Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 

 

-6-

การลงทุนมีความเสี่ยง [3]

(ผู้ลงทุนควรศึกษาข้อมูลก่อนการตัดสินใจลงทุน)

 

            “เอาล่ะๆ ฉันจะไม่ล้อปมด้อยแล้วกัน ออกไปได้แล้ว ฉันจะเข้าห้องน้ำ”  โปรดพูดเสียงเรียบแล้วเดินไปผลักประตูบานเดียวกับที่ฉันเพิ่งจะเตะไปเมื่อกี๊

            “อ้าว! ห้องนี้มีคนเข้าอยู่หรอเนี่ย”  โปรดเอียงคอมองประตูบานนั้นอย่างงงๆ

            ไม่เห็นจะน่างงตรงไหน มันก็ขึ้นสีแดงอยู่หน้าประตูนั่นก็แสดงว่ามีคนเข้าอยู่ ทำอย่างกับไม่รู้แฮะเด็กคนนี้

            “แต่...ไม่น่าจะมีใครมั้ง เมื่อกี๊ยัยกระโห้เตะอยู่ตั้งนานสองนานไม่เห็นมีใครตอบเลย”  เด็กคนนั้นมันพาดพิงถึงฉันด้วยล่ะ +_+!

            “นี่! ฉันชื่อโบอิ้งย่ะ ไม่ใช่กระ...”

            “ฉันจะเรียกกระโห้ จะทำไม?”  ยัยโปรดพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดได้จบประโยค

            ฮึ่มมม...สูดหายใจเข้าลึกๆ โบอิ้ง...นับ 1…2….3…4…5…6…7…8…9…10..ไม่โกรธ...ไม่โกรธ...โกรธอยู่ดีโว้ยยย!!!

            “โปรด!!!”  ฉันขบการมร้องออกมาอย่างเหลืออด แต่ยัยนั่นดูเหมือนจะไม่สนใจอารมณ์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของฉันเลย

            ก๊อกๆๆๆ

            “มีใครไหมเอ่ย?”  โปรดเคาะประตูเรียกคนข้างในเสียงหวาน =_=;

            “สงสัยไม่มีคนจริงๆ สินะ”  โปรดพูดกับตัวเองก่อนจะเดินออกห่างจากประตูประมาณ 2 ก้าว 

            “ห้องอื่นก็มีเยอะแยะ ทำไมเธอไม่เข้า”  ฉันถามอย่างเคืองๆ

            “ฉันอยากเข้าห้องนี้นี่”  นังเด็กโปรดตอบกลับมาแบบนิ่งๆ แล้วหันไปมองประตูบานนั้นนิ่งก่อนจะ...

            “ฟู่~...ย๊ากกก!!!” 

            ผั๊วะ!!!

            โปรดผ่อนลมหายใจออกยาวๆ ก่อนจะยกขาขึ้นถีบประตูแบบที่นักกีฬาคาราเต้เขาทำยังไงยังงั้น ฉีกได้ 180 องศาขนาดนั้นเลยหรอน้อง O_O!

            แอ๊ด...

            ประตูห้องน้ำที่ฉันพยายามทั้งเตะทั้งถีบเปิดออกอย่างง่ายดายด้วยลูกเตะเดียว เอิ่ม...เข้าโรงเรียนมาได้เพราะโควต้านักกีฬารึเปล่าเนี่ย -_-;

            “เย้ เปิดได้แล้ว...แต่กลอนมันเสียแฮะ เข้าห้องอื่นดีกว่า”  พูดจบโปรดก็เดินเข้าห้องที่อยู่ข้างๆ แทนอย่างสบายอารมณ์

