Dear my love

          หลังจากงานวันเกิด 1 สัปดาห์ นายตั้มก็เริ่มแปลกไป คือ เล่นแต่บอล ไม่ค่อยสนใจแอมแต่อยากให้แอมอยู่ด้วยอย่างเช่นว่า ไปเตะบอลกับเพื่อนเป็นชั่วโมงๆโดยให้แอมรอโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย อย่างนี้ใช่ไหมเค้าเรียกว่าหมดโปรโมชั่น? อยากให้อยู่ด้วยกันแต่ไม่ดูแล พอหลังจากจบเรื่องนี้ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายแอมอีกแล้ว ฉันจะไม่รอ ฉันจะบุกเข้าไปหาเธอ แล้วดึงเธอออกมาจากวงจรความเศร้านี้ให้ได้ ฉันจะต้องปกป้องเธอ แอม.....

 

//พักเที่ยงก่อนจะเข้าห้องเรียน

 

นั่นมันนายตั้มนี่ ทำไมถึงทำลับๆล่อๆอย่างนั้นละ

“แอมขึ้นห้องไปก่อนได้ไหมเดี๋ยวเรามา เราปวดท้องมากเลย”

“ได้ซิ เราจะขึ้นไปรอบนห้องนะ” หลังจากที่แยกทางกันฉันก็เดินตามตั้มไปอย่างช้าๆโดยที่ไม่ให้เจ้าตัวรู้ ฉันเดินตามจนมาถึงมุมอับของห้องน้ำชาย

“ไอ้ตั้ม กูให้เวลามึงกี่เดือนแล้วทำไมมึงถึงทำไม่สำเร็จซักทีวะ” ตั้งแต่ที่ฉันเริ่มเห็นตั้มกับพี่ฟลุ๊กคุยกันฉันก็ถ่ายคลิปเก็บไว้เพื่อเป็นหลักฐาน

“ก็อีดีออกนั้นสิ คอยอยู่คอยอยู่กับแอมตลอดเวลาเลย ตอนไปเที่ยวกันกูก็พยายามหาทางชวนมันไปล่ออยู่หร่อก แต่แม่งไม่ได้เชื่อกูเลย แม่งชื่อแต่อิดีออกนั้น”

“ช่างมัน กูให้แค่ครึ่งหนึ่งก่อน ถ้ามึงหลอกจนล่อมันได้ก็ถ่ายคลิปมาด้วย กูจะเอาไปแพร่ในเว็บโป้ โทษฐานที่มันมาฉีกหน้ากู!!”

“ได้พี่ ผมรับประกันได้เลยว่าหนังโป้เรื่องนี้ต้องเด็ดแน่ๆ” ฉันกำมือให้แน่นที่สุดและพยายามห้ามตัวเองไม่ให้พุ่งไปต่อยไอ้เลวสองตัวนั่นและฉันต้องเปิดโปงมันให้กระจ่างไปเลยว่ามันเป็นคนยังไง

 

//ห้องเรียนคาบบ่าย

 

“ปลายไปโดนอะไรมา เลือดออกเลยเห็นไหม” แอมเห็นมือฉันตอนพักเบรกระหว่างเรียนเลยเอาทิชชู่มาซับให้

“โอ้ยๆๆ เบาๆหน่อยดิเจ็บนะ”

“นี่ๆๆๆๆ เอาให้ตายไปเลยชอบทำอะไรไม่ระวังจริงๆ”

“อย่างโหดอะ TT”

“ทีหลังทำอะไรระวังมั่งสิ เข้าใจไหม....” โอ้โห อย่าทำเสียงแบบนั้นสิแอมหัวใจฉันหวิวไปหมดแล้วนะ เสียงหวานๆที่ค่อยๆเอื่อนเอ่ยออกมาจนพาให้ใจฉันล่องลอยไปไกล

“ได้ฟังไหมเนี่ยปลาย!” แอมจิ้มเข้าที่แผลฉันอย่างจัง

“โอ้ยยยยย ฟังๆๆๆ ฟังอยู่ๆ”

“งั้นทวนซิ”

“ทีหลังจะทำอะไรให้ระวังใช่ปะ”

“ดีมาก จำไว้ให้ดีละ”

“ค่ะแม่” แล้วแอมก็ค้อนใส่ฉันใหญ่เลย

 

 

//หลังเลิกเรียน ขณะเดินไปเอารถกลับบ้าน

 

 

          ตั้มได้ทำตัวเหมือนปรกติไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่วันนี้ฉันจะต้องทำให้มันจบลงภายในวันนี้ ฉันขอให้ตั้มมาคุยพร้อมกันที่หลังหอประชุมใกล้ๆลานจอดรถ

 

“ปลายมีอะไรเหรอทำไมถึงเรียกพวกเรามาที่นี่”

“ก่อนอื่นฉันขอให้นายไปนั่งกับเก้าอี้ตัวนั้นก่อน”

“ปลายจะทำอะไรตั้ม”

“ถ้านายจริงใจก็นั่งลงซิ” หลังจากที่ตั้มนั่งลงบนเก้าอี้ฉันก็หยิบเชื่อกเพื่อไปมัดแขนและขาของตั้ม

 

ผั่ว!

