Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
-12-
ความผิดติดตัวฉัน
 
            “โชคดีนะกระสุนแค่ถากๆ”
            “ทายาทรุ่นที่ 10 ของโอเชี่ยนคอป. เกือบสิ้นชื่อแล้วไหมล่ะ”  ท็อทพึมพำพร้อมกับที่เสียงของพวกเขาไกลออกไปเรื่อยๆ จนฉันไม่ได้ยินเสียงพวกเขาอีก
            “ปาว...”  ฉันเรียกชื่อปาวออกมาเบาๆ พร้อมกับข้อสงสัยมากมายที่วนเวียนอยู่ในหัว
            ทำไมปาวถึงโดนยิงล่ะ ไปเล่นพนันบอลมารึไง หรือว่าพวกลูกหนี้มีความแค้นฝังใจต้องการเก็บปาวเพื่อล้างแค้นคุณปริญญ์ หรือแค่เดินผ่านกลุ่มวัยรุ่นที่มันกำลังตีกันแล้วโดนลูกหลง โอ้ย! แต่ละอย่างดูเป็นไปได้หมดเลย Y.Y
            แต่ถึงยังไง ที่เขาเป็นแบบนั้นก็เพราะออกมาส่งฉัน T^T
            ฉันนั่งกลุ้มมาตลอดช่วงเช้าจนกระทั่งกินข้าวกลางวันเสร็จฉันก็อดทนไม่ไหว ยังไงก็ต้องถามโปรดให้รู้เรื่อง แต่ยัยนี่ก็แปลกพี่ชายโดนยิงทั้งคนก็ยังทำตัวลั่นล้าได้ทั้งวัน =_= ฉันใช้จังหวะที่เดินกลับไปส่งโปรดที่ห้องเพราะตอนนี้เราอยู่กันแค่ 2 คน อ๋องกับเหมยขี้เกียจเดินมาด้วยก็เลยขอแวะกลับห้องก่อน ฉันเลยได้โอกาสถามเรื่องปาว
            “วันนี้ทำไมปาวไม่มาเรียนล่ะ”  ฉันถามระหว่างที่เดินกลับห้อง โปรดหยุดฝีเท้าแล้วหันมาขมวดคิ้วมองฉันอย่างงงๆ
            “เพ้ออะไรของเธอเนี่ย พี่ปาวขับรถมาส่งฉันถึงโรงเรียน จะไม่มาได้ไง”
            “อ้าว ทำไมฉันได้ยินมาว่าปาวป่วยก็เลยไม่ได้มาเรียน...สรุปยังไงล่ะเนี่ย”
            “ป่วย? ป่วยเป็นอะไร”
            “ก็...”  โปรดมองหน้าฉันเหมือนรอคำตอบ ฉันก็เลยฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า บางทีที่ปาวฝืนสังขารขับรถมาส่งน้องถึงโรงเรียนอาจจะไม่อยากให้โปรดรู้เรื่องที่ตัวเองโดนยิงก็ได้ ฉันก็เลยเลี่ยงที่จะเล่าต่อ
            “ช่างเถอะ ฉันคงได้ยินมาผิดเองแหละ”  ฉันบอกพร้อมกับออกเดินนำหน้าโปรดไปก่อน
            “เฮ้อ...จะจีบพี่ฉันก็ไปสืบข้อมูลมาดีๆ หน่อยนะ มาแช่งให้พี่ฉันป่วยแบบนี้ไม่เข้าท่าเลย”  โปรดบ่นไปบ่นมาจนกระทั่งมาถึงห้อง ฉันส่งคุณหนูขี้บ่นเสร็จก็เดินกลับลงมา แต่เดินลงมาได้แค่ชั้นเดียวก็มีชายชุดดำ 2 คนวิ่ง
สวนขึ้นไปชั้นบนอย่างเร็วจนเกือบจะชนฉันแน่ะ =_=
            เอ๊ะ! เมื่อกี๊คนของโปรดนี่นา รีบร้อนอะไรกัน? ยัยนั่นเพิ่งจะแยกกับฉันเมื่อกี๊เรียกใช้คนอื่นอีกทำไม...แต่ก็ดีแล้วล่ะฉันจะได้ไม่ต้องเหนื่อย
            ฉันเดินกลับมาที่ตึกเรียนก็เจอกับคนที่ฉันคิดว่าเขาไม่มาเรียน...ปาวยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าห้องฉันเหมือนรอใครอยู่ หรือว่ารอฉันนะ =_=?
