LEVANA

[เอวานอร์]     (ห้องหนังสือ)"ไง เจ้าชายตัวดี" น่าขันยิ่งนักที่เจ้าชายผู้สูงศักดิ์ต้องมากลายเป็นหมา"โฮ่ง โฮ่ง""กลับบ้านกันดีกว่าเพคะ งานเลิกแล้ว แต่หน้าเสียดาย ที่พระองค์ไม่มีโอกาศแม้กระทั่งรดน้ำศพของลุงตัวเอง!""โฮ่ง โฮ่ง" หึ น่าสมเพช"ทำได้แค่เห่าสินะเพคะ" พูดจบฉันก็ลากสายจูงเจ้าชายออกมาจากห้องหนังสือ น่าสงสารอยู่หรอกนะเป็นเจ้าชายแต่ต้องมาถูกจูงคอบังคับให้ไปไหนมาไหน แต่ก็ช่วยไม่ได้ทำกับพี่ชายฉันไว้ก่อนเองนี่นา     (คฤหาสตระกูลเอวา)"ที่ผ่านมาพระองค์ก็ไม่ได้ทรงดื้อมากนัก หม่อมชั้นเลยมีของขวัญอยากจะมอบให้พระองค์เสียหน่อย" ฉันพูดพร้อมเดินไปปิดไฟ ใช่แล้วปิดไฟ คำสาปของฉันเจ้าชายจะกลับมาเป็นคนได้ก็ต่อเมื่อไม่มีแสงสว่างเท่านั้น น่าตลกยิ่งนักเพราะชื่อของเค้า(แมคเคย์)แปลว่าไฟด้วยหน่ะสิ"อะไร" เจ้าชายถามเสียงห้วน"ไม่น่ารักเอาเสียเลย" ฉันตำหนิพลางส่ายหน้าอย่าระอา"ของขวัญที่เจ้าพูดถึงหมาถึงอะไร?""หม่อมฉันจะบอกวิธีแก้คำสาปแด่พระองค์""เจ้าพูดจริงหรอ!?""เพคะ แต่มันมีเงื่อนไข""เงื่อนไข?""ถ้าพระองค์ไม่สามารถแก้คำสาปได้ภายในหนึ่งปี พระองค์จะสิ้นพระชนน์" ใช่แล้ว ตายไงหล่ะ!"แล้ววิธีแก้คำสาปคืออะไร""หม่อมชั้น จะบอกพระองค์ก็ต่อเมื่อ ยอมรับเงื่อนไขนี้""เจ้า!!""ว่าไงหล่ะ เพคะ""ก็ได้ ข้าตกลง" หึจะยอมเสี่ยงสินะ"วิธีแก้คำสาปก็คือ พระองค์ต้องโดนปฏิเสธ" ใช่แล้วพระองค์ต้องเรียนรู้ถึงความเจ็บปวดเสียบ้าง"แค่นี้หน่ะหรอ ง่ายจะตาย""ผู้ชายเจ้าเสน่อย่างพระองค์ อาจจะหาคนปฏิเสธยากก็ได้นะเพคะ""ฉันทำได้อยู่แล้ว แต่ขออะไรอย่าง เจ้าช่วงพาข้าไปที่วังเจ้าหญิงเลอวาน่าที""คิดว่าเจ้าหญิงจะสามารถล้างคำสาปให้พระองค์ได้หรือเพคะ" น่าขันนัก พระองค์ทรงคิดว่าการปฏิเสธนี้ต้องมาจากการไม่ชอบหน้ากันหรือไง"เจ้าคอยดูแล้วกัน พรุ่งนี้ไปส่งข้าด้วย หาวิธีอย่างไรก็ได้ให้ข้าได้อยู่ในวังนั่น""พระองค์ไม่ทรงขอมากเกินไปหน่อยหรอเพคะ""มันเป็นทางเดียว ได้โปรด""แต่หม่อมฉันยังบอกเงื่อนไขไม่หมด พระองค์จะเลือกรับฟังเงื่อนไขอีกข้อหรือจะให้หม่อมชั้นช่วยให้ได้อยู่ในวัง""เจ้าช่างร้ายยิ่งนัก" ก็ข้าเป็นแม่มดนี่"เลือก""เจ้าช่วยข้าให้เข้าไปในวัง""ตกลงเพคะ บรรทมเถอะดึกแล้ว พรุ่งนี้เรามีงานใหญ่ต้องทำกัน!"
