รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 3

 

 

[Jin Part]

 

                ผมชื่อจินตวีร์ เลโอเนอร์ เรียกสั้นๆว่าจินก็ได้ครับ เป็นลูกครึ่งไทย-สเปน ที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับนิตยสารชื่อดัง และผมนั้นก็เป็นเจ้าของ PUB JJM เป็นผับชื่อดังใจกลางเมือง มีพี่น้องสามคน คือพี่จิมกับพี่เมเปิ้ล แต่พี่จิมได้ตายจากผมไปซะแล้ว เพราะไอ้เอกไอ้แฟนชั่วของพี่จิมไงล่ะ มันพาพี่จิมเข้าม่านรูดก่อนจะทำปู้ยี่ปู้ยำหนำซ้ำยังขับรถจนพี่ชายของผมตายต่อหน่าต่อตาอีก ถ้าผมไปรับพี่จิมทันพี่ชายก็คงไม่ต้องมาตายแบบนี้

 

                ในวันที่ผมสูญเสียพี่จิมผมก็ได้เจอกับซีน มือน้อยที่ยกมาเช็ดน้ำตาให้ผมนั้นมันความรู้สึกอบอุ่นแล่นเข้ามา วินาทีนั้นผมยิ้มออกมาเมื่อเห็นปากสีแดงสดขมุบขมิบปลอบผมประสาเด็ก น่ารักจัง ผมรวบร่างเล็กมานั่งบนตักกอดร่างนุ่มแน่น

 

                เวลาผ่านไปจนซีนอายุได้สิบหกปี เราเจอกันเกือบทุกวันและความผูกพันก็มากขึ้นทุกทีๆ จากที่เอ็นดูกลายเป็นความรักโดยไม่รู้ตัว วันนั้นเองที่ผมตัดสินใจบอกโซตัสว่าชอบซีน มันไม่ได้ว่าอะไรแค่เพียงซีนคิดแบบเดียวกับผมก็พอแล้ว เมื่อมีโอกาสผมจึงไม่รอช้าที่จะขอซีนคบ

 

                ‘ซีนครับ ถ้ามีผู้ชายมาชอบซีนขึ้นมาซีนจะชอบตอบมั้ย’ ผมใจเต้นรัวกลัวผิดหวัง กับคำตอบ เด็กหนุ่มหันมามองผมหน้าสงสัยแต่ก็ตอบ

 

                ‘ผมยังไงก็ได้นะพี่จิน เพื่อนที่โรงเรียนก็ยังได้ทั้งหญิงและชาย ปกติอะพี่’

 

                ‘ถ้าเป็นพี่ชอบซีนล่ะ’

 

                ‘คิกคิก ผมเจ้าชู้มากนะขอบอกคิดจะคบกับผมจริงอะ’

 

                ‘งั้นเรามาเป็นแฟนกันนะ พี่สัญญาว่าจะดูแลซีนให้ดีที่สุด’ ผมเกี่ยวก้อยสัญญาแบบเด็กๆ

 

                หลังจากนั้นผมกับซีนก็คบกันแบบจริงจัง ครอบครัวผมรู้ครอบครัวซีนรู้ มันเป็นความรักที่ผมคิดว่าชีวิตนี้ไม่ต้องการใครอีก แต่แล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป....ผมทะเลาะกับซีน

 

                ‘ผมไม่ได้งี่เง่านะพี่จิน แต่พี่นั่นแหละเป็นอะไรถามก็ไม่ตอบ’ เพราะความใจดีของผมทำให้มีแต่คนเข้าหา ซีนก็ไม่ต่างกันมีทั้งชายและหญิงเข้ามาป้วนเปี้ยนจนผมโมโห

 

                ‘พี่ชอบให้ซีนยิ้มให้มัน พี่หวงพี่หึงเข้าใจกันบ้างมั้ย’ ผมดื้อดึงเถียงไม่หยุด

 

                ‘ผมไม่ได้ยิ้มให้เขา ผมแค่นึกถึงพี่แล้วก็เผลอยิ้มแค่นั้น’

 

                ‘พี่ว่าเราห่างกันสักพักเหอะ เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น’ ใช่! ด้วยความงี่เง่าของผมจึงพูดออกไป

 

                ‘ฮึก พี่จะเลิกกับซีนใช่มั้ย!! ซีนเกลียดพี่จิน’ ร่างเล็กวิ่งฝ่าฝนออกมาจากบ้าน ผมตกใจวิ่งตามไป

 

                เอี้ยดดดดดดดด!!!

