LEVANA

กึก กึก กึก เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆย่องอย่างเยือกเย็นพร้อมเสียงของฝนที่ตกลงมาอย่างบ้าคลั่งทำให้ชายหนุ่มที่หลบอยู่ใต้พุ่มไม้หวาดกลัวและหนาวสั่น เงาของหญิงร่างสูงสง่าในชุดคลุมขนสัตว์สีดำซึ่งเดาว่าน่าจะเป็นหนังของหมาจิ้งจอกเป็นแน่กำลังใกล้เข้ามาอย่างช้าๆ

"เจ้าชาย...พระองค์ไม่มีวันหลบหม่อมชั้นพ้นหลอกเพคะ" หญิงสาวร่างสูงกล่าวพร้อมสะแยะยิ้มอย่างผู้ชนะ

"โถ โถ โถ ดูสิตัวสั่นอย่างกับลูกหมาไปหมดแล้ว" หญิงสาวพูดพลางเอามือปล้องปากแล้วหัวเราะอย่างสมเพชชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์ตรงหน้า

"เจ้าต้องการอะไรกันแน่" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น

"คิดว่าหม่อมชั้นต้องการอะไรจากเจ้าชายแมคเคย์ผู้ยิ่งใหญ่กันหล่ะเพคะ?"

"..." ไร้ซึ่งคำตอบจากคนที่นั่งตัวสั่นอยู่ตรงหน้า 'หึ น่าสมเพชเสียจริง' หญิงสาวนึกในใจ

"เอาเป็นว่า...เจ้าชายทรงเคยทำอะไรกับพี่ชายของหม่อมชั้นไว้พระองค์ก็ต้องโดนยิ่งกว่านั้น!!"

"ข้าไปทำอะไรพี่ของเจ้า!"

"อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้หน่อยเลย! พระองค์ทรงรู้มั้ยเพคะว่ากำลังทำตัวเยี่ยงสุนัข ทั้งการพูด และการกระทำ!!" หญิงสาวพูดพร้อมกับมองด้วยสายตาเหยียดๆเธอเกลียดชายหนุ่มตรงหน้ายิ่งนัก ทำกับพี่ชายสุดที่รักของเธอได้ลงคอ ความแค้นครั้งนั้นเธอไม่มีวันลืม

"เจ้านั่นแหละที่ทำตัวเยี่ยงสุนัข นางแม่มด!"

"รู้ว่าหม่อมชั้นเป็นแม่มดก็ดีเพคะ จะได้ไม่ต้องตกใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิด" หญิงสาวพูดพร้อมกับยกมือของเธอทั้งสองข้างร่ายคาถาพลันมีแสงสีเขียวสว่างวาบขึ้นพร้อมกับเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยง!

"นั่นเจ้าจะทำอะไรหน่ะ ไม่นะ ม่ายยยยย อ๊ากกก...โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" หลังแสงสีเขียววาบหายไปเจ้าชายก็กลายเป็นหมาน้อยไปเสียแล้ว

"โถ โถ โถ ลูกหมาตัวน้อยเปียกฝนแบบนี้น่าสงสารแย่เลย" หญิงสาวพูดแล้วเดินไปอุ้มลูกหมา(เจ้าชายแมคเคย์)

"ไปอยู่บ้านชั้น รับรองแกสบายกว่านี้แน่ ฮ่าๆ"

                           บทที่1

"พี่ห

ญิง

เลอวาน่า" เสียงชามาเนีย น้องสาวของชั้นดังขึ้น

เธอเป็นเจ้าหญิงที่สูงประมาณ165ได้มั้ง ดวงตากลมโตโดนครอบคลุมด้วยขนตาที่หนาเป็นแพร จมูกโด่งๆของเธอรับกับดวงตาคู่สวยนั่นได้ดีทีเดียว ปากเรียวสวยของเธอสีแดงดั่งกลีบกุหลาบแรกแย้ม แก้มของเธอออกสีส้มอมชมพูตามธรรมชาติของเลือดฝาด ทำให้เธอดูสดใสและน่ารักราวกับดวงอาทิตย์เลยล่ะเพราะแบบนี้ท่านพ่อกับท่านแม่เลยตั้งชื่อเธอว่า ชามาเนีย(ดวงอาทิตย์)ไงหล่ะ ซึ่งต่างกับฉัน มีเพียงอย่างเดียวที่เราสองพี่น้องเหมือนกันคือดวงตา ฉันสูง 160 ตลกมั้ยหล่ะเป็นพี่แต่เตี้ยกว่าน้อง หึ ไม่ใช่แค่ความสูงนะจมูกของฉันโด่งยังไม่เท่าชามาเนียเลย ปากฉันเป็นรูปกระจับสีชมพูอ่อน เลือดฝาดตรงแก้มก็สีชมพูออกหม่นๆเสียด้วย ซ้ำยังสีผิวของฉันซีดราวกับแวมไพร์! เพราะฉันมืดมนอย่างนี้ไงท่านพ่อกับท่านแม่เลยตั้งชื่อให้ฉันว่าเลอวาน่า(พระจันทร์) ตลกสิ้นดี

