Dear my love

          ฉันตื่นมาฉันก็เห็นแอมไปอาบน้ำก่อนแล้วฉันเลยต้องแกล้งหลับต่อเพราะไม่อย่างนั้นได้จ๊ะเอ๋กับแอมในสภาพชุดวันเกิดแน่ๆ แอมเดินมาปลุกฉันหลังจากที่ใส่ชุดเสร็จแล้วแอมก็ลงไปรอข้างล่างเพราะมันยังไม่สายมากเลยไม่จำเป็นต้องรีบก็ได้ แต่เรื่องเมื่อคืนทำไมแอมถึงหยุดปากฉันไว้ละ หรือว่าแอมจะรู้แล้ว?! จะทำยังไงดี..... พอฉันขับไปถึงโรงเรียนแล้วจอดรถเสร็จแอมก็พูดขึ้นมาว่า “ไม่ต้องมารับเราแล้วก็ได้นะ เราจะหัดขับรถไปเรียนเองจะได้ไม่ต้องลำบากปลายไง”

‘ลำบากยังไงกัน! แอมไม่อยากเห็นหน้าเราแล้วซินะ เธอรู้ความจริงแล้ว....’ ฉันพูดไม่ออกแล้วได้แต่พยักหน้าแทนตอบกลับไปเป็นคำพูด

          ฉันไม่กล้าสู้หน้าแอมอีกเลย ไม่กล้าแม้แต่จะทักทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน แบบนี้คงดีแล้วใช่ไหมแอม.... ฉันคิดว่าน่าจะไม่ยุ่งกับเธออีกเป็นการดีที่สุดเพราะฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะปกป้องเธอ ปกป้องรอยยิ้มของเธอ ปกป้องความสุขของเธอ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นตัวการที่ทำให้แอมไม่มีความสุขฉันก็จะจัดการตัวของฉันให้เอง

          ทุกๆวันฉันเห็นแอมไปกับเพื่อนกลุ่มใหม่ แล้วฉันเห็นรอยยิ้มนั่น รอยยิ้มที่สดใสของแอมกำลังแสดงออกมาให้ฉันเห็นแม้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ยิ้มจะไม่ใช่ฉัน ฉันก็พอใจแล้วที่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้ ตลอดไป…..

//วันรับใบประกาศสำหรับผู้ที่จบการศึกษาประจำปี 25XX

          วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วสินะที่เราจะได้เจอกันกับแอม ลาก่อนเพื่อนรักของฉัน ลาก่อนรักครั้งแรกของฉัน ลาก่อนแอมฉันจะไม่ลืมเธอเลย ฉันขอให้ความสดใสในดวงตาคู่นั้นอยู่กับเธอตลอดไปด้วยเถิด

“ปลาย เราขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” แอมเข้ามาทักฉันหลังจากพิธีรับใบประกาศจบลง

“อ...อืม... ได้ซิ” ฉันยอมรับว่าฉันดีใจมาก แต่ก็ต้องเก็บงำความดีใจนั้นไว้ในส่วนลึกที่สุดของจิตรใจ

//โต๊ะไม้หินอ่อนใต้ต้นไม้ใกล้ๆ หอประชุม

“ไวเหมือนกันเนอะ”

“นั้นสินะ”

“ปลายจะเรียนต่อหรือจะทำงานเลยหล่ะ”

“เราว่าเราจะไปทำงานกับพี่อายเป็นพนักงานประจำอีก”  เราเงียบกันไปซักพักนึงก่อนที่แอมจะพูดขึ้นเพื่อกลบความเงียบ

“เรื่องราวที่ผ่านมามากมาย เราขอบคุณนะที่คอยช่วยเหลือเรา”

“ไม่เป็นไรหร่อก มันเป็นสิ่งที่เพื่อนควรจะทำนี่” ไม่นะฉันจะมาร้องไห่ตอนนี้ไม่ได้

“ปลาย เรามีเรื่องจะบอก”

“อ....เอ่อ..... ขอโทษนะ แม่เรามาแล้ว เราขอตัวกลับก่อนนะ ขอให้โชคดีนะ” ฉันลาแอมโดยที่ไม่มองหน้าแอม เพราะน้ำตาของฉันมันหลั่งไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ฉันเดินไปขึ้นรถแล้วปล่อยน้ำตาให้มันไหลรินออกมาเท่าที่จะทำได้