 

“อั่ค!!” ฉันโดนตั้มต่อยอย่างจังและทั้งหน้าตาทั้งกิริยาท่าทางของอั้มก็เปลี่ยนไป

“ใครจะยอมให้มัดกันละเว้ย!” ตั้มกำลังจะวิ่งหนีไปฉันเลยลุกขึ้นตะครุบตั้มไว้ก่อนแล้วจับข้อมืออั้มพาดไว้ด้านหลัง

“อ๊ากกก ผู้หญิงเหี้ยไรวะเนี่ยแรงอย่างกับควาย!!” ฉันพยายามจับข้อมือตั้มให้พาดไว้ข้างหลังทั้งสองข้างเพื่อกันให้ตั้มไม่สามารถวิ่งหนีได้

“ปลาย...น....นี่มันเรื่องอะไรกัน” แอมถามฉันด้วยสีหน้ากังวล

“เราอยากให้แอมรู้ว่าไอ่ผู้ชายตัวนี้มันจะทำเรื่องเลวๆกับแอมก่อนที่มันจะสายเกินไป” ฉันหยิบโทรศับขึ้นมาแล้วเปิดให้ทั้งสองคนดู

“รู้ดีจังนะมึง”

“ในที่สุดก็เปิดเผยตัวตนออกมาแล้วใช่ไหม”

“แล้วไงต่อ มึงจะจับกูเขาคุกเหรอ?”

“ถ้าไม่ยอมปล่อยแอมไปดีๆฉันคงต้องทำอย่างนั้น”

“แล้วมึงคิดเหรอว่ากูจะแหกคุกมาแก้แค้นมึงไม่ได้เรื่องเล็กๆแค่นี้มึงทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้อีดอกเอ้ย!!”

“เรื่องเล็กเหรอ!! ” ฉันต่อยหน้าไอ่ตั้มด้วยความโมโหไปหนักๆสองหมัดเต็มๆ

“ปลายพอก่อนเรากลัว”

 

           แอมเดินมาจับไหล่ฉันด้วยมือที่สั่นคลอน จากที่ฉันได้โมโหจนเป็นฟืนเป็นไฟตอนนี้หัวใจฉันได้ตกลงไปอยู่ตาตุ่มแล้วเพราะแอมร้องไห่น้ำตาคลอแถมยังมือสั่นเทาด้วยความกลัว ฉันเลยดึงแอมเข้ามากอด

 

“ไม่ต้องกลัวนะเราจัดการให้เอง”

“อ๋อ กูรู้แล้วพวกมึงตีฉิ่งกันใช่ไหม อิพวกวิปริต!!”

“กูว่าจิตรใจมึงโสมมกว่าอีกนะ ถึงกูจะเป็นจริงๆกูก็รักเขาด้วยใจจริงไม่เคยเอามาเป็นของเล่นหรือของตาย แต่มึงเห็นเขาเหมือนคนไร้ค่าคนนึงที่มึงจะทำอะไรกับเขาก็ได้งั้นเหรอ? เห่อะ ทุเรศ”

“อิเหี้ยย กุจะฆ่ามึง!! #%*&@$!#^#@*($%^($)#$$&*(_@(_#(%#%&!”

“ปิดหูเอาไว้นะแอม มันก็แค่คำพูดของคนบ้าไม่มีสติครบสมบูรณ์อย่าไปฟังมันนะ”

 

          แอมพยักหน้ารับแล้วฉันก็โทรไปแจ้งความกับตำรวจให้มารับตัวนายตั้มไปดำเนินคดี อีกทั้งยังได้คดีที่เคยถูกเป็นผู้ต้องสงไสเรื่องการเผยแพร่คลิปตัดต่อทำให้ผู้อื่นเสื่อมเสีย แต่ฉันก็ได้บอกกับตำรวจไว้ว่าขอร้องอย่าให้เรื่องถึงนักข่าวเพราะมันอาจจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงของโรงเรียน

 

