Dear my love

------------------[2 เดือน ก่อนเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดและไม่น่าเกิดขึ้น]------------------

          ถึงมันจะนานมาแล้วที่แอมกับตั้มคบกันฉันก็ยังไม่ชินอยู่ดี เราไปกินข้าวด้วยกันเหมือนทุกวัน เรากลับบ้านพร้อมกันทุกวัน เราทำงานด้วยกันทุกวัน เราอยู่ใกล้กันแต่ทำไมกัน เหมือนฉันอยู่ห่างไกลกันจนฉันไม่สามารถเอื้อมมือไปหาเธอได้เลย

แปะๆ ฉันตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเตือนสติตัวเองให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมก่อนจะไปทำงานต่อ

          นี่ก็ใกล้จะถึงงานวันเกิดของแอมแล้วฉันต้องตั้งใจทำงานให้มากๆ ที่ฉันทำงานเก็บเงินขนาดนี้เพราะฉันอยากให้แอมมีความสุข ฉันจะเก็บเงินนี้เพื่อจะเซอร์ไพร์สแอมโดยเฉพาะ ฉันอยากให้แอมรู้สึกว่าแอมสำคัญกับฉันมาก และจะเป็นคนสำคัญแบบนี้ตลอดไป ถึงแม้ว่าแอมจะมีความสุขกับคนอื่นก็ตาม

//งานวันเกิดแอม ณ บ้านแอม

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~~ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู~~ แฮปปี้เบิร์ดเดย์~ ทู~~...ยู~~~ ”

ฟู้ววว~~

“ขอบคุณนะคะ ที่พ่อกับแม่ให้หนูเกิดมาและเลี้ยงหนูจนเติบโตจนวันนี้” แอมลงไปก้มกราบพ่อกับแม่ก่อนจะลุกขึ้นมาฉลองงานกันต่อ ส่วนฉันต้องรีบไปเตรียมของเลยอ้างว่า มีธุระต้องไปช่วยพี่อายที่ร้าน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Am Part

          วันนี้เป็นวันเกิดฉัน แต่ตั้มไม่ได้มาด้วยเพราะบ้านเราอยู่ไกลกันมากแต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่เสียใจเท่าไหร่นัก ที่ฉันคบกันกับตั้มเพราะฉันอยากลองเปิดใจให้คนอื่นดูบ้าง เพราะดูท่าว่าคนที่ปลายแอบชอบนั้นปลายจะรักคนนั้นมากและไม่มีทางจะรักคนอื่นได้อีก ฉันเคยสังเกตเห็นปลายนั่งเหม่ออยู่หลายครั้งหลังจากที่ฉันคบกับตั้ม คงจะเป็นเพราะเห็นเพื่อนมีแฟนละมั้ง ถึงได้คิดถึงแต่คนๆนั้นของตัวเอง

          ที่ปลายเป็นอย่างนั้นฉันก็รู้สึกเจ็บเหมือนกันแต่ฉันจำต้องถอยออกมาเพราะมันอาจจะไม่ใช่ที่ของฉัน มันเป็นที่ของคนๆนั้นที่ฉันไม่อาจจะเดินเข้าไปได้เลย

          ตอนที่ปลายเอากล่องของขวัญมาให้ฉันแล้วบอกให้ฉันเปิดตอนงานวันเกิดเลิกจริงๆค่อยแกะไม่งั้นจะโกรธไปตลอดชีวิต ฉันเลยจำต้องอดทนรอว่ากล่องๆนี้ กล่องที่คนที่ฉันแอบรัก เขาใส่อะไรมาให้กันนะ ถึงจะเป็นของที่ซื้อมาฉันก็ไม่สนเพราะปลายเป็นคนเลือกเอง ไม่มีงานวันเกิดครั้งไหนที่ปลายซื้อของขวัญวันเกิดมาให้แบบลวกๆเลยซักครั้ง มีแต่ของขวัญที่จริงใจและผสมเข้าไปด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นออกมาจนสัมผัสได้

          ฉันเลยคิดว่าที่ฉันหลงรักปลายคงเป็นเพราะความเอาใจใส่ของเธอผู้นี้ที่ทำให้ใจของฉันสั่นคลอนได้เมื่องานวันเกิดได้จบลง และได้เคลียร์ของในบ้านและทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ฉันหันไปดูนาฬิกา

[22:22]

‘แหม เลขคู่เชียวนะ’

          ป่านนี้ปลายคงจะกลับบ้านไปนอนแล้วเพราะปลายไม่ใช่คนนอนดึกซักเท่าไหร่นัก แต่ถ้าจะนอนดึกก็คงเพราะอ่านนิยายอยู่ จึงโดนฉันดุประจำ ฉันนึกไปถึงวันที่ฉันไปค้างบ้านปลายแล้วปลายนอนดึกมากๆเพื่อที่จะอ่านนิยายเรื่องๆนึงให้จบ จนฉันต้องกวนจนกว่าจะนอน ช่วงเวลานั้นช่างมีความสุขเหลือเกิน ฉันนั่งอมยิ้มไปพลางแกะกล่องของขวัญไป

‘ไม่มีอะไรเลย?!! อะไรเนี่ย!!’ ฉันแกะกล่องจนหมดแต่ก็ไม่มีอะไรเลยในกล่องนอกจากกระดาษใบเดียว

…...”ปีนี้เราอยากให้เป็นปีที่พิเศษที่สุดสำหรับแอม เรายินดีที่ได้เป็นเพื่อนกับแอมนะ เรามีความสุขมากที่ได้รู้จักแอม เราจะรออยู่ที่ร้านพี่อายนะค่ะ ”…..

