รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 2

 

                ผมนั่งปาดน้ำตาหยิบไอโฟนขาวขึ้นมาโทรหาเปเปอร์เพื่อนรัก มันไม่อยู่ก็ดีผมจะได้ลัลล้ากับเพื่อนบ้าง มึงจะไปกกสาวที่ไหนก็เรื่องของมึงเหอะครับกูจะไปแรดบ้าง

 

                (ว่าไงซีนจ๋า เอ๊ะ! เปอร์จะคุยกับเพื่อนอย่ามายุ่งได้มั้ยเนี่ย)

 

                “มึงพูดกับใครวะเพื่อนเปอร์” ผมได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากทางมัน

 

                (หมาบ้า โอ้ย! กัดทำไมเนี่ย ตกลงซีนจ๋ามีอะไร)

 

                “ไปผับกัน กูมีบัตรอยู่เข้าได้” ผมไปแอบจิกในห้องพี่ซันมา  เรื่องเชี้ยๆขอให้บอก

 

                (ไม่ไป!!! พี่ไม่ให้ไปนะอมยิ้ม มายุ่งไรด้วยเล่า ไปๆซีนรอเค้าอยู่บ้านนั่นแหละ)

 

                เอิ่ม...กูพลาดอะไรไปรึป่าว ไอ้เปอร์มีแฟน! กูว่าชัวร์ล้านเปอร์เซ็นต์

 

                “มึงไปเคลียร์กับแฟนมึงก่อนก็ได้นะ” ผมเกรงใจแฟนมันอะกลัวเจอตีน

 

                (ไม่ใช่นะ!!! โอ๊ยเชี้ย!เ ป็นหมาไงวะ กูไม่ให้ไป!!!) ติ้ด

 

                “อะไรของมันวะ ไม่ไปแม่งแล้วดีกว่ากู” ผมวางไอโฟนไว้ข้างตัวล้มตัวนอน

 

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

                เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไอ้พี่จินมา! เดี๋ยวๆกูยังไม่พร้อมจะเจอหน้ามันเลย กูจะตื่นเต้น ทำไมก่อน สติจ๋าจงบังเกิด

 

                “ซีน มึงหลับเป็นตายอีกแล้วใช่มั้ย” เออๆกูหลับแล้ว ผมดึงผ้าห่มมาคลุมโปงแกล้งนอน

 

                จินเป็นห่วงร่างบางกลัวหลับลึกไม่ได้กินข้าวเย็นเดินลงไปเอากุญแจสำรองขึ้นมาไข ซีนที่แกล้งหลับสะดุ้งโหยงเมื่อรู้ว่าจินเข้ามาในห้องตน

 

                “ตัวสั่นไม่สบายรึเปล่า ซีนๆตื่น ลุกขึ้นมากินข้าวก่อน” ระหว่างทางจินแวะซื้อข้าวมาเผื่อไอ้แสบคิดจะรอเขาจริง

 

                อย่ามาแตะกูได้ป่ะวะ อ้ายยย กูเสียวนะมึงลูบแขนกูทำไม

 

                “กูรู้ว่ามึงแกล้งนอน ตื่นมากินข้าวให้ไว” ผมหลับตาแกล้งนอนต่อ กูไม่ตื่นซะอย่าง อิอิ

 

                “หึ มึงไม่ตื่นใช่มั้ย” จินพูดเสียงเย็นกระชิบข้างหู กูบอกว่าอย่าใกล้กูไง

 

                ซ่าาาาาาา

 

                แม่งกูว่าแล้วทำไมเงียบไป มันเดินไปหยิบถังเล็กในห้องน้ำใส่น้ำครึ่งถังเอามาสาดผม จินหัวเราะคิกคักสะใจที่ได้แกล้ง

 

                “มึงเล่นไรวะ ที่นอนกูกกกกก” ผมตาลีตาเหลือกวิ่งลงจากเตียงหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวที่เปียก จินแลบลิ้นปลิ้นตาล้อเลียน อย่าให้ถึงตากูนะมึง

 

                “ลงไปกินข้าวดีๆ กูซื้อไว้ให้คิดว่าหมามันคงแห้งตายไม่ออกไปหาไรกิน”

 

                “แสนรู้ พันธุ์ไรจ้ะเธอจะซื้อมาเลี้ยงบ้าง” จินถลึงตาใส่

 

                “มึงว่ากูเป็นหมาเหรอวะ เดี๋ยวโดนหมาเลียปาก” จินทำท่าวิ่งเข้ามาหวังจะแกล้งเล่น

 

                “อ้ากกกกกก ไอ้พี่จิน!!” ผมวิ่งดิครับจะอยู่ทำไม มึงอย่าวิ่งตามกูมีพระนะ กรี้ดดดด! หมดกันความแม้นแมน

 

 

                Rrrrrrrr

 

                'Paper'

 

                ผมมองไอโฟนขึ้นชื่อเพื่อนรัก พี่จินเห็นผมไม่รับแย่งไอโฟนไปรับเอง สัส!ไม่คิดจะขอกูสักคำ ถ้าเป็นแฟนมันโทรมากูจะทำไง