            “อ้าว...ไหนว่านาย...”  ฉันทักปาวทันทีที่เดินมาถึง แต่ก็ทำได้แค่กระซิบถามเท่านั้นเพราะว่าคาบแรกของช่วงบ่ายอาจารย์เข้าสอนแล้ว
            “มากับฉันหน่อย”  ปาวบอกเสียงเรียบแล้วลากฉันออกมาโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ =_=///
            ปาวลากฉันลงมาที่หลังห้องน้ำของตึกเรียนชั้นล่าง มันเป็นที่โล่งๆ ที่มีไม้พุ่มเตี้ยๆ ปลูกอยู่ อากาศก็ดีอยู่นะแต่มันอยู่หลังห้องน้ำก็เลยไม่ค่อยมีนักเรียนคนไหนชอบผ่านมาทางนี้
            “ไหนว่านายไม่มาเรียนไง”  ฉันถามเมื่อเราเดินออกมาไกลพอสมควรแล้ว
            “เธอไปบอกโปรดทำไม!!”  ปาวสะบัดแขนฉันออกจากมือแล้วตะวาดลั่นจนฉันตั้งตัวไม่ติด เมื่อวานยังคุยกันดีๆ อยู่เลย แล้วทำไมวันนี้เขาถึง...
            “ฉันไปบอกโปรดเรื่องอะไร”
            “ก็เรื่องที่ฉันป่วยจนไม่ได้มาโรงเรียนไง”
            “ฉันไม่ได้บอกอะไรเลยนะ ฉันแค่ถามเฉยๆ ว่านายเป็นอะไรทำไมไม่มาเรียน แค่นั้นเอง”
            “แค่นั้นงั้นหรอ!! เธอได้ยินมาจากไหนว่าฉันไม่มาเรียน”
            “ฉัน...บังเอิญได้ยินมา”  ฉันก้มหน้างุดๆ ด้วยความรู้สึกผิด แสดงว่ายัยโปรดไม่รู้จริงๆ ว่าพี่ชายโดนยิง เกือบบอกแล้วไหมล่ะตรู -_-;
            “เฮ้อ...ต่อไปไม่ว่าเธอบังเอิญได้ยินอะไรมา ช่วยอยู่เฉยๆ อย่าเที่ยวไปถามใครหรือว่าไปป่าวประกาศให้คนอื่นรู้เด็ดขาด โดยเฉพาะโปรด เข้าใจไหม!!”
            “ฉะ...ฉันก็แค่เป็นห่วงนาย เห็นว่าไม่สบายจนไม่มาเรียนก็เลยลองถามดูเท่านั้นเอง”  ฉันบอกออกไปตรงๆ ถึงจะอายที่ต้องพูดอะไรตรงๆ แต่ก็อยากบอกให้เขารู้ว่าที่ฉันถามโปรดฉันไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลย
            “ขอบคุณมากที่เธอห่วงฉัน แต่ช่วยเก็บความห่วงใยของเธอไว้เงียบๆ หน่อยได้ไหม!”
            “ปาว”  ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองปาวอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
            “รู้รึเปล่า ความห่วงใยบ้าๆ ของเธอมันทำให้คนอื่นเป็นยังไง!!!”
            “มันไม่ใช่ความห่วงใยบ้าๆ นะ ฉันห่วงด้วยความบริสุทธิ์ใจ!”  ฉันขึ้นเสียงบ้าง เขาพูดเหมือนความห่วงใยของฉันมันไปฆ่ายัยโปรดยังงั้นแหละ! ฉันผิดมากหรอที่ห่วงเขา!!
