Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย
เขียนโดย 
Kreota
วันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.22 น.
แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2561 22.29 น. โดย เจ้าของนิยาย
23) ข่าวดี & ข่าวร้าย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-23-
ข่าวดี & ข่าวร้าย
“อย่าบอกนะว่าไม่มีของขวัญ” ปาวก้มลงมาหาฉันในระดับเดียวกับที่ฉันก้มอยู่ ทำเอาเหล่าชะนีหลายนางที่ยืนรออยู่ถึงกับหลุดกรี๊ดออกมา ส่วนฉันน่ะหรอ...แทบชักตายไปเลยจ้า -/////////-
“เธอไปทำอะไรมา หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอน”
“ฉัน...”
“เออๆ ช่างเถอะ ไม่อยากเล่าก็ได้ ของขวัญล่ะ”
“ขะ...ของขวัญ...คือ...ว่า”
“ติดอ่างแบบนี้แสดงว่าไม่มีใช่ไหม” ปาวยืดตัวขึ้นยืนตามปกติพร้อมกับถอนหายใจออกมายาวๆ “ฉันชักจะสงสัยว่าเธอชอบฉันจริงๆ หรือว่าฉันหลงคิดไปเองกันแน่ หรือว่าเธอเปลี่ยนไปชอบไอ้ทิวแล้ว...ทำไมไม่บอกฉันล่ะ” ปาวหรี่ตามองฉันอย่างตำหนิ
โธ่! ใครบอกนายว่าฉันชอบพี่ทิว เอาตัวเองมาตามติดชีวิตนายขนาดนี้ยังไม่รู้อีกหรือไง =_=
“คือ..ที่จริงฉันเอามานะ แต่...” ฉันเงยหน้าขึ้นไปเถียง แต่พอเห็นว่าเขามองมา ฉันก็ต้องก้มหน้าลงตามเดิม
“แต่?”
“มัน...หายไป”
“อ้าว”
“หลีกไปสิ!! ปาวรับของขวัญฉันเถอะ”
“พี่ปาวคะ ไม่ต้องไปสนคนแบบนี้หรอก ของขวัญกล่องนี้ทำให้พี่จากใจเลยนะคะ”
“เค้กฉันทำเองเพื่อนายเลยนะ”
ระหว่างที่เรากำลังคุยกันอยู่จู่ๆ เหล่าแฟนคลับที่ยืนคอยอยู่นานแล้วก็อดรนทนไม่ไหวเข้ามาผลักฉันออกแล้วเข้าไปล้อมปาวไว้แทน ฉันจึงอาศัยจังหวะนี้หนีขึ้นมาห้องเรียน
ขอโทษนะปาว แล้วค่อยเอาวันวาเลนไทน์เลยแล้วกันนะ T^T
วันรุ่งขึ้น ฉันมาโรงเรียนด้วยความหนักใจ เพราะว่าวันนี้มันเป็นวันที่ 13 กุมภา พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้วฉันจะทำยังไงดี! ต้องนั่งพับดาวสามพันกว่าดวงโต้รุ่งอีกแล้วหรอ แค่นี้ขอบตาฉันก็บวมจนไม่รู้จะประคบยังไงแล้ว
“เฮ้อ...” ฉันพ่นลมหายใจออกมายาวๆ ขณะวางดาวกระดาษ 1 ดวงไว้ในล็อกเกอร์ของปาว เอาไปดวงหนึ่งก่อนนะปาว พรุ่งนี้ค่อยเอาทั้งขวด
“อย่าเสียใจไปเลยน่าโบอิ้ง” ท็อทเดินมาตบไหล่ฉันเบาๆ ฉันก็เลยรีบปิดล็อกเกอ์ปาวเอาไว้ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
“ไม่ให้ฉันเสียใจได้ไง ของขวัญชิ้นนั้นฉันตั้งใจทำทั้งคืนเลยนะ T^T”
“ได้ข่าวมาว่าปาวมันเก็บของขวัญล็อตแรกได้ทัน ก่อนที่จะโดนทิ้งนะ”
“จริง?”
“จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไม”
“แล้วฉันจะเชื่อนายได้ยังไง” ฉันหรี่ตามองท็อทอย่างจับผิด
“อ่ะ” ท็อทยื่นมือถือมาให้ ฉันมองมันอย่างลังเลก่อนจะรับมือถือมาดู
รูปที่ฉันเห็นเป็นโต๊ะเตี้ยๆ ตัวหนึ่ง มีของขวัญวางอยู่หนึ่งกองเป็นกระจุกเล็กๆ ฉันจำของขวัญบางอันได้เพราะว่าฉันเองที่เป็นคนหอบมันออกมาแล้วเอาเข้าไปเก็บไว้ที่เดิม ที่วางอยู่หนึ่งในนั้นมีของขวัญฉันด้วย >///<
“ฉันสงสารที่เธอไปคุ้ยขยะ ฉันก็เลยลองถามดูว่าปีนี้ได้ของขวัญอะไรบ้าง มันก็เลยถ่ายรูปมาให้ดูนี่แหละ”
“ขอบใจนะท็อท” ฉันร้องด้วยความดีใจจนแทบอยากจะกระโดดกอดคอท็อทซะเลย >.<
“เอ๊ะ! เดี๋ยว!! ทำไมนายต้องมาบอกฉันด้วยเนี่ย มีแผนอะไรใช่ไหม?”
“เฮ้ย!! แผนเผินอะไรไม่มีสักหน่อย! ก็บอกแล้วไงว่าฉันสาสาร อีกอย่าง...ฉันรู้สึกว่าตั้งแต่พวกนั้นรู้จักเธอชีวิตสองพี่น้องบ้านนั้นดูมีสีสัน มีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ ฉันก็เลยช่วยเธอ” ท็อทยิ้มบางๆ มาให้ ก่อนจะพูดต่อ
“พวกเขาถูกเลี้ยงมาในสภาพที่กดดันแล้วก็ต้องเอาตัวรอดจากอันตรายรอบด้านตลอดเวลา ก็เลยมีท่าทางเหมือนไม่ไว้ใจใครจนคนอื่นมองว่าหยิ่งเกินวัย แต่พอได้รู้จักจริงๆ เธอก็รู้นี่ว่าพวกเขาไม่ได้เป็นแบบที่คนอื่นๆ ว่า” ท็อทพูดพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ เมื่อพูดถึงสองพี่น้องปาวโปรด ความหวังดีที่ท็อทมีให้สองคนนั้นดูอบอุ่นและจริงใจจนฉันสัมผัสได้
“พูดอย่างกับนายไม่ได้ถูกเลี้ยงมาแบบนั้นอย่างงั้นแหละ” ฉันพูดอย่างรู้ทัน เขาจะรู้ไหมนะว่าฉันรู้แล้วว่าพวกเขาเป็นมาฟีย
“อะไร? นี่เธอจะบอกว่าฉันเป็น...มาเฟียงั้นหรอ” ประโยคท้าย ท็อทยื่นหน้าเข้ามาพูดกับฉันใกล้ๆ เพื่อไม่ให้คนที่เดินผ่านไปมาได้ยินด้วย
“แล้วนายไม่ได้เป็นรึไง”
“ก็ไม่ได้เป็นน่ะสิ บ้านฉันเป็นแค่นักธุรกิจที่รู้จักครอบครัวปาวกับฟานมานานเท่านั้นเอง สองคนนั้นต่างหากที่เป็น เกือบหาลูกตะกั่วมาให้แล้วไหมล่ะ”
“อ้าวหรอ ก็เห็นว่าพวกนายอยู่แก๊งเดียวกันนี่นา”
“ไม่เป็นไรๆ คราวหน้าถามกันก่อนก็ได้ หรือถามท่านอ๋องก็ได้คนนั้นน่ะรู้จักตั้งแต่ทวดฉันลงมาเลย”
“โอเค”
“เอาเป็นว่าฉันเชียร์เธออยู่ ฉันก็เลยช่วยเธอ...สู้ๆ นะโบอิ้ง ^_^q” ท็อทพูดแล้วเดินแยกขึ้นตึกไป ฉันยิ้มให้ด้านหลังของท็อทจนกระทั่งเขาขึ้นตึกไปแล้วฉันก็ยังยิ้มค้างอยู่
วันนี้มีข่าวดีแต่เช้าเลยแฮะ งั้นก็ดำเนินการตามแผนเดิมแล้วกัน >////<
“ไอ้ท็อทมันมาคุยอะไรกับแกอ่ะโบ ยิ้มให้มันซะตาเยิ้มเชียว” อ๋องน้อยเดินมาพร้อมกับมองฉันอย่างแปลกใจ “อย่าบอกนะว่าแกเปลี่ยนจากปาวมาเป็นไอ้ท็อทน่ะ คิดผิดมากเลยเพื่อน O_O!”
