รักมากมาย ของยัยจอมป่วน

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  ใครเอารูปฉันตอนเด็กมาติดที่่บอร์ดโรงเรียนนนนนนน!!! "  ฉันถึงกับปรี๊ดแตกเมื่อเห็นรูปตัวเองใส่ชุดว่ายน้ำลายดอกสีชมพู แถมยืนยิ้มฟันหลอหน้าตลกมาก  แถมข้างล่างรูปยังมีข้อความเขียนว่า  'ฉันชื่อ มีนา นะคะ  อยู่ม.5ห้องบ๊วย นี่คือรูปฉันตอนเด็ก ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความน่ารักมาตั้งแต่เด็ก ฉันเลยอยากแชร์ให้พวกคุณดูค่ะ ฉันน่ารักใช่มั้ยล่าาาา' 

"ไงมีนา ตอนเด็กๆเธอน่ารักนะเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆๆ" ้ปอร์เน่ ผู้ชายรูปหล่อบ้านรวยแต่เรียนบ๊วยกว่าฉันอีก แถมเจ้าชู้ เคยมาจีบฉันตอนม.4

"ขอบใจนะปอร์เน่ แต่ฉันรู้ว่าฉันน่ารัก ไม่ต้องชมก็ได้" ฉันพูดแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น  ใครนะใคร เอารูปฉันมาติดแบบนี้ ฮือๆๆๆๆๆ  ฉันไม่ได้มีศัตรูที่ไหนนี่หว่า ฮึ่ย!!! อย่าให้รู้นะว่าใคร  แต่เดี๋ยวนะ งันนี้ตอนพักเที่ยงฉันมีนัดที่ห้องดนตรี แต่ฉันไม่ไป แล้วตอนเย็นก็มีรูปมาติดที่บอร์ด 

"พี่เวกัสสสสสสสสสสสสสส!!!"  ฉันโพร่งเข้าไปในห้องดนตรี ซึ่งตอนนี้ในห้องมีผู้ชายซึ่งเป็นดาวเด่นของโรงเรียนรวมกันอยู่ประมานหกคนรวมพี่ชายของฉันด้วย ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังนั่งประชุมกันและก็ต้องหยุดเพราะเสียงของฉัน  ผู้ชายหน้าตาดีทั้งนั้น ฉันอายจัง!  แต่จะให้เค้ารู้ว่าอายไม่ได้ มั่นหน้าเข้าไว้มีนาาาา

"ยัยมีนาห้องบ๊วยนี่นา จะมาหาเรื่องบ๊วยอะไรทำอีกล่ะ ฮ่าๆๆๆ" ปีเตอร์ ผู้ชายผมสีน้ำตาลตาสีฟ้าที่สูงถึง190 ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะเคยถ่ายแบบให้นิตยสารวัยรุ่น อายุก็รุ่นเดียวกับฉัน หน้าตาก็ดีหรอก แต่ปากเสียไปหน่อย

"เฮ้ยยย  ปีเตอร์  นายก็ไปว่ามีนา ห้องบ๊วยอะไรล่ะ แค่อยู่ห้องสุดท้ายแล้วก็สอบได้ที่เกือบสุดท้ายเอง  ฮ่าๆ" ไอ้เกรซ เพื่อนสมัยม.ต้นที่ตอนนี้อัพตัวเองไปอยู่ห้องคิง แถมยังหล่อขึ้นทุกวัน ปากหมาใช่ย่อยนะเดี๋ยวนี้

"ยุ่งไรกับฉันนักหนาฮะ รู้ว่าฉันอยู่ห้องไหนสอบได้ที่เท่าไหร่ มันแสดงว่าพวกนายสนใจฉันอยู่นะ หึๆ"  ฉันเดินเข้ายืนต่อหน้าผู้ชายปากสุนัขสองคนแล้วแสยะยิ้มสวยๆฉบับมีนา

