Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

9.1

เขียนโดย Kreota

วันที่ 3 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.22 น.

30 ตอน

3 วิจารณ์

29.12K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2561 22.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

12) วาระ (ความลับ) แห่งชาติ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

-11-

วาระ (ความลับ) แห่งชาติ

“ก็ใช่น่ะสิ ถามแปลกๆ” ปาวยังคงยืนตอบอยู่หน้าประตูห้องรับแขก นี่นายกะจะไม่เข้าใกล้ฉันเลยใช่ไหมปาว U_U

“ฮึๆๆๆ...ฮ่าๆๆๆ กร๊ากๆๆๆ” จู่ๆ โปรดก็พ่นเสียงหัวเราะออกมาเหมือนกับกลั้นมันไว้นานแล้ว จนแม่บ้านที่คอยยืนบริการน้ำดื่มอยู่มุมห้องถึงกับหลุดขำออกมาด้วย

“โปรด! นี่ยังไม่ได้บอกเขาอีกหรอเนี่ย -_-”

“ก็เค้าไม่อยากบอกนี่นา แกล้งยัยกระโห้นี่สนุกดี ฮ่าๆๆๆ” โปรดพูดไปกุมท้องหัวเราะไปจนฉันรู้สึกหน้าชาขึ้นมา นี่มันเรื่องอะไรกัน ใครช่วยตอบฉันที

“รีบๆ บอกไปเถอะน่า บื้อๆ แบบนี้ดูไม่ออกหรอก”

“เฮ้อ...โอเคเค้าบอกก็ได้” โปรดทำหน้ามุ่ยใส่ปาวแล้วลุกเดินไปเกาะแขนปาวอย่างแนบชิดสนิทสนม

“ฉันกับพี่ปาว...เราเป็นพี่น้องกัน”

“ห๊ะ! -[ ]-!” ความช็อกเข้ามาเยือนเมื่อโปรดเฉลยปริศนาที่คนทั้งโรงเรียนพยายามสืบและอยากรู้มากที่สุดให้ฉันฟังอย่างง่ายดาย

“นั่นไง ทำหน้าเหมือนปลากระโห้อีกแล้ว -o-” โปรดทัก ทำให้ฉันรีบงับปากที่เผลออ้าค้างไว้เมื่อกี๊ลง

“แปลกนะ ชื่อฉันกับพี่ปาวก็คล้องจองกัน หน้าตาก็คล้ายๆ กัน ทำไมคนในโรงเรียนไม่คิดว่าเราเป็นพี่น้องกันบ้างนะ พากันคิดเป็นตุเป็นตะว่าเป็นแฟนกันอยู่นั่น”

“ก็เพราะเธอเองไม่ใช่หรอที่ทำให้ใครต่อใครเขาคิดแบบนี้ =_=” ปาวเบรกทันควัน จนยัยโปรดพูดไม่ออกแล้วทำหน้ามุ่ยใส่ปาวอย่างงอนๆ

“ก็เค้าหวงพี่ชายเค้านี่นา ToT”

ฉันมองโปรดกอดแขนคลอเคลียอยู่กับปาวแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะบินได้...งั้นฉันก็มีโอกาสแล้วน่ะสิ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันก็ชอบนายได้น่ะสิปาว >.<///

แต่...ฉันเพิ่งจะโดนเขาปฏิเสธมาสดๆ ร้อนๆ วันนี้เองนี่นา Y_Y

“นี่เป็นกฎข้อแรกของเรา เธอห้ามบอกใครเรื่องฉันกับพี่ปาวเด็ดขาด...”

“เอ่อ...” ฉันกำลังจะแย้งว่าทำไมไม่บอกไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ยัยโปรดก็พูดต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้ถามหรือคัดค้านใดๆ

“ข้อที่สอง ฉันเรียกหาเธอเมื่อไหร่ เธอต้องมาหาฉันภายใน 10 นาที และข้อสาม...ยังคิดไม่ออก =_=”

ฉันนั่งร่วมโต๊ะอาหารสุดหรูที่มีความยาวของโต๊ะเกือบจรดกับอีกฟากของห้อง ความรู้สึกเหมือนจะอบอุ่นนะที่มีพ่อและลูกๆ นั่งกินมื้อเย็นด้วยกัน แต่มันก็รู้สึกแปลกที่ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย...หรือเพราะมีฉันนั่งอยู่ตรงนี้รึเปล่านะ