            “แล้วที่ฉันห่วงนายมันผิดตรงไหนหรอ ฉันเป็นแฟนคลับของนาย ฉันก็ต้องอยากรู้เรื่องของนายเป็นธรรมดา ถ้านายชอบใครสักคนแล้วรู้ว่าเขาป่วยนายก็ต้องอยากรู้เหมือนกันนั่นแหละ อีกอย่างแค่ฉันเอาเรื่องที่นายป่วยไปถามโปรดมันจะเป็นอะไรหรอ มันจะทำให้ภูเขาระเบิดหรือว่าโลกแตกออกมารึไง ทำไมนายต้องมาตะคอกใส่ฉันด้วย!!!”
            “โปรดโรคหัวใจกำเริบ...”  ปาวพูดออกมาในที่สุด ทำเอาฉันเกือบวูบตามไปกับคำพูดของปาว เขาพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาแต่มันก้องกังวานอยู่ในหัวจนต่อมความรู้สึกผิดมันตอกย้ำให้ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว อย่าบอกนะว่าที่พวกชุดดำวิ่งสวนขึ้นตึกไปตอนนั้นวิ่งขึ้นไปช่วยโปรด!
            “เธอถามเรื่องที่ฉันป่วยจนไม่ได้ไปโรงเรียน โปรดก็เลยคิดมากโรคหัวใจก็เลยกำเริบอย่างหนัก...”
            “ตะ...ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”
            “ยังไม่ฟื้น”
            “ห๊ะ! แล้วทำไมไม่บอกล่ะว่าน้องนายเป็นโรคหัวใจ”
            “โปรดไม่ให้บอก น้องฉันสุขภาพไม่ดีแล้วก็อ่อนแอมาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งโตขึ้นได้รับการรักษาที่ดีขึ้นก็เลยแข็งแรงขึ้นมาหน่อย ยัยนั่นบอกว่า...อยากจะมีชีวิตเหมือนเด็กคนอื่นๆ บ้าง ไม่อยากให้ใครคอยมาดูแลประคบประหงมจนเกินเหตุก็เลยขอไม่ให้บอกเพื่อนคนไหนเลยถ้าไม่จำเป็น”  เขาหันมองไปที่รั้วโรงเรียนแทนการมองฉันตรงๆ
            เมื่อกี๊ฉันแอบเห็นตาปาวมีน้ำตาคลอๆ ด้วย แต่ฉันก็ทำเป็นไม่เห็นเพราะเขาก็คงไม่อยากให้ฉันเห็นมุมนี้ของเขาเหมือนกัน
            “ฉัน...ขอโทษ”  ฉันพูดออกมาเบาๆ ความรู้สึกผิดยิ่งตอกย้ำให้ฉันตัวเล็กลงเรื่อยๆ เมื่อปาวหันมาพูด...
            “ต่อไปก็ดูตาม้าตาเรือหน่อย อีกอย่าง...เธอไม่ต้องห่วงใย ไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉันอีก...ขอร้องล่ะ!!”
