Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
-22-
3107 = ?
 
            เรามากันที่ร้านกิ๊ฟช็อปแห่งหนึ่งซึ่งเป็นแหล่งรวมของขวัญและของฝากไว้มากมายที่สุดในแถบนี้ ไม่ว่าจะงานเรียนจบ รับปริญญา วันเกิด ปีใหม่ คริสต์มาส วันสงกรานต์มาที่นี่ที่เดียวได้ครบทุกอย่างตามที่ต้องการ
            ปาวพาเรามาที่ร้านเงียบๆ แล้วแยกไปดูของอีกมุม ส่วนฉันกับโปรดก็มาดูของขวัญด้วยกันซึ่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ปาวเดินไปแถวๆ ขวดโหลแก้วที่ใช้สำหรับใส่ของ เขาจะเอาไว้ใส่ดาวกระดาษที่ฉันให้ไหมนะ -////-
            “มองอยู่นั่นแหละ ช่วยกันเลือกหน่อยสิว่าจะเอาอะไรให้พี่ทิวดี”  โปรดบ่นทั้งๆ ที่ถือของขวัญอยู่แล้วชิ้นหนึ่ง
            “เธอเลือกได้แล้วไม่ใช่หรอ” 
            “นี่ไม่ใช่ของพี่ทิวสักหน่อย”
            “งั้นก็...ของฉันน่ะสิ ^_^”  ฉันยิ้มกว้างเมื่อคิดว่าโปรดจะซื้อของแพงๆ นั่นให้ฉันเป็นของขวัญ เลือกของมีรสนิยมดีนี่นา
            “ไม่ใช่สักหน่อย! ของเธอน่ะเลือกแป๊บเดียวแค่จับๆ เอาก็ได้แล้ว”  โปรดเบ้ปากมาใส่ จนฉันอยากจะเขกหัวยัยนี่สักที สรุปว่าของขวัญของฉันจะไม่เลือกพิถีพิถันขนาดนี้สินะ =_=
            “แล้วนั่นของใครล่ะ”
            “นี่เธอชอบพี่ฉันประสาอะไร วันเกิดก็ไม่รู้หรอ -_-!”
            “อะไรนะ วันเกิดปาว!!”  ฉันร้อง โปรดจึงรีบเข้ามาปิดปากฉันเอาไว้
            “ยัยบ้า! เบาๆ หน่อยสิ”
            “วันนี้หรอ!!”
            “ไม่ใช่ พรุ่งนี้ต่างหาก เฮ้อ...ฉันไม่น่าบอกเลย น่าจะปล่อยให้เซ่อต่อไป”  โปรดส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา
            โธ่! ฉันมัวแต่ยุ่งเรื่องหนี้กับเรื่องยัยโปรดจนลืมสืบประวัติส่วนตัวปาวไปเลย พลาดอย่างมหันต์เลยเรา >.<
            “เธออยากรู้ไหมว่าพี่ปาวอยากได้อะไร”  โปรดเข้ามากระซิบใกล้ๆ
            “อยากสิ”
            “กลับบ้าน...แล้วนอนซะ ฮ่าๆๆๆ”  โปรดหัวเราะร่วนเมื่อแกล้งฉันได้สำเร็จ
            ให้กลับไปนอนฝันเอาสินะยัยจิ้งจอก =_=!