          หลังจากนั้นฉันได้แต่นั่งปลอบแอมอยู่นานกว่าแอมจะตั้งสติได้ฉันพาแอมกลับไปบ้านแล้วเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่แอมฟัง ท่านโมโหมากที่มาทำกับลูกตัวเองแบบนี้ ท่านเลยจะไปทำเรื่องกับทางตำรวจด้วยตัวเอง  โดยที่ได้ฝากให้แอมไปนอนค้างที่บ้านของฉันก่อน พอฉันขับรถมาถึงบ้านฉันก็บอกให้แอมขึ้นไปรอที่ห้องก่อนแล้วฉันค่อยตามไปหลังจากที่ฉันอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้พ่อกับแม่ฟัง ท่านเลยบอกให้ไปดูแลแอมก่อน

 

 

//ห้องนอนปลาย

 

 

          ฉันเดินเข้าห้องมาแล้วฉันก็เห็นแอมนั่งอยู่ริมเตียงแล้วร้องไห่ด้วยความกลัว ตัวของแอมสั่นเทาไปหมดฉันเลยไปนั่งข้างๆแอมเลยพุ่งมากอดฉันจนฉันตกใจนิดๆ

 

“ไม่เป็นไรแล้วนะแอมเราอยู่นี่แล้ว เราจะไม่ให้ใครมายุ่งกับแอมอีกแล้วเราสัญญา เราจะปกป้องแอมเอง”

“ฮือ.....อึก.... เรากลัว... ทำไมกัน... ทำไมถึงมีแต่คนจ้องจะทำร้ายเรา เราไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย”

 

          ฉันไม่รู้จะพูดอะไรให้มากไปกว่านี้เพราะฉันก็กำลังรู้สึกว่าขอบตาของฉันร้อนผ่าวขึ้นตามแอม ฉันไม่อยากให้เธอผู้นี้โดนใครทำร้ายอีกต่อไป ฉันจะต้องเข้มแข็งที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้

 

“หิวข้าวรึปล่าว”

“ฮึก.. เราไม่หิวอะไรเลย เราไม่อยากทำอะไรแล้ว”

“นิ่งนะๆ พรุ้งนี้เราจะอยู่ด้วยทั้งวันเลย โอเคนะ”

“อืม.... ขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆเราคอยปกป้องเราตลอด แถมยังโดนทำร้ายแทนเราด้วย”

 

          แอมส่งสายตาอาลัยอาวรณ์มาให้ฉันแล้วลูบตรงที่ฉันโดนตั้มต่อยจนเป็นรอยช้ำที่หน้า สายตาคู่นั้นดูหม่นหมองซะจนฉันอยากร้องไห่ ฉันอยากให้แอมยิ้ม เพราะมันเป็นใบหน้าที่น่ารักและสดใสที่สุดตั้งแต่ที่ฉันรู้จักกับแอม

 

“ปลายร้องไห่ทำไม”

“เราเสียใจที่เราปล่อยคนแบบนั้นให้มายุ่งกับแอม”

“แต่ปลายก็มาช่วยเราก่อนมันจะเกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ”

“ก็ใช่....” แอมค่อยๆลูบแก้มฉันเบาๆแล้วเป่าให้หายเจ็บ

“เป่าแค่นี้มันคงไม่หายเจ็บง่ายๆหร่อกมั้ง”

“งั้นควรให้รางวัลคนเก่งสินะ”

 

          แอมเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนปากนุ่มๆของแอมจรดกันกับปากของฉันเราค่อยๆตอบสนองกันเรื่อยๆค่อยๆจูบเอื่อยๆช้าๆให้ความหวานในปากได้ผสมเข้าหากันและต่างคนก็ต่างรับรสสัมผัสนั้นสลับกันไปสลับกันมา

 

“โอ้ย!”

“อุ๊ย ปลายเราขอโทษ เจ็บมากไหม”

“ที่มาจูบเนี่ยคือรางวัลเหรอ”

“…..”

“แอมเรา...”

“ชู่ว~”

 

          แอมเอานิ้วมาแปะไว้ที่ปากห้ามไม่ให้พูดต่อแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนที่เราจะมานอนด้วยกันแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมเพราะแอมนอนหันหลังไปนอนกอดหมอนข้างที่ฉันเตรียมไว้ให้

 

มันไม่มีทางแล้วใช่ไหม

ฉันทำพลาดไปแล้วหรือปล่าว

ฉันไม่สามารถกลับไปยังวันที่เราเดินไปด้วยกันได้แล้วใช่ไหม

หรือเธอคิดยังไงกับฉันช่วยบอกฉันที

 

          ฉันนอนหลับพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากหัวใจที่บอบช้ำ