รักนะติวเตอร์

                ณ ห้องเรียน                

          “ไง เขาว่าไงบ้าง” เซน่ายิงคำถามใส่ฉันทันทีที่ไปถึงห้อง                

          "พึ่งนึกได้หรือไงกัน ผ่านมาเกือบจะอาทิตย์นึงละ"                

          "ทำนองนั้น ฮ่าา เอาน่ายังไงสุดท้ายฉันก็จำได้ สรุปเขาว่าไง"                

          “ขอคิดดูก่อน” ฉันนั่งลงกุมขมับข้างๆเซน่า “แก…ขอคิดดูก่อนนี่เท่ากับจะบอกปฏิเสธฉันเลยนะ แค่ยังไม่ได้บอกตอนนั้นก็แค่นั้นเอง”                

          “คิดมากน่า เขาก็ต้องขอเวลาคิดก่อนสิ จู่ๆแกก็ไปขอให้เขาช่วยทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักมักคุ้นกันมาก่อนด้วยซ้ำ นี่ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ปฏิเสธแกแต่ขอคิดดูก่อน ถ้าเป็นฉันนะฉันไม่ช่วยหรอก”           "อืมมม" ฉันตอบปัดๆแล้วหันซ้ายขวาเพื่อมองหาใครสักคน                

          "ไปเข้าห้องน้ำ" อยู่ๆเซน่าก็แทรกขึ้นมาฉันยังไม่ได้ถามเลยนะ "...ก็เห็นแกหันหน้าหันหลังก็เลยบอก"                

          "อืมมม" นั่นแหละ ฉันกำลังมองหาภูผาอยู่                

          "โน่นไง มาแล้ว"                

          คนที่พึ่งมาถึงเหมือนจะรู้ตัวว่าฉันกำลังรออยู่                

          "นายย้ายมาจากที่ไหนเหรอ?" ฉันยิงคำถามใส่ทันที                

          "ถามทำไม" และก็เหมือนเดิม หมอนี่ยังทำเหมือนไม่อยากคุยกับฉัน                

          "ก็อยากรู้ ถามแค่นี้ไม่ได้หรือไง"                

          "อังกฤษ"                

          "อ้าววว! อังกฤษเหรอ? แล้วทำไมไม่บอกล่ะ"                

          "แล้วทำไมต้องบอก" ชักจะกวนโอ้ยนะ - -"                

          "ก็ฉันจะได้ไม่ต้องไปขอให้อีตาฟินิกซ์นั่นช่วยไง"                

          "แต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอนิ" ดูเหมือนหน้าภูผาจะนิ่งเกินไปหน่อยนะ                

          “รู้ได้ไง”                

          “ก็…ถ้าโดนปฏิเสธมาเธอไม่มานั่งนิ่งอยู่ตรงนี้หรอก”                

          "แต่ก็ยังไม่ได้ตกลง เพราะฉะนั้น..."                

          "ถ้าหมอนั่นปฏิเสธก็บอกละกัน"                

          "แปลว่านายจะช่วย?" ฉันรู้สึกมีความหวังขึ้นมาเลยล่ะ อย่างน้อยถึงโดนฟินิกซ์ปฏิเสธแต่ฉันก็ยังมีภูผาให้พึ่ง

           "โอ๊ะ!! นักเรียนคะ ขอโทษทีนะคะที่มาสาย" ไม่มาพรุ่งนี้เช้าเลยล่ะคะ ดูสิคำตอบก็ยังไม่ได้เลย                

          "ไหนๆก็ไหนๆแล้ว นี่ก็จะหมดเวลาแล้วคงเรียนไม่ทัน งั้นครูสั่งงานเลยนะคะ ให้นักเรียนจับกลุ่มกันสามคนทำรายงานเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ จะประวัติศาสตร์อะไรก็ได้เลือกมาหนึ่งเรื่อง ส่งอาทิตย์หน้านะคะ...ไม่มีใครสงสัยอะไรใช่ไหม ? งั้นเลิกคลาสได้ค่ะ"                

          เฮ้ยยยยย!! ยังไม่ทันได้กระพริบตาเลยเลิกละ ไม่สอนแถมยังสั่งงานอีก ให้มันได้อย่างนี้สิ

          เป็นเพราะอาจารย์แท้ๆเข้าสายแล้วยังมาสั่งงานแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแล้วก็ออกจากห้องไปแบบดื้อๆ สุดท้ายลำบากนักเรียนต้องมานั่งทำรายงานส่ง เอ๊ะ!! แต่มันก็เป็นหน้าที่นักเรียนไม่ใช่เหรอ? แล้วฉันจะบ่นทำไมเนี่ยยยย? ท่าจะประสาท เห้อออออออ                

          "คิดออกยังว่าจะทำรายงานเรื่องอะไรดี?" เซน่าเงยหน้ามาถามฉันหลังจากที่ก้มหน้าก้มตาอ่านนิยายมาได้สักพัก ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยง กินข้าวเสร็จเราเลยมาหาอะไรทำที่ห้องสมุด อีกอย่างพวกเรากะว่าจะมาหาหัวข้อทำรายงานด้วยล่ะ                