            ปาวพูดทิ้งไว้แล้วเดินออกไปทันที ตัวฉันชาวาบเหมือนไร้ความรู้สึกไปชั่วขณะ เมื่อกี๊เขาพูดชัดกว่าเมื่อวานอีก ให้เลิกยุ่งกับชีวิตของเขาเลยสินะ...นี่คงจะเป็นบทลงโทษที่ฉันไม่คิดให้รอบคอบ ฉันน่าจะหยุดถามตั้งแต่โปรดบอกว่าปาวมาส่งที่โรงเรียนแล้ว ฉันน่าจะเฉลียวใจสักนิดว่าปาวพยายามทำอะไรหรือคิดอะไรอยู่ ฉันไม่ควรจะทำให้คนที่ฉันชอบต้องมาเสียใจแบบนี้เลย
           
            ฉันรีบโทรหาโปรดทันทีที่ออดเลิกเรียนดัง พอได้ยินเสียงยัยนั่นดังมาจากปลายสายฉันแทบจะกรี๊ดออกมา...ปลอดภัยแล้วสินะโปรด
            โปรดบอกว่าไม่ชอบนอนโรงพยาบาลก็เลยกลับมานอนพักที่บ้าน ฉันก็เลยกะว่าจะแวะไปเยี่ยมโปรดก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน จากที่คุยกับโปรด ปาวยังไม่กลับบ้านเพราะฉะนั้นฉันต้องรีบหน่อย ไม่งั้นโดนไล่ตะเพิดออกมาจากบ้านแน่ๆ
            “ว่าไง ^o^”  โปรดทักเมื่อฉันเดินเข้าไปในห้อง แม่บ้านที่พาฉันมาส่งค้อมศีรษะลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปนั่งข้างเตียงที่เหมือนเตียงโรงพยาบาลเคลื่อนที่อย่างเก้ๆ กังๆ รอบๆ ตัวฉันมีเสาน้ำเกลือ แล้วก็เครื่องมือทางการแพทย์อีกจำนวนหนึ่งจนฉันแอบคิดว่าตัวเองมาเยี่ยมโปรดที่โรงพยาบาลอยู่รึเปล่า
            “ห้องนอนฉันเจ๋งใช่ไหมล่ะเพื่อนโห้”  โปรดยิ้มให้ฉันเบาๆ
            “เพื่อนโห้?”  ชื่อฉันชักจะแปลกผิดมนุษย์ไปทุกวันแล้วนะ =_=
            “ก็เพื่อนยากบวกกับปลากระโห้ รวมกันเป็นเพื่อนโห้ไง เรียกง่ายดีออก”  โปรดอธิบาย เรียกง่ายกับผีน่ะสิไม่เห็นเข้าท่าเลย =_=!
            “มาหาฉันถึงบ้าน คิดถึงฉันใช่ม๊าาา...”  โปรดลากเสียงยาวๆ เป็นเชิงแซว แต่น้ำเสียงแหบพร่าไม่สดใสเหมือนทุกวันที่ผ่านมา จนความรู้สึกผิดที่ปาวฝากเอาไว้มันตอกย้ำฉันหนักยิ่งขึ้น
            “ฉัน...ขอโทษนะโปรด”  ฉันก้มหน้ามองมือตัวเอง น้ำตาที่ไร้ที่มาค่อยๆ เอ่อคลออยู่ที่เบ้า
            “ขอโทษอะไร เธอไม่ผิดหรอกก็เธอไม่รู้นี่นา”  โปรดตบไล่ฉันเบาๆ ทำเอาน้ำตาที่คลออยู่ก่อนหน้านี้หล่นแหมะลงบนหลังมือ
            “อีกอย่างเธอก็คงห่วงพี่ปาวพอๆ กับฉัน ก็เลยอดไม่ได้ที่จะถาม ถ้าเกิดฉันรู้เรื่องฉันก็คงจะถามเหมือนกัน”  โปรดพูดออกมาเบาๆ วันนี้รู้สึกว่าโปรดจะเป็นคนดีแปลกๆ จนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองว่ายัยนี่อำฉันอยู่รึเปล่า แต่สายตาของโปรดมันฟ้องว่าที่พูดมาเป็นความจริงที่ออกมาจากใจ
            “ถ้าจะชอบพี่ฉันต้องทำใจนะ มีเรื่องอีกหลายเรื่องที่เธอยังไม่รู้...บางทีถ้าเธอรู้เธอก็อาจจะรับไม่ได้ก็ได้”
            “เธอหมายถึงเรื่องอะไร”
            “เอาไว้ถ้าเธอยังยืนหยัดชอบพี่ฉันได้ตลอดรอดฝั่ง เดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ไม่เข้มแข็งพอที่จะอยู่ถึงตอนนั้นหรอก ^^”