"เมื่อกี้เธอเรียกฉันหรอ  มีอะไร?" พี่เวกัสเดินออกมาจากห้องซ้อมดนตรี

"รุปฉันที่ติดอยู่ตรงบอร์ดหน้าอาคารนี่ฝีมือพี่ใช่มั้ย" 

"บ้า ฉันจะไปทำอะไรไร้สาระขนาดนั้น" พี่เวกัสทำหน้างงๆ

"ก็ตอนพักเที่ยงฉันไม่มาตามนัดหนิ ไม่แปลกหรอกถ้าพี่จะเป็นคนทำ ในเมื่อพี่บอกเองว่าถ้าฉันไม่มา เจอดีแน่!!! แล้วมันจะไม่ใช่ฝีมือพี่ได้ไง พี่กับพี่เมษาตั้งใจที่จะทำให้ฉันอายใช่มั้ย?" ฉันหันมองไปทางพี่เมษา พี่ชายที่ทุกคนมักจะเอาฉันไปเปรียบเทียบกับเขา

"อย่าพูดมั่วๆนะมีนา แกเป็นน้องฉันนะ ฉันจะอยากทำให้แกอายทำไมล่ะ" พี่เมษาตอบกลับ

"แล้วไงล่ะ ยังไงฉันก็ไม่มีไรดีเท่าพี่อยู่แล้ว พี่จะแคร์ทำไม แล้วถ้าพี่เวกัสเป็นคนทำนะ รูปที่อยู่ตรงบอร์ดก็ต้องเป็นพี่นั่นแหละที่เอามาให้พี่เวกัส" ฉันพูดไปและพยายามข่มความอ่อนแอของตัวเองที่กำลังจะออกมาในรูปแบบน้ำตา ฉันไม่อยากแสดงความอ่อนแอของตัวเองต่อหน้าผู้ชายพวกนี้

"นี่มีนา พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่ได้ทำ และพี่ชายของเธอก็ไม่รู้เรื่องที่ฉันนัดเธอมา แล้วรูปบนบอร์ดฉันก็ไม่รู้เรื่อง พี่ไม่รู้นะว่าเธอเอาอะไรมาตัดสินว่าพี่กับพี่ชายเธอทำ แต่เธอไม่ควรจะมาทำตัวงี่เง่าแบบนี้!!!" พี่เวกัสตะคอกฉันต่อหน้าคนอื่นๆในชมรม  แค่พี่พูดเบาๆฉันก็เจ็บจะตายอยู่แล้ว แต่นี่พี่ว่าฉันต่อหน้าคนทั้งชมรม ไม่มีใครโอเคกับการโดนคนที่แอบชอบด่าหรอกนะ

"ทำไมพี่ใจร้ายจังวะ!!!"  ฉันผลักอกพี่เวกัาแล้ววิ่งออกมาจากห้องนั้นทันที เพราะถ้าฉันยังทนอยู่ตรงนั้นต่อไปฉันคงต้องร้องไห้ต่อหน้าทุกคน แต่ตอนนี้ฉันก็รู้สึกว่าตาเบลอๆจากน้ำตาที่กำลังไหลออกมา  ดีนะที่ตอนนี้เป็นช่วงที่ทุกคนกลับบ้านหมดแล้ว เลยไม่ต้องอายว่าใครจะมาเห็นตอนร้องไห้ 

        ฉันวิ่งมาหยุดตรงบอร์ดที่มีรูปฉันติดอยู่แล้วดึงรูปพวกนั้นออกอย่างบ้าคลั่ง แถมเจ็บใจที่โดนคนที่ตัวเองชอบว่างี่เง่าอีก ทำไมทุกคนใจร้ายกับฉันจัง ฮือออออออออTT"

"ยัยบ๊วยมีนา เดี๋ยวนี้หัดอ่อนแอเป็นคนขี้แยแล้วหรอ?" เสียงทุ้มที่ฟังคุ้นๆหูของผู้ชายคนนึงดังขึ้นจากด้านหลัง ใครกันนะ!!!  --?