“ฮึก.... แม่... หนูเลิกรักเขาไม่ได้” แม่ฉันไม่ได้พูดอะไรและทำได้เพียงแต่ลูบหัวฉันที่กำลังร้องไห่อยู่

          ฉันนอนร้องไห่ทุกวันที่คิดถึงแอม ฉันต้องนอนกอดหมอนข้างที่เป็นเหมือนดั้งตัวแทนของแอมเพราะแอมชอบกอดหมอนข้างใบนี้ก่อนนอนทุกวันที่มาค้างที่บ้านฉัน รูปในโทรศับที่ฉันเห็นทุกวันฉันไม่กล้าลบเลยซักภาพ เพราะมันเป็นภาพที่แอมยิ้มอย่างมีความสุข ดวงตาคู่นั้นที่กำลังส่องแสงสุขสกาวสดใสในแบบที่มันเคยเป็น

          และถึงแม้ฉันจะมาทำงานกับพี่อาย ก็มีคนมาจีบอยู่หลายคนแต่ฉันไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษเลยเพราะฉันไม่สามารถลืมรักครั้งแรกและคิดว่าถ้าหากจะมีรักครั้งต่อไปก็คงจะยากน่าดูเพราะฉันรักผู้หญิงคนนี้มากเหลือเกิน

---------------------------------[ปัจจุบัน]---------------------------------

Am Part

          จากเหตุการณ์ในวันนั้นฉันก็ไม่สามารถลืมรอยช้ำจากเรื่องของพี่ฟลุ๊กกับตั้มได้ และฉันกลายเป็นพวกระแวงผู้ชายที่เข้ามาจีบฉันเพราะตอนนี้ปลายไม่ได้อยู่กับฉันอีกแล้ว ปลายไม่ได้เรียนต่อแต่ทำงานเป็นพนักงานประจำของร้านพี่อายที่กำลังมีชื่อเสียงในตอนนี้ ส่วนฉันก็กำลังเรียนต่อในมหาวิทยาลัย

          วันที่ฉันเสียขวัญจากการโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำอีกถ้าฉันไม่มีปลายฉันคงฆ่าตัวตายไปแล้ว เพราะอะไรหน่ะเหรอ เพราะในช่วงเวลานั้นฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงจ้องจะมาทำร้ายฉันอีก เพียงแค่ฉันเลือกที่จะเลิกกันกับพี่ฟลุ๊กและพี่ฟลุ๊กเป็นฝ่ายทำร้ายฉันก่อน และวันนั้นเป็นวันที่ฉันได้รู้ว่าปลายก็รักฉันเหมือนกันแต่ตอนนั้นฉันยังไม่พร้อมที่จะรับรู้เรื่องราวในตอนนั้นอีก

          แต่ฉันคงคิดผิดที่ไปห้ามไม่ให้ปลายพูด วันต่อมาถึงปลายจะมารับมาส่งฉันตามปรกติแต่แววตาของปลายช่างว่างปล่าวไร้อารมณ์เหลือเกิน ฉันเลยบอกปลายไปว่า “ไม่ต้องมารับเราแล้วก็ได้นะ เราจะหัดขับรถไปเรียนเองจะได้ไม่ต้องลำบากปลายไง” ปลายไม่ได้พูดอะไรตอบกลับแต่พยักหน้าตอบแทน ฉันรู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก

          ในวันรับใบประกาศฉันพยายามจะบอกปลายว่าฉันรักปลาย แต่ปลายไม่ยอมฟังแล้วลุกเดินหนีฉันโดยที่ไม่มองกลับมา คงเป็นเพราะความเอาแต่ใจของฉันใช่ไหมทำให้เราแยกจากกัน นี่มันก็ 1 เดือนกว่าๆแล้วที่ฉันได้เรียนจบ ฉันอยากเจอปลาย ฉันอยากรู้ว่าทำไมปลายถึงเดินหนีฉันไป ฉันอยากจะบอกปลายว่าฉันรักปลาย ฉันทนไม่ไหวแล้ว!!

          ฉันมาแอบมองอยู่หลายวันเพราะฉันไม่รู้ตารางเวลาทำงานของปลายเลย ฉันไม่อยากรบกวนด้วยถ้าเกิดว่าการที่ปลายเกลียดฉันเป็นเรื่องจริงฉันจะได้ไม่ต้องเป็นตัวปัญหาในการทำงานของปลาย วันนี้หล่ะฉันจะไปบอกกับปลายตรงๆและคุยกันให้ชัดเจนว่าปลายรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่ เพราะมีบางครั้งที่ฉันมั่นใจว่าปลายก็รักฉันเหมือนกัน

//หลังจากร้านปิด

          ฉันคำนวณเวลาที่ปลายจะออกมาจากร้านตอนเก็บของเสร็จแล้วเพราะฉันก็เคยทำงานที่ร้านนี้มาก่อน แต่ดูเหมือนว่าฉันจะต้องรอนานขึ้นไปอีกอาจจะเป็นเพราะร้าน Make you love ได้เติบโตเป็นอย่างมากและดูท่าว่าพี่อายจะขยายกิจการเปิดร้านที่สองให้ปลายดูแลร้านนั้นอีกด้วย(รู้เพราะแอบสืบทางไลน์พี่อาย)

“หนูกลับแล้วนะคะพี่ บายค่ะ” เมื่อปลายเดินออกมาจากทางเข้า-ออกพนักงานด้านหลังร้านแล้วฉันก็เดินเข้าไปทัก

“ง.... ไงปลาย ไม่ได้เจอกันนานเลยเนอะ”

“อืม.... มาทำอะไรที่นี่เหรอ ร้านปิดแล้วนะ” อย่ามองฉันด้วยสายตาเย็นชาอย่างนั้นสิ

“เรามาหาปลายไง”

“มีธุระอะไรกับเราเหรอ”

“ฟังฉันดีๆนะปลาย แล้วห้ามหนีด้วย” ปลายพยักหน้ารับ

“แอม-รัก-ปลาย-ค่ะ!!”

“ห๊ะ!!!” ปลายขมวดคิ้วเป็นปมอย่างรวดเร็ว

“แล้วทำไมแอมถึงบอกไม่ให้เราไม่ต้องมารับเราอีกละ”

“ก็เพราะว่าเราเห็นหน้าปลายซังกะตายแบบนั้นเราก็นึกว่าปลายไม่อยากจะไปรับไปส่งเราแล้วนี่”

“ทำไมแอมถึงไปคบกับไอ้ตั้มหล่ะ รู้ไหมเราหึงแค่ไหนแต่ก็ต้องปล่อยเพราะไม่อยากกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวอยากเก็บแกไว้คนเดียว!”

“แกไม่ได้สังเกตุเลยใช่ไหมว่าเวลาที่ฉันอยู่กับแกฉันมึความสุขมากกว่าอยู่กับไอ้ตั้มอีก!!”

“ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ!!”

“แกไม่ได้รักฉันงั้นสินะ... ได้... ฉันจะได้รีบไปจากที่นี่ซักที! ฉันเจ็บมามากพอแล้ว!!”

“ไม่ใช่นะ!! แอม!!!” ฉันพยายามวิ่ง วิ่งให้ไกลจากตรงนี้ ฉันไม่อยากรับรู้อะไรแล้ว พอแล้วความรักของฉัน ฉันไม่อยากรักใครอีกแล้ว

“แอม!! ระวัง!!”

เอี้ยดดดดด~~!!!!! “กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!” โครม!

มีรถกระบะคันนึงพุ่งเข้าชนฉันอย่างจังในขณะที่ฉันวิ่งข้ามถนนโดยไม่ได้ดูอะไรเลย

“ไม่นะ ฉันขอโทษ อย่าจากฉันไปนะ ฮือ...” นั่นเสียงปลายเหรอ.... อย่าร้องไห่สิยัยบ้า.... แบบนี้ฉันก็ร้องไห่ตามหน่ะสิ

“ใครก็ได้! ช่วยโทรเรียกรถพยาบาลที!!” ซักพักนึงฉันก็ได้ยินเสียงไซเรนของรถพยาบาลขับเข้ามาใกล้ร่างของฉัน

หวี้~หวอ~หวี้~หวอ~ ‘อา... เหนื่อยเหลือเกิน.... อยากนอนจัง....’

“พยายามเข้านะ อย่าตายนะ... ขอร้อง ฉันรักเธอ!” หลังจากนั้นฉันก็หมดสติไปแล้วไม่ได้รับรู้อะไรอีกเลย.....