“เอ่อ...ขอโทษนะคะที่เสียมารยาท แต่หนูขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ” ฉันตัดสินใจรวบช้อนแล้วหันไปบอกคุณปริญญ์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างเก้ๆ กังๆ ที่จริงอาหารอร่อยมากจนอยากจะขอห่อกลับบ้าน (แค่คิดน่ะ -_-) แต่ฉันก็ต้องตัดใจเพราะรู้สึกว่าที่นี่มันไม่เหมาะกับฉันเลย

“อ้าวเพิ่งทานไปนิดเดียวเอง อาหารไม่อร่อยหรอ” คุณปริญญ์ถามกลับมาอย่างเป็นห่วง

“อาหารอร่อยมากค่ะ แต่ว่าตอนนี้มันทุ่มกว่าแล้ว หนูกลัวพ่อกับแม่เป็นห่วง”

ฉันดูเป็นคนดีจัง =_=

“จริงสิ! นี่มันค่ำแล้วนี่นา” คุณปริญญ์พูดอย่างคิดได้เมื่อหันไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนัง

“งั้นให้ปาวไปส่งแล้วกัน” จู่ๆ คุณปริญญ์ก็บอกพร้อมกับมองไปที่ปาว จนปาวเกือบจะสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไปแน่ะ =_=

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ย้อนกลับไปทางเดิมแป๊บเดียวก็ถึงบ้านแล้ว”

“ไม่เป็นไร ฉันควรจะรับผิดชอบที่พาหนูมาโดยพลการณ์ ที่จริงฉันก็อยากจะไปส่งให้ถึงบ้านด้วยตัวเอง แต่วันนี้ฉันไม่ว่างจริงๆ”

“แต่...”

“ปาว ไปส่งเพื่อนหน่อยนะ” คุณปริญญ์ไม่สนใจเสียงคัดค้านของฉัน แต่หันไปพูดกับปาวแทน ปาวมีท่าทางอิดออดนิดหน่อยแต่ในที่สุดเขาก็ตอบตกลง โปรดทำท่าเหมือนจะมาด้วยแต่ถูกคุณปริญญ์สั่งให้ไปพักผ่อน ฉันกับปาวก็เลยได้มากัน 2 คน -////-

ฉันถูกพามาที่โรงรถโดยมีผู้ชายชุดดำประมาณ 4 คนเดินออกมาส่ง และมีอีก 6 คนยืนคุมอยู่หน้าประตูใหญ่ อะไรจะขนาดนี้เนี่ย...เป็นเจ้าพ่อรึไงถึงได้มีคนคุ้มกันมากมายขนาดนี้ นอกจากปล่อยเงินกู้แล้วทำอย่างอื่นที่มันผิดกฎหมายด้วยไหมเนี่ย -_-;;

“นี่เธอ...มัวคิดอะไรอยู่ รีบขึ้นรถสิ” ปาวตะโกนออกมาจากด้านในรถ BMW สีขาวป้ายแดงที่คุ้นตา รถคันนี้เป็นของปาวหรอกหรอ

“อ๋อ อืมๆ” ฉันรับคำแล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง พอเข้ามาในรถความเงียบก็คืบคลานเข้ามาอย่างช่วยไม่ได้ แถมมันมาพร้อมกับความอึดอัดอีกต่างหาก =_=//

“เปิดเพลงหน่อยไหม” ปาวถามขึ้นมาทำลายความเงียบ

“ก็ดีเหมือนกันนะ”

ปาวพยักหน้าแล้วเอื้อมมือมาเปิดเพลง เพลงที่เขาเปิดเป็นเพลงสากลช้าๆ อย่างที่ฉันไม่นึกว่าผู้ชายอย่างเขาจะฟัง มันเริ่มต้นเพลงด้วยเสียงเปียโนบรรเลงช้าๆ ก่อนจะมีเสียงผู้ชายร้องขึ้นมา มันเป็นเพลงที่ฉันฟังแล้วรู้สึกหลงรัก...ฉันแปลมันออกแค่บางคำเท่านั้นแต่...ฉันรู้สึกว่าเผลอยิ้มไปกับเพลงนี้จนลืมความอึดอัดที่มันมีก่อนหน้านี้ไปอย่างสิ้นเชิง

“ถ้าเธอรำคาญก็เปลี่ยนเพลงได้นะ รีโมทอยู่ในเก๊ะข้างหน้าเธอ”

