Yakuza War ลุ้นรักกองทัพยากุซ่า

3
ความลับที่ถูกเปิดเผย
 
 
 
            บ้านโทดะ
                “แกเก็บเรื่องแบบนี้ไว้ตั้งสามปี ประสาทแล้วหรือไง นี่ฉันเป็นพี่ชายของแกนะโว้ย แกเห็นฉันเป็นเอเลี่ยนหรือไง ถึงได้ไม่คิดจะเล่าความจริงเรื่องที่แกไปมีเรื่องกับยากุซ่าเถื่อนอย่างไอ้นีล”
                “ฉันไม่ได้อยากมีเรื่องกับไอ้คนพรรค์นั้นสักหน่อยนิ แต่หมอนั่นมันทำร้ายเพื่อนฉัน ฉันจำเป็นต้องช่วยเพื่อนไว้ เป็นพี่ก็คงทำแบบเดียวกับฉัน”
                “ไงก็เหอะ ตอนนี้ไอ้นีลมันกลับมาญี่ปุ่นแล้ว และฉันก็มั่นใจว่ามันมาตามเด็ดหัวแก”
                “ให้มาเด็ดเลยสิ ฉันไม่กลัวมันหรอก แล้วต่อให้อีกกี่ครั้ง คนรอบข้างของฉันต้องเดือดร้อน ฉันก็พร้อมจะช่วยพวกเขา พี่กับฉันเราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีก็จริง แต่พี่ก็ไม่น่าจะลืมว่าฉันเป็นคนยังไงนะ”
                “เออ ทำพูดไปเหอะ แกน่ะ เกือบตายหลายรอบแล้วนะ และทุกครั้งที่แกเกือบจะไปนอนในหลุม ก็เพราะแกมันใจกว้างเกินไป”
                เมื่อสนทนาภาษาพี่น้องกับเคียวจิพี่ชายจอมจุ้นจ้านของฉันจบ ฉันก็แอบย่องออกจากบ้านไปเดินเตร็ดเตร่ในย่านกินซ่าคนเดียว เพื่อความปลอดภัยของตัวฉัน และคนรอบข้างฉันใส่หมวกแล้วเก็บผมที่ยาวจนถึงกลางหลังไว้ภายใต้หมวกแก๊ปสีดำ พร้อมกับใส่แว่นตาเพื่ออำพรางใบหน้าของตัวเอง เหตุผลเพราะฉันต้องปกปิดตัวตนของฉันจากพวกคุนิโนบุ หรือแก๊งค์ยากุซ่าเถื่อนของ มาซาโตะ นีล คู่อริตัวร้ายของฉัน”
                “พวกแกรีบจัดการซะ แต่แค่สั่งสอนมันก็พอ นายบอกว่ายังไม่อยากให้มันตายว่ะ”
                ปั้ก ! ปั้ก ! ปั้ก ! ตุ้บ ! พลั่ก !
                “เสียงมาจากซอกตึกตรงนั้นนี่”
                “กระทืบให้มันช้ำในก็พอ ฮ่ะๆ สะใจว่ะ !”  ฉันค่อยๆ เดินไปเงียบในซอกตึก ที่มีผู้ชายสามคนกำลังอัดผู้ชายคนหนึ่งอย่างสะบักสะบอม ฉันกำมือแน่นด้วยความโกรธจัด ใจหนึ่งก็อยากช่วย แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากให้ตัวเองเดือดร้อน แต่สุดท้ายแล้วฉันก็ตัดสินใจได้
                “เฮ้ย ! ไอ้พวกหมาหมู่”
                “ใครว่ะ !” ไอ้หัวสีเขียวหันมาตะเบ็งเสียงใส่ฉัน
                “คนเว้ย !” ฉันพูดจบก็กระโดดเตะเข้าที่ก้านคอของไอ้หัวเขียวทันที จนมันล่วงไปกองกับพื้น
                “แก เล่นงานลูกพี่ฉันหรอ ไอ้หนู”
                “อย่ามาเรียกฉันว่าไอ้หนู ฉันไม่ใช่ไอ้หนูโว้ย !” ฉันสอยหมัดเข้าที่ปากของมัน
                ปั้ก ! “โอ๊ย แกเป็นใครกัน”
                “เชื่อสิว่าแกไม่อยากรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร”
                “หนอย ไอ้หนูตัวก็เล็ก ปากจัดจังนะ งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง”                 ไอ้หน้าเหมือนหมาบลูด็อกคนหนึ่งชักสปาต้าออกมาจากหลังกางเกง แล้วพุ่งเข้ามาหาฉัน แต่ฉันก็เอี้ยวตัวหลบทัน แล้วจัดการสับซี่โครงที่สีข้างตัวของมันด้วยความเร็ว
                “อ๊าก !”
                “ไปซะ ถ้าไม่อยากให้ซี่โครงของพวกแกหักหมด ไสหัวไป”
                ฉันพูดจบก็ถกเสื้อแขนยาวของฉันขึ้น เพื่อเตรียมพร้อมที่จะอัดมันอีกรอบ
                “นะ…นั่นกำไลที่ข้อมือของแก เหมือนของไอ้คาลอส แต่ทำไมของแกมันสีทองล่ะ แกเป็นใครกันแน่”
                “ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญพวกแกควรจะรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ดีกว่า พวกแกจะได้กลับไปหาคำตอบไงล่ะ ว่าฉันเป็นใคร ไสหัวไปซะ!!!”
                ฉันพยายามดัดเสียงให้เป็นผู้ชายมากที่สุดเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าฉันเป็นผู้หญิง  
                “ไปก็ได้ฟ่ะ ฝากไว้ก่อนเถอะแก ไอ้เด็กของคาลอส”
 
