LEVANA

บทที่4
เมอริเีดียน
[แมคเคย์]เช้าแล้วหรอเนี่ย ผมกระพริบตาปริบๆ พลางมองเห็นแสงสว่างที่ลอดเจ้ามาจากทางหน้าต่าง "โฮ่ง โฮ่ง" เห้ย นี่มันอะไรกับเมื่อผมอ้าปากจะเปล่งเสียงแต่ทำไม มันถึงออกมาเป็นเสียงของสุนัขหล่ะ!? ก็ในเมื่อเมื่อคืนผมแก้คำสาปไปแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมมันยังกลายเป็นแบบนี้ยู่อีก ยัยแม่มดนั่นต้องเล่นตุกติกอะไรกับผมแน่ๆ!!"โฮ่ง โฮ่ง" ผมใช้ขาทั้งสี่ของตัวเองเดินไปยังเตียงนอนของเจ้าหญิงเลอวานา เธอกำลังนอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง ชอบเวลาเธอหลับเสียจริง ค่อยดูเป็นมนุษย์ขึ้นมาหน่อยไม่เหมือนกับเวลาตื่นเธอดูเหมือนไม่ค่อยมีชีวิตสักเท่าไหร่ ทั้งเย็นชาและไร้อารมณ์ บางครั้งผมยังเคยสงสัยว่าเธอนั้นมีความรู้สึกบ้างหรือเปล่า...แต่เมื่อคืน เธอก็ดูสติหลุดอยู่นะ เป็นครั้งแรกเลยหล่ะที่ผมได้เห็นเธอเป็นแบบนั้น"ไง เจ้าหมาแม็ค" เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นผมอยู่ข้างเตียงเธอเบิกตาโตขึ้นนิดหน่อย แล้วค่อยๆยิ้มบางๆพร้อมเอ่ยทัก"โฮ่ง" ผมทักตอบ น่าหงุดหงิดชะมัดผมไม่อยากเป็นหมาแบบนี้เลย จะพูดอะไรก็ไม่มีใครเข้าใจ"ตื่นเสียเช้าเชียวนะ" เธอพูดพร้อมกับค่อยๆนั่งและบิดขี้เกียจไปพลางๆ จะว่าไปเลอวาน่าตอนพึ่งตื่นนี่น่ารักชะมัด...เฮ้ ที่ผมชมนี่ไม่ได้หมายความว่าผมชอบเธอนะ (ร้อนตัวมาก =__= )
(ค่ายroyal)[ชามาเนีย]กว่าฉันจะเดินทางถึงค่ายก็ปาวันนึงได้ นั่งรถเมื่อยชะมัดเลย แถมฉันยังต้องมานั่งข้างปริ้นหลุยอ้วนแห่งมาราเซียอีก เจ้าชายบ้าอะไรไม่รู้ตัวมีตัวใหญ่แถมซกมกอีก!"เจ้าหญิงชามาเนีย" เขาเรียกฉันพร้อมกับเคี้ยวขนมกุบกับอยู่ในปาก อี๋"อะไร" ฉันตอบอย่างหงุดหงิด"ช่วยข้าถือกระเป๋าหน่อยสิ""นี่ เราเป็นเจ้าหญิงนะปริ้นหลุยอ้วน เจ้ามาใช้เราแบบนี้ไม่ได้!""โธ่ แค่นี้ก็ทำให้ไม่ได้ คำว่าเพื่อนไม่มีความหมายเลยหรือไงกัน" เพื่อนบ้าเพื่อนบออะไรล่ะ"แต่เราไม่ใช่เพื่อนเจ้านะ!" ปริ้นหลุยอ้วนเบะปากร้องไห้แงๆออกมา "ใจร้ายที่สุด ฮือๆ" บรรดาเจ้าชายเจ้าหญิงจากเมืองอื่นต่างพากันมองมาที่เราสองคน"นี่ หยุดร้องเถอะปริ้น โอเคๆ ฉันยอมถือให้ก็ได้ ไม่ร้องนะๆ""ฮึก ฮึก" ปริ้นหลุยอ้วนยอมสงบลง ฉันเลยต้องเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าของเขากระเป๋าบ้าอะไรหนักชะมัด ฉันเดาว่า90%ในกระเป๋าใบนี้คือของกินแน่ๆปึก "โอ๊ย เดินยังไงทำไมไม่ระมัดระวังเสียเลย!" ฉันโดนชนจนล้ม เค้าก็ไม่ได้ชนแรงอะไรหรอกเพียงแต่กระเป๋าของปริ้นมันทำให้ฉันทรงตัวไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ฉันเงยหน้าขึ้นไปต่อว่าคนที่ชนฉัน เขาหยุดชะงักนิดนึงก่อนจะหันกลับมามองฉันแค่หางตา! แค่หางตาจริงๆนะ! หน่อยหยิ่งยโสเสียจริง"นี่! ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง" เขาไม่สนใจเสียงของฉันแล้วทำท่าจะเดินออกไป ใครจะยอมปล่อยไปเฉยๆหล่ะ วันนี้ฉันต้องได้ยินคำว่าขอโทษจากปากเค้าให้ได้"นี่จะไปไหนหยุดเดี๋ยวนี้นะ" ฉันลุกขึ้นแล้วกระชากแขนเค้าไว้ เค้าเลยหันมาจ้องหน้าฉันตาเขม่ง และมันทำให้ฉันตกใจสุดขีดเพราะเค้าคือ เจ้าชายเมอริเดียน!!"จะ..จะ...เจ้าชายเมอริเดียน" ตายหล่ะทำไมฉันต้องเจอหมอนี่ด้วยเนี่ยที่งานนั่นก็ทีนึงแล้วนะ!(งานศพท่านชายแมคคาโดเนีย)'ทำไมไม่เจอสักทีนะ ไหนเมอซี่บอกว่ามันอยู่ที่นี่ไง' ฉันบ่นพึมพัมกับตัวเอง ก่อนจะลงมือหาสมุดบันทึกของท่านชายต่อ ถึงฉันจะเป็นเจ้าหญิงแต่ฉันก็มีการมีงานทำนะ ฉันเป็นนักสืบแหละ^^ คดีนี้ฉันต้องมาที่คฤหาสแมคคาโดเนีย เพราะมีข่าวลือว่าการตายของท่านชายไม่ได้เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ และฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ ฉันถึงต้องแอบเข้ามาในห้องของท่านชายเพื่อหาสมุดบันทึกของเค้า ทำไมไม่เจอสักทีนะ เอ๊ะ มีเงาคนอยู่ที่ระเบียงนอกหน้าต่าง! ฉันค่อยๆเดินเข้าไปอย่างช้าๆ พรึ่บ!'นายเป็นใครหน่ะ!' เมื่อเปิดหน้าต่างออกฉันก็เห็นชายร่างสูง ประมาณ 185 ได้มั้ง ยืนหันหน้าออกนอกระเบียง ทำให้ฉันไม่เห็นหน้าเค้า'นี่ ไม่ได้ยินที่ฉันถามหรอ นายหูหนวกรึไง?' หรือเค้าจะหูหนวกนะ เค้าหันมามองฉันหน้านิ่งๆ ให้ตายเถอะ เค้าคือเจ้าชายเมอริเดียน! ทั้งใบหน้าที่เป็นเอกลักษณ์ ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ทำให้มันรับกับรูปหน้าได้ดีทีเดียว ยิ่งริมฝีปากที่เรียวไม่หนามากสีแดงออกม่วงๆหน่อยทำให้รู้ได้ว่าเขาเป็นคนที่สูบบุหรี่นิดหน่อย บางทีอาจไม่นิดก็ได้ แต่ถ้าเอาทุกอย่างบนใบหน้าเค้ามารวมๆกันแล้วนี่ ราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยายเลยหล่ะ'เจ้าชายเมอริเดียน?' เค้ามองหน้าฉันนิ่งๆและไม่ได้ตอบอะไร ให้ตายเหอะทำไมชีวิตฉันต้องเจอแต่คนแบบนี้เนี่ย แค่เจอพี่หญิงที่แสนจะเย็นชาฉันก็ไม่รู้จะพูดกับใครแล้ว ดีนะที่ฉันมีเพื่อนไม่งั้นฉันคงเป็นบ้าตายแหงๆ'ตอบหน่อยเถอะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้เป็นคนเสียสติที่พูดคนเดียวนะ''...''นี่!!' เค้ามองหน้าฉันนิ่งๆ'หลบหน่อย' พูดแล้ว!!'ไม่ บอกหม่อมฉันก่อนว่าพระองค์มาทำอะไรที่นี่' เค้าแสดงสายตาหงุดหงิดออกมานิดนึง ชิ สม'หลบ''ไม่ๆๆๆๆๆๆๆ''อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะ' เค้าพูดพร้อมค่อยๆก้าวมาหาฉันช้าๆก่อนที่ตัวฉันจะไปโดนผลักไปติดกำแพง!'จะทำอะไรหน่ะ!!' ฉันถามพลางดันเขาออก'แล้วเธออยากให้ฉันทำอะไรหล่ะ'