My lovewer สะดุดรักนายอมยิ้ม

     โอ้~ พระเจ้าช่วยกล้วยตานีบอกผมทีว่าเชี่ยลูกอมเเม่งเล่ยตลกบุกมาหากุถึงห้องตอนพักกลางวันเพื่อมาลากกุไปแดกข้าว กุไหว้ล่ะขอให้กุมีเวลาอิสระจากมึงอย่างสบายใจสักสิปปีจะได้ม่ะคนหล่อเหนื่อยจิต
เอ่อ...ไอ้คุนลูกอมจะพากุไปใหนคับ?"
ผมขี้เกียจใช้คำสรรพนามสุภาพเรียบร้อยกับมันและเป็นรุ่นพี่ก้อช่างหัวแม่งเหอะ บอกเลยกุเฟลลล!!!!
"ไปทำลูก"
ดูดู๊ มันตอบช่างน่านัดบาทาอันงดงามวิไลเลิศของข้าเจ้าใส่ปากมันเหลือเกิน
"พ่องงง กุไม่ไป!"
ผมว่าเสร็จก้อสะบัดมือมันออก
ครั้งเดียวก้อเกินพอกุขี้เกียจระบมก้นเพราะมึง!!!!
"หือ?"
มาหงหือเดียวจะตื้บให้จมดิน
"ไม่ต้องไปหาให้ไกลหรอกพ่อของลูกก็ยืนอยุ่นี่แล้วไง"
มันว่าภร้อมยิ้มตาหยี่ ถุ้ยยยยย
"แม่มมมมมม!!"
ผมสวนมันกลับไปเล่นพ่อไม่ได้กุเล่นแม่ก็ได้ว่ะ จากนั้นมันก็ช้อนตัวผมขึ้นอยุ่ในท่าเจ้าสาว
"เฮ้ย!ทำอะไรของมึงเนี่ย?"
ผมตะเยงใส่หน้ามันทันทีพอเห้นว่ามีคนอื่นมองมาอยุ่ทางพวกเรา
"ก็จะไปทำลูกไง อยากเป็นแม่ของลูกนิ"
มันว่าก่อนที่จะพาผมไปที่ห้เงสมุดผมก้อพยายามโวยวายร้องโหยหวนขอความชีวยเหลือด้วยโปรดเถิดเห็นใจกรุกันม้างงงง!!!!(ToT)
(ห้องสมุด)
"บ้านแม่งมึงหรอห่ากุบอกว่าไม่ทำ"
ผมพยายามดันหน้ามันออกห่างจากหน้าผมทันทีที่มันว่างผมลงพิงกับชั้นหนังสือมี่อับผู้คน
"อะไรกันเมื่อกี่ยังบอกพ่อกับแม่อยุ่เลย"
อ้ากกก ห่านนนเอ้ยกุด่ามึงอยุ่ควาย!
เผือกไปเข้าใจเป้นเชี่ยยังไงอีกล่ะนั่น
"อื้อ...บ้านพ่องหรอกุหมาวถึง..อ่ะ"
อยุ่ๆมือของไอ้หื่นกามก้อล้วงเขัามาใตัเสื้อนักเรียนของผมอย่างถือวิสาสะ กุบอกว่าม่ายเอางายยยย
"น่าๆ~"
บ้านมึงจะทำนารึไงห่าเอ้ยกุยอมมึงครั้งเดึยวอย่าได้ใจดิว่ะ