            พอเราเลือกของเสร็จฉันก็ขอแยกจากสองพี่น้องบอกว่าต้องไปทำธุระต่อให้แม่ ที่จริงก็จะแอบมาซื้อของขวัญให้ปาวนี่แหละ ทีแรกยัยโปรดว่าจะรอเพราะนางรู้อยู่แล้วว่าฉันต้องแอบหาซื้อของขวัญต่อแน่ๆ ก็เลยจงใจจะให้ฉันประสาทกิน แต่อยู่ๆ โปรดก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมาปาวก็เลยต้องพากลับบ้านก่อน
            ฉันไม่รู้หรอกว่าโปรดจะซื้ออะไรให้ฉันเพราะโปรดบอกว่าของฉันไม่ต้องเลือกอะไรมาก ซื้อวันงานเลยยังได้ =_=; แต่ก็เอาเถอะ ยัยโปรดไม่ได้ญาติดีกับฉันแต่แรกอยู่แล้วนี่ ฉันไม่ถือสาอะไรหรอก U_U;
            “ขอโทษนะคะ ผู้ชายคนเมื่อกี๊เขาซื้อขวดโหลไปรึเปล่า”  ฉันเข้ามาถามพนักงานในร้านที่แอบมองปาวตาเป็นมันจนไม่ได้มาสนใจลูกค้าอย่างฉันกับโปรดเลย
            “ไม่ได้ซื้อนะคะ เห็นแค่จับดูเฉยๆ”
            “ขอบคุณค่ะ”  ฉันบอกแล้วเดินไปที่ชั้นวางขวดโหลแก้วมากมาย ฉันเลือกขวดโหลรูปหัวใจที่น่าจะจุได้เท่าที่ฉันต้องการก่อนจะไปคิดเงินที่เคาน์เตอร์พร้อมการ์ดน่ารักๆ อีก 1 ใบ
            “ปากกาที่โต๊ะตรงนั้นใช้ได้เลยใช่ไหมคะ”  ฉันชี้ไปที่โต๊ะข้างๆ เคาน์เตอร์ ตรงนั้นน่าจะเป็นจุดที่ให้บริการลูกค้าไว้เขียนการ์ดนะ มีปากกาหลากสีแล้วก็สติ๊กเกอร์ไว้ตกแต่งการ์ดด้วย
            “ใช่ค่ะ เขียนได้ตามสบายเลย” 
            เมื่อได้รับอนุญาต ฉันก็เดินไปนั่งแล้วเขียนการ์ดอย่างตั้งใจ ต้องเขียนลายมือสวยๆ หน่อย ^////^
 
ในนี้มีดาวอยู่ทั้งหมด 3,059 ดวง
ที่อยู่กับนายแล้วก่อนหน้านี้ 46 ดวงก็เอาใส่ไว้ด้วย รวมแล้วมันจะได้ 3,105 ดวง
อีก 2 วันจะเป็นวันวาเลนไทน์ ดาวในขวดโหลนี้จะครบ 3,107 ดวง
ไว้เจอกัน...วันวาเลนไทน์ ^_^
 
            ฉันเขียนด้วยตัวบรรจงอย่างตั้งใจ แล้วยิ้มให้กับผลงานชิ้นเอกของตัวเองเบาๆ นี่เป็นอะไรที่ซับซ้อนที่สุดเท่าที่ฉันเคยคิดมาเลยนะ เด็กห้อง A อย่างปาวจะมองออกไหมนะว่า 3107 หมายความว่าอะไร วันวาเลนไทน์นี้แหละที่ฉันคิดว่าน่าจะเหมาะที่สุดที่จะสารภาพความในใจ
            ฉันไม่รู้หรอกว่าผลจะเป็นยังไง แต่ฉันเชื่อว่าปาวคงจะไม่ทำร้ายจิตใจฉันแน่ อย่างมากเขาก็แค่ปฏิเสธแล้วเดินหนี แต่เขาคงจะไม่หายหน้าไปเลยหรือว่าทำเย็นชาใส่ฉันเหมือนเมื่อก่อนหรอก...ฉันมั่นใจ
            “อะไรคือ 3107 หรอ?”  จู่ๆ เสียงพี่ทิวก็ดังอยู่ที่ข้างหู ฉันหันไปมองตามเสียงนั้นก็ถึงกับผงะไปด้านหลังจนเกือบตกเก้าอี้เพราะแก้มพี่ทิวอยู่แค่ปลายจมูกฉันนี่เอง >////<
            “เอ่อ...”
