30 days for youสามสิบวันของผมกับนายเจ้าหนี้ตัวร้าย

บทที่ 12
เดท(ครึ่งแรก)
 
                   ปึง ๆ !
                   อะไรบางอย่างพยายามจะออกมาจากตู้ล็อกเกอร์  มันกระทุ้งบานประตูโลหะอย่างบ้าคลั่ง ผมเองก็ยิ่งหดขาถอยชิดติดประตูด้วยความหวาดกลัว   
                  
                   ปึง ๆ !!
 
                   เสียงตึงตังยังคงดัง ซ้ำยิ่งทวีคูณความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ผมได้แต่ภาวนาว่าข้างในคงไม่ใช่..ผี โอ้ย ไม่อยากคิดเลยมืดแบบนี้ผีแน่ ๆ!
 
                   ปัง!
 
                   บานล็อกเกอร์เปิดออกพร้อมกับร่างเจ้าหนูตัวเกือบเท่าแมววิ่งกรูกันออกมา 2-3 ตัว  ผมยกมือทาบอกถอนหายใจอย่างโล่งอก  ชะเง้อดูห่าง ๆ ให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรออกมาจังหวะเดียวกันกำไลสีทองก็กลิ้งออกมาจากตู้ มันกลิ้งมาหยุดอยู่ที่ปลายเท้าผม
                   ผมก้มลงเก็บและขณะที่เงยหน้าขึ้นผมก็เห็นชายผ้าถุงจับจีบปักดิ้นทอง  หัวสมองผมมันขาวโพลนพยายามนึกย้ำว่าในห้องมีแต่เรา แล้วคนที่ใส่ผ้าถุงอย่างกับนางรำคนนี้เป็นใคร
                   “ฮืด..ฮา..”
                   รู้สึกหายใจไม่ทัน ไม่สิจังหวะหายใจมันแปรปรวนไปหมดแล้ว  ผมไม่กล้ามองเลยขึ้นไปอีกฝ่ายจึงค่อยก้มลงมาและนั่นก็ทำให้ผมว้ากลั่นห้อง
                   “อ๊าก! ออกไปอย่ามายุ่งกับผม! อ๊ากกก! ”
 
                   ปึง ๆ !
 
                   “ยู! ฉันมาแล้ว! ได้ยินไหมยู!”
                   เสียงตะโกนจากด้านนอกทำให้ผมตาลุกวาว   กว่าจะมาแม่งผมจะบ้าอยู่แล้ว  ผมรีบทุบประตูตะโกนเรียกธันไม่นานคนข้างนอกก็เปิดประตูออกให้ผม
                   “ไอ้ธัน!”
                   ผมโผล่กอดร่างสูงกว่าไว้แน่น  ผมขย้ำแผ่นหลังคนตรงหน้าราวกับกลัวว่าคนข้างหน้าจะเป็นเพียงภาพจิตนการของผมก็เท่านั้น
                   “ไม่เป็นไรแล้วนะยู! ใจเย็น ๆ นะ”
                   มันพูดพลางลูบหัวผม  ผมดันตัวออกมองใบหน้าเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อมันคงรีบมากเหงื่อนี่ซกไปทั่วแผ่นหลังมันเลย
                   “ไม่เป็นไรแล้ว... ทำไมมาช้าแบบนี้ห๊ะ!”
                   ผมบ่นพร้อมจับตัวมันเขย่า  ผมจะสติแตกตายอยู่แล้ว
                   “ขอโทษ”
                   “ไม่ต้องขอโทษหรอกฉันก็บ่นไปงั้นแหละ ว่าแต่แกเห็น...ผู้หญิงใส่ชุดนางรำในห้องไหม”
                   กำไลในมือผมหายไปไหน  ไม่ใช่ว่าทำหายหรอกนะ  ถ้าผีมาหักคอผมๆจะทำยังไงเนี่ย!
                   “อ่า เห็นแต่หุ่นโชว์ที่ใส่ชุดนางรำ”
                   จริงดิ  ผมลองหันหลังชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องก็เห็นหุ่นตั้งอยู่ข้างประตู  ผมชนลุกซู่ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี
                   “เฮ้ย!”
                   ไอ้ธันผลักตัวผมไปข้างหน้าก่อนดึงตัวผมกลับ  ผมแทบหัวใจวายเพราะเกือบจะชนหุ่น เดี๋ยวแม่นางเอานิ้วจิ้มตาผมจะทำยังไงล่ะทีนี้!
                   “เล่นเชี่ยไรเนี่ย!”
                   ผมด่าพร้อมยกเท้าถีบมัน มันอมยิ้มลากขาผมเข้าไปแนบลำตัวกลายเป็นว่าตอนนี้ท่อนล่างผมกับมันกำลังเบียดชิดกันอยู่  หน้าผมร้อนวูบขึ้นมาเฉย ๆ อีกฝ่ายก็ฉวยโอกาสตอนผมชะงักโน้มลงมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
                   “มึง! มึง ๆๆ” ชี้หน้ามันแล้วด่า แต่นึกคำด่าไม่ออก
                   “วันอาทิตย์หน้าเราไปเดทกันนะ”
                   วันอาทิตย์หน้าโน่นหรอ มันตรงกับวัน...สิ้นเดือนไม่ใช่หรอ  ผมจ้องหน้ามันเล็กน้อย  แววตามันดูอ่านยากจนผมไม่กล้าเดาว่ามันกำลังนึกสนุก  ซึมเศร้า หรือคาดหวัง มันคงไม่เศร้าหรอก ขาดผมไปออกซิเจนในโลกก็ยังเหลือพอให้มันหายใจอยู่แล้ว
                   “ถ้าไม่ไปล่ะ”
                   “ยูไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
                   “เผด็จการ!”
                   เดทกับผู้ชายเนี่ยนะ มันต้องทำยังไงวะเนี่ย
 