 

                “ฮัลโหล...” มันมองหน้าผมอย่างโหดเลย “มีอะไรก็พูดมา”

 

                “เอามากูคุยเอง” กูว่าไม่ใช่ไอ้เปอร์แล้ว มันไม่ให้กลับกระชากมือผมไปบีบแน่น

 

                เอะอะก็กระชากว่ะ นี่มึงชอบกูจริงป่ะเนี่ย

 

                “เดี๋ยวกูไปเองรออยู่นั่นแหละ ติ้ด พี่ลาเดสเป็นใคร!!" จินตะคอกใส่

 

                “หูกูจะหนวกสักวัน เป็นไรมึงครับตะคอกเอาๆ "

 

                “กูได้ยินชื่อมันครั้งที่สองแล้วนะ เดี๋ยวรู้! ไปรับเพื่อนมึงกับกูเล เสือกเมากลับไม่ได้อีก ถ้าไอ้คิสรู้ตายแน่มึง” ผมรีบพูดสวนทันควัน

 

                “พี่คิสเกี่ยวอะไร มึงรู้อะไรมา” ผมถามมันที่เตรียมออกรถ

 

                “ไม่รู้สิ มึงไปถามเพื่อนมึงเองก็แล้วกัน แต่กูโทรบอกมันดีกว่า” จินล้วงไอโฟนสีดำกดโทรออก มันคุยกับพี่คิสไม่นานก็กดวางหันมาขับรถต่อ

 

 

 

 

                PUB VERZO

 

                ผมมองชื่อผับรู้สึกคุ้นตาเหมือนจะเคยมาที่นี่นะ เอ กูมากับใครวะ จินยืนรอคิสอยู่หน้าผับไม่นานรถเฟอร์รารี่คันงามก็มา

 

                “ไอ้เปอร์มันอยู่ไหน บอกกูนอนแล้วๆ เดี๋ยวจะเล่นให้จมเตียงไปไหนไม่รอดเลย”

 

                นี่อย่าบอกนะว่าคนที่อยู่กับไอ้เปอร์ตอนผมโทรไปเป็นพี่คิส ผมว่าแล้วเสียงคุ้นมาก

 

                “ไอ้ยิ้ม!!!! สัส! ปล่อยเมียกูเลยนะมึง” ลาเดสทำหน้างงแต่ก็ยอมปล่อยคนในอ้อมแขน

 

                “พี่คิสอย่าทำอะไรพี่เดสนะ" ผมรีบห้ามเห็นพี่คิสง้างหมัดเตรียมชก

 

                “นี่มันอะไรกันซีน” ผมก็อยากบอกว่าเพิ่งรู้เหมือนกันพี่ จินยืนนิ่งบิดเอียวผมเจ็บไปหมด คนไม่ใช่ทำอะไรก็ผิด กูอีกแล้วนะ! ลงแต่กับกูคนเดียวเนี่ย

 

                “งืมมม จะเอาอมยิ้มอ่าพี่เดส จ้วบๆ” เปเปอร์เมาไม่รู้เรื่องร้องจะเอาอมยิ้มอย่างเดียว ผมมองหน้าพี่คิสกลืนน้ำลายลงคอเอื้อก มึงจะพูดชื่อพี่เดสทำไมเพื่อน

 

                “เอาเชี้ยไร!เดี๋ยวกูหาอะไรอุดปากมึงแน่คืนนี้ แสบนักนะมึง” คิสอุ้มเปเปอร์ออกไป

 

                ไม่ใช่เรื่องของกูไงแล้วมองกันทำไม จินยืนจ้องหน้าผมมือก็คว้าเอวผมประชิดตัว พี่ลาเดสสงสัยยืนมองผมกับจินสลับกัน เฮ้ย ผมยังแมนทั้งแท่งนะเว้ย

 

                “คือซีนกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันนะพี่” ผมรีบโบกมือส่ายปฎิเสธ

 

                “มึงชอบซีนมั้ย!?” ผมหันไปมองหน้าคนพูด มึงพูดอะไรไอ้พี่จิน

 

                ลาเดสยืนอึ้งไม่คิดว่าจะถามกันตรงๆ เขาก็รู้สึกดีที่ซีนอยู่ข้างๆ แต่ถ้าชอบมั้ยก็คงชอบแต่ไม่มาก ผู้ชายคนนี้เดาอารมณ์ยากมากแต่ก็ตอบตามที่คิด

 

                “ชอบ ผลั๊วะ! “ จินสะบัดมือเล็กออก ตรงเข้าชกหน้าหล่อทันทีที่พูดจบ

 

                “นี่เมียกูอย่ามาเสือกชอบ ส่วนมึง...” ผมสะดุ้งอ้าปากเหวอ กูทำไมครับ

 

                “กลับไปคุยกันที่บ้าน”

 

                ผมส่งข้อความไปขอโทษพี่ลาเดสสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด ตลอดการเดินทางผมกับพี่จินก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อ เมื่อถึงบ้านผมก็ขึ้นไปรอบนห้องตามที่พี่จินสั่ง จินเดินล็อคประตูหน้าต่างให้เรียบร้อยก่อนเดินขึ้นชั้นบน

