Dear my love

          ฉันนั่งรอฟังผลจากหมอหลังแอมถูกส่งตัวมายังโรงพยาบาล ที่ใกล้ที่สุดในละแวกนั้นซักพักนึงก็มีคุณหมอเดินออกมาจากห้อง ICU
 
“คุณเป็นญาติของคนไข้หรือปล่าวครับ” ทันทีที่ฉันกำลังจะอ้าปากบอกหมอก็มีเสียงพูดแทรกขึ้นมา
“ผมเป็นพ่อเขาครับ”
“คนไข้ได้รบการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง บริเวณน่องขากระดูกร้าวอาจจะเป็นเพราะล้มกระแทกแรงเกินไป หมอจะเข้ามาตรวจเช็คคนไข้ทุกๆสองชั่วโมงเพื่อให้อาการคงที่ก่อนถึงจะให้เข้าพบผู้ป่วยได้นะครับ”
“ครับหมอ...”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ”
 
เพี้ย!!
 
“เป็นเพราะแก!! เป็นเพราะแกลูกฉันถึงได้เป็นแบบนี้ไหนแกบอกว่าแกจะปกป้องลูกฉันไง ทำไมแกถึงทำกับลูกฉันแบบนี้!!!”
“พ่อพอเถอะ ถึงทำร้ายเด็กคนนี้ไปลูกคงจะไม่ได้หายดีเป็นปรกติทันทีหร่อกนะ”
“ฮึ้ม! ฉันไม่น่าให้แอมไปหาแกเลย! ถ้าแอมกลับมาบ้านทำงานเหมือนทุกวันคงจะไม่มาเจ็บตัวแบบนี้!!”
“.......”
“เอ่อ...ใครเป็นญาติของนางสาวสุณัฏฐาค่ะ?”
“ผมเป็นพ่อเขาครับ”
“งั้นขอเชิญตามมาทางนี้หน่อยนะคะ”
 
          ฉันมันบ้าจริงๆถ้าตอนนั้นฉันวิ่งตามแอมทันฉันคงช่วยแอมไว้ได้ทันแล้ว ฉันปล่อยให้คนที่ฉันรักไปเจอกับเรื่องร้ายๆอยู่เรื่อยถึงจะรอดได้มาหลายครั้งก็เถอะ แต่ครั้งนี้ฉันกลัวเหลือเกิน ฉันกลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้พูดคำว่าขอโทษ และบอกคำว่ารักอีก มีพยาบาลเดินออกมาจากห้องของแอมแล้วบอกให้ฉันกลับไปรอที่บ้านก่อนเพราะตอนนี้ยังไม่อนุญาตให้เฝ้าคนไข้ได้ฉันเลยต้องยอมกลับบ้านไปก่อน
 
          ในคืนนั้นฉันฝันว่ามันจะเป็นลางดีครึ่งหนึ่งลางร้ายครึ่งหนึ่ง ฉันใจคอไม่ดีฉันเลยโทรไปลางานกับพี่อายเพื่อที่จะไปรอดูอาการแอมที่โรงพยาบาล2 วันแล้วที่แอมยังไม่ฟื้นคงเพราะเหนื่อยจากการเรียนแล้วก็เรื่องของเราผสมกันทำให้ช็อคเป็นอย่างมาก ถึงฉันจะมาหาแอมทุกวันแต่พ่อของแอมก็พยายามไล่ฉันกลับอยู่บ่อยๆเป็นเหมือนทุกวัน
 
//หน้าประตูด้านในห้องผู้ป่วย
 
“แกไม่ควรจะมาที่นี่!!”
“หนูแค่อยากมาเฝ้าแอมเท่านั้นเองค่ะ”
“แกไม่ต้องมาเฝ้า ฉันดูแลลูกสาวฉันเองได้!”
“แต่....”
“ไม่มีแต่ ออกไป!”
 
