Bother Guy! ปฏิบัติการตื๊ออันตรายคุณชายมาเฟีย

 
- 1 -
หนุ่มแว่นหมัดสลบ!
 
            “หยุดเดี๋ยวนี้นะ >_<!!”  ฉันตะโกนพร้อมกับไล่กวดไอ้โจรห้าร้อยไปติดๆ เพราะมันเพิ่งจะกระชากกระเป๋าฉันไปสดๆ ร้อนๆ เมื่อกี๊นี้เอง ย๊ากกก >[]<!!
            “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยจับผู้ชายคนนั้นหน่อย มันเป็นโจรกระชากกระเป๋า!!!”  ฉันแผดเสียงลั่นเพื่อบอกให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณหน้าร้านขายของชำช่วยจับมันไว้ แต่ก็ไม่มีใครช่วยเลย ส่วนมากแค่มองโจรวิ่งผ่านไปแล้วหันมามองที่ฉันตามลำดับแบบงงๆ เปลืองเสียงฟรีสินะ =_=;
            พลั่ก!
            แอ่ก!
            อยู่ๆ ผู้ชายที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านขายของก็ชกเข้ากลางลำตัวของโจรคนนั้นจนมันสลบไป หมัดเดียวเอาอยู่เลยเร๊อะ!! O_O!
            แฮ่กๆๆ
            ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายคนนั้นพร้อมกับก้มหน้าหายใจหอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายตัวสูงที่เข้ามาช่วยหยุดโจรในหมัดเดียวอย่างซาบซึ้ง หน้าเนียนใสเป็นประกายออร่าจับจนแสบตา แว่นสี่เหลี่ยมกรอบสีดำสะท้อนกับแสงแดดยามเช้าเจิดจรัสจนทำให้ฉันต้องหรี่ตาลงเพื่อลดแสงที่เข้าตา
            โฮ้!! ทำไมหล่อลากกระชากดวงจิตขนาดนี้ >///< สาบานเลยว่าในหัวสมองไม่เคยมีสเปคเกี่ยวกับผู้ชายใส่แว่นมาก่อน แต่ตอนนี้แทบกรี๊ดสลบเลยพ่อคู๊ณ
            “ขอบ...อ้าว?” 
            ใช่...ฉันพูดได้แค่นี้แหละ เพราะผู้ชายคนนั้นแค่ปลายตามามองแล้วเดินจากไปพร้อมกับคำขอบคุณครึ่งๆ กลางๆ ของฉัน -_-;
            “เดี๋ยว!” 
            ฉันก้มลงเก็บกระเป๋าจากมือโจรที่สลบไปแล้วแต่ยังกำสายสพายไว้แน่น (เป็นโจรโดยจิตวิญญาณจริงๆ คนเรา =_=) ก่อนจะวิ่งตามเขาไปติดๆ แต่เขาเดินเร็วชะมัดทำยังไงขาสั้นๆ ของฉันก็เดินไม่ทันสักที -_-!
            เอ๊ะ! เขาเดินเข้าไปในโรงเรียนฉันนี่! อยู่โรงเรียนเดียวกันหรอกหรอ ฉันไม่เห็นเคยรู้มาก่อนว่ามีผู้ชายหน้าตาดีขนาดนี้อยู่ในรั้วโรงเรียนเดียวกันด้วย >. .<///
            ฉันรีบวิ่งตามไปสุดชีวิต แต่ความพยายามของฉันดูจะไม่เป็นผลเพราะเขาเดินไปโน่นแล้ว! นายจะรีบไปปลดทุกข์หรือยังไง? ข้าศึกจ่ออยู่หน้าค่ายเตรียมจะฝ่าประตูเมืองออกมาแล้วรึไงถึงได้รีบนัก?