“ไม่หรอก ฉันชอบเพลงนี้ ^^” ฉันเผลอหันไปยิ้มให้ปาว ปาวมองหน้าฉันนิ่งก่อนจะหันไปสตาร์ทรถ

ฉันนั่งฟังเพลงนี้มาเรื่อยๆ จนกระทั่งเพลงจบลง ใจจริงอยากถามชื่อเพลงแล้วเอาไปโหลดมาฟังบ้าง แต่ว่าเกรงใจก็เลยชวนคุยเรื่องอื่นไปพลางๆ

“โลกกลมจังเน๊อะ ที่แท้นายก็เป็นลูกชายเจ้าหนี้พ่อฉันนี่เอง”

“ฉันว่ามันกลมจนน่าเกลียดเลยล่ะ” ปาวยังคงขับรถต่อไปโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่พูดเลย แสดงว่าโลกกลมแล้วมาเจอกับฉันเนี่ย นายรู้สึกไม่โอเคกับมันมากสินะ +_+;

“อ๋อ!” ฉันอุทานเมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ “มิน่า...วันนั้นผู้ชายชุดดำถึงได้โค้งคำนับนายจนเกือบจะติดพื้น ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าครอบครัวนายเป็นคนปล่อยเงินกู้นอกระบบ ฉันคงคิดว่านายเป็นทายาทยากูซ่าไปแล้วล่ะ”

“ฮึ! คนปล่อยเงินกู้หรอ” ปาวหัวเราะในลำคอแล้วพึมพำอยู่คนเดียวจนฉันสงสัย ฉันพูดผิดตรงไหน? ก็พ่อเขาเป็นคนปล่อยเงินกู้นอกระบบจริงๆ นี่ หรือว่าทำอย่างอื่นที่ไม่ควรพูดนอกจากนี้หรอ O_O!

ชักร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมาแล้วตรู =_=;

“ทำไม? ฉันพูดผิดตรงไหนหรอ”

“ก็เปล๊า ที่เธอพูดมันก็มีส่วนถูก” ปาวพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “ว่าแต่เธอเถอะ ใช้มือถือแพงขนาดนั้นได้ ทำไมไม่มีปัญญาใช้หนี้ล่ะ”

“ก็...” ระหว่างที่ฉันกำลังจะตอบ ปาวก็ชะลอรถแล้วจอดเทียบข้างทาง เฮ้ย! ด่านตำรวจ O_O!

“อะไร เธอทำไมทำหน้าตกใจขนาดนั้น” ปาวหันมาถามฉันอย่างงงๆ “เธอแอบพกยาบ้ามารึไง”

“จะบ้าหรอ!” ฉันตวาดปาวเบาๆ ขณะที่ตำรวจเดินมาขอดูใบขับขี่ที่หน้าต่างรถ

ที่ฉันตกใจเพราะกลัวแทนนายต่างหาก ที่บ้านทำธุรกิจมืดรึเปล่าก็ไม่รู้บ้านถึงได้ใหญ่เวอร์วังอลังการแบบนั้น แต่...ฉันคงมโนมากไป ฉันต้องเข้าข้างปาวสิถึงจะถูก -////-

“ขอบคุณครับ” ปาวรับใบขับขี่กลับมาจากตำรวจก่อนจะเก็บไว้ในกระเป๋าเงินตามเดิม

“ทำไมนายมีใบขับขี่รถยนตร์แล้วล่ะ o_o”

“อ้าว ทำไมจะมีไม่ได้ล่ะ เธอคิดว่าทำใบขับขี่รถยนต์ได้ต้องมีอายุสามสิบก่อนรึไง”

เอ่อ...จบค่ะ ไม่กล้าคุยต่อเลย U_U

ผ่านด่านตำรวจมาได้ไม่ไกลก็ถึงบ้านฉันในที่สุด หลังจากโดนตอกหน้ากลับมาฉันก็ไม่กล้าจะคุยกับเขาอีกนอกจากคำว่าขอบคุณก่อนจะลงจากรถเท่านั้น พอฉันลงจากรถได้ไม่พ้น 2 ก้าวเขาก็ออกรถไปเลย จะรอให้ฉันเข้าบ้านก่อนก็ไม่ได้ เผื่อฉันโดนฉุดตอนไขกุญแจเข้าบ้านล่ะ ไอ้แว่นบ้า!