                หลังจากที่ไอ้ยากุซ่าเถื่อนสามคนพากันกระวีกระวาดวิ่งหนีฉันอย่างกับลูกหมาออกไปจากซอกตึกอันอับชื้นแห่งนี้ ฉันก็รีบเดินเข้าไปดูผู้ชายที่ถูกทำร้าย
                “นี่นาย เป็นอะไรมากป่าว”  ฉันพยายามจะพยุงตัวของเขาขึ้นมาแล้วก็ต้องใจที่เพราะเขาคือ ทาคาฮาชิ ลูเซีย อีตารักบี้ ปากโคตรเสียนั่นเอง
                “อย่ามาแตะตัวฉัน” เขาเงยหน้าขึ้นมาพูดกับปัดมือมาที่ฉัน แต่ด้วยจังหวะการปัดมือของเขาที่ดันมาปัดเอาหมวกแก๊ปบนหัวของฉันจนกระเด็นไปกองกับพื้น เฮ้ย ! ซวยละสิยัยบื้อคานะ ผมสีบลอนด์ของฉันสยายเต็มแผ่นหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว
                “เธอ!! เป็นผู้หญิงงั้นหรอ”
                “เอ่อ….คือว่า”
                ฉับ ! ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบอีตาลูฟก็ฉกแว่นที่ฉันสวมอยู่ออกไปอย่างรวดเร็ว
                “โทดะ คานะ!!!”
                “ใช่ฉันเอง ฮ่าๆ นายไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันไปล่ะ”
                “เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น” ลูฟพูดพร้อมกับกระชากแขนของฉันกลับไปหาเขา
                “นี่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
                “กำไลนี่ใช่ไหม ที่พวกมันพูดถึงกัน ทำไมเธอถึงมีกำไลแบบเดียวกันกับคาลอส”
                “คาลอสไหน ฉันไม่เห็นจะรู้จักเลย”
                “อย่ามาไร้เดียงสา บอกความจริงกับฉันมาเดี๋ยวนี้”
                “คุณหนู เกิดอะไรขึ้นครับ ใครทำร้ายคุณหนู แล้วแม่นี่เป็นใครครับ ” ชายหนุ่มชุดดำคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาเราสองคน
                “กลับบ้านก่อน แล้วฉันจะเล่าให้ฟัง”
                “อ้อ นายจะกลับบ้านแล้วใช่ไหม งั้นเจอกันที่วิทยาลัยพรุ่งนี้นะ”
                “เธอยังไปไหมไม่ได้ทั้งนั้น มานี่”
               
