รักมากมาย ของยัยจอมป่วน

ฟริ้ววววววว~   เสียงลมจากรถที่วิ่งผ่านบนถนนกับบรรยารอบๆที่มืดไปหมด แถมมีแต่ป่าล้อมรอบ ทำให้ฉันรู้สึกวังเวงชอบกล  เหอะๆ เป็นไงล่ะ ลากฉันออกจากบ้านแต่ไม่ดูน้ำมันรถเนี่ยนะ แถมตอนนี้ก็สามทุ่มแล้ว และยังไม่รู้อีกว่าตัวอยู่ส่วนไหนของประเทศ  มองไปทางไหนก็มีแต่ป่า มืดไปหมด แถมรถแทบจะไม่มีผ่านมาเลย–“
“โอ๊ย!!!  สัญญานโทรศัพท์ก็ไม่มี เวรเอ้ยยยย!!!” พี่เมษาที่ยืนกดโทรศัพท์อยู่หน้ารถสบถเสียงดัง
“ไงล่ะ ลากฉันออกจากบ้านแล้วยังพามาลำบากอีก โอ๊ยหิววววว”  
“มีของกินอยู่หลังรถ เปิดดูสิ” พี่เวกัสพูดแล้วชี้ไปที่ท้ายรถ ทำให้ฉันที่ตอนนี้หิวจนแทบจะกินช้างได้ทั้งตัวละ ถึงกับรีบวิ่งไปเปิดดูตามที่พี่เวกัสบอกแล้วก็เจอของกินที่มีเยอะมาก !!! อย่างกับจะไปตั้งแคมป์ที่ไหน 
“นี่พวกพี่จะไปไหนกันแน่เนี่ย พกของกินมาเต็มซะขนาดนี้”
“ก็ที่ฉันกะจะให้แกมาเข้าชมรมด้วยไงล่ะ เวลามีสมาชิกเข้าใหม่ชมรมดนตรีก็จะต้องมีการจัดค่ายกระชับมิตร ถึงจะมีคนไม่เยอะก็เหอะ แต่การเล่นดนตรีต้องอาศัยความสามัคคีแล้วก็ความเข้าใจกันถึงจะเล่นออกมาได้ดี  ทีแรกก็กะจะบอกแกดีๆแหละ แต่แกดันเข้ามาโวยวายแถมยังไม่ฟังใครเลย  ฉันก็เลยต้องลากแกออกมาแบบนี้แหละ  ป่านนี้พวกเด็กๆจะไปถึงบ้านพักรึยังก็ไม่รู้”  พี่เมษาหันมาอธิบายแล้วก็กลับไปสนใจโทรศัพท์ที่ไม่มีสัญญานต่อ
“แล้วเราจะเอายังไงกันต่อล่ะเนี่ย ยุงก็เยอะ แถมอากาศก็เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ” ฉันพูดแล้วกวาดสายตาไปรอบ บรึ๋ยยยย น่ากลัวชะมัดเลย!  แล้วฉันก็หันกลับมาสนใจแซนวิชในมือต่อเพราะหิวขนาดนี้คงไม่มีเวลามาห่วงอะไรแล้ว
“นี่เธอกินให้ดีๆหน่อยได้มั้ย  เธออยู่ต่อหน้าผู้ชายนะ!!!” พี่เวกัสหันมาว่าฉันที่กำลังสวาปามแซนวิชเข้าปากอย่างอร่อย
“ก็คนมันหิวนี่  !@#$%^%^&*” ฉันตอบกลับพี่เขาทั้งที่ยังมีอาหารอยู่เต็มปาก แถมบ่นซ้ำไปเรื่องที่ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่ตอนพักเที่ยง
“ยัยบ๊วยซกมก!!! ไม่มีความเป็นกุลสตรีจริงๆเลย” พี่เวกัสพูดแล้วเอามือมาบีบปากฉันไว้ไม่ให้เถียง  อ๊ากกกกก ทำงี้ได้ไงอ่ะ  มาแตะต้องปากฉันได้ไง  ฉันชอบพี่อยู่นะ  ฉันจับปล้ำต่อหน้าพี่เมษาเลยดีมั้ยเนี่ย!!!