วันรุ่งขึ้น คุณหนูโปรดผู้เอาแต่ใจก็เรียกใช้งานฉันทันที ยัยนั่นโทรมาปลุกฉันตั้งแต่เช้าเพื่อให้ฉันมายืนรอรับอยู่หน้าโรงเรียนแล้วเดินไปส่งที่ห้องเรียน ก่อนจะแยกกันชีกำชับนักหนาว่าให้ฉันเดินมารับไปกินข้าวเที่ยงด้วย ฉันอยากจะตะโกนใส่หน้าจริงๆ ว่าเรียนที่นี่มาตั้งนานแล้วยังจำทางไปห้องเรียนไม่ได้อีกเร๊อะ!! แต่ก็ต้องอดทนและท่องดอกเบี้ยเงิน 22ล้านไว้ในใจ ฟู่~ U_U

ส่งยัยโปรดกลับห้องเสร็จฉันก็กลับมาที่ห้องเรียนเพื่อจะงีบสักหน่อยก่อนลงไปเข้าแถว แต่พอมาถึงห้องก็เจอเหมยกับอ๋องนั่งอยู่ในห้องแล้ว แปลกมากที่ 2 คนนี้มาเร็วติดอันดับ 5 คนแรกของห้อง =_=

“เฮ้ย! มาแล้วๆ” เหมย ซึ่งหันมาเจอฉันที่ประตูห้องพอดีทักขึ้น เพื่อนทั้ง 2 คนก็เลยออกมาลากฉันเข้าไปนั่งที่เก้าอี้อย่างรวดเร็ว

“แกหายไปไหนมา พอปาวแหกหน้าแกที่โรงอาหารแล้วแกก็หายไปเลย กระเป๋านักเรียนก็ไม่เอากลับ ติดต่อก็ไม่ได้ ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่!” อ๋องเริ่มสวดฉันยับ -_-;

“วันนี้แกเรียนไหวรึเปล่า ให้ฉันไปลาเรียนให้ไหม” เหมยถามอย่างเป็นห่วง

“ฉันไหว...แล้วเมื่อวานที่ฉันหายไปฉันหายไปกับยัยโปรด” ฉันบอก เพื่อนทั้ง 2 คนมองมาที่ฉันด้วยเครื่องหายคำถามแบบเดียวกันเป๊ะ

“ยัยโปรดเป็นลูกสาวของเจ้าหนี้พ่อฉันเอง ฉันไปเจรจาต่อรองเรื่องหนี้ของพ่อที่บ้านยัยโปรด”

“ห๊ะ!” เหมยและอ๋องอุทานออกมาพร้อมกัน ดีที่เพื่อนในห้องยังไม่มีใครมา ไม่งั้นฉันคงเล่าเรื่องเมื่อวานได้ไม่เต็มปากขนาดนี้

“ละครหลังข่าวเกินไปไหมแก” อ๋องพึมพำ

“แล้วเขาให้แกทำอะไรอ่ะ” เหมยถามบ้าง

“ให้เป็นเพื่อนยัยโปรด แล้วก็ดูแลระหว่างที่ยัยนั่นเรียนที่นี่”

“อ้าว ยัยโปรดจะไปไหน ไปเรียนต่อเมืองนอกรึไง” อ๋องตั้งสมมุติฐาน

“ใช่ ยัยโปรดจะไปต่างประเทศปีหน้าจริงๆ แล้วแกรู้ได้ไงอ๋อง”

“โธ่ ลูกเศรษฐีก็เป็นแบบนี้ทุกคนแหละน่า เอะอะก็ไปเมืองนอกท่าเดียว =_=”

“เมื่อวานได้ยินพี่ทิวบอกว่ามือถือหายหรอ หาเจอที่ไหนน่ะ” เหมยถามถึงมือถือที่เกือบหายไปของฉันอย่างคิดขึ้นได้

“เจอในล็อกเกอร์ แปลกเหมือนกันนะวันนั้นฉันยังไม่ได้เปิดล็อกเกอร์ตัวเองเลย”

“อาจจะมีคนเก็บไว้ให้แกก็ได้นะโบอิ้งงง...” อ๋องยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ฉัน ทำเอาหน้าฉันร้อนขึ้นมาทันที จะเป็นไปได้ไงอย่างปาวเนี่ยนะ -///-