"ว่าไง ชามาเนีย" ฉันหันไปมองน้องสาวตัวดีของฉันที่กำลังทำหน้าออดอ้อนเหมือนอยากจะได้ของเล่นชิ้นใหม่ไม่มีผิด

"พี่หญิงจ๋าาาา" ชามาเนียพูดพร้อมเอาหัวเธอมาไถกับแขนฉัน

"มีอะไรก็รีบพูดมา ไม่ต้องมาอ้อนหน่า" ฉันเอามือผลักหัวชามาเนียออกเบาๆ

"พี่หญิงไปงานศพของท่านชายแมคคาโดเนียเป็นเพื่อนน้องหน่อยนะ"

"ใครกัน ท่านชายแมคคาโดเนีย"

"ก็ท่านชายแมคคาโดเนียที่เป็นพี่ชายขององค์แมคคาโดเว่นที่เป็นพ่อของเจ้าชายแมคเคย์ที่เป็น..."

"พอๆ พี่คงรู้ถึงบรรพบุรุษลูกหลาน9ชั้นของเค้าเลยหล่ะถ้าฟังต่อเนี่ย" ฉันเอ่ยห้าม ก่อนที่จะมาทุกวงษาคณาญาติของท่านชาย ทำให้ชามาเนียหัวเราะคิกคัก น่ารักเสียจริงน้องสาวคนนี้

"แล้วสรุปพี่หญิงจะไปเป็นเพื่อนน้องมั้ยเพคะ" ชามาเนียทำสีหน้าจริงจังขึ้นมานิดหน่อย นิดเดียวจริงๆนะ

"ไม่ได้ไปสืบอะไรเหมือนครั้งก่อนใช่มั้ย?"

"สืบ...สืบอะไร น้องไม่ได้ไปสืบอะไรทั้งนั้นแหละ พี่หญิงคิดมากหน่า ฮ่าๆ" ชามาเนียทำสีหน้าเลิกลั่กก่อนจะตอบ ดูก็รู้ว่าโกหก แต่ก็เอาเถอะ คงสนุกดีพิลึก (สนุกในงานศพเนี่ยนะ = =)

"โอเคพี่ไปด้วยก็ได้ ว่าแต่ขอท่านพ่อท่านแม่แล้วหรือยังหล่ะ"

"จริงนะ เย้! ยังไม่ได้ขอเลยเพคะ พี่หญิงไปขอให้หน่อยน๊าา" เหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยเห้อ

     (ตำหนักใหญ่)

"ท่านแม่เพคะ~" ชามาเนียวิ่งเข้าไปกอดท่านแม่พร้อมกับทำท่าทางน่ารักๆ

"ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ล้มเสียหรอก เราเป็นเจ้าหญิงนะชามาเนียจะมาวิ่งอย่างนี้ได้ยังไง" ท่านพ่อกล่าว

"ท่านพี่ก็"พอท่านแม่ทักเสียงดุท่านพ่อก็เงียบและสงบเสงียมอย่างลูกผู้ชาย ฮ่าๆ

"โอ๋ๆท่านพ่อ พี่หญิงมีอะไรจะบอกท่านพ่อหน่ะเพคะ" ชามาเนียวิ่งมากอดท่านพ่อแทนพร้อมเกิ่นนำให้ฉันเข้าเรื่องอย่างเสร็จสับ แหม่น่าตีเสียจริงเชียว

"มีอะไรหรอลูกเลอวาน่า" ท่านแม่ถามขึ้น

"คือวันพรุ่งนี้ลูกกับชามาเนียจะขอไปร่วมงานศพของท่านแมคคาโดเนียได้มั้ยเพคะ"

"ก็เอาสิ ดีเหมือนกันจะได้ไปเป็นตัวแทนของอนาจักรเราด้วย" ท่านพ่อกล่าว

"ระวังด้วยหล่ะ เลอวาน่าดูแลน้องด้วยนะลูกอย่าให้ไปพังงานเค้าเหมือนงานแต่งท่านดยุกครั้งก่อน"

"โธ่ ท่านแม่อ่ะ!"ชามาเนียทำหน้างอนตุ๊บป่องเหมือนเด็กวัย3ขวบ ทำเอาทุกคนหัวเราะไปพร้อมๆกัน อยากสดใสให้ได้แบบนั้นบ้างจัง...

