รักมากมาย ของยัยจอมป่วน

"ยัยบ๊วยมีนา!!!" ฉันหันไปมองผู้ชายตัวสูงที่กำลังเดินเข้ามาหาฉัน แม้ว่าน้ำตาจะทำให้ตาของฉันพร่ามั่วไปบ้าง แต่ฉันก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร
"พี่ไอซ์ ฮึกๆฮือ" ฉันเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าแล้วน้ำตาก็ไหลอย่างกับท่อน้ำแตกสักแห่ง พี่ไอซ์ยิ้มให้ฉันแล้วเดินเข้ามากอดฉันไว้
"เฮ้อ นี่เธอหัดเป็นคนอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"  พี่ไอซ์ลูบหัวฉันเบาๆเพื่อปลอบใจ
"พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ได้เรื่องสักอย่าง แถมยังอ่อนแออีกต่างหาก" 
"พี่ขอโทษนะที่พี่ไม่ค่อยได้ดูแลเธอเหมือนเมื่อก่อน พี่คิดว่าเธอเข้มแข็งพอ แต่ที่พี่มาเจอเธอวันนี้มันไม่ใช่อย่างที่คิดเลย เด็กน้อยยังไม่โตเลยด้วยซ้ำ ฮ่าๆ" พี่ไอซ์หัวเราะเบาๆและยิ้มให้ฉัน
"มีนารู้น่า ว่านักร้องดัง ขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่อย่างพี่ก็คงไม่มีเวลามาดูแลเด็กแบบมีนาหรอก เดี๋ยวแฟนคลับพี่มาเห็นมีนาสนิทกับพี่ เดี๋ยวพวกเค้าก็น้อยใจพี่ไอซ์กันหรอก" ฉันแหย่เรื่องแฟนคลับพี่ไอซ์แล้วยิ้มทั้งที่หน้ายังเปื้อนน้ำตา ทำเอาพี่ไอซ์ยิ้มกว้างกว่าเดิม
"แฟนคลับไม่สำคัญเท่าน้องสาวสุดที่รัก ที่พี่รักเหมือนน้องสาวแท้ๆหรอก" 
"อุ๊ย!!! วันนี้มีคนหล่อมาบอกรักด้วย เขินจัง>///<" 
"ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้เด็กบ้า!!! กลับบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวพี่ไปส่ง" พี่ไอซ์พูดแล้วจูงมือฉันเดินออกมาจากตรงนั้น แต่ตอนเดินออกมาฉันรู้สึกว่ามีคนกำลังมองเราตั้งแต่ที่เรายืนคุยกันแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ คงคิดไปเองมั้ง
         พี่ไอซ์ขับรถมาส่งที่หน้าบ้านแล้วก็ต้องรีบไปซ้อมเต้นต่อ เฮ้อ  นี่ฉันเพิ่งได้เจอพี่เขาในรอบสองเดือนเลยนะเนี่ย ตั้งแต่ที่ได้เป็นนักร้องมีสังกัดงานก็ยุ่ง แถมหน้าตาหล่อๆของเขายังทำให้เขามีแฟนคลับมากมายจนฉันไม่อยากจะทำตัวสนิทสนมเหมือนเมื่อก่อน 
         อ้อ  พี่ไอซ์เป็นพี่ชายที่อยู่ข้างบ้าน เรียนห้องเดียวกันกับพี่เมษาพี่ชายแท้ๆของฉัน เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก พี่ไอซ์จะคอยดูแลทุกๆเรื่องฉัน แต่ถึงพี่ไอซ์จะอยู่ห้องเดียวกันกับพี่เมษาแถมบ้านยังอยู่ติดกันแต่สองคนนี้ก็ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ ฉันก็ไม่เข้าใจสองคนนี้จริงๆเลย
 ปังๆๆๆๆๆๆ!!!   เสียงทุบประตูห้องของฉันดังรัวๆ ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากพี่เมษา เพราะแม่บ้านก็คงไม่ทำ        ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูก่อนที่จะต้องเสียตังซ่อมประตูใหม่
"เห้ย จะทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!!"  พอเปิดประตูออกมายังไม่ทันจะได้พูดอะไรก็โดนพี่เวกัส ซึ่งไม่รู้ว่ามาได้ยังไง และก็จับฉันพาดบ่าไว้ โอ้ยยยยยย ถ้าดิ้นละตกลงไปจะคอหักตายมั้ยเนี่ย คนอุ้มยิ่งสูงยังกะเสาไฟ ฮืออออออ  จังหวะที่พอจะเงยหน้าขึ้นได้ก็เห็นพี่เมษาเดินตามมา แต่ไม่คิดจะห้ามพี่เวกัสเลย นี่แกยังเป็นพี่ชายฉันอยู่ม้ายยยยยยยยยยยย
"จะดิ้นทำไมเนี่ย เดี๋ยวก็ตกหรอก!!!" พี่เวกัสพูดแล้วก็เดินมาเรื่อยๆจนถึงโรงจอดรถ แล้วก็พาฉันมานั่งเบาะหลังพร้อมกับจับฉันไว้ และพี่เมษาที่เดินตามมาก็นั่งประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ
"เห้ยยย  นี่พวกพี่จะทำอะไรเนี่ย มันจะมากไปแล้วนะ ปล่อยฉัน!!!" ฉันพยายามสะบัดมือพี่เวกัสออก แต่ยิ่งฉันสะบัดเขาก็ยิ่งจับฉันแน่นขึ้นและกลายเป็นกอดฉันไว้ โอ๊ยยย  ทำอะไรของพวกเค้าเนี่ย
"พอแล้วไอ้เวกัส ถ้ายัยมีนาอยากจะหนีก็ให้เปิดประตูแล้วโดดลงไปเลยถ้าไม่กลัวเจ็บตัว" เป็นคำพูดของพี่ชายแท้ๆของฉันหรอเนี่ยยยยยยยยยยย  อ๊ากกกกก
"พวกพี่จะพาฉันไปไหนเนี่ย!!!"
"เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองแหละ หึๆ" พี่เวกัสพูดแล้วแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์  โอ้ยยยยย  ฉันเกลียดยิ้มแบบนี้ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดด!!!