            ฉันแอบกลืนน้ำลายลงคอและได้แต่ยืนมองโปรดจนกระทั่งยัยนั่นปิดประตูลงกลอนห้องน้ำ แล้วจึงค่อยๆ เดินไปดูข้างในห้องน้ำห้องนั้นก็เจอแมทธ์ยืนตัวแข็งทื่ออยู่บนชักโครก ดูเหมือนชีจะตกใจมากที่ถูกถีบประตูจนกลอนหลุดด้วยฝีมือของโปรด

            “ยัยแมทธ์!! แกเจอดีแน่”  ฉันชี้หน้าแล้วรีบพุ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที แต่ก็ถูกยัยนั่นผลักกลับออกมาจนเสียหลักล้มลงกับพื้น ยัยแมทธ์ใช้จังหวะนี้วิ่งหนีออกไปพร้อมกับเพื่อนอีก 2 คนที่แอบอยู่ห้องใกล้ๆ กัน

            “อย่าหนีนะ!!”  ฉันวิ่งตามออกไปติดๆ แต่...

            ผลัก!!

            เฮือก!!

            ฉันวิ่งออกมานอกห้องน้ำก็ชนเข้ากับผู้ชายชุดดำสองคนที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำหญิง...2 คนนี้มันเป็นคนเดียวกับที่ยืนเฝ้าโปรดหน้าห้องประชาสัมพันธ์นี่นา แล้วทำไมหน้าตาคุ้นๆ นะ

            “เฮ้ย!!”  ฉันอุทานพร้อมกับชี้หน้าชายชุดดำคนหนึ่งที่ฉันจำได้แม่น...ตาลุงทวงหนี้นี่นา!!!

            “หนู!!”  ลุงชุดดำคนนั้นทักฉันเหมือนจะจำฉันได้เช่นกัน ฉันเลยต้องรีบวิ่งหนีก่อนที่ตาลุงนั่นจะตั้งสติได้...โอ๊ย! ทำไมตามมาไม่หยุดไม่หย่อนเลยนะ เหนื่อยโว้ยยย!! >_<!

            ฉันวิ่งลัดเลาะมาจนถึงหลังตึก ม. 6 ซึ่งเป็นส่วนหลังสุดของโรงเรียน มาไกลขนาดนี้หวังว่าตาลุงนั่นคงความดันขึ้นจนวิ่งตามฉันมาไม่ทันนะ -_-;

            พอฉันตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครตามมาก็ได้เวลานั่งพักให้หายหอบสักที วิ่งมารวดเดียวจบแบบไม่ได้หันไปมองเลยว่าใครตามมารึเปล่า เฮ้อ...

            “ทำไมวันนี้อยากออกข้างหลังวะ ขยะเยอะจะตาย”  จู่ๆ เสียงท็อทก็บ่นมาตามทางเดินที่ฉันเพิ่งจะเดินผ่านมา พวกนี้มาทำอะไรแถวนี้เนี่ย

            “วันนี้มีคนมาคุม ไอ้ปาวมันหนีออกข้างหน้าไม่ได้เว้ยท็อท”  ฟานพูดกลั้วหัวเราะ

            “อ๋อ วันนี้โปรดมาเรียนนี่นา”  ท็อทพูดอย่างคิดได้ อะไรกัน! โปรดมีอิทธิพลกับปาวขนาดไหนกันนะ เหมือนจะมีอะไรในกอไผ่จริงๆ ด้วยสองคนนี้ -_+

            ฉันชะเง้อออกไปมองเจ้าของเสียงจากหลืบที่ฉันซ่อนอยู่ก็เจอสามเกลอเพื่อนซี้ ปาว ท็อท ฟาน สะพายเป้ของตัวเองเดินดุ่มๆ มาทางนี้ วันนี้ปาวไม่ใส่แว่นด้วยล่ะดูหล่อ โฉบเฉี่ยวกว่าทุกวันจนละสายตาไม่ได้เลย >////<

            “เอ๊ะนั่น!”  จู่ๆ ท็อทก็มองมาตรงที่ฉันกำลังซ่อนตัวอยู่ ฉันจึงรีบกลับเข้ามาซ่อนที่เดิม

            “อะไร”  เสียงปาวถามพร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนทั้ง 3 ตรงมาที่ฉัน เขาต้องคิดว่าฉันเป็นคนไม่มีมารยาทมาแอบฟังคนอื่นคุยกันแน่ๆ เลย คราวก่อนก็ไปส่องเป้ากางเกงเขาก็ทีหนึ่งแล้ว >////<!