                                                   --
[เลอวาน่า]
"เจ้าหญิงเพคะ ได้เวลาพบปะประชาชนแล้วเพคะ""ขอบใจมากเลวัลเลีย" เลวัลเลียนางกำนันคนสนิทของฉันเอง เธอเลี้ยงฉันกับชามาเนียมาตั้งแต่เด็กฉันเดินมายังห้องโถงใหญ่เพื่อพบปะประชาชนที่มาร้องทุกข์ ใครว่าเป็นเจ้าหญิงจะสุขสบายฉันขอเถียงเลย เพราะการเป็นเจ้าหญิงก็เหมือนเป็นงานอย่างหนึ่ง"เจ้าหญิงเพคะ วันนี้มีทั้งหมด10คน เพคะ ส่วนเรื่องปัญหา หม่อมชั้นสรุปมาให้คร่าวๆแล้วเพคะ""ขอบใจมากจ่ะ" ฉันอ่านปัญหาอย่างคร่าวๆ แต่เดี๋ยวนะ เอวานอร์ยื่นมาด้วยหรอเนี่ย"ฝากเลี้ยงหมาเนี่ยนะ?" น่าขัน เห็นมั้ยหล่ะเป็นเจ้าหญิงก็ถือเป็นงานอย่างหนึ่งจริงๆ"หม่อมชั้นมานาซา เพคะ หม่อมชั้นมีปัญหาเรื่อง...""หม่อมชั้นเบยานา ....""หม่อมชั้นเฟยนารา..."..."คนสุดท้ายแล้วเพคะ""ให้เข้ามาได้" ปัญหามีมากมายได้ทุกวันจริงๆ"หม่อมชั้นเอวานอร์เพคะ หม่อมชั้นอยากจะฝากพระองค์ดูแลเจ้าแม็คหน่อยหน่ะเพคะ" เอวานอร์พูดหน้าเศร้าพร้อมลูบหัวเจ้าแม็คไปด้วย"เจ้ามาฝากหมากับเราทำไม" ฉันเจ้าหญิงนะ ทำไมต้องมารับฝากหมา TOT"เพราะหม่อมชั้นเห็นว่า ฝ่าบาทเป็นคนที่เอาใจใส่ในสิ่งเล็กๆน้อยๆและช่างสังเกตุ จำตอนที่หม่อมชั้นทำเจ้าแม็คหายได้มั้ยเพคะ ตอนนั้นฝ่าบาทก็เป็นคนมาบอกว่ามันอยู่ที่ไหน หม่อมชั้นเห็นว่าเป็นการเหมาะสมที่สุดแล้วที่จะฝากไว้กับพระองค์ หม่อมชั้นมีธุระจริงๆ" เอวานอร์ทำตาปริบๆ"เจ้าจะฝากไว้นานเท่าไหร่""ไม่นานหรอกเพคะ หม่อมชั้นทำธุระเสร็จเมื่อไหร่จะรีบกลับมารับมันทันที""แต่เราไม่ค่อยถูกกับหมาเท่าไหร่""เจ้าแม็ค มันไม่ดื้อหรอกเพคะ ยิ่งกับผู้หญิงสวยๆด้วยแล้ว มันเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้เลย" ไม่ดื้ออะไรหล่ะ เมื่อวานมันพึ้งงับมือฉันไปเองนะ เอ๊ะหรือเพราะฉันไม่สวย หมาเลือกนาย!"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" มันเห่าพร้อมกับมองหน้าฉัน"เจ้ารีบกลับมาไวไวแล้วกัน เราดูแลให้ได้ไม่นานหรอกนะ""ขอบพระทัยมากเพคะ ขอให้พระองค์ทรงพระเจริญอยู่เป็นมิ่งขวัญของพวกเราตลอดไปขอบพระทัยเพคะ""เลวัลเลีย ไปรับหมาตัวนั้นมาสิ""เพคะ" เลวัลเลียไปอุ้มหมามาจาเอวานอร์ จากนั้นเอวานอร์ก็ขอลากลับ"เอาไปฝากชามาเนียเลี้ยงดีกว่า" ฉันพึมพัมกับตัวเอง"เลวัลเลีย เอาเจ้านั่นไปที่พระตำหนักเล็ก""แต่...""