...ว่าแต่เธอเถอะ ใช้มือถือแพงขนาดนั้นได้ ทำไมไม่มีปัญญาใช้หนี้ล่ะ

อยู่ๆ คำพูดของปาวที่คุยกันเมื่อคืนก็ลอยขึ้นมา...อาจจะเป็นเขาจริงๆ ก็ได้นะ ไม่งั้นเขาไม่รู้หรอกว่าฉันใช้มือถือยี่ห้ออะไร >/////<

“นี่!!...พวกแกมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกฉันใช่ไหม” เหมยมองหน้าฉันกับอ๋องสลับกันอย่างรู้ทัน แล้วความลับก็ไม่เป็นความลับอีกต่อไป เมื่อนังอ๋องน้อยพ่นทุกอย่างที่รู้ออกจากปากจนหมดไส้หมดพุง สงสัยจะเก็บกดมากที่ไม่ได้เล่าให้เหมยฟังตั้งแต่เมื่อวาน ให้ตายเถอะเพื่อนฉัน -//////-;

“แกไปจูบกับเขาแบบนั้นถ้าเกิดยัยโปรดรู้จะทำไง มีโอกาสสูงมากเลยนะที่สองคนนั้นจะเป็นแฟนกัน” เหมยคัดค้านทันทีที่เล่าจบ

“ไม่มีทางหรอก สองคนนั้นเป็นแฟนกันไม่ได้” ฉันยิ้มอย่างมั่นใจ

“ทำไมมั่นใจขนาดนั้นล่ะ คนเขาลือกันทั่วว่าสองคนนี้แอบมีลับลมคมใน” เหมยยังคงยืนยันจุดยืนอย่างแข็งขัน

“เฮ้อ...” ฉันถอนหายใจแล้วกวักมือเรียกให้เพื่อนทั้ง 2 คนยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เพื่อกระซิบบอกความลับที่ฉันเพิ่งรู้มา

“พวกแกห้ามบอกใครเรื่องที่ฉันกำลังจะเล่าต่อไปนี้เด็ดขาดเข้าใจไหม!”

“ลับสุดยอดขนาดนั้นเลย?” อ๋องถาม

“ใช่ ลับสุดๆ...อีกอย่างมันเกี่ยวกับความอยู่รอดของฉันและครอบครัวด้วย ฉันเชื่อใจพวกแกนะถึงเล่าให้ฟัง”

“โอเค เล่ามาๆ ลีลาอยู่ได้” เหมยเริ่มบ่น

“ลองสังเกตนะ หน้าตาคล้ายๆ กัน ชื่อก็คล้ายๆ กัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน มาโรงเรียนด้วยกันบ่อยๆ ลองคิดดูสิว่านอกจากแฟนแล้วยังเป็นอะไรกันได้อีก” ฉันกระซิบ

“ปาว....โปรด...ปาว...เฮ้ย!” อ๋องลองพูดชื่อสองคนนี้ต่อกันกลับไปกลับมาจนกระทั่งอ๋องและเหมยตาเบิกโพลงขึ้นมาพร้อมกัน

“อย่าบอกนะว่า! O_O!” เหมยพูดออกมาอย่างตกใจ

“สองคนนั้นเป็น...พี่น้องกัน” อ๋องพูดต่อ โดยสามคำสุดท้ายพูดออกมาเบาๆ จนเกือบจะกลายเป็นเสียงกระซิบ

“บิงโก!”

“งั้นแบบนี้แกก็มีหวังน่ะสิโบ >O<” อ๋องเขย่ามือฉันอย่างยินดีปรีดา ทำอย่างกับปาวตกลงคบกับฉันแล้วอย่างนั้นแหละ -///-

“เหมือนจะยากหน่อยนะ เพราะว่ายัยโปรดห่วงพี่ชายอย่างกับอะไรดี”

“ไม่เห็นมีปัญหาตรงไหน ยังไงแกก็ต้องไปดูแลยัยโปรดอยู่แล้ว ถึงจะไม่ได้พัฒนาอะไรมากแต่ก็ได้ใกล้ชิดปาวแหละน่า >o<”

“เฮ้ย นั่นสินะ >////<

“แต่ปาวเพิ่งจะปฏิเสธแกเมื่อวานนี้นะโบ” เหมยพูดขึ้นมาทำลายบรรยากาศทั้งฉันกับอ๋องเลยเงียบกันไปตามๆ กัน

“นี่นังเหมย! ไม่ให้กำลังใจแล้วยังมาทับถมกันอีกนะ” อ๋องพูดอย่างเคืองๆ

“ฉันพูดความจริงนี่นา ฉันว่าเลิกเหอะ ไปชอบพี่ทิวดีกว่า”

“นี่! แกจะแบ่งข้างใช่ไหมเหมย -_+”

“ใช่!”