            “เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไปสิ”  ฉันร้องตาม แต่นายคนนั้นก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินหน้าท่าเดียว
            “เธอนั่นแหละ อย่าเพิ่งไปจริญญา”  จากภาพชายหนุ่มสวมแว่นผู้หล่อเหลา ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าที่มีริ้วรอยแห่งวัยทั้ง 7 ประการและแว่นหนาๆ สี่เลี่ยมสีน้ำตาลทรงคุณป้าของอาจารย์เพียงออ -_-;
            “มาสายแล้วคิดจะชิ่งหรอเธอ”  อาจารย์เพียงออเดินมาหาฉันพร้อมกับรังสีอำมหิตเฉพาะตัวของอาจารย์ปกครองผู้เคร่งครัด
            “อ้าว นี่สายแล้วหรอคะเนี่ย ^^;”  ฉันยิ้มพร้อมกับปาดเหงื่อออกจากใบหน้า วู้! เมืองไทยนี่ร้องเน๊อะ U_U;;
            “ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้ม เธอมาสายครั้งนี้เป็นครั้งที่ 9 แล้วนะ ครูไม่รู้จะหักคะแนนเธอจากตรงไหนแล้วเนี่ย”
            “ก็...ไม่ต้องหักไงคะอาจารย์ ^_^;”
            “เฮ้อ...เธอนี่นะ ม.6 แล้วทำไมไม่ทำตัวดีๆ หน่อย ดูอย่างเพื่อนห้องเอ บี ซีเขาหน่อย ทำตัวน่ารักแถมเรียนดีอีกต่างหาก”  อาจารย์พูดกับฉันอย่างเหน็ดเหนื่อย
            “อ้าวอาจารย์คะ แล้วทำไมคนที่เดินเข้ามาก่อนหนูเมื่อกี๊อาจารย์ไม่กักตัวไว้บ้างล่ะคะ เขาก็มาสายเหมือนกันนะ!”  ฉันเริ่มโวยวายบ้าง พวกนั้นเรียนเก่งกว่าแล้วมีอภิสิทธิ์มากกว่ารึไง แบบนี้มันสองมาตรฐานชัดๆ
            “เขาอยู่ห้องเอ ปล่อยเขาไปเรียนเถอะ”
            “แต่หนูก็มีเรียนเหมือนกันนะคะ! วันนี้มีสอบเก็บคะแนนวิชาคณิตศาสตร์ด้วย”
            “เฮ้อ...งั้นวันนี้ครูจะปล่อยเธอไป แต่ถ้าวันหลังยังเจอเธอมาสายอีกล่ะก็ เตรียมน้ำยาล้างห้องน้ำไว้ได้เลย!” 
            พอฟังการอบรมระยะสั้นจากอาจารย์เพียงออเสร็จ ฉันก็รีบแจ้นตามผู้ชาย! เอ่อ...ขึ้นตึกเรียนทันที ฉันว่าเขาเดินมาที่ตึก ม.6 นะแต่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เร็วชะมัด เอ...หรือว่าฉันต้องไปหาแถวห้องน้ำชายดี -.,-
            “เฮ้!! ยัยโบอิ้ง มาช้าตลอดเลยนะแก”  อยู่ๆ ก็มีมือหนาๆ มาเกาะที่ไหล่แบบติดหนึบนุ่มหนับเหมือนตุ๊กแกจนใจฉันเต้นตุบๆ ไม่เป็นจังหวะด้วยความตกใจ
            “เฮ้ย! ตกใจหมด!!”  ฉันหันไปตวาดไอ้อ๋องเพื่อนผู้หล่อเหลาแต่เป็นคนรักป่าไม้ (เดียวกัน U_U;;) อย่างหัวเสีย
            “เออน่า! แล้วแกมาทำอะไรแถวนี้ มาส่องพวกแว่นห้อง A รึไง”  อ๋องมองเข้าไปในห้องที่ฉันเพิ่งจะรู้ตัวว่าหยุดมองอยู่นานแล้ว
            อ้าว! นี่ฉันมายืนทำอะไรหน้าห้อง A เนี่ย หรือว่าหนุ่มแว่นหมับสลบคนนั้นอยู่ห้อง A! (ขออนุญาตตั้งฉายาให้อย่างเป็นทางการ -_-)
            “ไหนแกบอกว่าไม่ชอบพวกแว่นๆ เด็กเรียนน่าเบื่อพวกนี้ไง”  เหมยพูดขึ้นมาอีกคน
            เอ่อ...นี่ฉันต้องกลืนน้ำลายตัวเองเพราะหนุ่มแว่นหมับสลบคนนั้นงั้นหรอ U_U;
            “ก็...”