          ฉันต้องเดินตาละห้อยออกไปนั่งข้างนอกห้องเพื่อรอให้พ่อกับแม่แอมออกมาก่อนฉันถึงจะเข้าไปได้ แต่ฉันก็ต้องรอได้ไม่นานเมื่อหมอทำท่าเร่งรีบวิ่งมาที่ห้องผู้ป่วยที่มีแอมอยู่ฉันตกใจมากก็เลยรีบวิ่งเข้าไปในห้องพร้อมกันกับหมอ
 
“คนไข้มีอาการช็อคเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะตื่นตกใจจากอุบัติเหตุ ส่วนอาการของคนไข้ได้คงที่แล้ว
 
          คงจะเหลือแต่สภาพจิตรใจที่ยังไม่ค่อยคงที่ ยังไงก็ระวังด้วยนะครับ ”หลังจากที่แอมบอกฉันก็เริ่มเห็นแอมขยับตัวเล็กน้อย หมอก็เริ่มตรวจเช็กอีกครั้งเพื่อความแน่ใจแล้วถามอาการต่างๆจากแอม แต่ฉันเข้าไปหาไม่ได้เพราะโดนพ่อของแอมส่งสายตาอาฆาตมาให้ก่อน
 
“ถ้าคนไข้มีอาการผิดปรกติอะไรกดปุ่มเรียกหมอทันทีเลยนะครับ ผมขอตัวก่อน”
“ขอบคุณครับหมอ”
“ป..... ปลาย....” ฉันหันหลังทันที่ที่ได้ยินเสียงแหบของแอม
“แอม! เราอยู่นี่” ฉันเดินไปใกล้ๆโดยที่พ่อของแอมยังทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่แต่จำต้องปล่อยเพราะลูกสาวได้พูดเรียกชื่อปลาย
“แกนี่ใจร้ายจังเลยนะทำไมปล่อยให้เราเจ็บอยู่ตั้งนาน” แอมน้ำตาคลอพร้อมกับพยายามแบ่งเสียงแหบๆพูดออกมาด้วยความน้อยใจ
“เราขอโทษ เราจะไม่ทำอีกแล้วเรารักแอมนะขอร้องอย่าจากเราไปไหนอีกเลย”
“ยัยบ้า จะร้องไห่ทำไม อย่างนี้ฉันก็ร้องไห่ตามสิ” แอมยื่นมือมาสัมผัสเบาๆบนใบหน้าแล้วเช็ดน้ำตาให้ช้าๆ
“ก็เพราะฉันคิดถึงแอม ฉันผิดไปแล้วฉันขอโอกาสแก้ตัวอีกครั้งหนึ่งจะได้ไหม” แอมยิ้มแห้งๆแล้วหันไปพูดกับพ่อและแม่ตัวเอง
“พ่อค่ะ แม่ค่ะ ยกโทษให้ปลายได้ไหม หนูมันบ้าเองที่ไม่ยอมมองอะไรก่อนเลยไม่ใช่ความผิดปลายหร่อกนะคะ”
“พ่อ... พ่ออาจจะยกโทษให้ได้แต่พ่อยังไม่ไว้ใจ”
“ในระยะเวลาที่อยู่กับแอม หนูจะพิสูจน์เองว่าหนูรักแอมมากแล้วหนูจะไม่ปล่อยให้แอมต้องร้องไห่อีก”
“ได้ แต่ในตอนนี้ฉันจะยังไม่เชื่อใจแก แต่ถ้ามันเกิดเรื่อง แล้วต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพราะแก ฉันจะไม่ให้แกได้เห็นหน้าแอมอีกแน่!”
“พ่ออย่าดุแฟนหนูซิค่ะ เขากลัวแล้วเห็นไหม”
“อะไรนะ!(x2)”
“แหม ทีอย่างนี้ละประสานเสียงกันเชียวนะคะ อิอิ” แอมหัวเราะเบาๆเท่าที่จะหัวเราะได้
“คุณคะฉันว่าเรารีบไปเถอะค่ะเดี๋ยวลูกน้องจะหาว่าเจ้านายเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี”
“ก็ได้” พอแม่แอมบอกคุณพ่อแบบนั้นคุณพ่อของแอมเลยเดินตาละห้อยออกจากห้องไป
“คุณแม่ไม่ได้โกรธปลายเหรอคะ”
“แม่ก็โกรธหนูอยู่หร่อกนะ แต่ถ้าเกิดว่าหนูไม่เปิดโปงเรื่องที่นาย...เอ่อ... เขาชื่ออะไรนะแม่จำไม่ค่อยได้”
“ชื่อนายตั้มคะ”
“อ๋อใช่ นั้นละจ๊ะ ถ้าหนูไม่มาช่วยลูกแม่ก็คงจะไม่ได้เข้าเรียนมหาลัยแน่ๆ อาจจะหมดอนาคตไปเลยก็ได้ แม่ถึงไม่ได้โกรธหนูมากเท่าไหร่ยังไงละจ๊ะ”
“ฮึก... ต... แต่.... แต่หนูก็ทำร้าย... อึก... เขาทางอ้อมอยู่ดี ฮือ...” แม่แอมดึงฉันเข้าไปกอด ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะร้องไห่ในอ้อมกอดของแม่แอม
“หนูก็เป็นเหมือนลูกของแม่อีกคนนึงนั่นละจ๊ะ ตอนที่แอมโดนรถชนหนูก็อุ้มเขาและช่วยเหลือเขาโดยไม่ห่วงอะไรเลยไม่ใช่หรือยังไงจ๊ะ”
“ยัยเด็กขี้แย”
“ครั้งนี้ยอมให้ว่าก็ได้นะแอม....”
“แม่ขอตัวไปทำงานก่อนนะจ๊ะ ฝากดูแลแอมด้วยนะลูก”
“ได้ค่ะแม่ ^^”
 