            “ขอโทษนะ พี่เห็นโบดูตั้งใจมากก็เลยสงสัยว่าทำอะไรอยู่ พี่ไม่ได้ตั้งใจแอบอ่านเลยนะ”  พี่ทิวแก้ตัวเป็นพัลวัน
            “ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่มีความหมายอะไรหรอก”  ฉันบอกแล้วพับการ์ดเก็บไว้ในกระเป๋า
            “มาซื้อของขวัญหรอ...ซื้อให้พี่รึเปล่า แต่งานก็อีกตั้งอาทิตย์หน้าไม่ใช่หรอ ^_^”
            “ก็กลัวของสวยๆ มันหมดก่อนนี่คะ ร้านนี้ยิ่งขายดีอยู่”  ฉันแถไปตามบท จริงๆ แล้วซื้อให้อีกคนต่างหาก U///U
            “ไหน ซื้ออะไรให้พี่หรอ”  พี่ทิวพยายามมองหาของขวัญ โชคดีที่ฉันยัดขวดโหลไว้ในกระเป๋าแล้ว ไม่งั้นพี่ทิวต้องเข้าใจผิดว่าเป็นของตัวเองแน่ๆ
            “อยู่กับโปรดน่ะค่ะ มาซื้อด้วยกัน แต่รับรองว่าต้องถูกใจพี่ทิวแน่ๆ ^^”
            “มากับโปรด...สองคนหรอ”
            “ปาวขับรถให้น่ะค่ะ”  ฉันบอก ถึงฉันจะรู้ว่าพวกเขาสองคนไม่ถูกกัน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะโกหกไปทำไมในเมื่อมันเป็นความจริง
            “อืม หรอ”  พี่ทิวพยักหน้ารับรู้  “รีบกลับไหม”
            “ก็...รีบอยู่นะคะ”  ฉันบอกพร้อมรอยยิ้มแหยๆ ฉันอยากรีบกลับไปพับดาวให้ปาวน่ะสิ ตั้งสามพันกว่าดวงคืนนี้ทั้งคืนจะเสร็จไหมเถอะ Y_Y
            “งั้นก็แสดงว่าไม่รีบมาก ไปดูหนังเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ เพื่อนพี่มันแคนเซิลกะทันหัน ตั๋วก็ซื้อมาแล้วอ่ะ ^^”  พี่ทิวชูตั๋วหนังสองใบขึ้นมาให้ฉันดู หนังเรื่องนี้ได้ยินนังอ๋องเคลมว่าสนุกมากเลยนี่นา >.<//
            “ดูเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ”  พี่ทิวขอร้องตาปริบๆ จนฉันเกิดสงสารขึ้นมา...(อันที่จริงอยากดูอยู่แล้วรึเปล่า =_=)
            “โอเคค่ะ ดูเสร็จแล้วกลับเลยนะคะ มีธุระต่ออ่ะค่ะ ^^;” 
            หนังก็อยากดู ดาวก็อยากพับ โอ้ย! ทำไมชีวิตต้องมีอะไรให้เลือกตลอดเลยนะ ขอทั้งสองอย่างพร้อมกันเลยได้ไหม >..<
            สรุปก็คือพี่ทิวพาดูหนังและเลี้ยงข้าวเย็นเสร็จสรรพก่อนจะพาไปส่งถึงประตูบ้าน ชีวิตมีความสุขเกินไปแล้วนะโบอิ้ง >O< แต่...ศึกหนักกำลังตามมาติดๆ เพราะนี่มันสองทุ่มกว่าแล้วดาวกระดาษสามพันกว่าดวงจะเสร็จไหมเนี่ย!!!
            หลังจากแยกกับพี่ทิว ฉันก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้อง สลัดกระเป๋าออกจากตัวแล้วรีบลงมือพับดาวอย่างตั้งใจ ต้องเสร็จๆๆๆ ต้องเสร็จทันเซ่ >_<!!!
           
            วันรุ่งขึ้นฉันมาเรียนด้วยสภาพเหมือนซอมบี้เดินได้ เพราะฉันมัวแต่พับดาวจนไม่ได้หลับได้นอน ยังดีที่ความพยายามไม่สูญเปล่าพับดาวได้ครบ 3,059 ดวงตามที่ตั้งใจไว้ ที่จริงฉันมีเวลาพอที่จะงีบได้อีก 40 นาที แต่เป็นเหมือนกันไหมคะ ถ้าเราอดนอนมานานๆ แล้วได้นอนแค่แป๊บเดียวมันจะนอนไม่อิ่ม แทนที่จะสดชื่นกลับกลายเป็นว่าเหนื่อยยิ่งกว่าไม่ได้นอนเลยซะอีก ฉันเป็นแบบนี้แหละก็เลยตัดปัญหาไม่นอนไปเลยดีกว่า วันนี้ก็เลยมาโรงเรียนตั้งแต่ไก่โห่
            แต่ถึงจะมาเช้ายังไง...ก็ไม่ทันชะนีอีกหลายนางที่วางของขวัญไว้ในล็อกเกอร์ปาวจนล้นออกมากองด้านนอก ฉันว่าฉันมาเช้ามากแล้วนะ ยัยพวกนี้มาตั้งแต่ตี 3 รึยังไง =_=
            ฉันจัดการเก็บของขวัญพวกนี้ออกมาแล้ววางขวดโหลที่มีดาวกระดาษทั้งหมด 3,059 ดวงของตัวเองไว้ด้านในสุดแล้วค่อยเอาของขวัญคนอื่นยัดกลับเข้าไปเหมือนเดิม ที่ฉันต้องยัดของตัวเองไว้ในสุดเพราะว่ากลัวมันจะตกแตกน่ะสิ คนอุตส่าห์ตั้งใจทำทั้งคืน #_#
            ที่จริงก็แอบมีความคิดชั่วร้ายอยู่เหมือนกันว่าจะเอาของขวัญพวกนี้ไปทิ้งดีไหม แต่คิดไปคิดมามันก็เป็นสิทธิ์ของเขาที่จะเอามาให้คนที่ตัวเองชอบ ขนาดฉันยังยอมอดนอนเพื่อทำของขวัญให้ปาวแล้วคนอื่นล่ะ อาจจะเตรียมการมา 3 วัน 3 คืนเลยก็ได้ U_U
            พอฉันขึ้นมาถึงห้องเรียนฉันฟุบหลับอยู่บนโต๊ะเพราะอดทนแบกหัวหนักๆ ไม่ไหว ฉันตื่นมาอีกทีเพราะเหมยปลุกเมื่อใกล้จะถึงเวลาเรียน
            “สภาพทำไมเป็นงี้ล่ะ” 
            “ฉันทำของขวัญให้ปาวจนไม่ได้นอนเลย #_#;”
            “ทุ่มเทไปไหมยะนังอ้อย”  อ๋องน้อยพูดบ้าง
            “ขนาดทุ่มเทขนาดนี้ยังรู้สึกเหมือนน้อยเกินไปเลย...แกรู้ไหม มีคนเอาของขวัญมาให้ปาวเต็มล็อกเกอร์ตั้งแต่เช้ามืด แถมมีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น ของฉันดูต๊อกต๋อยไปเลย T^T”
            “แล้วทำไมแกไม่เก็บทิ้งให้หมดเลยล่ะ”  อ๋องน้อยเสนอแผนการชั่วร้ายที่ฉันก็เคยคิดจะทำมาก่อน
            “บ้า! คนอื่นเขาก็ตั้งใจซื้อมาให้ปาวเหมือนกันนี่นา ฉันทำไม่ลงหรอก”
            “แหมๆ แม่คนดีศรีสังคม แล้วแบบนี้ของขวัญที่แกอุตส่าห์ทำมาทั้งคืนก็คงอยู่นอกสายตาปาวไปแล้วล่ะเพื่อนเอ้ย”
            “เฮ้อ...”  ฉันพ่นลมหายใจออกมายาวๆ พร้อมกับเอาคางเคยกับโต๊ะอย่างอ่อนล้า
            “สภาพแกดูไม่ดีเลยนะ ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยดีไหม อาจารย์จะเข้าแล้ว”  เหมยเสนอ
            เออจริงสิ! วันนี้คาบแรกอาจารย์เพียงออเข้าสอนนี่นา =_=;;
            “ก็ดีนะ”  ฉันรับคำแล้วลุกจากที่เดินโซซัดโซเซไปห้องน้ำโดยมีเหมยเดินลงมาเป็นเพื่อน แต่ระหว่างที่เดินผ่านล็อกเกอร์กลับเห็นยัยแมทธ์กับเพื่อนอีก 2 คนแบกถุงดำเดินไปหลังโรงเรียน แถวนั้นเป็นตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ๆ ที่ใช้ทิ้งขยะของโรงเรียนนี่นา!!
            ฉันรีบวิ่งไปที่ล็อกเกอร์ปาวอย่างรวดเร็ว แล้วสัญชาตญาณของฉันก็ไม่ผิดพลาดเลย ของขวัญในล็อกเกอร์ปาวหายไปหมดแล้ว!!
            ไม่นะ!!! -[ ]-!!!
            “เฮ้ย!...ไหนแกบอกว่าของขวัญเต็มล็อกเกอร์เลยไง”  เหมยร้องด้วยความตกใจ
            “ต้องเป็นพวกยัยแมทธ์แน่ๆ ชั่วเกินไปแล้ว!!”  ฉันขบกรามพูดอย่างโกรธจัด แล้วร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของฉันก็ฟื้นคืนชีพอีกครั้ง ฉันรีบวิ่งไปหลังโรงเรียนตามพวกยัยแมทธ์ไปติดๆ พร้อมที่จะฉะกับยัยแมทธ์อย่างเต็มที่ แต่พอไปถึงก็ไม่มีใครอยู่แล้ว มีเพียงถุงดำ 3 ถุงวางกองอยู่บนตู้คอนเทนเนอร์
            ดาวสามพันดวงของฉัน TOT!
            ตอนนี้ความเหม็นก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับฉันแล้ว! ฉันรวบกระโปรงจีบรอบสั้นๆ ของตัวเองแล้วรีบปีนขึ้นไปบนตู้คอนเทนเนอร์ก่อนจะส่งมันลงมาให้เหมยที่รอรับอยู่ด้านล่างอย่างเบามือ
            “เหมยระวังนะ ของขวัญฉันมันจะแตก”  ฉันบอกเหมย เหมยพยักหน้ารับพร้อมกับวางถุงดำลงพื้นอย่างระมัดระวัง
            “พวกเธอทำอะไรน่ะ”  ฟานตะโกนมาจากทางเดิน ก่อนจะเดินเข้ามาหาที่ตู้คอนเทนเนอร์พร้อมกับท็อท ถือว่าพระเจ้ายังปราณีฉันอยู่ที่ไม่ส่งปาวให้เดินมาพร้อมกับ 2 คนนี้ ไม่งั้นปาวคงได้เห็นสภาพน่าสมเพชของฉันเต็มๆ ตา Y_Y
            “อย่าบอกนะว่าเธอมาตามของขวัญไอ้ปาว?”  ท็อทถามเมื่อเดินเข้ามาเห็นถุงดำที่วางกองกันอยู่ด้านล่าง
            “ใช่ ยัยแมทธ์แอบเอามาทิ้ง T^T”  ฉันรีบฟ้องทันทีที่ลงจากคอนเทนเนอร์ได้สำเร็จ
            “คุ้ยขยะเลยหรอเนี่ย ท่าทางจะชอบเพื่อนฉันมากเลยนะ”  ท็อทมองฉันอย่างทึ่งๆ
            “แฟนคลับปาวแต่ละคนนี่น่ากลัวจริงๆ เลยนะ เป็นแบบนี้ทุกปีเลย”  ฟานส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมๆ กับการกระทำของเหล่าชะนีในโรงเรียน
            “เออจริง...บางปีไอ้ปาวมันไม่ได้ของขวัญเลยสักชิ้นเพราะว่าแฟนคลับเอามาทิ้งหมด”  ท็อทพูดกลั้วหัวเราะเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อปีที่ผ่านๆ มา
            “แสดงว่าไม่ใช่แค่ยัยแมทธ์หรอที่เอามาทิ้ง”  ฉันถาม
            “ใช่ คนอื่นก็ทำเหมือนกันไม่ใช่มีแค่แมทธ์หรอก วันนี้ฉันเห็นแฟนคลับปาวเอามาทิ้งหลายล็อตแล้วนะ ถ้าเธอไม่เจอล็อตนี้คงจะอยู่ล็อตก่อนหน้านี้แหละ”  ท็อทมองฉันด้วยสายตาสงสาร (หรือสมเพชนะ =_=)
            “แล้วของที่เหลือไปไหนหมดล่ะ พวกเราเจอแค่ 3 ถุงนี้เองนะ”  เหมยถาม
            “เทศบาลมาเก็บไปแล้วมั้งเห็นขับออกไปเมื่อกี๊”  ท็อทบอก
            “ห๊ะ!!”  ฉันอุทานแล้วรีบรื้อถุงของขวัญออกมาทีละถุง จนกระทั่งครบทั้ง 3 ถุงก็ไม่เจอของขวัญฉันเลย...นี่ฉันต้องวิ่งตามรถเก็บขยะเทศบาลไหมเนี่ย TTOTT
            ฉันกับเหมยถูกอ๋องเรียกกลับเพราะอาจารย์เพียงออเข้าสอนแล้ว ตลอดทั้งคาบฉันไม่มีกะจิตกะใจเรียนเลยเพราะว่าคิดถึงดาวสามพันดวงของตัวเองจับใจ ความทุ่มเทของฉันสูญเปล่าหรอเนี่ย T^T
            “จริญญาเหม่ออยู่นั่นแหละ ยกสมุดกับใบงานไปไว้ที่ห้อง A ให้ครูสิ”  อาจารย์เพียงออเรียกใช้ฉันข้ามห้อง ฉันเดินเซถลาลล่องลมไปหอบใบงานและสมุดที่ว่าไปห้อง A อย่างว่าง่าย ปกติฉันจะอิดออดตลอดเวลาที่ถูกอาจารย์เรียกใช้งาน แต่วันนี้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรฉันไม่ไหวจะเคลียร์ทั้งนั้น =_=;
            “ขอทางหน่อยค่ะ”  ฉันตะโกนขอทางเพราะตลอดระเบียงหน้าห้อง A เต็มไปด้วยเหล่าชะนีกว่า 10 นางยืนรออยู่หน้าห้องเพื่อที่จะเอาของขวัญมาส่งให้ปาวด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้รู้สึกว่าปาวจะยังทำใบงานคาบก่อนไม่เสร็จก็เลยไม่ได้ออกมารับของจากแฟนๆ
            เออ...ฉันทำไมไม่คิดได้แบบนี้บ้างนะ น่าจะเอามาให้ปาวด้วยตัวเอง จะได้ไม่หายไปอย่างน่าเสียดายแบบนั้น T^T
            พอฉันเอาของไปวางไว้บนโต๊ะหน้าห้องเสร็จ ฉันก็เดินออกมาเงียบๆ และพยายามทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเพื่อที่ปาวจะได้ไม่สังเกตเห็น บอกเขาบ่อยๆ ว่าเป็นแฟนคลับเขา แต่ดันไม่มีของขวัญวันเกิดมาให้มันรู้สึกผิดยังไงไม่รู้
            “นี่! รีบไปไหน มีเรียนต่อหรอ”  จู่ๆ ปาวก็วิ่งตามมาตรงทางขึ้นบันได ฉันค่อยๆ หันกลับไปหาปาว แต่ก้มหน้ามองเท้าเขาแทนเพราะความรู้สึกผิดมันถาโถมเข้ามาเหมือนพายุ ของขวัญก็ไม่มีให้แถมหนังหน้ายังโซมเป็นศพ ฉันนี่ไม่มีอะไรดีสักอย่าง Y_Y
            “ไหนล่ะของขวัญ”  ปาวยื่นมืออกมาตรงหน้าฉัน มันเหมือนตอกย้ำความรู้สึกผิดให้กับฉันมากขึ้น ทำไมเกิดเป็นคนมันยุ่งยากอย่างนี้ฟะ!!!
 
 
 *************************************************
อัพแล้วนะจ้ะ 
ใครก็ได้ช่วยกันพับดาวให้ครบ 3107 ดวงกันหน่อยแร้ววววววโบอิ้งจะได้ไม่ต้องทนคุ้ยขยะอีก 
มีใครดูออกไหมว่า 3107 คืออะไร
ติ๊กต็อก! ติ๊กต็อก! ฝากติดตามต่อด้วยน้ารีดเดอร์
:: แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าจ้า 
***************************************************