            “เฮ้อ...แม่คุณ! ถ้าเกิดว่ามันจะเล่าลำบากขนาดนี้ก็อย่าเพิ่งเล่าเลย รีบเข้าห้องก่อนเถอะเดี๋ยวทำข้อสอบไม่ทัน”  อ๋องสรุป ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่าการสอบรอคอยเราอยู่
            ฉันมีเพื่อนสนิท 2 คนนี่แหละค่ะ ไอ้อ๋องเนี่ยเป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่ ม.ต้น จนตอนนี้เรียน ม.ปลาย ก็ยังไม่คิดจะเลิกคบกัน (เพื่อ?) ที่จริงชื่อเต็มๆ ของมันคืออ๋องน้อยเพราะว่าเป็นลูกชายคนเล็ก ตอนที่พ่อกับแม่รู้เรื่องที่หล่อนเปลี๊ยนไป๋ก็แทบช็อกอยู่เหมือนกันค่ะ แต่เพราะคุณเธอทำตัวดีพ่อแม่พี่น้องในตระกูลก็เลยยอมให้ทำตามใจ สำหรับฉันอ๋องเป็นทั้งเพื่อน เป็นพี่สาวและพี่ชายในคราวเดียวกัน เพราะเห็นแบบนี้คุณเธอเป็นคนมีเหตุผลมากทีเดียว แต่ฉันไม่ปลื้มอย่างหนึ่งในตัวเพื่อนคนนี้ก็คือมันหล่อ =_=;
            ...ฉันเสียดายความหล่อของแกอ๋อง T^T
            เพื่อนสนิทอีกคนคือเหมย สาวไทยเชื้อสายจีนที่มีดวงตากลมโตที่สุดในเมืองไทย อันนี้จริงๆ นะไม่ได้ประชด! นั่นเป็นเพราะบิ๊กอายอันใหญ่เบ้อเริ่มที่เธอบรรจงยัดใส่ตามาเรียนทุกวันนั่นเอง ทำให้ชีถูกโหวตเป็นสาวฮอตของโรงเรียนประจำเดือนนี้ไปครองได้สำเร็จ ยิปปี้ \^O^/ เบียดยัยแมทธ์ห้อง ม.6/A ไปอย่างขาดลอย สะใจดีจริงๆ ฉันไม่ค่อยชอบยัยแมทธ์อะไรนั่นเลย ชอบทำตัวเชิดดีนัก อะฮิอะฮิ (สาบานได้ว่านี่คือเสียงหัวเราะ =_=)
            “ว่าไง พร้อมที่จะเล่ารึยัง”  อ๋องกลับหลังหันมาเท้าคางกับโต๊ะของฉันทันทีที่เรียนหมดคาบ ทำให้เหมยที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ หันมาสนใจด้วยอีกคน
            “เล่าอะไร?” 
            “เรื่องเมื่อเช้าไง ฉันไม่ลืมง่ายๆ หรอกนะยะ”
            “เออ นั่นสิ ตกลงยังไง แกไปด้อมๆ มองๆ อยู่หน้าห้องเอทำไม”  เหมยคะยั้นคะยออีกคน ทำให้ฉันทำเป็นไขสือต่อไปไม่ได้อีกแล้ว =_=
            “อะ อ๋อ เรื่องนั้น...ไม่มีอะไรหรอก พอดีเหมือนเจอคนรู้จักแถวนั้นน่ะ”
            (-_+) >>> อ๋อง
            (+_-) >>> เหมย
            ทำหน้าเหมือนกันเลยแฮะเพื่อนตรู -_-;
            “จะเล่าไหม?”  อ๋องถามซ้ำ
            “เล่าก็ได้ T^T”
            ฉันนี่มันโกหกไม่เก่งจริงๆ สินะ U_U; ฉันใช้เวลาเล่าเรื่องเมื่อเช้าไม่นาน ยัยเหมยกับอ๋องก็ถึงบางอ้อ
            “สรุปคือ หมอนั่นเป็นผู้มีพระคุณของแกว่างั้น?”  อ๋องสรุป
            “ใช่ ^///^”
            “แล้ว เขาชื่ออะไรแกรู้รึเปล่า”  เหมยถาม
            “ไม่รู้...แปลกนะ อยู่ที่นี่ตั้งแต่ ม.ต้น ยัน ม.ปลาย ไม่ยักเคยเห็น”  ฉันยักไหล่เพราะฉันไม่รู้จริงๆ ว่าหมอนั่นเป็นใคร ชื่ออะไร แม้กระทั่งเรียนอยู่ห้องไหนฉันยังไม่รู้เลย รู้แค่ว่าไม่อยู่ห้อง A ก็ห้อง B นี่แหละห้องมันอยู่ติดๆ กัน =_=
            “งั้นพักกลางวันแกค่อยชี้ตัวแล้วกัน ฉันจะได้แนะนำว่าผ่านไหม”  อ๋องสรุป ก่อนจะเริ่มคาบเรียนที่ 2
            หวังว่าคงจะผ่านนะหนุ่มแว่นของฉัน >///<
            เวลาพักกลางวันคืบคลานมาอย่างช้าๆ ฉันเชื่อแล้วล่ะว่าการรอคอยมันทำให้สิ่งต่างๆ บนโลกช้าลงจริงๆ อ๋องลากฉันมาที่โรงอาหารทันทีที่หมดคาบเรียน โชคดีที่วันนี้อาจารย์ปล่อยเร็วทำให้เราสามารถจับจองที่นั่งเหมาะๆ ที่เราจะใช้ชี้ตัวเป้าหมายได้ -.,-
            “ช้าจริงๆ นะผู้ชายของแกเนี่ย”  อ๋องบ่นขณะใช้หลอดเขี่ยน้ำปั่นของตัวเองอย่างเซ็ง
            “ได้ยินว่าวันนี้ประกาศผลสอบรวบยอดเทอมหนึ่งนี่นา พวกนั้นพากันไปดูคะแนนสอบที่บอร์ดประชาสัมพันธ์รึเปล่า”  เหมยออกความเห็น
            “เออ จริงสิ O_O!” 
