโทษทำไมก็มันเป็นเรื่องจริง พวกเรียกร้องความสนใจ...”

“ไม่ใช่!!!”

“ใช่แน่ๆ”

“ไม่ชะ!!...เฮ้ย!!!” ฉันร้องก่อนจะรีบวิ่งกลับมาหลบที่หลืบตามเดิมเพราะพวกชุดดำ 2 คนที่เพิ่งเดินผ่านไปก่อนหน้านี้มันเดินย้อนกลับมาอีกแล้ว ถึงพวกมันจะไม่เห็นว่าฉันอยู่แถวนี้แต่ซ่อนตัวไว้ก่อนจะเป็นการณ์ดีที่สุด แต่ปาวนี่สิจะตามฉันมาทำไม เดี๋ยวมันก็รู้หรอกว่าฉันแอบอยู่ตรงนี้ >_<!

“ปาว นายตามฉันมาทำไม ไปได้แล้ว...” ฉันพูดกับปาวด้วยเสียงกระซิบ

“มาเอาตุ๊กตา” ปาวชี้มาที่มือฉัน

อ้าว มัวแต่เล่นตัว ลืมไปเลยว่าเอาของเขามาด้วย =_=;

“เอาไป...แล้วก็ไปได้แล้ว นายมายืนอยู่ตรงนี้เดี๋ยวพวกนั้นก็รู้หรอกว่ามีคนอยู่ตรงนี้” ฉันยื่นตุ๊กตาคืนให้ปาว พร้อมกับลอบมองพวกชุดดำไปด้วย

มันเดินเข้ามาใกล้แล้ว >.<!

“ถ้ารู้แล้วจะเป็นยังไง?” ปาวยังคงทำหน้ายียวนใส่ฉันทั้งที่ได้ตุ๊กตาตามที่ต้องการไปแล้ว

โธ่! พ่อคุณ...ฉันยังไม่อยากให้นายมาสนใจฉันตอนนี้ ช่วยไปไกลๆ ฉันก่อนได้ไหม >_<!

“ปาว!!” ฉันเผลอร้องเสียงดังจนทำให้พวกชุดดำที่กำลังจะเดินผ่านไปหันมามองทางนี้ แถมไม่มองเปล่าเดินวกกลับมาทางนี้อีกแน่ะ -_-!

งานงอกสิครับ!!!

“บังให้หน่อยสิ” ฉันพูดขณะที่ผู้ชาย 2 คนนั้นกำลังเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“ห๊ะ!?” ปาวเลิกคิ้วสูง เหมือนเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด

“ไม่ทันแล้ว” ฉันรีบหน่วงคอปาวลงมาหาฉันได้ทันกับที่ผู้ชายชุดดำเดินมาถึง

“นั่นใช่...คุณปาวรึเปล่าครับ” ชายชุดดำคนหนึ่งถามอย่างไม่แน่ใจ

“เอ่อ...” ปาวพยายามหันไปตอบผู้ชายคนนั้นแต่เขาก็ไม่ยอมหันไป หันไปตอบสิปาวพวกนั้นจะได้รีบไปสักที >.<

“เธอหน่วงคอฉันแรงเกินไปแล้วนะ มันหันไม่ได้” ปาวพูดเสียงลอดไรฟันออกมา ฉันก็เลยคลายวงแขนออกนิดหน่อยเพื่อให้เขาพอหันไปได้ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระ

“ใช่ ฉันเอง” ปาวตอบกลับเสียงเรียบ

“เฮ้อ...ผมตามหาคุณชายแทบแย่” ผู้ชายคนนั้นผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก “คุณหนูให้หาคุณชายน่ะครับ”

“อ๋อเรื่องนั้นฉันรู้แล้ว ฉันกำลังจะเอาไปให้ยัยนั่นแล้วล่ะ”

อะไร? ปาวรู้จักพวกทวงหนี้นี่ด้วยหรอ

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าคุณชายสะดวกไหมครับ ให้ผมช่วย...” ผู้ชายคนนั้นพยายามมองมาที่ฉัน ฉันเลยต้องก้มหน้าให้มากที่สุด แต่ยิ่งก้มหน้ายิ่งแนบกับแผงอกของปาวมากขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวปาวลอยคลุ้งอยู่รอบตัวฉันจนแทบอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ >////<

“ไม่ต้องๆ เพื่อนฉันไม่สบายนิดหน่อย ฉันจัดการเองได้ ถ้ายัยนั่นโทรเร่งก็บอกว่าฉันกำลังไป” ปาวบอก ผู้ชายคนนั้นทำท่าอึกอักเหมือนพยายามจะเข้ามาช่วยปาวดูแลฉัน แต่พอปาวหันไปมองพวกเขาก็โค้งตัวลง 90 องศาแล้วเดินไปโดยไม่พูดอะไรอีก

“เฮ้อ...ไปได้สักที” ฉันถอนหายใจแล้วลอบมองตามผู้ชาย 2 คนนั้นที่เดินไปถึงมุมตึกแล้ว

“ทำไมเธอต้องหนีพวกนั้นเอาเป็นเอาตายขนาดนี้ล่ะ”

“ถ้าฉันไม่หนีฉันคงได้ตายจริงๆ แหละ”

“ขนาดนั้นเลย?”

“ก็ใช่น่ะสิ พ่อฉันเป็นหนี้พวกนั้นตั้งหลายล้านบ้านฉันไม่มีเงินใช้หนี้ มันก็เลยพยายามจะให้ฉันไปขัดดอก T^T”

“ห๊ะ! ขัดดอก?...ยังไง” ปาวถามต่ออย่างสนใจ เอ่อ...พลาดอย่างมหันต์ที่เล่าให้เขาฟัง T.T;

“ก็...อย่างว่าล่ะมั้ง -////-”

“นี่...ฉันว่าเขาน่าจะให้เธอไปขัดดอกด้วยวิธีอื่นนะ รูปร่างแบบเธอเนี่ยไม่เหมาะไปมากกว่าการขัดห้องน้ำกับพรวนดินในสวนหรอก ฮ่าๆๆ” ปาวพูดก่อนจะพ่นหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

“นาย!!!”

“เอาล่ะ ปล่อยฉันได้แล้ว ถือโอกาสแต๊ะอั๋งฉันหรอเนี่ย” ปาวบอก เออ...ฉันยังโอบคอเขาอยู่เลยนี่นา U///U

“ถือโอกาสอะไรกันล่ะ” ฉันปล่อยคอปาวเป็นอิสระก่อนจะผลักเขาออกให้พ้นทางแล้วเดินออกมาจากซอกล็อกเกอร์ที่เข้าไปซ่อน

เฮ้อ...ค่อยหายใจหายคอโล่งขึ้นหน่อย -////-

“เออว่าแต่...ทำไมเขาเรียกนายว่า ‘คุณชาย’ ล่ะ...อ้าว! ปาว!!!” พอฉันตั้งหลักได้กะจะถามสิ่งที่คาใจสักหน่อย ปาวก็เดินลิ่วขึ้นตึก ม.4 ไปซะแล้ว ไปไวมาไวแบบนี้ตลอดเลยนะปาว =_=

********************************************************

ตอนนี้รู้สึกว่าโบอิ้งของเราคืบหน้าไปมากเลยนะ อิอิ

ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะทุกคน

ตอนหน้าจะเปิดตัวพี่ทิวพร้อมของแถมความฟินเล็กๆ ให้ด้วย

สปอยไว้เลย ฮ่าๆๆๆ

ติดตามกันเยอะๆ นะคะ

คอมเม้น + โหวตได้นะจ้ะ (ไรท์รออยู่ )

********************************************************

ตอน 7

สารบัญ

ตอน 9