          "ยังเลย" ฉันส่ายหน้าเนือยๆ ยืนยันว่าคิดไม่ออกจริงๆว่าจะทำเรื่องไหนดี                           "วิชานี้เป็นวิชาประวัติศาสตร์ เพราะงั้นก็...ประวัติศาสตร์ตะวันออกละกัน" สมาชิกในกลุ่มอีกคนพูดขึ้นหลังจากวางหนังสือกองใหญ่ลงบนโต๊ะ ฉันมองดูหน้าปกกองหนังสือแล้วก็ต้องพบว่าภูผาหาหนังสือที่จะทำรายงานมาเรียบร้อยแล้ว บางทีการที่มีเขามาเพิ่มในกลุ่มมันก็ดีเหมือนกันแฮะ                

          "ประวัติศาสตร์ตะวันออกงั้นเหรอ? ก็เข้าท่าดีเหมือนกันนะ"                

          เซน่าพยักหน้าเห็นดีเห็นงามกับความคิดนั่น                

          "เธอล่ะว่าไง" ภูผาหันมาถามฉัน จะให้ฉันว่าไงล่ะ ไม่เห็นด้วยงั้นเหรอ?                           "ตามนั้นแหละ" ฉันตอบ                

          "งั้นก็เริ่มเลยละกันจะได้ไม่เสียเวลา" ภูผาสรุปความเห็น ก่อนจะยื่นกองหนังสือมาไว้ตรงกลาง                

          "ตอนนี้เลยเหรอ?" เซน่าเริ่มโอดครวญ เมื่อได้ยินว่าจะเริ่มทำรายงาน                

          "ถ้าไม่เริ่มตอนนี้แล้วจะทำตอนไหนล่ะ เวลาเรามีไม่เยอะนะ ฉันเองก็ไม่ได้ว่างขนาดนั้นด้วย อีกอย่างนะฉันไม่ได้ต้องการจะเป็นอัจฉริยะข้ามคืนด้วย" ฉันร่ายยาว เพราะฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้นจริงๆ ฉันต้องแบ่งเวลาไปอ่านหนังสือสอบทุนอีกนะ -__-                

          "แต่นี่มันบ่ายโมงแล้วนี่ เธอจะไม่ไปเรียนหรือไง" เซน่าพูดพร้อมยื่นนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือตัวเองมาให้ฉันดู                

          "ใช่! แต่เธอลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้ไม่มีเรียนตอนบ่ายโมง" บางทีก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนขี้หลงขี้ลืมแบบนั้นจะสอบได้ท็อปเกือบทุกวิชา เอ๊ะ!? เหมือนใครบางคนแถวนี้จะไม่ได้อยู่ในวงสนทนาของเรานะ ฉันหันไปมองคนที่นั่งข้างๆ ก็พบว่าตอนนี้ภูผากำลังพลิกหน้าหนังสือพร้อมกับโน้ตย่อลงบนสมุดเล่มเล็กๆของเขา                

          "นายทำอะไรอ่ะ เขียนจดหมายรักเหรอ?" ฉันชะโงกหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ เพราะมองไม่ค่อยชัด หมอนี่เขียนตัวเล็กหรือว่าฉันสายตาสั้นนะ... แต่มองชัดๆแล้วลายมือเขาสวยจัง สวยกว่าลายมือผู้หญิงบางคนอีก                

          "นี่!!..."                

          ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองภูผา... มองใกล้ๆหมอนี่น่ารักกว่าที่คิดแฮะ ^^               

          "...จะมองอีกนานไหม? หัวเธอบังฉันอยู่นะ...เขียนไม่ได้ "                

          ภูผาผลักหัวฉันออก แล้วเขียนต่อ ฮึ่ยยยย!! นึกว่าอยากมองหรือไง                

          "หล่อล่ะสิ" เสียงเซน่ากระซิบที่ข้างหูหลังจากฉันกลับมานั่งท่าเดิม                

          "บ้าสิ..."                

          "บ้าอะไรล่ะ แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย " หน้าแดงเหรอ? ฉันเอามือมาจับแก้มตัวเอง... แล้วทำไมต้องรู้สึกร้อนๆด้วยล่ะ แงงงง T^T ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่นสักหน่อย                

          "ฉันล้อเล่นน่า ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นก็ได้" เรื่องหน้าแดงเธอล้อฉันก็จริง แต่เรื่องร้อนๆที่หน้านี่สิเรื่องจริง -___-               

          "อ่ะ"                

          "อะไร? ยื่นมาให้ฉันทำไม" ฉันขมวดคิ้วมองกระดาษตรงหน้าที่ถูกยื่นมาโดยคนที่นั่งข้างๆ           "หัวข้อที่ต้องทำไง ฉันจดไว้หมดแล้ว ต่อไปคือหน้าที่ของเธอ"                

