Dear my love

          หลังจากที่น้องปิ่นเข้ามาขโมยหอมแก้มแอมก็ทำหน้านิ่งแล้วไม่พูดกับฉันเลยในเวลางานฉันพยายามชวนคุยนะแต่.... แอมทำหน้านิ่งใส่ง๊า TT รอง้อที่บ้านน่าจะดีที่สุดเพราะตอนนี้ออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งเป็นออเดอร์ใหญ่เค้ก100กว่าชิ้น ฉันเลยต้องลงไปทำด้วยตัวเอง
 
//ห้องครัว
 
“อ....เอ่อ... ที่รักคะ”
“…..”
“งอนเราเรื่องที่น้องปิ่นมาหอมแก้มเหรอ”
“…..”
“ที่รักจ๋า” ฉันกำลังเอี่ยวตัวไปกอดแต่โดนแอมดันตรงอกไว้
“หยุด! เราจะล้างจานก่อน ขึ้นไปอาบน้ำบนห้องเสร็จแล้วให้นั่งรอที่เตียง เข้าใจนะ” แอมส่งสายตาอาฆาตมาให้ในแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันเลยยกมือขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่ายอมแล้ว
“อ่า... จ๊ะๆ ได้จ๊ะเค้าจะขึ้นไปรอนะคะจุ๊บ”
 
          ฉันแอบหอมแก้มแล้ววิ่งขึ้นไปด้วยความเร็วก่อนที่แอมจะหันมาลงค้อนใหญ่ๆให้ ฉันรู้แอมเป็นพวกขี้หึงเวลาโกรธกับแฟนคนไหนก็จะมาระบายให้ฉันฟังประจำ แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเวลาอยู่กับแฟนไปง้อกันแบบไหน นี่สินะคงเป็นการงอนในแบบฉบับของแอม เรียบๆ ง่ายๆ ไม่ด่ากันโหวกเหวกโวยวาย ไม่ขึ้นเสียง รอตัดสินคดีทีเดียว เมื่อแอมล้างจานเสร็จแล้วก็ขึ้นมาอาบน้ำตามฉัน
 
“ปลายมาเป่าผมให้หน่อยซิ” พอแอมบอกฉันก็รีบไปเป่าผมให้
“อ....อืม... ได้ๆ” ฉันเห็นแอมขอบตาแดงนิดหน่อย ‘ไปแอบร้องไห่ตอนไหน’
“แอม....”
“ว่าไง”
“แอมร้องไห่เพราะเราเหรอ”
“…..” ฉันเห็นแอมเงียบไปฉันเลยค่อยๆค่อมตัวลงแล้วเลื่อนมือลงไปกอด
“อย่ากังวลเลยถึงแม้น้องเขาจะพยายามมาทำให้เราทะเลาะกัน เราก็ยังรักแอมเหมือนเดิม”
“แล้วทำไมปลายถึงจูบน้องคนนั้น”
“บ้า เราไม่ได้จูบซักหน่อย เราโดนขโมยหอมแก้มต่างหาก ในมุมของแอมเห็นเป็นจูบสินะ”
“เราจะเชื่อปลายได้ไหม”
“เชื่อได้สิ เราพิสูจน์ความรักที่มีต่อแอมแล้วไม่ใช่เหรอ เรารักแอมมามากกว่าครึ่งค่อนชีวิตเราแล้วนะ ดูแหวนคู่ของเราสิมันสวยมากเลยและเราคิดว่ามันจะเป็นแหวนวงแรกและวงสุดท้ายในชีวิตที่จะได้สวมนิ้วนางข้างซ้ายของเรา”
“อืม....” แอมก้มหน้าแล้วตอบฉันด้วยเสียงสั่นคลอน ฉันเลยจับเก้าอี้ให้แอมหมุนมาทางฉัน แล้วฉันค่อยคุกเข่าลงพร้อมปาดน้ำตาให้
“โอ๋ๆ กระต่ายน้อยของเค้าหยุดร้องได้แล้วนะคะ เดี๋ยวตาจะช้ำเอานะ”
“อืม.....”
 