 
                   ตลอดสัปดาห์นี้ผมยังโดนแกล้งไม่หยุดหย่อนแต่เบาลงกว่าเดิมเยอะ คงเพราะกลัวลูกหลงจะมาหล่นใส่ไอ้ธันด้วยล่ะมั้ง  ตอนนี้ไอ้ธันถือเป็นยันต์กันภัยประจำตัวผมเลย
                   “งานวัดมันเริ่มทุ่มนึงไม่ใช่หรอ”
                   ถามคนที่เดินเคียงกัน  มันขยับยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินนำหน้าผมไป
                   “ใครบอกว่าฉันจะพายูมาเดทที่งานวัด หืม?”
                   ในวัดมันมีที่ ๆ สุนทรีย์กว่านี้หรอ ให้ฟังเทศน์ฟังธรรมหรือไง  แค่ลอดซุ้มประตูวัดเข้ามาได้โดยไม่แสบไม่คันก็บุญแล้ว ให้ไปนั่งหน้าพระโดนน้ำมนต์สาดผมวิญญาณแตกสลายกันพอดี
                   “เฮ้ย....อย่าบอกนะว่า..”
                   มองต้นไม้สูงใหญ่ที่โอบล้อมพื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่  สายสิญจน์สีขาวที่ผ่านแดดผ่าฝนมาแรมปีกร่อนขาด บ้างก็เป็นสีเทาขุ่น  บนพื้นมีเศษกระจกสีที่หลุดร่อนออกจากที่บรรจุอัฐิ คาดว่าที่นี่คงเป็นสถานที่เก่าพอสมควรและไม่ค่อยมีใครเข้ามาถึง  ในตอนนี้มีเพียงผมกับธันที่เดินเข้ามา
                   “พระอาทิตย์จะตกแล้วนะเว้ย..”
                   ไม่กล้าพูดดังกลัวคน (?) ที่นี่จะตื่น  ดวงอาทิตย์ก็เริ่มลับขอบฟ้าไปแล้วเหลือเพียงแต่แสงรำไรที่ฉายอยู่บนฟ้า  อากาศก็ดูเหมือนจะเย็นขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งเดินเข้ามาลึก ๆ ยิ่งเย็นตัดขั้วหัวใจผมเลย
                   “เลือกที่ได้โรแมนติคชิบหายเลย กลับดีกว่า”
                   “เดี๋ยวสิ”
                   มันดึงแขนผม ผมขืนตัวสุดฤทธิ์มองมันตาขวาง  ก็รู้ว่ากลัวผีก็ยังจะพามา  ยิ่งผมทำหน้าบึ้งมันก็ออกแรงฉุดเต็มที่  ขาผมเกือบเตะกระถางธูปจึงจำใจต้องเดินตามมันไปบนทางเดินแคบ ๆ
                   “ฉันอยากให้ยูมาเจอใครคนหนึ่ง”
                   “คนจริงหรือเปล่า...”
                   เดินมายังไม่เจอคนเลย ผีด้วยแต่ไม่อยากเจอหรอกนะครับ!
                   “...ผีแล้วกัน”
                   ไม่! ผมอ้าปากร้องแต่เสียงไม่ออก  มันพาผมเดินมาหยุดอยู่หน้าที่เก็บกระดูกที่มีรูปผู้ชายหน้าตาคล้ายคลึงมันอย่างกับฝาแฝด  ผมแอบถอยเท้ามองรูปกับหน้ามันสลับกันไปมา
                   ...ไม่ใช่แจ็คพ็อตว่ามันตายตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วนะ!!...
                   “ผมพายูมาไหว้พ่อครับ”
                   “พ่อหรอ?”
                   “ก็ใช่น่ะสิ คิดว่าเป็นฉันหรือไง”
                   “บ้า! ไม่ได้คิดแบบนั้น...” ซะที่ไหน อย่าให้พ่อแกมาหักคอฉันนะเว้ย