          "หน้าที่อะไร? แล้วทำไมต้องฉันคนเดียวด้วย เซน่าล่ะ ยัยนี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ"           "ใครทำมันก็เหมือนกันแหละน่าฟาน รีบๆทำเหอะงานจะได้เสร็จเร็วๆ เธอบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ได้ว่างขนาดนั้น" เซน่าแทรกขึ้นบ้าง ให้มันได้อย่างนี้สิ เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย            "ก็ได้" ฉันยอมทำตามที่สองคนนั้นบอก ฉันจะต้องรีบทำให้เสร็จมีงานอีกเยอะต้องสะสาง

          ฉันเริ่มหาเนื้อหาในแต่ละหัวข้อที่ภูผาจดออกมา หนังสือก็มีตั้งเยอะแยะ เรื่องไหนมันอยู่เล่มไหนล่ะเนี่ย ฉันหันซ้ายหันขวาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่...ทำไมต้องทำท่าทางเหมือนยุ่งขนาดนั้นด้วยล่ะ ฮึ่ยยย! ทำเองก็ได้วะ เวลาผ่านไปเรื่อยๆจากนาทีเป็นชั่วโมง ฉันมองดูหัวข้อที่ฉันขีดทิ้งเพราะได้เนื้อหาแล้ว อืมมม ครึ่งทางละ อีกนิดเดียวเท่านั้น ฉันจะเป็นอิสระแล้วววว ฉันเริ่มนับถอยหลังให้กับความสำเร็จที่กำลังจะมาถึง เริ่มล่ะนะ10...9...8...7........3...2...1 เยสสสสสส!!                

          "เสร็จละ"ฉันวางปากกาลงพร้อมกับดูผลงานอันล้ำค่าที่พึ่งเสร็จ และหันไปยิ้มให้กับสองคนที่นั่งข้างๆ                

          "อืม...ดี" เซน่าพูดขึ้น                

          "งั้นเธอก็เอาเนื้อหาพวกนี้ไปพิมพ์นะ " ภูผาพูดพร้อมกับชี้ไปที่กองหนังสือพวกนั้นที่ฉันคัดกรองเนื้อหาไว้เรียบร้อยแล้ว                

          "โอเค ตามนั้น"                

          "แล้วนายล่ะ ทำอะไร?" ฉันหันไปมองภูผาอย่างเอาเรื่องนิดหน่อย ก็มันน่าไหมล่ะ ไม่เห็นหมอนี่จะทำอะไรเลย                

          "หาหนังสือ คิดเรื่องรายงาน หาหัวข้อให้ พิมพ์ส่วนที่ไม่ใช่เนื้อหา และเข้าเล่ม ชัดนะ...อ้อ! หยุดโวยวาย เพราะเธอได้ทำน้อยที่สุดแล้ว โอเค๊!!"                

          "อืมมมมมม" ฉันกระแทกเสียงใส่ภูผา ด้วยอารมณ์โมโหก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ           ให้ตายสิ!! หงุดหงิดโว้ย ฉันเดินไปกำลังจะถึงหน้าห้องน้ำ แต่ก็บังเอิญพบเป้าหมายที่เจรจากับฉันเมื่อหลายวันก่อน บอกจะติดต่อกลับมาแต่ก็เงียบหาย สงสัยคงต้องไปเตือนความจำซะหน่อยแล้ว ฉันกำลังจะเดินเข้าไปหาฟินิกซ์ แต่ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาซะก่อน                           "จะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ? แล้วมายืนบื้ออะไรที่หน้าห้องน้ำ"                

          "เรื่องของฉันน่า นายจะไปไหนก็ไปๆ"                

          ฉันโบกมือไล่คนตรงหน้า ถึงมันจะดูเสียมารยาทก็เถอะ แต่ฉันไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาตอนนี้ ภูผายักไหล่ใส่ฉันก่อนจะหันหลังกลับไป ชิ!! ไปได้ซะก็ดี ว่าแต่...เขาเดินมาทำอะไร? เข้าห้องน้ำงั้นเหรอ แต่ห้องน้ำอยู่ทางนี้นะ แล้วนั่นดูเหมือนจะเดินกลับไปที่โต๊ะนะ อะไรกันเดินมาแล้วก็เดินกลับเฉยๆนี่นะ                

          "เดี๋ยวก่อน!..." ฉันเรียกภูผาไว้ก่อนที่เขาจะเดินกลับไป

          "...นายเดินมาทำอะไร"                

          "เรื่องของฉัน....ไม่เกี่ยวกับเธอนิ" พูดเสร็จก็เดินดุ่มๆกลับไปที่โต๊ะเฉยเลย ให้มันได้อย่างนี้สิ เดี๋ยวนี้ชักจะแผลงฤทธิ์ กวนประสาทเป็นที่สุด คนอะไรเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าภายในระยะเวลาอันน้อยนิด