          แอมโผเข้ากอดฉันแล้วปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ปลดปล่อยทุกอย่างที่อัดอั้นในใจออกมาให้ได้รับรู้ว่าหึงและหวงฉันมากแค่ไหน ถึงแม้ปิ่นจะยังไม่ได้รุกเข้ามามาก แต่สัญญาณแห่งความสุขมันค่อยๆพังทลายลงช้าๆ
 
//วันต่อมา
 
          ฉันมาทำงานตามปรกติแอมเลิกคิดมากแล้วและบอกให้ฉันอยู่ห่างๆน้องปิ่นเอาไว้ เวลาสอนงานแอมจะเป็นคนสอนแทนโดยบอกเหตุผลกับปิ่นว่าฉันยุ่งไม่ค่อยว่างทำเท่าไหร่ แต่บางทีที่เวลาฉันเอาเค้กไปเสิร์ฟลูกค้าน้องปิ่นก็จะเอามือมาเกี่ยวมือฉันหรือไม่ก็ส่งสายตาหวานๆใส่
 
          ที่เค้าท์เตอร์ช่วงกลางวันฉันยุ่งมาก แอมก็มัวแต่วุ่นอยู่กับการคุมพนักงานเรื่องการทำเค้ก ฉันเลยโดนรุกหนักและถ้าหากฉันปฏิเสธตรงๆมันก็จะดูน่าเกลียดเกินไป ฉันเลยพยายามห่างๆน้องปิ่นแทน พอถึงช่วงตอนบ่ายฉันบอกให้น้องปิ่นไปดูแลลูกค้าก่อนแล้วค่อยมาดูแลที่เค้าท์เตอร์ ก่อนน้องปิ่นจะเดินไปก็มีอาการฟึดฟัดนิดหน่อยแล้วค่อยเดินไปเสิร์ฟเค้กให้ลูกค้า ซักพักนึงมีพนักงานวิ่งมาบอกฉันว่าน้องปิ่นทะเลาะกับลูกค้าหน้าร้าน
 
“แล้วมึงจะเอาไงวะ มาเที่ยวแต๊ะอั๋งคนอื่นแบบนี้อะห๊ะ!!”
“อะไรกันใครแต๊ะอั๋งเธอละจ๊ะคนสวย ไม่มีใครเป็นพยานให้เลยนะ”
“แก!!” ในขณะที่ปิ่นกำลังจะชักมือต่อยลูกค้าฉันก็เดินมาถึงแล้วฉันก็จับข้อมือของปิ่นพาดไว้ด้านหลัง
“ขอโทษด้วยนะคะที่พนักงานของเราเสียมารยาท”
“เห่อะ! จำใส่กระโหลกไว้มั่งก็ดีมากล่าวหากันมั่วๆแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน”
“งั้นดิฉันขอเชิญคุณลูกค้าท่านนี้มาดูจอมอนิเตอร์ของกล้องวงจรปิดพร้อมๆกันก็แล้วกันนะคะ” ผู้ชายคนนั้นหน้าซีดไปเลยหลังจากที่ฉันบอกไป
“อ....เอ่อ.... ม.... ไม่ต้องหร่อกน่า! ผ.... ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นหร่อกนะ ฮ่าๆๆ!”
“แต่เพื่อความยุติธรรมของทางพนักงานเราที่กล่าวหาว่าคุณลูกค้ามาลวนลามเขา ฉันจึงต้องรบกวนคุณมาดูจอมอนิเตอร์พร้อมๆกันด้วยคะ ^^”
 
          สุดท้าย ผู้ชายคนนั้นก็ยอมรับสารภาพว่าได้ลวนลามน้องปิ่นจริงๆ ทุกๆอย่างก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ฉันเลยเรียกน้องปิ่นไปคุยเป็นการส่วนตัวเรื่องการระวังและหลีกเลี่ยงการถูกลวนลามจากลูกค้าหน้าด้านทั้งหลาย
 
“น้องปิ่นต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้มากกว่านี้นะคะ พี่เข้าใจว่าน้องโมโหแต่พี่ไม่อยากให้น้องไปทำร้ายลูกค้าแบบนั้นเข้าใจไหมคะ”
“เข้าใจแล้วคะ หนูจะพยายาม”
“เข้าใจก็ดีแล้วคะ พี่ไม่อยากจะไล่น้องออกตั้งแต่วันแรกหร่อกนะคะ”
“พี่นี่ทั้งสวยทั้งใจดีเลยแห่ะ”
“ขอบใจจ๊ะ ไปทำงานได้แล้วพี่จะแวะไปห้องอบเค้กซักหน่อย” พอฉันเดินหันหลังปิ่นก็รีบเดินมากอดฉันจากด้านหลังแล้วกระซิบเบาๆที่หู
“พี่ปลายคะ ตอนนี้พี่แอมก็ไม่อยู่เราก็อยู่ในห้องนี้กันสองคนด้วยพี่ปลายจะไม่สนใจปิ่นซักหน่อยเหรอค่ะ”
 
