รักที่ไม่มีวันสิ้นสุด ตอนจบจะจบแบบไหนกันนะ?

บันทึกปี2556 อายุ:13ปี

หลังจากจบป.6แล้วฉันก็ได้สอบเข้ารร.แห่งหนึ่งโดยชวนมิยูกิมาสอบเข้าด้วย และผลออกมาว่า สอบติดทั้งคู่ล่ะ!!!

"เย้!!มีที่เรียนแล้ววว"

ฉันกับมิยูกิที่มักจะพูดพร้อมกันเพราะใจตรงกันได้เอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างดีใจ

เมื่อถึงวันเรียนวันแรก

'เอาล่ะเราจะต้อง..กล้าแสดงออก เข้มแข็ง กล้าพูด ต้องเป็นผู้นำ!!!'

ฉันคิดในใจด้วยความมุ่งมั่นจนกระทั่ง..วันนึง

"อ๊ะ!นี่ๆนายน่ะมีสีมั้ย?"

ฉันที่ต้องการใช้สีได้ถามเพื่อนที่นั่งข้างหน้าแบบนั้น

"ไม่มีอ่ะ"

เขาตอบมาแบบห้วนๆ..ขวานผ่าซากสุดๆนายนี่..รึว่าผู้ชายทุกคนก็เป็นหมดตอบแบบตรงๆไม่อ้อมค้อม??

"นายชื่ออะไรหรอ?"

"เซย์จิ"

ตอบแบบไม่ลังเลยแหะแถมดูท่าทางมั่นใจสุดๆเลย...นี่มัน...คือคนที่มีลักษณะมั่นใจในตัวเอง กล้าแสดงออก สินะ!!สุดยอดเลย

"อุซางิๆผู้ชายคนนั้นชื่ออะไรหรอ??"

มิยูกิที่นั่งข้างๆฉันหันมาถามเพราะรู้ว่า ฉันรู้ชื่อของนายนั่นแล้ว

"นายนั่นบอกว่าชื่อเซย์จิน่ะ"

"อ๋อ..เซย์จิหรอ.."

ไม่นานนักเราก็คุ้นเคยกับห้องเรียนใหม่นี่แล้ว และยังได้สนิทกับใครหลายๆคนด้วย เป็นเพราะเรากล้าที่จะพูดสินะ ดีจังที่คิดเปลี่ยนตัวเองตอนนี้

'ตุบ'

"กรี้ดดด"

มิยูกิร้องเสียงลั่น เมื่อฉันหันไปมองก็แทบจะกรีดร้องออกมาเหมือนกันแต่ตั้งสติได้ทันจึงรู้ว่านั่นคือ "ตุ๊กแกปลอมนี่นา..เซย์จิ!!!นายใช่มั้ย!!??โยนมาทำไมย่ะไม่เห็นตกใจเลยสักนิด!!"

"ทำไมมิยูกิยังตกใจเลย555"

"ก็มิยุกิกลัวตุ๊กแกนี่"

"แล้วเธอไม่กลัวหรอ?"

"มะ..ไม่เลย!!"

เอ๊ะ!เดี๋ยวจะว่าไปเราก็กลัวตุ๊กแกนี่นา..แล้วทำไมเราต้องแกล้งทำตัวเข้มแข็งโกหกว่าไม่กลัวด้วยล่ะ!!?..แต่ช่างเถอะถ้าจะบอกว่ากลัวตุ๊กแกก็น่าอายเกินไปไม่บอกดีกว่า

"เธอนี่เข้มแข็งเนอะ"

"...กะ..ก็นะ!!"

ทำไม?..จู่ๆก็รู้สึกเขินๆแหะ..เป็นเพราะถูกชมล่ะมั้ง

หรือว่า...คงไม่ใช่เพราะเริ่มรู้สึกชอบเขาหรอกนะเรา..>A<โธ่เอ๊ยยยเลิกคิดนะ!!!อาจเป็นความหลงก็ได้!!สงบหน่อยสิเรา!! แค่คำชมเองนะ!!

แต่ก็ต้องยอมรับว่า 'รู้สึกดีใจเป็นบ้าเลยล่ะ'