     (งานศพท่านชายแมคคาโดเนีย)
ฉันกับชามาเนียมาถึงงานได้สักพักหนึ่งวันนี้เราทั้งคู่อยู่ในชุด SOUTHERN BELLE สีดำ งานทั้งงานมีแต่เจ้าชายเจ้าหญิงหลายอนาจักรเต็มไปหมด ทั้งๆที่เป็นงานศพแต่ผู้คนกลับไม่ค่อยสนใจสักเท่าไหร่มีแต่เม้ามอยกันตามประสาคนไม่ได้พบเจอกันมานาน
"พี่หญิงๆ ดูผู้หญิงคนนั้นซิ" ชามาเนียสะกิดแขนฉันยิกๆพลางกระซิบเบาๆทำให้ฉันต้องหันไปดู ผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามาในงานศพที่ทุกคนตะลึงงันและจ้องเธอไม่ว่างสายตา ก็ไม่แปลกหรอกเพราะเธอคนนั้นเล่นใส่ชุดขนสัตว์สีแดงเพลิงเข้ามาในงานศพ! มิหนำซ้ำเธอยังจูงลูกหมาตัวน้อยพันธ์ เอ่อ ฉันไม่ค่อยรู้จักหมาเสียด้วยสิ ฉันเกลียดหมาหน่ะไม่ถึงกับเกลียดหรอกอาจจะกลัวมากกว่า แล้วผู้หญิงคนนั้นเดินตรงเข้ามาหาฉันกับชามาเนีย ฉันไม่รู้จักเขาสักหน่อย
"ถวายบังคมเพคะ เจ้าหญิงเลอวาน่า เจ้าหญิงชามาเนีย" เธอพูดทักทายพร้อมโค้งคำนับให้ฉันกับชามาเนีย
"ใครกันพี่หญิง พี่หญิงรู้จักเค้าหรือเปล่าเพคะ" ชามาเนียกระซิบถามฉัน
"ไม่นะ" ฉันหันไปกระซิบตอบ แต่ถ้าพวกเราไม่พูดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเลยคงเป็นการไม่ให้เกียตรสักเท่าไหร่
"เอ่อ...เธอเป็นใครอ่ะฉันไม่รู้จักเธอนะ" ชามาเนียพูดขึ้น โอ้ตายแล้วชามาเนียพูดแบบนั้นได้ยังไง ฉันอยากจะเป็นลมเสียตรงนี้จริงๆ ขณะที่ฉันคิดอะไรไม่ออกก็ดันหันไปเห็นเจ้าหมาน้อยนั่นกำลังจ้องชามาเนียพอดี
"หม่อมชั้นเองเพคะ เอวานอร์น้องสาวของพี่เอวาเนอร์องค์รักคนเก่าของฝ่าบาททั้งสอง เราเคยวิ่งเล่นด้วยกันตอนเด็กๆจำได้มั้ยเพคะ"
"อ่อ เอวานอร์นี่เองเราจำได้แล้ว!" ชามาเนียกล่าว
"แล้วฝ่าบาทหล่ะเพคะ จำหม่อมฉันได้หรือเปล่า?" เอวานอร์หันมาทางฉันแล้วส่งยิ้มหวานมาให้
"จำได้สิ" จำได้แม่นเลยหล่ะ โดยเฉพาะพี่ชายของเค้า
"แล้วทำไมเจ้าถึงใส่ชุดสีนี้มางานศพหล่ะ" ชามาเนียถาม
"หม่อมชั้นคงจำงานสลับกันหน่ะเพคะ พอดีหม่อมชั้นได้รับสารสองสารพร้อมๆกัน ทั้งงานฌฉลิมฉลองและงานศพ สงสัยหม่อมฉันจะจำวันสลับกันเสียแล้ว น่าอายเสียจริง หม่อมฉันเดินเข้ามายังตกใจเลย เพราะเต็มไปด้วยชุดดำ" เอวานอร์พูดพลางทำหน้าสลดใจ