                คฤหาสน์ทาคาฮาชิ
                ฉันจำใจต้องนั่งรถกลับมาที่บ้านญี่ปุ่นโบราณหลังเบิ้อเริ่มเทิ่มของเขา กว่าจะถึงตัวบ้านก็หลายเมตรมาก บริเวณตัวคฤหาสน์รายล้อมไปด้วยพฤกษาหลากสีนานาชนิด จนไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นบ้านของผู้ชายคนนี้ คนที่ฉันเกลียดขี้หน้าที่สุด
ฉันนั่งรอลูฟอยู่ที่ห้องโถงขนาดใหญ่ จนกระทั่งเขาเดินเข้ามานั่งตรงโซฟาข้างๆ ฉัน ด้วยสภาพที่ต่างจากเมื่อตอนโดนรุม   สกรรมอย่างมาก เขาใส่ชุดยูกาตะสีดำสนิท ทำให้ตัดกับผิวขาวของเขาจนดูหน้าเกรงขาม
                “อธิบายมา !”
                “อะไรของนาย อยู่ดีๆ ก็ลากฉันมาที่บ้านนาย แล้วยังจะมาบังคับฉันอีก ขอบคุณสักคำก็ไม่มีคนอุตสาห์ช่วยแท้ๆ”
                “อันที่จริงเธอไม่ควรจะเข้ามายุ่งเรื่องของฉัน”
                “อ้าวนี่นายลูฟ พูดให้มันสวยๆ หน่อยสิ ถ้าฉันไม่เข้าไปช่วยนาย ป่านนี้นายคงม่องเท่งไปแล้วมั้ง”
                “ถ้าฉันไม่โดนมันโปะยาสลบใส่ ฉันคงจะมีแรงสู้กับพวกมันอยู่หรอก”
                “หึ! ฉันว่านายมันพวกขี้แพ้ชวนตีมากกว่า”
                “ก็แล้วแต่เธอจะคิด สรุปเข้าเรื่องเลยละกัน ทำไมเธอถึงมีกำไลข้อมือแบบเดียวกับของคาลอส เคียวได้”
                “ฉันบอกนายไปแล้วนี่ว่าฉันไม่รู้รื่อง”
                “เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นประธานนักเรียนปีสอง และฉันก็มีสิทธิ์ที่จะทำยังไงกับใครก็ได้ ถ้าคนๆนั้นเป็นพวกอันธพาล นิสัยไม่ดี แล้วก็ชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท”
                “อย่ามาท้าฉันนะ ลูเซีย!!”
                “งั้นให้ฉันลองบอกไหมล่ะ ว่าเธอเป็นใคร แล้วเกี่ยวข้องยังไงกับคาลอส”
                “คุณหนูครับ ข้อมูลของคุณโทดะ คานะครับ” ลูกน้องของลูฟส่งเอกสารบางอย่างเขา ลูฟรับมันมาอ่านสักพัก เมื่ออ่านจบเขาทำสีหน้าอึ้งทึ่งใส่ฉันเล็กน้อย
                “คาลอส เคียว เป็นฉายาในวงการที่พี่ชายของเธอใช้ แล้วเขาก็คือโทดะ เคียวจิ ประธานนักเรียนปีสุดท้าย ตระกูลของเธอเป็นตระกูลยากุซ่าเก่าแก่ที่อำลาวงการที่ญี่ปุ่นไปนานแล้ว แต่ก็ยังมีตัวตนและมีอำนาจอยู่ในต่างประเทศ เพราะเปิดธุรกิจศิลปะการต่อสู้ Heart FighterAcademy เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของตระกูลโทดะ หึ! มีอะไรจะอธิบายเพิ่มอีกไหมล่ะ คุณหนูยากุซ่าผู้ลวงโลก”
                “แล้วนายล่ะ ไปมีเรื่องกับยากุซ่าเถื่อนๆ แบบนั้นได้ยังไง ถ้านายเองไม่ได้อยู่ในวงการยากุซ่าเหมือนกับฉัน  อ้อแล้วนามสกุลทาคาฮาชิ ใครๆในวงการยากุซ่าต่างก็รู้กันดีว่า กำลังเป็นตระกูลยากุซ่าสายเลือดใหม่ที่กำลังเป็นที่จับตามองมากที่สุดในขณะนี้นินา ตั้งแต่ฉันเข้ามาในคฤหาสน์แห่งนี้ แล้วได้เห็นรูปถ่ายพ่อนาย คุณ ทาคาฮาชิ ลูกะ เจ้าพ่อยากุซ่าคนดัง ฉันก็รู้แล้วว่านายก็เป็นคุณหนูยากุซ่าเหมือนกับฉัน เราสองคนต่างก็มีเรื่องที่ต้องปิดบังไม่ต่างกันหรอก”
                “ถ้าเธอรู้แล้วก็ช่วยหุบปากเอาไว้ด้วยล่ะ ไม่งั้นฉันเล่นงานเธอแน่”
                “นายเองก็ควรจะเก็บความลับของครอบครัวฉันให้มิดชิดด้วยล่ะ เพราะถ้าพี่ชายของฉันรู้ขึ้นมา นายเองก็อาจจะโดนคมดาบของพี่ฉันได้นะ ลูเซีย”
                “พี่เธอกับฉันเราอาจเป็นคู่แข่งเรื่องรักบี้ แต่เรื่องยากุซ่า ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นอะไร ฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งอยู่แล้ว”
                “ก็ดี ถ้างั้นถือว่าเราสองคนตกลงกันแล้วนะ เพราะต่อจากนี้ไปชีวิตของฉันก็อยู่ในกำมือนาย แล้วชีวิตของนายก็อยู่ในกำมือของฉันเช่นเดียวกัน”
                เราสองคนตกลงกันเรื่องจะช่วยปกปิดความลับระหว่างเรา เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่า ทาคาฮาชิ ลูเซีย หนุ่มฮอตประจำวิทยาลัยเป็นยากุซ่า และนักเรียนเข้าใหม่อย่างฉันเองก็เป็นคุณหนูตระกูลยากุซ่า เพราะถ้าทั้งสองไม่ช่วยกันรักษาความลับสุดอันตรายนี้ไว้ ภัยทั้งหลายก็จะวิ่งเข้ามาหาเราอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแน่