รักนะติวเตอร์

          หลังจากที่ฉันไปเข้าห้องน้ำเสร็จ เราสามคนก็ขึ้นไปเรียนคาบบ่ายที่เหลือ พอเลิกเรียนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน น่าเซ็งที่บ้านฉันอยู่คนละทางกับเซน่า ฉันเลยต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียว ไม่รู้รถเมล์จะมาเมื่อไหร่ ฉันหยิบเอ็มพีสามขึ้นมาฟังแก้เบื่อ พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆตาม ~ ...so you can keep me inside the pocket at your ripped jeans...~ ขณะที่ฉันฮัมเพลงอยู่ ก็รู้สึกเหมือนมีคนมานั่งข้างๆ นี่ฉันอุตส่าห์มานั่งที่ไกลๆแล้วนะ ตรงนู้นก็ว่างตั้งเยอะทำไมไม่นั่ง ฉันหันไปมองอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ก่อนจะต้องชะงักเพราะคนที่นั่งข้างๆฉันก็คือคนที่เจอเมื่อตอนบ่ายและกำลังจะเข้าไปทักแต่ก็มีมารผจญมาขวางไว้ซะก่อน คิดแล้วมันก็น่าโมโห !!                      อืมมมม...นี่จ้องขนาดนี้แล้วยังทำเหมือนไม่รู้จักกันนี่มันหมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่าหมอนี่จำฉันไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเขาก็ต้องลืมแล้วสิว่าต้องติวให้ฉัน มิน่าล่ะหมอนี่ถึงได้ไม่ติดต่อกลับมาสักที...

          "จะจ้องอยู่แบบนี้อีกนานไหม?" ฟินิกซ์เลิกคิ้วถาม เมื่อเห็นว่าฉันกำลังจ้องเขาอยู่ ฮึ! อย่างกับนายไม่จ้องฉันแหละ                

          "นายจำฉันได้ใช่ไหม?" ฉันไม่สนใจคำถามของคนตรงหน้า เพราะตอนนี้ฉันสนใจเพียงว่าเขาจำฉันได้ไหม                

          "ไม่..."                

          ใจร้ายยยย ฉันยังจำนายได้เลย แล้วเรื่องติวของฉันล่ะ                

          "นายจำไม่ได้จริงๆเหรอ? ลองนึกดูดีๆสิ วันๆหนึ่งนายเจอคนเยอะนักหรือไง ถึงจะจำคนที่พึ่งเจอไม่กี่วันไม่ได้น่ะ"                

          "ก็ไม่นิ"                

          “ตกลงนายจำไม่ได้จริงๆใช่ไหม?..." ฉันถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เพราะถ้าเขาจำไม่ได้จริงๆฉันจะได้ไปหาคนติวคนใหม่ เพราะการที่เขาจำฉันไม่ได้มันก็หมายความว่าเขาจำเรื่องที่ฉันขอร้องให้ติวให้ไม่ได้ด้วย และมันยังหมายความได้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจที่จะช่วยจริงๆ ขอร้องเป็นพันครั้งก็คงไม่มีประโยชน "...ว่าไง จำได้หรือไม่ได้" ฉันมองคนตรงหน้าอย่างรอคำตอบ                          "รถมาแล้ว" พูดจบฟินิกซ์ก็ลุกไปขึ้นรถเลย นี่!! ฉันถามน่ะทำไมไม่ตอบ หูแตกหรือไง!? ยังไงวันนี้ฉันต้องได้คำตอบ ฉันลุกตามฟินิกซ์ไปขึ้นรถ แต่ดูเหมือนฉันจะมาช้าไปนะ ที่นั่งเต็มหมดแล้ว แต่ก็ชั่งเถอะ มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉันหรอก แต่ปัญหาของฉันก็คือไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นไง ฉันเดินไปหาฟินิกซ์และถามคำถามเดิมที่ฉันยังไม่ได้คำตอบ                

          "นาย..."                

          จู่ๆฟินิกซ์ก็ลุกพรวดขึ้นมา                

          "นั่งสิ" ฟินิกซ์ชี้ไปยังที่นั่งที่เขาพึ่งลุกขึ้นมา นี่คงคิดว่าที่ฉันเดินมาเพื่อที่จะมาขอนั่งสินะ คิดผิดล่ะ - -*                

          "ไม่ นายต้องตอบคำถามฉันก่อน"                

          "บอกให้นั่งก็นั่งสิ" คราวนี้ไม่พูดเปล่า ฟินิกซ์กดไหล่ให้ฉันนั่งลงตรงที่นั่งตรงนั้น                      "ก็บอก..."                

          "โอเคๆ ฉันจำเธอได้ และจำได้ด้วยว่าเธอขอร้องอะไรไว้ พอใจยัง"                

          "ก็แค่นั้นแหละ ^___^" ฉันยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อได้ยินว่าเขาจำได้ทุกอย่าง แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่ทีแรก ปล่อยให้โมโหอยู่ตั้งนาน ฉันเลิกเซ้าซี้ฟินิกซ์ไปได้สักพัก ระหว่างนั้นฉันก็นั่งชมนกชมไม้ข้างนอกไปเรื่อย ว่าแต่บ้านของเขาไปทางเดียวกับบ้านฉันเหรอ แล้วทำไมก่อนหน้านั้นฉันไม่ยักกะเห็นเขาสักครั้งล่ะ จะว่าฉันไม่สังเกตก็ไม่ใช่ ถ้าเขานั่งรถไปกลับทุกวันจริงๆมันต้องมีสักวันที่เห็นสิ แต่...ช่างเหอะขี้เกียจคิด ฉันควรจะจัดการธุระสำคัญของฉันให้เสร็จมากกว่าเอาเวลามาสนใจเรื่องไร้สาระนี่ จังหวะที่ฉันจะยื่นมือไปสะกิดฟินิกซ์เขาก็หันมาพอดี และ...ถอดกระเป๋า เอ่อ ถอดทำไม?                

          "ฝากหน่อย"                

          ฮะ! อะไรนะ

          "ฝาก" จะฝากทำไมเล่า ไอ้ที่สะพายมาตั้งนานน่ะ พึ่งจะคิดได้เหรอ?                

          "ไม่ต้องมาทำหน้าอย่างนั้นเลย กระเป๋าฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นนะ"                

          "ถ้าไม่หนักแล้วเอามาฝากฉันทำไมกันฮะ"                

          "พอใจ มีปัญหาอะไรป่ะ"                

          คำตอบของหมอนี่แต่ละคำยั่วโมโหได้มาก! หน็อยแน่ ทำลอยหน้าลอยตาคิดว่าฉันจะยอมเหรอ ไม่มีทางซะล่ะ ฉันกำลังจะหยิบกระเป๋าฟินิกซ์ที่วางอยู่บนตักขึ้นมา แต่เสียงของเขาก็มาขัดซะก่อน                

          "คิดดีๆก่อนจะทำอะไรนะ เพราะอนาคตเธอขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของฉัน เข้าใจนะ "            ไอ้...ไอ้คนเจ้าเล่ห์ !! นี่ฉันต้องตามเกมส์หมอนี่ตลอดเลยหรือไงนะ                

          "ฮะๆ" หึ อย่าให้ถึงคราวฉันละกัน! ฟินิกซ์หัวเราะร่า เมื่อเห็นว่าชนะฉันได้ในครั้งนี้ มันน่าโมโหนัก - -* แต่รู้ไหม? การที่ฉันแพ้มันทำให้ฉันได้เห็นอะไรบางอย่างที่ฉันไม่คิดว่าจะได้เห็น จากคนอย่างหมอนี่ รู้ไหมมันคืออะไร? รอยยิ้มของเขาไง รอยยิ้มที่ไม่ต้องปั้นแต่ง ยิ้มที่ละมุนละมัย ยิ้มที่ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้เลยล่ะ เอ่อ...แล้วทำไมฉันต้องเคลิ้มด้วยล่ะ บ้าไปแล้วฟาน แกบ้าไปแล้ว ม่ายยยยย! (._. )( ._.)!?                

          "นี่!...นี่!!"                

          เพราะแรงสะกิดของฟินิกซ์ทำให้ฉันรู้สึกตัว เมื่อกี้ฉันคงไม่ได้นั่งจ้องเขาแล้วทำหน้าเคลิ้มอยู่หรอกนะ                

          "นั่งเหม่อถึงใครฮะ ยิ้มอยู่ได้ เรียกก็ไม่สนใจ"                

          สีหน้าฟินิกซ์ดูไม่พอใจนิดหน่อย แต่ก็ทีเล่นทีจริง                

          "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายมิทราบยะ"                

          "ก็ไม่เกี่ยวหรอก...แค่หมั่นไส้"                

          "ย่ะ...ว่าแต่เรียกฉันมีอะไร?"                

          "ก็แค่อยากรู้ว่า...จะลงป้ายไหน นี่มันจะสุดสายละนะ"                

          ฟินิกซ์พูดพลางมองออกไปที่ถนน                

          "เกี่ย..."                

          "ไม่เกี่ยว แต่แค่อยากรู้ "                

          ตอนนี้สีหน้าของหมอนั่นเปลี่ยนจากไม่พอใจเป็นจริงจังแทน เอ่อ...จริงจังทำไม? กับแค่ฉันจะลงป้ายไหนเนี่ย - -"                

          "ป้ายหน้าก็ลงละ...อ่อ! ฉันคิดออกละ เมื่อยล่ะสิ มาๆเดี๋ยวฉันลุกให้นั่ง" ที่หมอนี่ถามคงอยากรู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะลง เขาจะได้นั่งสักทีสินะ                

          "ไม่ต้อง ฉันเป็นสุภาพบุรุษพอ"                

          "อ้อเหรอ" ฉันทำหน้าล้อ เหมือนไม่เชื่อนิดหน่อยก่อนจะหันไปนอกหน้าต่างเพื่อแอบขำอยู่คนเดียว ฮะๆ                

          "เรื่องติว พรุ่งนี้ค่อยเอาคำตอบละกัน"                

          จู่ๆ ฟินิกซ์ก็พูดเรื่องติวขึ้นมา ทำเอาฉันงงนิดหน่อย แต่ก็ดีเหมือนกันรีบๆบอกจะได้รู้ว่าเขาจะช่วยหรือไม่ช่วย                

          "ถึงละ ไปนะ" ฉันลุกขึ้นก่อนจะโบกมือลาฟินิกซ์                

          "อืม กลับดีๆล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน"                

          ฮะ! อะไรนะ ฉันไม่ได้ฟังอะไรผิดไปใช่ไหม หมอนี่พูดประโยคแบบนี้เป็นด้วยเหรอเนี่ย ฮะๆๆ แล้วฉันจะยิ้มทำไมเนี่ย