“บ้า! ฉันรักเดียวใจเดียวย่ะ”
“รักเดียวใจเดียวก็ระวังหน่อยนะแก ปาวดู...อันตรายยังไงไม่รู้” อ๋องพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันเป็นห่วงแกว่ะ”
“เออ ไม่มีอะไรหรอกน่า คิดมาก” ฉันตบไหล่อ๋องก่อนที่จะเดินขึ้นตึกเรียนไปพร้อมกัน และเล่าข่าวล่ามาแรงที่ท็อทเพิ่งจะมาบอกระหว่างทาง
พักกลางวัน ฉันเลี้ยงข้าวเหมยกับอ๋องด้วยความอารมณ์ดีในระดับมากถึงมากที่สุด เพราะดาวสามพันดวงไปถึงมือปาวโดยสวัสดิภาพแล้ว ยิปปี้ \^o^/
ฉันมาต่อแถวซื้อน้ำและผลไม้ อ๋องไปซื้อกับข้าว ส่วนเหมยนั่งจองที่เอาไว้ เราจะผลัดเปลี่ยนตำแหน่งกันแบบนี้ทุกวันซึ่งวันนี้คิวฉันซื้อน้ำค่ะ ด้วยแถวที่ยาวเหยียดทำเอาฉันปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว การไม่ได้นอนวันหนึ่งนี่ส่งผลถึงวันต่อๆ มาไม่น้อยเลยทีเดียว =_=
“นี่” จู่ๆ ก็มีคนมาสะกิดที่ไหล่เบาๆ ฉันหันไปมองก็เจอปาวยืนอยู่ข้างๆ
“ซื้อน้ำหรอ”
“ใช่”
“เธอพับดาวเป็นใช่ไหม พับนี่ให้หน่อยสิ” ปาวล้วงเอาดาวกระดาษลีบๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วส่งมาให้ฉัน
“ไอ้ท็อทมันนั่งทับอ่ะ ฉันพับไม่เป็น” ปาวบอก ทำให้ฉันตกใจนิดหน่อย คนเรียนเก่ง (มาก) แถมฉลาดอย่างปาวดูไม่มีท่าทางเคอะเขินเลยที่จะบอกว่าตัวเองทำบางอย่างไม่เป็น ผิดกับพวกเด็กเรียนบางคนที่อวดว่าตัวเองเก่งไปหมดทุกเรื่องจนชอบดูถูกคนอื่นไปทั่ว เพราะคุณสมบัตินี้ตอนแรกๆ ฉันเลยมองพวกเด็กแว่นห้อง A ในทางลบมาตลอด
“อ๋อ...ได้สิ แต่ว่าฉันซื้อของเสร็จก่อนได้ไหม ของเต็มมือแบบนี้ถ้าเอาของไปวางที่โต๊ะจะเสียคิว อุตส่าห์ยืนรอตั้งนาน” ฉันบอกพร้อกกับยกถุงผลไม้ 3-4 ถุงที่ฉันหอบอยู่ขึ้นให้ปาวดู
“มาฉันถือให้” ปาวบอกแล้วเอาถุงผลไม้ไปถือไว้ ก่อนจะยัดดาวกระดาษมาที่มือฉัน ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อมือของเราแตะกัน ถึงจะสัมผัสแค่นิดเดียวแต่ฉันก็แอบฟินอยู่เหมือนกันนะเออ >////<
“แล้วนายเอามาจากไหนเนี่ย” ฉันถามเพื่อกลบเกลื่อนความฟินที่กระโดดโลดเต้นอยู่ภายในอก >O<//
“เอามาจากล็อกเกอร์” เขาตอบสั้นๆ แล้วไม่พูดอะไรต่อ ฉันก็ก้มหน้าก้มตาพับให้อย่างรวดเร็วเพราะว่าฉันพับมันทุกวันอยู่แล้วนี่ ^^
“อ่ะ เสร็จแล้ว” ฉันยื่นดาวกระดาษคืนให้ปาว นี่เป็นดาวดวงแรกเลยนะที่ฉันให้ปาวกับมือ
“เอาใส่กระเป๋าเสื้อให้หน่อย” ปาวบอก ฉันรับคำอย่างงงๆ แล้วยัดมันไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียนให้ ที่จริงแค่ส่งถุงผลไม้มาแล้วเอาดาวคืนไปก็จบนะ -////-?