            “เฮ้อ...ว่าแต่เธอเถอะ แข็งแรงดีแล้วหรอถึงให้ฉันมาเยี่ยมแบบนี้ คุยกับฉันไม่เหนื่อยรึไง”  ฉันถามโปรดที่ยังมีท่าทางเหนื่อยๆ อยู่
            “ก็เหนื่อยนะ แต่ฉันนอนมาเยอะแล้ว อยากทำอะไรแก้เซ็งบ้าง”
            “เธอ...เป็นโรคหัวใจจริงๆ หรอ”
            “ใช่ เป็นมาตั้งแต่เกิดแล้ว”  โปรดตอบด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนเป็นแค่โรคกระเพาะอาหารอะไรประมาณนั้น
            “ถ้าเกิดฉันไม่โชคดีเกิดมารวย ฉันก็คงตายไปตั้งแต่ยังเป็นทารกแล้วล่ะ”
            “หนักขนาดนั้นเลยหรอ”
            “เห็นหมอบอกว่างั้นนะ”
            “โปรด...T^T”
            “เธออย่ามาเรียกชื่อฉันแบบเวทนาอย่างนั้นได้ไหมห๊ะ”  โปรดทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจ ก็ฉันไม่รู้จะพูดยังไงนี่นา เด็กปากเสียนักคาราเต้ที่ฉันรู้จักไม่นึกว่าจะมีร่างกายอ่อนแอขนาดนี้
            “เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ แล้วที่เธอไปใช้ลูกเตะคาราเต้ตอนนั้น เธอไม่เป็นอะไรหรอ”  ฉันอย่างคิดได้ เพราะที่ผ่านมาดูเหมือนยัยโปรดจะใช้ร่างกายได้ไม่สมกับที่ป่วยเลย
            “ก็เหนื่อยอยู่นะ แต่มันสนุกดี”
            “สนุกแบบเสี่ยงๆ เนี่ยนะ ถ้าเกิดเธอเป็นลมล้มพับไปแล้วไม่มีคนเห็นจะทำไง”
            “ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีคนเฝ้าตลอด”  โปรดบอก ทำให้ฉันนึกถึงการ์ดชุดดำที่คอยเฝ้าโปรดอยู่ห่างๆ ตลอดเวลาที่ไปโรงเรียน
            “ถึงยังไงเขาก็เฝ้าเธอไม่ได้ทุกที่หรอกน่า”
            “ฉันถึงต้องมีเธอไง”  โปรดบอก ทำเอาฉันพูดอะไรไม่ออก ฉันไม่นึกว่าที่คุณปริญญ์ฝากให้ดูแลโปรด จะเป็นหน้าที่สำคัญขนาดนี้
            “ที่จริงฉันรู้สึกแย่เหมือนกันนะที่ต้องมีแต่คนคอยปกป้องฉันตลอดเวลา ฉันก็เลยขอให้พี่ปาวสอนคาราเต้ให้เพราะอยากจะปกป้องตัวเองแล้วก็คนรอบข้างบ้าง ที่ผ่านมาฉัน...รู้สึกไร้ค่ามากที่ทำอะไรให้ใครไม่ได้เลย ทั้งที่ใครต่อใครก็คอยหยิบยื่นทุกอย่างมาให้ฉัน”
            “เธอทำได้แล้วนี่...ทำได้ดีด้วย”  ฉันยิ้มให้โปรดเบาๆ  “เธอช่วยฉันไว้ตั้งหลายครั้ง”
            “ฮ่าๆๆ จริงสินะ”  โปรดยิ้มออกมาน้อยๆ
            “งั้นที่เธอจะไปต่างประเทศปีหน้าเพราะว่าเรื่องนี้รึเปล่า”
            “ใช่ จองคิวผ่าตัดได้ปีหน้าน่ะ ที่จริงอยู่แบบนี้ก็ดีอยู่แล้วนะแต่พ่อกับพี่ปาวอยากให้ลองดูเพราะมีโอกาสหาย”
            “ก็ดีน่ะสิ”
            “มีโอกาสแค่ 60 เปอร์เซ็นต์เองนะ”
            “เธอต้องเป็นหนึ่งใน 60 เปอร์เซ็นต์นั้นแน่”