            “นี่! ยัยอ้อยอิ่ง ทำตาโตขนาดนี้อย่าบอกนะว่าจะตามไปที่บอร์ด”  อ๋องหรี่ตามองฉันอย่างรู้ทัน
            “โบอิ้งกับอ้อยอิ่งมันออกเสียงคนละแบบเลยนะ...โบ-อิ้งเรียกให้ถูก =_=!”
            “ฉันพอใจจะเรียก ทำไม?...แล้วถ้าจะชวนไปเลยตอบคำเดียวว่า โนว!”  อ๋องบอกแล้วก้มลงกินข้าว แต่หล่อนกลับปลายตาไปมองเด็ก ม.4 ที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ แทนจานข้าวซะงั้น
            “แหมๆ ไอ้อ๋อง! มองตาเป็นมันเชียวนะ +_+”  ฉันแหวใส่อ๋องอย่างรู้ทันบ้าง
            “อะไร? มองอะไร...ไม่ได้ม๊อง!”
            “จ้ะ!! เสียงสูงเชียวนะแก”
            “นี่พวกแกจะแขวะกันไปมาทำไมเนี่ย ตกลงจะไปไหม”  ในที่สุดเหมยก็เป็นคนมาห้ามศึกครั้งนี้
 
            “คนไหนวะ”  อ๋องถามขณะเกาะขอบบอร์ดประชาสัมพันธ์ฝั่งที่ติดคะแนนของห้อง A
            ใช่ค่ะ...ตอนนี้เรามาถึงบอร์ดประชาสัมพันธ์ที่ประกาศผลสอบจนได้ ที่จริงเด็กห้อง D อย่างพวกฉันไม่ค่อยอยากจะโฉบเข้ามาใกล้บอร์ดนี้สักเท่าไหร่ เข้าใกล้แล้วสยองทุกที บรึ๋ยยย...
            “ไม่รู้ ยังไม่เห็นเลย”  ฉันซึ่งเกาะต่อมาจากอ๋องตอบพร้อมกับชะเง้อมองออกไปเพื่อสแกนหาเป้าหมายที่ต้องการ
            “อะไรกัน! เด็กห้อง D นึกครึ้มยังไงอยากดูคะแนนสอบขึ้นมาล่ะเนี่ย ไม่กลัวฝันร้ายหรอจ้ะ ฮ่าๆๆๆ”  จู่ๆ เสียงแหลมแสบหูก็แล่นฉิวเข้ามาทิ่มแทงใจ เสียงทำลายโสตประสาทแบบนี้มีแค่ยัยแมทธ์คนเดียว ฉันจำได้ -*-!
            “จะนึกครึ้มยังไงแล้วมันหนักติ่งในร่องตูดของเธอหรอจ้ะแมทธ์”  อ๋องยืดตัวขึ้นแล้วหันไปประจันหน้ากับยัยแมทธ์ ฉันกับเหมยจึงหันไปหายัยแมทธ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังบ้าง
            “เฮ้ย!”  ฉันทำได้แค่ร้อง ‘เฮ้ย!’ เท่านั้นแหละ เพราะว่ามีคน 3 คนกำลังเดินมาที่บอร์ด หนึ่งในนั้นคือ...คือ!!! หนุ่มแว่นหมัดสลบคนนั้น! -[ ]-//
            “อะไร...แกอย่าบอกนะว่า...”  อ๋องทำเสียงลอดไรฟันออกมาเบาๆ เพื่อให้ได้ยินเพียงเรา 3 คน ว่าแต่...ไอ้อ๋องรู้ได้ไงว่าคนไหน เขามากันตั้ง 3 คน
 
 
*******************************************************
อัพแล้วจร้าาาาาา ตอนแรกของ Bother Guy 
หวังว่าจะมีคนติดตามเรื่องนี้บ้างนะคะ 
หรือถ้าถูกใจมากอยากติดตามต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ ^O^
*******************************************************