“เธอนั่งตรงไหน” ปาวถาม
“ตรงนั้น” ฉันชี้ไปยังโต๊ะที่เหมยนั่งจองเอาไว้ให้ปาวดู
“อ๋อ งั้นฉันเอาไปวางไว้ที่โต๊ะให้แล้วกัน ตอบแทนที่พับดาวให้”
“เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ” ฉันร้องเรียกก่อนที่ปาวจะเดินไป “นายรู้ได้ไงว่าฉันพับดาวเป็น”
“อ๋องบอก” ปาวพยักพเยิดไปที่อ๋อง ซึ่งกำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาวาววับ นังเพื่อนคนนี้ทำเอาตกอกตกใจหมด นึกว่าความแตกซะแล้ว U_U;
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“งั้นฉันไปล่ะ” ปาวบอกแล้วถือถุงผลไม้ไปวางไว้ตามที่บอก ก่อนจะเดินแยกไปนั่งกับท็อทและฟานตรงที่ประจำของพวกเขา
ฉันมายืนส่งโปรดกลับบ้านที่หน้าโรงเรียนแต่ก็ต้องเดินกลับเข้าไปในโรงเรียนใหม่เพราะว่าพี่ทิวโทรหา รู้สึกว่าจะฝากของขวัญไว้ให้น้องๆ วันที่เลี้ยงส่งรุ่นพี่อาทิตย์หน้านี่แหละ พี่ทิวต้องไปสอบสัมภาษณ์เข้าเรียนที่ต่างจังหวัดช่วงนั้นพอดี ก็เลยจะฝากไว้กับฉัน
ที่จริงวันเลี้ยงส่งรุ่นพี่ เด็ก ม.6 ที่จบไม่จำเป็นต้องซื้อให้ แต่พี่ทิวเป็นคนเอาใจใส่คนอื่นแบบนี้เสมอ น้องๆ ในสายรหัสก็เลยไม่เคยได้เป็นฝ่ายให้ฝ่ายเดียวเลยสักครั้ง
“รอนานไหมคะ” ฉันถามเมื่อเดินมาถึงโรงอาหารที่ตอนนี้ไม่มีใครแล้วนอกจากโต๊ะอาหารนับร้อยที่เรียงกันเป็นแถวอยู่ในโรงอาหาร
“ไม่หรอก อาจารย์เพิ่งปล่อย” พี่ทิวเดินมาหาฉันแล้วยื่น เท็ดดี้แบร์ตัวเล็กๆ มาให้
“ของขวัญที่จะฝากให้น้องหรอคะ...ทำไมมีตัวเดียวล่ะ” ฉันรับตุ๊กตามาถือไว้
“พี่เอามาให้โบก่อนน่ะ”
“โบบอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องให้โบก็ได้ เดี๋ยวน้องก็ซื้อให้อีกเยอะแยะแล้ว”
“ที่พี่ให้ไม่ได้เกี่ยวกับสายรหัสนะ พี่ให้..เพราะอยากให้” พี่ทิวบอกสีหน้าจริงจังจนฉันรู้สึกหวั่นๆ อยู่ในใจ คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดหรอกใช่ไหม U_U;
“วันวาเลนไทน์พี่ไม่อยู่พี่ก็เลยเอามาให้ก่อน”
“พี่หมายความว่ายังไงคะ ไม่ได้ซื้อไว้ให้น้องรหัสคนอื่นด้วยหรอกหรอ”
“ใช่ พี่ซื้อให้โบคนเดียว”
“อ้าว โบนึกว่าพี่จะฝากให้น้องคนอื่นๆ ด้วยซะอีก”
“คนอื่นพี่ก็จะซื้อให้ แต่ว่าจะให้วันอื่นวันนี้พี่อยากให้โบ”
“อ๋อค่ะ...ขอบคุณมากนะคะพี่ทิว งั้นเรา...กลับกันเลยไหมคะ” ฉันพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปากชวนพี่ทิวเพื่อที่จะออกจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี่สักที
“เดี๋ยวโบ...พี่มีอะไรจะบอก” พี่ทิวคว้าข้อมือฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะได้เดินออกมา
“คะ?” ฉันหันกลับไปหาพี่ทิว
“พี่ชอบเธอ”
อึก!
ทันทีที่พี่ทิวพูดจบฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกเลย...ที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับพี่ทิวเลยสักครั้ง ฉันคิดเสมอว่าพี่เขาคือพี่ชายของฉัน แต่พอรู้ความรู้สึกจริงๆ ของพี่ทิวแล้วมันทำให้ฉันมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเปลี่ยนไป
...เขาไม่เหมือนคนที่ฉันเคยรู้จักเลย
“พี่ทิว...”
“ทีแรก พี่คิดว่าเพราะเราเป็นสายรหัสกันมานาน ก็เลยรู้สึกผูกพันและรู้สึกดี แต่พอได้อยู่ใกล้กันมากขึ้น คุยกันมากขึ้นพี่ถึงได้รู้ใจตัวเองว่าชอบโบนานแล้ว...แต่พี่ก็ไม่กล้าบอก”
“แต่โบ...ไม่ได้คิดกับพี่แบบนั้นนะคะ”
“พี่เข้าใจ...ถ้าโบยังไม่คิดอะไรกับพี่ก็ไม่เป็นไร แต่หลังจากนี้พี่อยากให้โบคิด คิดเรื่องของพี่ให้มากๆ มากกว่าที่โบเคยคิด พี่อยากให้โบมองว่าพี่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีเหมือนที่ผ่านมา...พี่ชอบเธอมากนะโบ”
“คือ...” ฉันพยายามหาช่องที่จะบอกว่าฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว แต่พี่ทิวก็ไม่เปิดโอกาสให้ฉันเลย
“ให้โอกาสพี่ได้ไหม...โบอิ้ง” พี่ทิวกุมมือฉันไว้ด้วยมือทั้ง 2 ข้างของเขา แต่ฉันจำเป็นต้องแสดงความใจร้ายออกมาด้วยการดึงมือตัวเองออก ฉันไม่อยากให้พี่ทิวมีความหวังเพราะว่าฉันมั่นใจแล้วว่าฉันชอบปาวและคงจะเลิกชอบไม่ได้ง่ายๆ ซะด้วย...ขอโทษนะคะพี่ทิว
“โบ...” พี่ทิวเรียกชื่อฉันเสียงเบาหวิวจนฉันเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา
****************************************************
ฮึกๆๆ ไรท์สงสารพี่ทิวจับใจ
แต่ถ้าให้ความหวังเรื่อยๆ คงไม่ดี ตัดให้ขาดฉับๆ ไปเลยก็คงจะไม่ได้เฮ้อ...คิดหนัก
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
:: รีดเดอร์รู้ไหม เค้ามารออ่านคอมเม้นท์ทุกวันเลยนะ ฮ่าๆๆๆๆ
:: แล้วเจอกันใหม่จ้า ^O^
*****************************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