            ฉันรีบมุดออกจากที่ซ่อนทันที แต่พอโผล่หัวออกมาเท่านั้นแหละ ก็เจอตาลุงชุดดำนั่นอย่างจัง โธ่เว้ย! หนีเสือปะจรเข้หรอเนี่ย!!

            “เฮ้ย!!”  ตาลุงนั่นชี้หน้าฉันพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาหาทันที กรี๊ดดด...ไม่นะ!!!

            “เธอ!!”  เสียงของปาวดังมาจากอีกด้านหนึ่ง

            เอาเข้าไป! ทำไมโลกมันถึงได้โหดร้ายกับฉันขนาดนี้! ฉันหันไปมองปาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลแล้วก็นึกอะไรขึ้นมาได้

            ถ้าเกิดอยู่ต่อหน้านักเรียนคนอื่นพวกมันต้องไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแน่ๆ หรือถ้ามันกล้า อย่างน้อยๆ พวกปาวคงต้องรีบไปบอกอาจารย์ให้มาช่วยฉันแน่ๆ ฉันมั่นใจ (มั้ง -_-?)

            ฉันรีบออกจากที่ซ่อนแล้วแล้ววิ่งไปหลบหลังเพื่อนเกลอทั้ง 3 คนทันที อย่าหวังว่าจะได้แอ้มฉันง่ายๆ ไอ้พวกทวงหนี้!!

            “เฮ้ย! นี่เธอทำไรเนี่ย”  ปาวสะดุ้งเมื่อฉันไปเกาะชายเสื้อเขาพร้อมกับก้มตัวหลบตาลุงชุดดำ ทำอย่างกับพวกนั้นจะไม่เห็นแน่ะ

            “เธอหลบทำไมเนี่ย”  ฟานถามอย่างงงๆ         

            “อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยฟาน นายช่วยหาทางไล่พวกนี้ไปก่อนได้ไหม”  ฉันบอกฟานที่มัวแต่มองฉันเหมือนเป็นตัวประหลาด

            “พวกไหน อ๋อ...นี่น่ะหรอ”  ฟานร้องอ๋อเมื่อลุงชุดดำเข้ามาใกล้ที่ที่เรายืนอยู่

            “ใช่ๆ พวกนี้แหละ”  ฉันบอกฟานทั้งที่ยังกำชายเสื้อปาวไว้แน่นด้วยความกลัว ที่จริงฉันก็ไม่มั่นใจหรอกว่าเด็กมัธยม 3 คนจะช่วยฉันได้ แต่อย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้มีทางเลือกบ้าง ดีกว่าโดนจับไปโดยไม่ได้ลองพยายามทำอะไรเลย >.<

            “สงสัยจะมีเหยื่อของโอเชี่ยนคอป.เพิ่มมาอีกแล้วว่ะ”  ฟานหันไปพูดกับเพื่อนอีก 2 คน น้ำเสียงกลั้วหัวเราะจนฉันแอบคิดว่าพวกเขาไม่กลัวผู้ชายชุดดำตัวใหญ่ๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาบ้างเลยรึไง

            “เฮ้อ...ช่วยไม่ได้ งั้นคงต้องไปทั้งอย่างนี้แหละ”  ปาวพูดแล้วเอื้อมมือมาข้างหลังเพื่อจับมือฉันก่อนจะลากฉันไปด้วย

            “อ้าวเฮ้ย!”  ท็อทตะโกนแล้ววิ่งตามมาติดๆ

            แต่!! นี่เขากำลังจะพาฉันออกนอกรั้วโรงเรียนแล้วนะ!!