…ขณะนี้เวลา  23.00 น. ก็ยังรอว่าจะมีรถผ่านมา  แต่ก็ไม่มีเลยสักคัน!!!  ทำไมมมมมมมม  ที่นี่มันที่ไหนนนนน!!!
“ทำไมแถวนี้ไม่มีรถผ่านมาเลยอ่ะนี่เรารอมาสองชั่วโมงแล้วนะ อยู่ในรถก็อึดอัด แถมอยู่ข้างนอกก็หนาว  โอ้ยยย!!!” ฉันนอนบ่นอยู่เบาะหลังคนเดียว  ส่วนพี่เวกัสกับพี่ชายฉันก็นั่งกันข้างหน้า แต่สงสัยจะหลับกันถึงไม่มีใครตอบกลับฉันเลยตื่นอยู่คนเดียวนี่มันวังเวงนะ  ไม่รู้จะมีอะไรโผล่มาตรงกระจกรถ บรั๋ยยยยยย เสียววววว
“พี่เมษา!!! พี่เมษา!!! พี่เมษา!!!”  ฉันสะกิดพี่เมษาเบาๆ แต่ก็โดนปัดมืออก ฮึ่ยยยย นี่น้องสาวแกกำลังเรียกอยู่นะไอ้พี่ชาย เพลงก็ใส่หูฟังคนเดียวอีก  ทำไมพี่ฉันใจร้ายจัง ช่วยตื่นมาคุยเป็นเพื่อนฉันก่อนได้มั้ย ฮือๆๆๆๆ วังเวง 
       ฉันรู้สึกเหมือนมีลมอยู่ใกล้ๆแก้มตัวเอง  บ้าแล้ววว  อยู่ในรถจะมีลมได้ไงล่ะ  ฉันหันควับก็แทบจะร้องว้าก แต่ก็โดนมือใหญ่ปิดปากไว้  พี่เวกัสนั่นเองงงงง  แต่ตอนนี้รู้สึกว่าหน้าเราจะใกล้กันมากเลยนะ มากๆ คือโคตรใกล้อ่ะ  ใกล้ไปป้ะ โอ้ยเขิน!!!
“ให้มันพักผ่อนเถอะ มันมีเรื่องวุ่นๆมาทั้งวันแล้ว” พี่เวกัสพูดเบาๆแล้วก็เอามือออก แต่ก็ยังไม่ยอมถอยหน้าออกไป โอ้ยยยยยยย อย่าทำแบบเน้  เดี๋ยวฉันเผลอจูบพี่ขึ้นมาจะทำยังไงงงงง -0-
“ฉันก็แค่กลัว  ไม่อยากอยู่คนเดียว”
“ฉันอยู่นี่ไง  เธอจะกลัวอะไรอีก” พี่เวกัสพูดจบแล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนริมฝีปากของเราก็สัมผัสกัน  ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไร  แต่ในใจมันมีความรู้สึกบางอย่าง คือฉันไม่รู้ว่าเค้าทำแบบนี้ทำไม เค้าคิดอะไรรู้สึกยังไง  มีคำถามมากมายเข้ามาในหัวของฉันจนฉันต้องดึงตัวเองออกมาจากสถานการณ์นั้น  ฉันกลับมานั่งเบาะหลังเหมือนเดิมแล้วหันมองออกไปนอกกระจกที่ก่อนหน้านี้รู้สึกกลัว แต่ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันหายไปแล้วมีความรู้สึกใหม่เข้ามาแทน  พี่เวกัสนิ่งเงียบไปแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย  --   ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรรรรรร  ฉันชอบพี่มากก็จริง แต่พอมาเจอสถานการณ์นี้  ทำตัวไม่ถูกจริงๆ T^T