                   “ฉันอยากพายูมาพบพ่อนานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาส”
                   “ทำอย่างกับพาภรรยามาแนะนำตัวกับคุณพ่อเลย”
                   “อือ เดี๋ยวฉันจะให้พ่อไปเป็นเถ้าแก่สู่ขอยูแล้วกัน”
                   “อย่าๆ! อย่าลำบากพ่อแกเลย ให้เขานอนสงบ ๆเถอะ”
                   ถึงเป็นกระดูกแล้วผมก็กลัวจะออกมาทักทายผมจริง ๆ ไม่เอานะครับผมกลัวผี
                   “ยูฉันมีเรื่องอยากจะบอกยู..คือฉันชะ...”
                   “ยุงกัด!”
                   ผมฟาดมือลงประหารเจ้ายุงตัวดี เผลอทำบาปในวัดจะโดนปรับไหมเนี่ย  ว่าแต่เมื่อครู่ธันมันพูดอะไรนะ
                   “แกพูดอะไรนะ?”
                   มันยิ้มพลางส่ายหัว  หันไปจุดธุปยื่นให้ผมแทน  ผมลอบมองใบหน้ามัน  ดวงตามันดูหงอยเหงาผมว่ามันคงคิดถึงพ่อมันมาก พ่อใครใครก็รักเนอะ  ผมเองยังคิดถึงพ่อเลยแต่พ่อทำงานอยู่ต่างจังหวะนาน ๆ กลับมาที  ส่วนมัน... พอมันคงกลับมาไม่ได้แล้ว
                   “ไปกันเถอะ”
                   ผมยื่นมือไปแตะแขนเรียกมัน  ถ้าอยู่ต่ออีกหน่อยผมว่ามันต้องร้องไห้แน่เลย  มันหันมายิ้มเล็กน้อยก่อนยกมือขยี้หัวผมเบา ๆ
                   ก็ไม่ได้รำคาญหรอกนะ.... แต่กูเสร็จผมมาสองชั่วโมงดันมาบ่นปี้เอาภายในสองวินาทีเนี่ยนะ เวรกรรมจริง ๆ
                   “ไปเดินงานวัดกันเถอะ”
                   “ไปดิรออะไร วันนี้จะกินให้เรียบต้องแต่ร้านแรกยันร้านสุดท้ายเลย!”
                   “ได้ ฉันเลี้ยงเอง”
                   “แหม่ พ่อบุญทุ่ม อย่ามาร้องโหยหวนตอนกระเป๋าฉีกล่ะ”
                   “ขอแค่อยู่วันนี้ได้อยู่กับยูนาน ๆ ก็พอ”
                   มันคว้าแขนผมพร้อมกับเอ่ยออกมา  ดวงตาดวงเข้มจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผมจนผมรู้สึกประหม่าจนต้องหลบตาและเฉไฉพูดกลบเกลื่อน ทำไมมันรู้สึกหวิว ๆ วะแค่มองตาเองนะเว้ย!
                   “เอ่อ... ใช่ ก่อนไหว้พ่อแก แกจะพูดอะไรหรือเปล่า ฉันไม่ได้ฟังจริงๆหว่ะ”
                   “ความลับ”
                   “งั้นกลับ!”
                   “เดี๋ยว ๆ โอเคบอกก็ได้”
                   “ว่า?”
                   มันโบกมือเรียกให้ผมเอียงหูไปหา 
                   “...ฉันเห็นใครไม่รู้ยืนจับไหล่ยูน่ะ”
                   เฮ้ย....จริงดิ  ผมเบะปากทำหน้าเหมือนกลืนมะระ พอกระซิบบอกผมเสร็จแล้วมันก็รีบเดินจ้ำอ้าวออกไป ผมเลยรีบวิ่งออกจากสุสานทันที  ใครจะไปอยู่ต่อกันเล่า!
                   “รอกูด้วยไอ้ธัน~ !”
 
 
++++++++++++++++++++
เน็ตที่บ้านล่มค่ะ กลับมาใช้ได้ดีใจมากกก
หวังว่าจะไม่หายไปอีกนะ ขออภัยที่ลงช้านะคะ