            “เฮ้ยๆ ปาว ออกนอกโรงเรียนเลยหรอ”  ฉันรั้งข้อมือปาวไว้ก่อนที่เขาจะพาฉันออกมาพ้นประตูหลัง

            “อ้าว เธออยากหนีให้พ้นจากคนชุดดำพวกนั้นไม่ใช่หรอ” 

            “ก็ใช่ แต่ว่าไม่ต้องออกนอกโรงเรียนก็ได้มั้ง”

            “จะกลัวอะไร ไม่มีใครรู้หรอกนอกจากพวกเรา 4 คน”

            “แต่...ฉันโดนทัณฑ์บนหลายครั้งแล้ว ถ้าเกิดครั้งนี้ฉัน...”

            “ไม่ทันแล้วล่ะ”  ปาวพูดแล้วพยักพเยิดไปที่ผู้ชายชุดดำที่วิ่งไล่มาติดๆ ทำเอาฉันลืมเรื่องทัณฑ์บนไปซะสนิท

            “จะรออะไรล่ะ วิ่งสิ!!”  ฉันร้องแล้วรีบวิ่งออกไปนอกโรงเรียนก่อนปาวซะอีก ในที่สุดฉันก็ทำผิดอีกครั้งสินะ U.U

            เราทั้ง 4 คนวิ่งออกมานอกโรงเรียนได้ไม่ไกลนักก็พบรถบีเอ็มดับบลิวสีขาวป้ายแดงจอดอยู่ในซอยแคบๆ หลังโรงเรียน

            “อย่าบอกนะว่า รถพวกนาย”  ฉันมองพวกเขา 3 คนสลับกัน

            จะรวยเกินไปไหม เด็กมัธยมขับบีเอ็มมาเรียนเนี่ยนะ!

            “ใช่ ทำไม?”  ฟานถามด้วยอาการประมาณว่า ‘มันแปลกตรงไหน แค่ขับบีเอ็ม’ ...โธ่! คุณพระ!! บีเอ็มเชียวนะแกรรร๊ >_<!! (ภาษาเริ่มวิบัติเพราะความตื่นตระหนกและตกใจ Y.Y)

            “จะคุยกันอีกนานไหม เดี๋ยวคุณชายก็หนีเรียนไม่ทันหรอก มาโน่นแล้วน่ะ”  ท็อทพูดแล้วชี้ไปที่ประตูหลังโรงเรียน พวกตาลุงนี่ไม่ยอมลดละจริงๆ พับผ่าสิ!

            “ขึ้นรถเร็ว!!”  ปาวบอกแล้วขึ้นไปนั่งตำแหน่งคนขับ ฉันถูกท็อทจับยัดเข้าไปในเบาะด้านหลังแล้วตามขึ้นมานั่งข้างๆ ส่วนฟานก็กระโจนขึ้นไปนั่งข้างๆ ตำแหน่งคนขับก่อนที่รถจะออกตัวจากที่อย่างแรงจนเสียงล้อเบียดกับถนนดังสนั่นไปทั่วซอย

            เมื่อปาวขับรถออกมาพ้นจากซอยแคบๆ นั้นแล้วเขาก็ลดความเร็วลง และดูท่าทางพวกเขา 3 คนจะมีท่าทางผ่อนคลายขึ้น สรุปนี่ใครเป็นคนหนีกันแน่เนี่ยชักสงสัย =_=;

            “จะให้ไปส่งบ้านเลยไหม”  ปาวถามฉันผ่านกระจกมองหลัง

            “ไม่ได้หรอก แม่ฉันเอาตายแน่ถ้ารู้ว่าฉันโดดเรียน” 