“ยังไงปาวของฉันต้องชนะ เพราะหนูไอ้โบชอบปาวมากกว่า”

“ไม่! ยังไงพี่ทิวก็ดีกว่าเห็นๆ”

พูดจบทั้งเหมยและอ๋องก็เชิ่ดใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ฉันควรจะดีใจดีไหมที่เพื่อนพยายามยัดเยียดผู้ชายที่ดีมาให้ฉันตั้ง 2 คน =_=

“พอๆ เลยทั้ง 2 คน คุยกับพวกแกแล้วปวดหัว เอาดาวไปให้ปาวดีกว่า” ฉันบอกแล้วเดินออกมาจากห้องโดยไม่ได้หันไปมองว่าเหมยกับอ๋องเลิกเชิ่ดใสกันรึยัง

ฉันเดินลงมาที่ชั้นล่างของตึกแล้วเอาดาวไปวางไว้ในล็อกเกอร์ให้ปาวตามปกติ แต่อยู่ๆ ท็อทกับฟานก็เดินมาทางนี้ ทีแรกฉันก็กะว่าจะยืนรอทักทายแต่ว่าเรื่องที่เขากำลังคุยกันมันน่าสนใจฉันก็เลยต้องแอบซุกเข้ามาในมุมมืดที่ฉันชอบซ่อนตัวเพื่อแอบฟัง...เอ่อ...เพื่อเปิดโอกาสให้เขาได้คุยกันต่อโดยไม่มีฉันเข้าไปขัดจังหวะ (อธิบายซะยืดยาว สรุปก็คือการแอบฟังนั่นแหละ U_U)

“ปาวมันไม่มาเรียนอีกแล้ว?” ท็อทถามด้วยน้ำเสียงตกใจหน่อยๆ

“ใช่” ฟานตอบ

“คราวนี้โดนอะไรอีกล่ะ”

“โดนปืนไล่ยิง” เสียงฟานตอบกลับมาแบบนิ่งๆ เหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาๆ

“ห๊ะ!” ท็อทอุทานด้วยความตกใจ ดีที่เสียงท็อทดังพอสมควร ทำให้เสียงของฉันไม่ลอดออกไปให้พวกเขารู้ตัว ฉันต้องยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อป้องกันไม่ให้เสียงใดๆ เล็ดลอดออกไปอีก

นี่มันเรื่องอะไรกัน! ใครไล่ยิงปาว แล้วปาวเป็นอะไรทำไมไม่มาเรียน! อยากรู้ๆ คุยกันต่อเร็วๆ เซ่! >_<!

“เล่นแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะเนี่ย” ท็อทบ่นออกมาเบาๆ

“นี่ก็ใกล้อายุยี่สิบแล้ว ยิ่งต้องระวังตัว”

“ปกติปาวมันไม่เคยพลาดขนาดนี้นี่หว่า เมื่อคืนมันออกมาทำอะไรดึกๆ ดื่นๆ คนเดียววะ” ท็อทตั้งข้อสังเกต

“ปาวเพิ่งโทรมาบอกเมื่อเช้าว่าให้ลาเรียนให้ แต่มันยังไม่เล่ารายละเอียดให้ฟัง มันบอกแค่ว่าเมื่อคืนออกมาใกล้ๆ บ้านแป๊บเดียว ไม่นึกว่าจะโดนตามก็เลยไม่ได้พกอาวุธออกไปด้วย” ฟานบอก ทำเอาใจฉันกระตุกลงทันที

เมื่อคืน...ปาวออกมาส่งฉัน O_O!

********************************************************

เฮ้โย่ว!!! ตอนที่ 12 มาแล้วจ้า ^O^

วาระแห่งชาติในครั้งนี้ว่าด้วยเรื่องความลับของปาวนี่เอง

ยังไงก็ฝากติดตามหน่อยนะจ้ะรีดเดอร์

เดี๋ยวไรท์จะอัพตอนต่อไป เร็วๆ นี้จ้า **********************************************************

ตอน 11

สารบัญ

ตอน 13