‘ยัยบ้า! ชอบทำให้ตกใจอยู่เรื่อย’

          ฉันรีบวิ่งไปหารถแท็กซี่ทันที ทำไมกันทำไมช่วงเวลาที่รอแท็กซี่มาแค่นี้ถึงนานมากกว่าทุกครั้งที่เคยรอ ทั้งๆที่ความรีบมันเป็นสิ่งที่เหมาะกับการอยู่ในเมืองอยู่แล้ว ฉันก็รอได้เป็นชั่วโมงแต่วินาทีนี้ฉันแทบอยากจะวาปไปร้านพี่อายให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้จริงๆ

//ร้าน Make you love

‘หน้าร้านปิดงั้นเหรอคงต้องเข้าทางเข้าพนักงานสินะ’

          ฉันเปิดประตูเข้ามาข้างในร้านก็ได้เจอกับเทียนเล่มเล็กเล่มน้อยรายล้อมอยู่ทั่วทุกที เป็นเทียนน่ารักๆหลากหลายสี แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นโทนสีส้มแดงที่ฉันชอบมันทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นและความห่วงใย ฉันอ่านตัวหนังสือที่เขียนอย่างบรรจงสวยงามบนฝาผนังแล้วเดินมาเรื่อยๆจนถึงโต๊ะใกล้ๆกำแพงที่เอาไว้แปะกระดาษข้อความจากวันวาเลนไทน์ มีกระดาษแปลกสีแปะอยู่ตรงกลางระหว่างกระดาษน้อยๆเหล่านั้น

.....”ขอให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป”…..

มันเป็นลายมือที่ฉันเห็นทุกวันตั้งแต่เด็ก ฉันก้มมองเค้กก้อนน้อยๆที่มีลายมือสะเปะสะปะเขียนไม่ค่อยรู้เรื่องเอาไว้บนนั้น “สุขสันต์วันเกิด แอม <3” พอฉันอ่านเสร็จ ฉันเลยอ่านกระดาษที่แปะไว้ข้างๆเค้กน้อย

.....”หันมาด้านหลังสิ”…..

          ฉันค่อยๆหันหลังแล้วเจอปลายยืนยิ้มให้ฉันพร้อมยื่นกล่องน้อยๆมาให้ ‘กล่องเพลง?’

“สุขสันต์วันเกิดนะแอม”

          ปลายค่อยๆเปิดกล่องน้อยๆนั้นให้ฉันฟังมันเป็นทำนองเพลงที่ฉันชอบฟังประจำ เพลงที่นุ่มนวลชวนหลงใหลไปกับจังหวะเบาๆที่คลอไปตามจังหวะเอื่อยๆของเพลง ขอบตาฉันเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“แอม เป็นอะไรอะร้องไห่ทำไม” ปลายเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ด้วยความเป็นห่วง

“ฮึก... ปลายบ้า.... ฮือ..อ.. มาทำแบบนี้เราจะ....” ฉันรีบปิดปากทันทีที่รู้ตัว

‘ฉันเกือบบอกรักไปแล้ว ฉันยังไม่อยากให้ปลายรู้เราอาจจะไม่ได้เป็นเพื่อนกันอีกเลยก็ได้’

“จะอะไรแอม”

“จะไม่มีความสุขคงจะไม่ได้อะ.. ฮึก....”

“โอ๋ มานี่มะคนขี้แย”

“แง้.... ขี้โกงทำแบบนี้ก็ร้องไห่หนักกว่าเดิมซิ”

“ซะงั้นอะ”

          หลังจากนั้นฉันก็กินเค้กที่ปลายวางไว้ให้ ถึงมันจะไม่ค่อยอร่อยนักเพราะปลายเป็นคนอบเองทำเอง เพราะอย่างนั้นฉันถึงไม่สนเรื่องรสชาติ ขอแค่ปลายตั้งใจทำให้ฉันแค่นั้นก็มีความสุขมากพอแล้ว ในระหว่างที่กำลังกินเค้กฉันก็บอกให้ปลายเฉลยทุกอย่างมาว่าวางแผนยังไงการเตรียมของทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องง่ายและต้องใช้เงินมาก

          ปลายเฉลยว่า เงินที่เอามาทำทุกอย่างให้แอมคือเงินที่ได้มาจากการทำงานกับพี่อาย กล่องดนตรีก็เช่นกันปลายสั่งทำแบบพิเศษ ฉันทำหน้างง ปลายเลยเฉลยว่ามันจะมีดนตรีซ่อนอยู่ใต้กล่อง ต้องใส่รหัสเท่านั้นถึงจะฟังได้ และมีแค่ปลายกับคนทำเท่านั้นที่รู้ ฉันเลยขยั้นขยอให้ปลายบอก ถึงฉันอ้อนปลายก็ไม่ยอมบอก ได้แต่ใบ้ว่า ถ้าหากมันถึงเวลา ปลายจะเปิดให้แอมฟัง

‘เพื่อนเรานี่เล่ห์เหลี่ยมจัดเหมือนกันนะเนี่ย’