            “อ้าว นี่แกไปรู้จักบ้านโบอิ้งได้ไงวะปาว แอบไปสนิทกันตอนไหนวะเนี่ยยย...”  ท็อทลากเสียงยาวๆ เพื่อแซวเพื่อนตัวเองที่ยังคงนิ่งอยู่ แต่ฉันนี่สิหน้าร้อยผ่าวๆ แล้ว -///-

            “บังเอิญไปเจอตอนไปซื้อของแค่นั้นแหละ”  ปาวตอบเสียงเรียบๆ (...หมดกันที่ฉันมโนไป U_U;)

            “อ้อหรอ”

            “ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่พาฉันหนีจากพวกนั้น”  ฉันบอก ทุกอย่างบนรถเงียบไปประมาณ 3 วินาทีก่อนที่ท็อทจะระเบิดหัวเราะออกมาลั่นรถ จนฉันทำตัวไม่ถูก สรุปคือหัวเราะอะไร...หัวเราะฉันหรอ o_o?

            “เสียมารยาทน่าไอ้ท็อท ให้เขาคิดแบบนั้นแหละดีแล้ว”  ฟานพูดเหมือนจะปรามเพื่อน แต่เขาก็พูดไปหัวเราะไปเหมือนกัน จนฉันงงว่าพวกเขาหัวเราะอะไรฉัน -_-*

            “ก็มันอดไม่ได้นี่นา”  ท็อทพูดพร้อมกับพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ ก่อนจะพูด  “ที่จริงพวกเราจะหนีออกจากโรงเรียนอยู่แล้ว แต่พอดีเห็นเธอกำลังเดือดร้อนก็เลยเป็นข้ออ้างพามาด้วยซะเลยจะได้ไม่มีคนปากโป้งไปบอกอาจารย์ เพราะว่าเธอก็หนีเรียนเหมือนกันไง ^_^”

            “ห๊ะ! พวกนาย!!”  ร้ายกาจที่สุด T^T

            “ฮ่าๆๆ โทษทีนะ”  ฟานหัวเราะแห้งๆ 

            “แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ พวกนั้นจะได้ตามเธอมาไม่ได้ไง”  ฟานพูดเหมือนพูดกับฉันนะ แต่กลับหันไปหาปาวตอนบอกว่า ‘เธอ’ ตกลงพวกเขาพูดอะไรกัน ฉันชักจะไม่เข้าใจ -_-?

            “เฮ้อ...จะยังไงก็ช่างเถอะ”  ฉันถอนหายใจอย่างปลงๆ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เหมยกับอ๋องก็เคยบอกฉันแล้วว่าปาวความลับเยอะ มันสมองอันน้อยนิดของฉันคงเดาไม่ออกหรอกว่าพวกเขาพูดถึงอะไรกัน U.U; 

            “ถึงพวกนายจะพาฉันออกมาด้วยเพราะกลัวฉันจะปากโป้ง แต่อย่างน้อยๆ พวกนายก็ยังมีน้ำใจพาฉันติดรถมาด้วย ไม่ปล่อยฉันไว้ในซอยหลังโรงเรียน”

            “เออ...ยังมีความดีหลงเหลือนี่นา ฮ่าๆๆๆ”  ท็อทพูดอย่างคิดได้

            “ตกลงเธอจะให้ไปส่งที่ไหน”

            “งั้น...ลงตรงนี้ก็ได้ มาไกลจากโรงเรียนแล้ว พวกนั้นคงไม่ตามมาแล้วล่ะ”  ฉันบอก ปาวชำเลืองมามองฉันผ่านกระจกมองหลังแป๊บหนึ่งก่อนจะตีไฟเลี้ยวจอดเทียบฟุตบาทข้างทาง

            “ขอบใจนะ”  ฉันบอกอีกครั้งแล้วเปิดประตูรถออกมา ฉันยืนมองรถบีเอ็มแล่นไปไกลจนสุดสายตาก่อนจะเดินไปนั่งที่ป้ายรถเมล์ที่อยู่ใกล้ๆ