เราจะเอาไปฝาก ชามาเนียเลี้ยง เราเลี้ยงหมาไม่ได้หรอก""โฮ่ง โฮ่ง" "คือ เจ้าหญิงชามาเนียมีค่ายพักแรมทรงจำไม่ได้หรือเพคะ" จริงซิ ฉันลืมไปได้ยังไงกันนะ"โฮ่ง โฮ่ง งับบ""โอ้ย!" เจ้าหมาแม็คงับที่มือเลวัลเลียอย่างจังพร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปที่ห้องของฉัน!"เป็นอะไรหรือเปล่า""ไม่เป็นไรเพคะ""ไปใส่ยาเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการทางนี้เอง""ระวังนะเพคะ ดูมันร้ายไม่ใช่เล่น"
     (ห้องบรรทม)"นี่มันเตียงของเรานะ เจ้าจะมานอนเตียงนี้ไม่ได้" แม็คนอนอยู่บนเตียงของฉันและไม่สนใจในสิ่งที่ฉันพูดเลยสักนิด!"ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นเราจะเอาเจ้าไปปล่อยจริงๆด้วย" มันไม่สนใจ"เจ้าจะมานอนเตียงเราแบบนี้ไม่ได้นะ!" มันหันมามองหน้าฉันแวบนึงแล้ว หันกลับไปนอนต่อ ฉันเลยตัดสินใจหยิบหมอนข้างแล้วดันเจ้าหมาตัวเล็กนั่นจนตกเตียง สมน้ำหน้า"โฮ่ง โฮ่งๆๆๆๆ" พอตกลงไปมันก็มองหน้าฉันพร้อมกับเห่า เสียงเล็กๆของมันดังแสบแก้วหูชะมัด"นี่คือที่นอนของเรา เจ้าไม่มีสิทธิ์""...""นี่ไม่ต้องมาทำหน้าตาหน้าสงสารนะ เราไม่ให้เจ้านอนหรอก""โฮ่ง" มันทำหน้าหงอยแล้วเดินคอตกไปนอนตรงโซฟาตัวเล็ก"ห้องนี้เจ้าก็อยู่ไม่ได้""โฮ่ง โฮ่ง""ก็มันเป็นห้องของเรานี่""..." ทำหน้าหงอยอีกแล้วนี่ฉันใจร้ายเกินไปรึเปล่านะ"งั้น เราให้เจ้าอยู่ร่วมห้องกันก็ได้ แต่ห้ามยุ่งกับของส่วนตัวของเราทุกอย่าง ที่ของเจ้าคือโซฟาตัวนั้น เข้าใจมั้ย""โฮ่ง" มันตอบรับ สงสัยจะเข้าใจก๊อกๆ"ได้เวลาอาหารเย็นแล้วเพคะ""เดี๋ยวเราออกไป""แล้วสุนัขหล่ะเพคะ""เจ้าจัดอาหารให้ด้วยแล้วกัน""เพคะ"     (ห้องอาหาร)ฉันออกมารับประทานอาหารเย็น พร้อมเจ้าแม็ค แปลกมันไม่ยอมกินอาหารแม้แต่เม็ดเดียว เลยต้องเปลี่ยนเอาข้าวมาให้กิน ซึ่งต้องเหมือนของฉันถ้าไม่เหมือนกันมันไม่ยอมกินเด็ดขาด"ฉันอิ่มแล้ว มื้อนี้อร่อยมากจ่ะ""ขอบพระทัยเพคะ หม่อมฉันเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว เชิญเสด็จเพคะ""ขอบใจมาก""โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" แม็คทำท่าจะลุกตามฉันมาแต่ถูกนางกำนันจับไว้ก่อน"ฝากดูแลด้วยนะ""เพคะ""เจ้าหญิงกำลังจะอาบน้ำ ถึงแม้เจ้าจะเป็นหมาแต่ก็ห้ามเข้ารู้มั้ย เพราะเจ้าหน่ะหมาเพศผู้!" นางกำนันบ่นพึมพัมกับเจ้าแม็ค ตลกดีนะ     (ห้องบรรทม)อาบน้ำเสร็จฉันก็เตรียมตัวจะเข้านอน เจ้าแม็คยังไม่เข้ามาสงสัยคงจะเล่นอยู่กับพวกนางกำนันมั้งปิ๊ป ฉันปิดไฟแอ๊ดดด เสียงเปิดประตู สงสัยนางกำนันจะพาเจ้าแม็คมานอนเอ๊ะทำไมฉันรู้สึกแปลกๆ เตียงมันยวบลงไปเหมือนมีคนมานั่งอย่านั้นแหละ ฉันรีบหันกลับไป"กรี๊ด...อื้อ" มือหนามือเดิมยื่นมาปิดปากฉันไว้อีกแล้ว! แต่คราวนี้หนักกว่าเก่าเพราะหมอนั่นกำลังกดฉันลงกับเตียงเนี่ยสิ!"อ่อย อั้น อะ" ฉันดิ้นเหมือนหนอนโดนไฟรน"งั้นเธอต้องตกลงก่อน ว่าถ้าปล่อยแล้วจะไม่กรี๊ด" ฉันพยักหน้าหงึกๆเป็นการตกลง และเค้าก็ปล่อยฉัน"นายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง" เจ้าชายแมคเคย์เข้ามาได้อย่างไรในเมื่อมันป้องกันแน่นหนาขนาดนี้"ช่างเรื่องนั้นเถอะ""บ้าหรอ นี่มันห้องของฉันนะ ถ้านายไม่บอกฉันจะร้องให้คนช่วย""เธอร้องฉันจูบ จบ""ลามก!"เค้ายิ้มรับหน้าตาเฉย พูดออกมาได้ยังไง ลามกที่สุด!"ฉันมาเพื่อต้องการคำตอบ""คำตอบ?""เธอรักฉันหรือเปล่า""จะบ้าหรอ!" นายคนนี้นี่จะทำให้ฉันสติแตกได้ตลอดเวลาเลยรึไงนะ"เธอรักฉันหรือเปล่าหล่ะ""ฉันจะไปรักนายได้ยังไง!""งั้นคบกับฉันนะ แต่งงานกันเลยก็ได้""นี่ นายได้ฟังที่ฉันพูดบ้างมั้ย!""ตกลงหรือเปล่า""ไม่!""เย่ เธอปฏิเสธแล้ว ขอบคุณนะ" เค้าพูดพร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มฉัน!"ทำบ้าอะไรเนี่ย" ฉันผลักเค้าออก พร้อมกับเอามือถูที่แก้มตัวเองแรงๆ"ขอโทษที ลืมตัวไปหน่อย""ออกไป""ก็ได้ พรุ่งนี้เจอกันนะ" แมคเคย์ยิ้มแล้วหัวเราะร่าออกไปอย่างมีความสุข คนบ้าอะไร เห็นฉันเป็นของเล่นหรือไงกัน!! พรุ่งนี้เจอกันบ้าอะไรหล่ะ ฉันจะไม่ยอมให้นายเข้ามาในเขตพระตำหนักเด็ดขาด ฉันสาบาน!!!