แอ๊ดด~ แกร๊ก! (เสียงประตูนะคะ * * )
 
“รู้สึกยังไงบ้าง หิวน้ำหรือปล่าว เจ็บตรงไหนไหม”
“โอ้ยยย ถามมาทีละคำถามสิตอบไม่ทันละนะ”
“ก็เป็นห่วงหน่ะสิคะ ที่รัก” ฉันเน้นคำว่าที่รักให้แอมฟังชัดๆ แอมเลยเบี่ยงหน้าหลบไปด้วยความเขิน
“ใครให้เรียกที่รักกันมั่วแล้วๆ”
“งะ เรียกไม่ได้หย๋อ QAQ” แอมยื่นมือมาลูบใบหน้าฉัน
“ฉันไม่ให้แกเรียกฉันว่าที่รักแต่ฉันจะให้เรียกฉันว่าภรรยา ไม่ได้บังคับนะ แต่ต้องพูด” ฉันไม่รู้นะว่าฉันทำหน้ายังไงแต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันโคตรดีใจแล้วก็โคตร จะมีความสุขเลย
“ขอจูบได้มะ” แอมตีไหล่ฉันด้วยแรงที่มีทั้งหมด
“ยัยบ้า ฉันอยู่ในสภาพนี้แล้วยังจะมาขออีกนะ”
“แล้วได้ไหมละ”
“ได้ซิค่ะ”
 
          ฉันค่อยๆโน้มตัวลงไปจูบกับแอมช้าๆ ให้ปากของเราสัมผัสกันอย่างนุ่มนวลไม่รุนแรงและมีแต่ความคิดถึง ความโหยหาที่แผ่ซ่านออกมาจากการโรมรันเข้าหากัน เราจูบสลับกันรุกสลับกันรับเนินนานจนเกือบหายใจไม่ออกแล้วค่อยพละจากการจูบ
 
“ปลายรักแอมนะคะ”
“แอมก็รักปลายเหมือนกันค่ะ คุณสามีขี้หึง”