"โฮ่ง โฮ่ง"ทันทีที่เอวานอร์พูดจบหมาก็เห่าขึ้นเหมือนแย้งยังไงชอบกล
"แล้ว หมาตัวนั้นหล่ะ เจ้าเอามาทำไม" ฉันถามขึ้นบ้าง ไม่อยากจะพูดหรอก แต่ฉันเห็นหมาตัวนั้นมันจ้องน้องสาวฉันตาไม่กระพริบเลย!
"อ่อ เจ้าแมค คืออยู่ที่บ้านไม่มีใครเลี้ยงหน่ะเพคะ หม่อมชั้นเลยต้องเอามาด้วย"
"แล้วพี่ชายเจ้าหล่ะ...เป็นอย่างไรบ้าง" ถามออกไปจนได้สินะ
"พี่ชายของหม่อมชั้นเดินทางไปต่างประเทศได้สองปีแล้วเพคะ"
"เชิญรดน้ำศพได้แล้วเพคะ" นางกำนันของอนาจักรแมคคาโดเว่นเดินมาบอกฉันกับชามาเนีย
"งั้นหม่อมชั้นขอตัวก่อนนะเพคะ" เอวานอร์กล่าวแล้วเดินออกไปพร้อมเจ้าหมาตัวนั้น
"พี่หญิงน้องขอตัวก่อนนะเพคะ" ชามาเนียกล่าว หลังจากได้ยินเรื่องของเอวาเนอร์ชามาเนียก็เงียบๆไป เป็นอะไรรึเปล่านะ
"จะไปไหนล่ะ ไม่รดน้ำศพท่านชายก่อนหรอ"
"ไม่หล่ะเพคะ หม่อมฉันมีบางอย่างต้องไปทำ"
"งั้นก็ไปเถอะ อย่าสร้างปัญหาหล่ะเข้าใจมั้ย"
"รับทราบเพคะ พี่หญิงคนสวยย" ชามาเนียพูดแล้วก็เดินหายไป เห้อเหลือฉันคนเดียวอีกแล้วสินะ
หลังจากพิธีทุกอย่างเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันทานอาหาร
"ชามาเนียอยู่ไหนเนี่ยไปเสียนานเชียว" ฉันบ่นพึมพัมคนเดียวพร้อมกับเดินตามหาน้องสาวตัวดี ลองไปดูที่ห้องหนังสือดีกว่า
     (ห้องหนังสือ)
"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" ฉันเดินเข้าไปก็พบว่าเป็นเสียงเจ้าหมาน้อยของเอวานอร์นั่นเอง มันถูกผูกติดไว้กับโต๊ะ ทำไมเอามาปล่อยไว้ตรงนี้นะ
"นี่เจ้าหมาน้อย เจ้านายเจ้าไปไหนซะหล่ะ" ฉันตะโกนถามหมาอยู่ห่างๆ ไม่กล้าเข้าใกล้เท่าไหร่ มันน่ากลัวนินา (แล้วคุยกับหมาเนี่ยนะ-0-)
"โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง" มันเห่าพลางดิ้นไปดิ้นมาเหมือนอยากจะเอาสายคล้องคอนั่นออก
"ฉันเอาออกให้เจ้าไม่ได้หรอกนะ ฉันกลัวหมาหน่ะ"
"โฮ่ง โฮ่งๆๆๆๆ" พอมันรู้ว่าฉันกลัวมันยิ่งเห่าดังขึ้นอีก อะไรเนี่ย?!? 
"โอเคๆ ฉันเอาออกให้ก็ได้ แต่เจ้าห้ามกัดฉันนะ"
"โฮ่ง" เหมือนมันจะเข้าใจแฮะ
ฉันค่อยเขยิบเจ้าไปใกล้มัน พลางเอามือแกะสายคล้องคอให้ ยังไม่ทันหลุดเจ้าหมานั้นมันก็งับมือฉันแล้ววิ่งหนีไป!
"โอ้ยย เจ้าหมาบ้า เลือดออกมั้ยเนี่ย" ฉันบ่นพร้อมกับรูปมือตัวเองปอยๆ แย่ล่ะถ้าหาหมามาคืนเอวานอร์ไม่ได้ ชื่อเสียงของอนาจักรเราเสียหายแน่ เป็นเจ้าหญิงประสาอะไรทำหมาคนอื่นหายเนี่ย
"เจ้าหมาอยู่ไหนหน่ะ บ๊อกๆ มานี่เร็ว" ฉันทั้งเดิน ทั้งก้ม ตามหาหมาทั้งห้องหนังสือแล้วก็ไม่เห็นเจอ! จะต้องให้คลานเลยมั้ยฮะ
พรึ่บ! อะไรกันเนี่ยไฟดับงั้นหรอ?
หมาก็หาไม่เจอไฟดันมาดับอีก วันนี้ช่างดีเสียจริง ปึก!
"โอ๊ยย" หัวฉันกระแทกกับอะไรบางอย่างแข็งๆ
"แม็ค อยู่ไหนหน่ะ แม็ค" เสียงเอวานอร์นี่นา สงสัยมาตามหาหมาแน่ๆ ทำไงดีเนี่ย สารภาพไปเลยดีกว่า
"เอ่อ อื้อๆๆๆ"อยู่ๆก็มีมือหนาเย็นวาบมาปิดปากฉันไว้ ไม่พอยังกอดเอวฉันเข้าไปชิดกับร่างกายเขาอีก งั้นเมื่อกี้ที่ฉันชนก็...อย่าบอกนะว่าแผงอกเค้า! ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับพยายามดันตัวออกจากร่างกายเย็นๆนี่ คนอะไรเย็นเยือกกับน้ำแข็งแล้วไฟก็มาดับอะไรตอนนี้เนี่ยแล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าเค้าเป็นใคร!!