black music ดนตรีร้ายสะกดใจ

เช้าวันแรกของการเรียนที่แสนสุข ฉันชื่อว่า มินาเระ เนโกะ เรียนอยู่ม.3ห้อง A มีเพื่อนสนิทสองคนชื่อว่า นาิ และมิร่า มีพี่ชายสุดหล่อชื่อว่า โทกะ มือกลองุดเท่ห์ขวัญใจสาวๆทั้งโรงเรียน ฉันเป็นดาวโรงเรียนด้วยล่ะ ทำไมน่ะหรอเพราะฉันทั้งเก่งทั้งฉลาดน่ะสิ(หลงตัวเองไปหน่อยมั้ง)
"เนโกะ ทางนี้"เสียงของยัยนาริเรียกชื่อของฉัน ฉันจึงเดินไปร่วมวงกับมิร่าและนาริ
"นี่ๆ เนโกะ พี่โทกะล่ะ"มิร่าเอ่ยถามขึ้น
"อ๋อ ไปห้องซ้อมแล้วน่ะ"ยัยมิร่าน่าบูดทันที หึหึ ตอนนี้ยัยมิร่ากับพี่โทกะกำลังดูใจกันอยู่ล่ะ
"นาริจี้คร้าบบบบบบบบ"เสียงของซาเกะแฟนของยัยนาริตะโกนมาแต่ไกล
"ซาจี้~ไปตามพี่โทกะมาหามิร่าให้ที~"ยัยนาริตะโกนบอกกลับไปทำให้ซาเกะที่กำลังวิ่งมาหยุดเท้าแล้วตะเบะหนึ่งทีก่อนจะหันหลังแล้วออกวิ่งไปทันที เหอะๆน่าอิจฉายัยนาริจริงๆ
"เนะจี้จ๋า~ยืมลอกการบ้านหน่อยจิ~"ยัยนาริพูดพร้อมกับทำตาวิบวับเป็นประกาย ฉันจึงส่งสมุดให้ยัยนาริ แล้วมันก็นั่งหลอกอย่างตั้งใจ 
"นาริ แกไม่เคยคิดจะทำการบ้านเลยหรอ"ฉันถามขึ้น เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาฉันยังไม่เคยเห็นมันทำเองเลย
"ไม่รู้สิ..."ยังจะมีหน้ามายิ้มอีกนะเนี่ย
"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"อะไรอีกนะ เฮ้ย นั่นมันพวก Black music นี่นา มาทำอะไรกันนะ
"ไงมิร่า ทำอะไรอยู่เอ่ย"พี่โทกะเดินเข้ายิกแก้มของมิร่า หึหึยัยมิร่าหน้าขึ้นสีแล้ว ซาเกะเดินมานั่งข้างๆยัยนาริก่อนจะหยิบขนมขึ้นมาแบ่งให้ทุกคนกิน แล้วนายทาเกะตะก็เดินมานั่งข้างๆฉัน เราสองคนเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กแต่พอขึ้นม.1 ทาเกะตะก็ไปมีเรื่องกับเพื่อนของเขาเองเพราะเพื่อนของทาเกะตะกำลังจะเข้ามาแกล้งฉันทำให้เค้าต้องมีปัญหากับเพื่อนและหลังจากวันนั้นเขาก็มีท่าทีห่างออกไป และได้ข่าวว่าเขาเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น นั่นทำให้ฉันไม่ต้องการยุ่งกับเขาอีกเลยฉันรีบเก็บของแล้วลุกขึ้นแต่ก็มีมือมือนึงยื่นมาจับมือของฉันเอาไว้
"เธอ...จะไปไหนน่ะ"ทาเกะตะพูดเสียงเบา
"ไปห้องสมุดน่ะ"ฉันพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกมา เฮ้อ...ทำไมนายต้องมายุ่งกับฉันด้วยนะ
ห้องสมุด
"เอ๋...สอนเล่นกีต้าร์ สอนเล่นกีต้าร์...อยู่ไหนนะ..."ตอนนี้ฉันกำลังหาหนังสือสอนเล่นกีต้าร์อยู่ เพราะว่าวันเสาร์นี้ฉันต้องไปสอนมิร่าจึงต้องรู้เพิ่มเติมอีก
"หานี่อยู่ใช่ไหมครับ"เสียงของผู้ชายนี่ อ๊ะหนังสือสอนเลนกีต้าร์นี่นา
"ขอบคุณนะคุณ..."เมื่อเขาเอาหนังสือที่ตอนแรกปิดหน้าอยู่ออกฉันก็พอกับคำตอบ
"นาย...!"ทาเกะตะ หนอย.. จะมาหาเรื่องกันรึยังไงเนี่ย
"ไง...เธอหนีหน้าฉันทำไม"ทาเกะตะพูด 
"ก็เปล่านี่...มีอะไรที่ฉันต้องหนีหน้านายด้วยล่ะ"ฉันพูดแล้วเดินมาที่ตู้หนังสืออีกฝั่งหนึ่ง แล้วหมอนั่นก็ยังจะเดินตามมาอีก อะไรกัน จะตามมาทำไมเนี่ย
"นี่น่ะเหรอที่ไม่ได้หลบหน้าฉันน่ะ"ทาเกะตะพูดแล้วก็ทำหน้าบึ้งทันที อะไรของหมอนี่กัน
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ โอ๊ย!"อยู่ดีทาเกะตะก็ผลักฉันไปติดกับตู้หนังสือ
"นายจะทำอะไร"ฉันถามทาเกะตะออกไป
"ทำไม...เธอถึงหนีฉันล่ะ.."ทาเกะตะก้มหน้าลง ฉันเห็นน้ำตาด้วยล่ะ หมอนี่ร้องไห้หรอ ทำไมกัน หมอนีเป็นอะไรนะ
"ทาเกะตะ...นายเป็นอะไรไป"ฉันถามออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่อยู่ๆทาเกะตะก็ดึงฉันเข้าไปกอด '///'อะไรของหมอนี่กันนะ
"เนโกะ...อย่าจากฉันไปนะ อย่าทำห่างเหินกันแบบนี้เลยนะ"อะไรของหมอนี่น่ะ
"ใครกันแน่ที่ห่างเหินไป นายน่ะเลิกทำแบบนี้ซะ"ฉันพูดก่อนจะผลักทาเกะตะออก
"เนโกะ...ฉันขอโทษ"ทาเกะตะพูดด้วยใบหน้าเศร้า ฉันเหนื่อยจริงๆฉันตามนายไม่ทันแล้วนะ ฉันเดินออกมาจากที่นั้นแล้วรีบไปแถว หวังว่าฉันคงไม่ได้...ทำให้นายเสียใจหรอกนะ