ขอโทษที ยัยนี้มีเจ้าของแล้ว I'm sorry girl.

เขาจูบฉัน! ฉันตกใจมาก เมื่อร่างสูงนั้นมอบสัมผัสแปลกใหม่ซึ้งฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันทั้งหวาน ทั้งมอมเมา ทั้งหมดนั้นมีอนุภาพมากพอจะลบล้างสติของฉันจนลืมไปเลยว่าไม่ได้มี แค่เราสองคนและเราก็ไม่ควรทำอย่างนี้ด้วยเหคุผลใดๆ ทั้งสิ้น ฉันเจียนจะหมดลมหายใจแล้ว...ตอนที่ฉันกำลังกำอกเสื้อของร่างสูงเพื่อบอกให้เขารู้ว่าฉันกำลังจะหมดลม แม็กฟิวจึงยอมถอนจูบอย่างแสนเสียดาย ฉันเม้มริมฝีปากที่เพิ่งผ่านการสัมผัสมาอย่างเขินอาย เกิดมาไม่เคยถูกใครทำอย่างนี้มาก่อนเลย "เลิฟซีนเมื่อกี้น่าสนใจดีนะ!" "นี้พวกมึงยังอยู่กันอีกหรอเนี้ย นี้ตอนนี้เครื่องกูกำลังร้อนเลย พวกมึงจะตามมาดูกูกับเมียไหมละ!?" ไม่รู้ว่าแม็กฟิวปล่อยตัวฉันจากอ้อมกอดตั้งแต่เมื่อไหร่ พอรู้ตัวอีกทีฉันก็เดินสติหลุดเข้ามาตั้งหลักในห้องก่อน โดยไม่สนใจเลยว่าหน้าประตูจะเกิดอะไรต่อไป ฉันทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าตู้เสื้อผ้าที่มีกองผ้ารอให้ผับอยู่อีกเพียบ ทำไมร่างกายกับจิตใจมันไม่สามัคคีกันเลยเนี้ย! โอ๊ยยย! เลิกคิดๆๆๆ สมัยนี้ใครๆเขาก้จูบกันแล้ว ไม่มีใครเขาคิดแบบเธอหรอกยัยหัวโบราณ ที่เขาทำอย่างนั้นเพื่อที่จะไล่นักเลงพวกนั้นเองละ! "นี้ตกลงว่าเธอจะพับผ้าหรือจะฉีกเสื้อฉันกันแน่ห๊ะ แมรี่!" "อ๊ะ!" ฉันต้องสะดุ้งจากภวังค์ เมื่อเสียงกึ่งหยอกล้อกึ่งขำลอยมาจากที่ไหนสักแห่ง และคนที่พูดแบบนี้ก็มีอยู่คนเดียวเท่านั้น แม็กฟิวหย่อนสะโพกนั่งที่โซฟาอย่างเดิมและเริ่มเล่นเกมตาใหม่ และทำเหมื่อนว่าทุกๆอย่างเมื่อกี้นี้ไม่เคยเกิดขึ้น ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันเองก็อ่อนแอไม่ต่างจากผุ้หญิงคนอื่นๆเลย แค่โดนคนขโมยจูบแค่นี้ก็ไม่กล้ามองหน้าเขาแล้ว "แอบหน้าแดงอยู่ละสิ ฉันเห็นนะ" คนเอ่ยแซวกระตุกยิ้มบางๆ "นี้ไม่ต้องมาแซวฉันเลยนะ แล้วใครใช้ให้นายมาจูบฉันไม่ทราบ" "หรือจะให้ฉันทำมากกว่าจูบละ" "....!!"
(From...LoveBerries)