          ปิ่นพยายามกอดฉันจากด้านหลังและเบียดหน้าอกให้เข้ามาโดนหลังฉันมากขึ้นพร้อมกับหายใจรดต้นคอฉัน รูปร่างที่สะโอดสะองนั่นช่วยปลุกอารมณ์ได้เป็นอย่างดีเพราะถึงปิ่นจะเป็นแค่เด็กม.4 แต่รูปร่างนั้นไม่ได้ดูเด็กตามไปเลยมีหนำซ้ำยังสูงกว่าฉัน3เซนฯอีกด้วย ฉันพยายามรวบรวมสติอยู่นานกว่าจะบอกปฏิเสธไป
 
“พี่ขอโทษนะน้องปิ่นพี่มีแฟนแล้วนะคะพี่คงจะตอบรับความรู้สึกน้องไม่ได้จริงๆ”
“ทำไมละคะ เป็นกิ๊กก็ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้คะ พี่มีหัวใจแค่ดวงเดียวพี่ให้ได้แค่คนเดียวเท่านั้น” พอฉันพูดจบปิ่นก็เลิกกอดฉันแล้วจับฉันให้หันหน้าไปหา
“หนูมันแย่กว่ายัยเตี้ยนั่นตรงไหน!! หนูทั้งสูงกว่า สวยกว่า หุ่นดีกว่าเยอะ ทำไมพี่ไม่มองหนูมั่งเลย”
“ปิ่นไม่ได้แย่ขนาดนั้นหร่อกคะ ปิ่นเป็นเด็กที่น่ารักนะแต่เพียงแค่ว่าแฟนของปิ่นอาจจะไม่ใช่พี่ก็ได้”
“ไม่!! พี่ปลายต้องเป็นของหนูคนเดียวเท่านั้น วันนี้หนูจะยอมก่อนแต่ไม่ใช่ครั้งหน้า!!” หลังจากที่ปิ่นพูดปิ่นก็เดินออกจากห้องไปแล้วไปเสิร์ฟเค้กลูกค้าตามปรกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
 
//ที่บ้าน ณ ห้องนั่งเล่น
 
“โกโก้ร้อนค่ะที่รัก” แอมเอาแก้วโกโก้ร้อนมาวางไว้ให้แล้วมานั่งข่างๆ ฉันเลยขอนอนตักก่อน
“เหนื่อยง่า ต้องพยายามเลี่ยงไม่ให้น้องปิ่นเขามาประชิดตัวมากด้วย”
“เราได้ยินจากพนักงานว่าเรียกปิ่นไปอบรบด้วยนี่คะ สอง-ต่อ-สอง เลย”
“อุยย ใจเย็นคะที่รักอย่าทำเสียงอย่างนั้นสิเค้ากลัวแล้วน๊า” ฉันส่งสายตาหวานๆไปให้แอม
“งั้นก็อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยค่ะว่ามันเรื่องอะไรกัน”
“ก็น้องปิ่นไปมีเรื่องกับลูกค้าหน่ะสิทำเอาวุ่นวายไปหมดเลย”
“แล้วตอนที่อยู่ในห้องกัน 2 คนน้องปิ่นได้มาประชิดตัวหรือปล่าว”
“ก...ก็... เดินมากอดด้านหลังเฉยๆ” พอฉันพูดจบแอมก็เอามือมาตีหน้าผากฉันซะเสียงไพเราะเพราะพริ้งเลยเชียว
“เจ็บง๊า”
“เจ็บนั่นละดีแล้วคะ จะได้รู้จักระวังตัวซะมั่งถ้าให้ถึงเนื้อถึงตัวขนาดนั้นบ่อยๆคราวหลังไม่ให้นอนด้วยนะ ลงมานอนที่โซฟานี่คนเดียวเลย”
“งะ เค้าจะระวังตัวหมากขึ้นให้เค้านอนด้วยนะ เค้าอยากกอดภรรยาเค้าอ่าา”
“ขี้อ้อนจังนะ”
“ก็เค้ารักของเค้านี่นา”
“จ้าๆ”
“ป้อนเค้กหน่อย อ้ามมม~”
“อ้ามม~~”
“อร่อยสุดๆเลยย~”
 