            แล้วทีนี้ฉันจะไปไหนดีนะ…

 

            ฉันไปนั่งรอเวลาสี่โมงเย็นที่ร้านเช่าหนังสือหน้าปากซอยทางเข้าบ้าน ที่นี่เป็นที่สิงสถิตที่ดีทีเดียว เวลากลุ้มใจ อยากผ่อนคลาย หรือหนีเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันฉันก็มักจะมาเช่าหนังสือและนั่งอ่านมันที่นี่

            “หนีมาอ่านนิยายที่นี่จริงๆ ด้วย”  อ๋องเดินเข้ามานั่งข้างๆ ฉัน

            “ไม่มีที่ไปล่ะสิ”  เหมยมานั่งอีกฝั่งหนึ่งแล้วยื่นกระเป๋านักเรียนมาให้ฉัน

            “ขอบใจ...ทำไมวันนี้เลิกเรียนเร็วจัง”  ฉันมองไปที่นาฬิกาติดผนังของร้าน ตอนนี้มันเพิ่งจะบ่ายสองครึ่งเองไม่ใช่หรอ

            “วันนี้มีประชุมประจำเดือนย่ะ ไหนๆ ก็ไม่มีเรียน แอบชิ่งซะเลย”  อ๋องบอก

            “อ๋อ”

            “แล้วเป็นไง ไปเข้าห้องน้ำแล้วหายไปเลย เจอพวกทวงหนี้อีกแล้วหรอ”  เหมยถาม

            “โดนแฟนคลับปาวจับหัวกดน้ำน่ะสิ”

            “ห๊ะ!!”  เพื่อนทั้ง 2 คนประสานเสียงกันใส่หูทั้ง 2 ข้างของฉันเต็มๆ

            “เล่นแรงเกินไปแล้วนะ!!”  อ๋องพูดเสียงสั่นด้วยความโกรธ

            “นั่นสิ ฉันว่าแกถอยเถอะ ความลับเยอะแล้วยังมีแฟนคลับซาดิสแบบนี้มันไม่ค่อยโอเคเลยนะโบ”  เหมยพูดบ้าง

            “มันเป็นใครจำได้ไหม! ฉันจะตามไปเด็ดหัวมัน!!!”

            “ฉัน...จำไม่ได้ U.U”  ฉันบอกออกไปเพื่อให้เรื่องมันจบ ถ้าฉันบอกไปว่าเป็นแมทธ์ วันนี้ไอ้อ๋องบุกไปถึงประตูบ้านยัยนั่นแน่ๆ ช่วงนี้ฉันมีเรื่องบ่อยแล้วไม่อยากสร้างปัญหาให้มันเพิ่มพูนขึ้นมาอีก

            “เฮ้อ...ที่ลงทุนไปคุ้มไหมเนี่ยนังอ้อย”  อ๋องถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ  “รอรถไฟขบวนหน้าไหม?”

            “ทำไมแกถอดใจง่ายขนาดนี้ล่ะอ๋องน้อย T^T”

            “ฉันไม่เคยเห็นใครจีบปาวติดสักคนเลยน่ะสิ”  อ๋องถอนหายใจออกมาอีกรอบ  “ฉันหลอกถามไอ้ท็อทดูว่าช่วงนี้ปาวเป็นไง มันก็บอกว่าปกติดี ถึงแกจะไปให้ปาวเจอบ่อยๆ ก็ดูจะไม่ได้มีผลอะไรกับเขาเลย”

 

 

******************************************************

เอาแล้วไงล่ะ...อ๋องน้อยยังยอมแบบนี้จะลุยต่อไหมล่ะครับพี่น้อง!! 

ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะทุกคน >O<

เอาใจช่วยโบอิ้ง (กับไรท์) ด้วยนะคะ  T^T

*******************************************************