            “นั่นสินะ เราต้องคิดบวกเข้าไว้สิ หรือถ้าไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้น...ถ้าเกิดฉันโชคร้ายอย่างน้อยๆ ก็แค่ได้ไปอยู่กับแม่...”  โปรดเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อพูดถึงตรงนี้
            “แม่ฉันเสียด้วยโรคหัวใจ...หลังจากที่คลอดฉันได้ไม่กี่เดือน”  โปรดหันมายิ้มให้ฉัน ฉันรู้ว่ารอยยิ้มนั้นพยายามบอกว่าเข้มแข็ง แต่จริงๆ แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้กำลังหวั่นกลัวและกังวลมากแค่ไหน มันเป็นมุมที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอในตัวของโปรดเด็กผู้หญิงที่คอยแต่เถียงฉันฉอดๆ ทุกวัน
            ถึงเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวยไปด้วยเงินทองและมีบริวารรอบตัว แต่ก็ต้องทนทุกข์กับโรคประจำตัวที่ยากจะหายขาด บางทีการได้อะไรบางอย่างมา เราก็ต้องสูญเสียบางอย่างไปเหมือนกัน...นี่สินะสมดุลของธรรมชาติ
            เราคุยกันต่อสักพักโปรดก็เหนื่อยจนเผลอหลับไป ฉันก็เลยแอบย่องออกมาจากห้องแต่ดันไปชนเข้ากับมือใครบางคนที่กำลังยกขึ้นเคาะประตู ก็เลยโดนเต็มๆ หน้าผากจนหน้าฉันหงายไปข้างหลังเลยทีเดียว -*-
            “โอ้ย!”  ฉันอุทานออกมาเบาๆ พร้อมกับยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง
            “เธอ!!”  ปาวชี้หน้าฉันอย่างตกใจ  “ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่ง!...”
            “ฉันมายุ่งกับนายที่ไหน ฉันมาเยี่ยมโปรดต่างหาก...หลีก!”  ฉันพูดแล้วผลักปาวออกให้พ้นทาง แต่ก่อนที่ฉันจะเดินออกมา ก็เจอคุณปริญญ์เดินมาพร้อมผู้ชายคนหนึ่งอยู่ตรงทางเดิน
            “สวัสดีค่ะ”  ฉันยกมือไหว้ทักทายคุณปริญญ์และผู้ชายที่เดินมาด้วยกัน
            “มาเยี่ยมโปรดหรอ”  คุณปริญญ์ถามด้วยรอยยิ้มอบอุ่นอย่างเคย
            “ใช่ค่ะ แต่ว่าจะกลับพอดี งั้นลาเลยนะคะ”  ฉันไหว้คุณปริญญ์อีกครั้งแล้วเดินออกมา แต่ผู้ชายที่มาพร้อมคุณปริญญ์วิ่งตามฉันมาแล้วอาสาไปส่ง ทีแรกฉันไม่กล้ามากับเขาแต่เขาบอกว่าคุณปริญญ์สั่งไว้ฉันเลยไม่กล้าขัด
            คนที่มาส่งฉันชื่อว่าภาสน์ค่ะ เขาเป็นเลขาแล้วก็มือขวาของคุณปริญญ์ ระหว่างทางเราแทบไม่ได้คุยกันเลย นอกจากการแนะนำตัวสั้นๆ เท่านั้น เขาพูดส่งท้ายแค่ว่า ฝากดูแลคุณหนูโปรดด้วย
            ในที่สุดฉันก็รู้แล้วล่ะว่าทำไมใครๆ ในบ้านถึงรุมเอาใจโปรดนัก Y.Y
 
 
 
**********************************************************
อัพเดตแล้วจร้าาาาาาตอนที่ 13 รู้สึกว่าจะแสดงด้านดีๆ + ความน่าสงสารของโปรดไปเต็มๆ 
งานมาม่าของโบอิ้งรู้สึกว่าดร็อปลงไปเลย 555+
จะเป็นยังไงต่อ ฝากติดตามด้วยนะคะ
หายไปไหนกันเอ่ยรีดเดอร์ที่รัก ไรท์คิดถึงทุกคนจังเลย 
:: รอคอย
********************************************************