//หลายวันต่อมา
 
          หลังจากวันนั้นปิ่นก็ไม่ค่อยมาเกาะแกะฉัน ฉันนั้นมันก็ดีอย่างนึงแต่มันไม่ดีตรงที่ว่าปิ่นไปแกล้งแอมสารพัดทุกอย่างที่จะแกล้งได้ ทำทุกอย่างให้แอมมีภาระในการจัดการหนักขึ้นทุกวัน จนบางทีพอมาถึงบ้านแอมเหนื่อยซะจนพออาบน้ำแล้วนอนเลยวันนี้ละฉันต้องคุยกับปิ่นให้รู้เรื่อง ฉันบอกกับแอมไว้ว่าให้มาแอบฟังตอนที่ฉันคุยกันกับปิ่นโดยให้แอมฟังที่ฉันคุยกับปิ่นผ่านโทรศับ
 
//ช่วงร้านใกล้ปิด
 
“ปิ่นมาหาพี่ที่ห้องพนักงานหน่อยนะถ้าเสร็จธุระแล้ว” หลังจากที่ฉันบอกไม่นานปิ่นก็เดินเข้ามาในห้องและก่อนที่ปิ่นจะเดินมานั่งข้างๆ ฉันเลยบอกกับปิ่นไปว่าให้นั่งอีกฝั่งนั่นแหละดีแล้ว
“พี่ปลายมีอะไรเหรอคะ”
“เอาหล่ะทีนี้เราก็จะมาเปิดอกคุยกัน พี่ไม่อยากให้แฟนพี่ต้องเหนื่อยกับการแกล้งของปิ่นอีกแล้ว”
“อยากอยู่ใกล้ๆพี่ปลายนี่คะหนูเลยจำเป็นต้องทำ”
“ปิ่นคะ พี่รู้แล้วว่าน้องชอบพี่แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็รับความรู้สึกน้องไม่ได้อยู่ดี”
“ก็เพราะอย่างนั้นไงคะ หนูถึงพยายามเขี่ยยัยเตี้ยให้ออกไปห่างๆพี่ไง”
“ถ้าน้องทำแบบนั้นอีกพี่คงจะไม่สามารถให้น้องมาทำงานที่ร้านได้อีกนะคะ เพราะว่าที่น้องทำมันสร้างปัญหาให้พนักงานคนอื่นด้วย”
“หนูก็แค่อยากให้พี่หันมามองหนูบ้าง ไม่ใช่สนแต่ยัยเตี้ยนั่น”
“พี่มองน้องได้แค่พี่-น้องเท่านั้นถ้าจะเลื่อนลำดับมาเป็นคนรักคงไม่ได้หร่อกคะ”
“งั้นถ้าหนูจ้างเลิกหล่ะ?”
“พี่ก็ไม่เลิกกับเขาหร่อกคะ”
“10ล้าน หนูจ้างพี่เลิกกับพี่แอม”
“ถึงน้องเอาเงินมากองไว้ตรงหน้าพี่จนท่วมหัวพี่ก็รักน้องปิ่นไม่ได้หร่อกคะ พี่มาเตือนเฉยๆว่าอย่าไปแกล้งแฟนพี่อีกเพราะคราวหน้าจะไม่มีการเตือนแล้วนะคะ” พอฉันเห็นปิ่นเงียบไปฉันเลยบอกให้ปิ่นกลับบ้านแล้วฉันก็ลุกเดินออกจากห้อง
 
ฟึบ! พลัก! ตุ๊บ! 
 
“โอ้ย! ปิ่นจะทำอะไรพี่เนี่ย!!” ปิ่นก็มาจับข้อมือฉันแล้วมัดรวมไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็วพร้อมดันให้ฉันไปนอนอยู่บนโต๊ะแล้วขึ้นคร่อมเอวฉัน
“ถ้าหนูทำให้พี่รักไม่ได้หนูจะทำให้พี่เป็นของหนูแทน!!” พอปิ่นพูดจบก็กระชากเสื้อของฉันจนกระดุมหลุดไปไกลเผยให้เห็นเสื้อกล้ามรัดรูปของฉัน พอปิ่นเห็นอย่างนั้นก็ได้ใจเพราะฉันขัดขืนไม่ได้เลย ปิ่นค่อยๆจับเสื้อของฉันขึ้นมาให้เห็นบราของฉันแล้วค่อยๆขย้ำหน้าอกฉันเต็มมือ
 
ปั้งๆๆ! “ปลาย!! ปลาย!!เปิดประตูให้หน่อย!!”
“แอม!! ช่วย....อุ๊บ!!” ฉันถูกปิ่นปิดปากเอาไว้อย่างรวดเร็วจนฉันตกใจ