รักที่ไม่มีวันสิ้นสุด ตอนจบจะจบแบบไหนกันนะ?

บันทึกปี2556 อายุ:13ปี
หลังจากจบป.6แล้วฉันก็ได้สอบเข้ารร.แห่งหนึ่งโดยชวนมิยูกิมาสอบเข้าด้วย และผลออกมาว่า สอบติดทั้งคู่ล่ะ!!!
"เย้!!มีที่เรียนแล้ววว"
ฉันกับมิยูกิที่มักจะพูดพร้อมกันเพราะใจตรงกันได้เอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างดีใจ
เมื่อถึงวันเรียนวันแรก
'เอาล่ะเราจะต้อง..กล้าแสดงออก เข้มแข็ง กล้าพูด ต้องเป็นผู้นำ!!!'
ฉันคิดในใจด้วยความมุ่งมั่นจนกระทั่ง..วันนึง
"อ๊ะ!นี่ๆนายน่ะมีสีมั้ย?"
ฉันที่ต้องการใช้สีได้ถามเพื่อนที่นั่งข้างหน้าแบบนั้น
"ไม่มีอ่ะ"
เขาตอบมาแบบห้วนๆ..ขวานผ่าซากสุดๆนายนี่..รึว่าผู้ชายทุกคนก็เป็นหมดตอบแบบตรงๆไม่อ้อมค้อม??
"นายชื่ออะไรหรอ?"
"เซย์จิ"
ตอบแบบไม่ลังเลยแหะแถมดูท่าทางมั่นใจสุดๆเลย...นี่มัน...คือคนที่มีลักษณะมั่นใจในตัวเอง กล้าแสดงออก สินะ!!สุดยอดเลย
"อุซางิๆผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรหรอ??"
มิยูกิที่นั่งข้างๆฉันหันมาถามเพราะรู้ว่า ฉันรู้ชื่อของนายนั่นแล้ว
"นายนั่นบอกว่าชื่อเซย์จิน่ะ"
"อ๋อ..เซย์จิหรอ.."
ไม่นานนักเราก็คุ้นเคยกับห้องเรียนใหม่นี่แล้ว และยังได้สนิทกับใครหลายๆคนด้วย เป็นเพราะเรากล้าที่จะพูดสินะ ดีจังที่คิดเปลี่ยนตัวเองตอนนี้
'ตุบ'
"กรี้ดดด"
มิยูกิร้องเสียงลั่น เมื่อฉันหันไปมองก็แทบจะกรีดร้องออกมาเหมือนกันแต่ตั้งสติได้ทันจึงรู้ว่านั่นคือ "ตุ๊กแกปลอมนี่นา..เซย์จิ!!!นายใช่มั้ย!!??โยนมาทำไมย่ะไม่เห็นตกใจเลยสักนิด!!"
"ทำไมมิยูกิยังตกใจเลย555"
"ก็มิยุกิกลัวตุ๊กแกนี่"
"แล้วเธอไม่กลัวหรอ?"
"มะ..ไม่เลย!!"
เอ๊ะ!เดี๋ยวจะว่าไปเราก็กลัวตุ๊กแกนี่นา..แล้วทำไมเราต้องแกล้งทำตัวเข้มแข็งโกหกว่าไม่กลัวด้วยล่ะ!!?..แต่ช่างเถอะถ้าจะบอกว่ากลัวตุ๊กแกก็น่าอายเกินไปไม่บอกดีกว่า
"เธอนี่เข้มแข็งเนอะ"
"...กะ..ก็นะ!!"
ทำไม?..จู่ๆก็รู้สึกเขินๆแหะ..เป็นเพราะถูกชมล่ะมั้ง
หรือว่า...คงไม่ใช่เพราะเริ่มรู้สึกชอบเขาหรอกนะเรา..>A<โธ่เอ๊ยยยเลิกคิดนะ!!!อาจเป็นความหลงก็ได้!!สงบหน่อยสิเรา!! แค่คำชมเองนะ!!
แต่ก็ต้องยอมรับว่า 'รู้สึกดีใจเป็นบ้าเลยล่ะ'