 

                “ไว้คุยพรุ่งนี้ได้มั้ยครับ พี่ก็เห็นว่าตอนนี้มันดึกมากแล้ว” ผมยกมือปิดปากหาว

 

                “อืม ไว้พรุ่งนี้ก็ได้”

 

                “เฮ้ยยย พี่จะมานอนอะไรเตียงซีนวะ ไปนอนห้องพี่โซดิ” ผมผลักร่างพี่จินที่อยู่ให้ออกไปให้พ้นเตียง ยิ่งมันพูดว่าผมเป็นมันยิ่งไม่น่าไว้ใจใหญ่

 

                “ก็คนมันง่วง คนกันเองกลัวอะไรครับ”

 

                “เพิ่งรู้จักกันเองเหอะ ไปเลยนะ ไปนอนห้องอื่นเลย” พี่จินมันเหมือนจะยอมแต่พอผมจะปิดประตูกลับเอามือมาดันเอาไว้

 

                “อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นอีกได้มั้ย พี่ไม่ชอบ”

 

                “มันเป็นสิทธิ์ของผมนะ ผมจะมีใครหรือคบกับใครมันก็ตัวผมใจผม”

 

                “พี่รู้จักซีนมานานแล้วนะ...คิดว่าพี่จะปล่อยซีนให้ใครอีก” ผมตวัดสายตามองมัน แม่งพูดจากำกวม ผมขมวดคิ้วคิดตาม

 

                “พูดเหมือนผมกับพี่รู้จักกันมาก่อนงั้นแหละ” ผมมั่นใจว่าหน้าอย่างมัน ผมไม่เคยเจอแน่นอนนอกซะจากตอนเมา หึหึ กูเมาทีไรรั่วตลอด

 

                “ถ้าพี่บอกว่าใช่ล่ะ”

 

                “ง่วงนอนแล้ว ฝันดีครับ” ผมรีบตัดบทปิดประตูนอน นึกกลัวกับสิ่งที่จะได้ยิน จู่ๆสมองของผมก็ปวดขึ้นมาภาพต่างๆที่ผมไม่เคยจำมันได้ไหลย้อนกลับเข้ามา พี่จินร้องไห้ทำไม ภาพพี่จินฉายขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า หรือผมจะรู้จักมันจริง

 

                ไม่จริง!!!! ผมไม่เคยรู้จักมัน โอ๊ย!ปวดหัว พี่โซพี่ซันช่วยน้องด้วย

 

                ‘ขอโทษด้วยนะครับหมอช่วยจนสุดความสามารถแล้ว คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ’ ภาพหมอหนุ่มแสดงความเสียใจก่อนเดินออกไป จินยกมือปิดหน้าร้องไห้ โซตัสกับคิสเดินมาตบบ่าเพื่อนรักเพื่อปลอบใจ ร่างเล็กของหนุ่มน้อยปากแดงเดินไม่รู้เรื่องมาหาโซตัสน้ำตานองหน้า พี่เลี้ยงบอกว่าดื้อด้านจะหาพี่ชายอย่างเดียวจนต้องพามา

 

                ‘แงงงง พี่โซทิ้งซีน ฮึกๆ’ เด็กน้อยสะอื้นหันไปมองจิน ‘พี่ชายร้องไห้ทำไมครับ’

                                                                                 

                ‘หืม ไม่เอาน้องซีนอย่าเพิ่งไปยุ่งกับพี่จินนะครับ’ โซอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอด แต่ก็ดื้อลงมาหาจินจนได้ มือป้อมๆยกกอดคอจินแน่น ‘โอ๋เอ๋ๆ เดี๋ยวผีหลอกนะอย่าร้องไห้’

 

                ‘ซีนเป็นห่วงพี่เหรอครับ ฮึก ไม่ร้องแล้วครับกลัวผีหลอก’ จินยกมือลูบหัวทุย

 

                มันเกิดอะไรขึ้นกับผมตอนนั้นกัน ซีนนอนขดตัวยกมือกุมหัวน้ำตาไหลออกมาอย่างทรมาน พยายามนึกเท่าไหร่ยิ่งปวดหัวเท่านั้น แล้วภาพก็ฉายวาบขึ้นอีกครั้ง

               

                เอี๊ยดดดดด!

 

                ‘ซีนๆอย่าเป็นอะไรนะ หมอช่วยน้องผมนะต้องช่วยนะ’ ซันกับโซวิ่งตามรถเข็นเหงื่อแตก

 

                ‘ซีนครับพี่รักซีนนะ คนดีตื่นมาสิครับ’ จินกุมมือร่างเล็กไว้ไม่ห่าง เป็นเพราะเขาเองที่ทำซีนเป็นแบบนี้ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาด้วยความอัดอั้น

 

                ‘มันเป็นอุบัติเหตุจิน เฮ้ย! หมอครับเพื่อนผมช็อค’ ร่างจินนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น โซวิ่งเข้ามาประคองเพื่อนชายร้องเรียกหมอ

 

 

 

 

 

 TBC.