 

                ร่างเล็กล้มลงต่อหน้าต่อตาผม ภาพเหตุการณ์จิมเข้ามาซ้อนภาพนั้นทำให้ผมยืนนิ่งตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก พี่ซันกับโซตัสกลับมาพอดีรีบพาร่างซีนไปโรงพยาบาล ไอ้โซ ดึงผมที่ทรุดกับพื้นลากขึ้นรถตามพี่ซันไป ซีนต้องไม่ตายแบบจิม ไม่!!!!

 

                ‘ซีนๆอย่าเป็นอะไรนะหมอช่วยน้องผมนะต้องช่วยนะ’ ซันกับโซวิ่งตามรถเข็นเหงื่อแตก

 

                ‘ซีนครับพี่รักซีนนะ คนดีตื่นมาสิครับ’ ผมกุมมือร่างเล็กไว้ไม่ห่าง เป็นเพราะเขาเองที่ทำซีนเป็นแบบนี้ น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาด้วยความอัดอั้น

 

                ‘มันเป็นอุบัติเหตุจิน เฮ้ย!หมอครับเพื่อนผมช็อค’ ร่างจินนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น โซวิ่งเข้า มาประคองเพื่อนชายร้องเรียกหมอ

 

                หลังจากนั้นผมก็หมดสติไปเกือบเดือน ผมตื่นขึ้นมาก็เรียกหาซีนทัันทีและรู้ว่าร่างเล็ก ไม่ได้เป็นอะไร โชคดีที่เป็นช่วงปิดเทอมพอดีเลยไม่มีปัญหาเรื่องเรียน

 

                ‘กูอยากเจอซีนว่ะโซ ตอนนี้ซีนอยู่ไหน’ ผมส่ายตามองหาคนที่อยากเจอมากที่สุด

 

                ‘ซีนไม่ได้เป็นอะไรก็จริงแต่น้องกูจำมึงไม่ได้ว่ะจิน’

 

                ‘ไม่จริง กู...ฮึก...กูผิดเองกูมันงี่เง่าเอง...บางทีคนอย่างกูก็ไม่สมควรรักใครอีก'

 

                วันนั้นผมตัดสินใจถอยห่างออกมาจากชีวิตซีน ผมทำกับน้องไว้เยอะสมควรแล้วที่ซีนจะเลือกไม่จำคนที่ทำให้เขาเจ็บ บางทีผมก็เลือกเจ็บดีกว่าให้น้องเจ็บเมื่อจำผมได้

 

                ‘ไอ้จิน พี่ว่าเรายังมีทางแก้นะ ถ้าซีนเกิดจำจินได้ขึ้นมาแล้วยังรักอยู่จะทำยังไง เอางี้ จินกลับไปเริ่มต้นใหม่ทำเหมือนไม่เคยรู้จักซีน ถ้าซีนมันรักจินจริงก็ต้องมีเยื่อใยกันบ้างแหละ พี่ว่าจินยังอยู่ในจิตใต้สำนึกของน้องนะ พิสูจน์ให้พี่เห็นว่าจินรักน้องพี่จริง’ พี่ซันให้โอกาสผมแก้ตัวอีกครั้งโดยการกลับไปเริ่มต้นใหม่ทุกอย่าง

 

                ผมกันทุกคนที่เข้าหาไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ตาม จนเจอนายด์ที่กำลังถูกไอ้พวกเลวลากไปทำชั่ว นายด์เป็นเด็กน่ารักมากจนผมเอ็นดูรับมาเลี้ยง นายด์มาจากบ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง หนีออกมาเพราะเพื่อนผู้ชายชอบแกล้งหาว่าเป็นตุ๊ดบ้างเกย์บ้าง ผมเข้าใจนายด์นะ คนเรามีหัวใจเหมือนกันหมดจะเพศไหนก็คนเหมือนกัน เราตกลง กันให้นายด์คอยกันทุกคนที่มายุ่งกับผม นายด์เป็นเด็กแรงและร้ายแต่ก็อ่อนแอง่าย ผมให้นายด์ทำงานที่ผับคอยสอดส่องดูแลร้านหาคนแอบทำชั่วซึ่งเขาก็ทำได้ดี

 

                ‘พี่จิน นายด์ไม่เข้าใจว่าพี่จะอยู่คนเดียวไปตลอดเลยเหรอ’

 

                ‘ไม่หรอก พี่มีคนรักแล้วและรักมากจนไม่อยากทำเลวกับเขาอีก พี่จะกลับไปหาเขาก็ต่อเมื่อพี่พร้อมจะปกป้องเขาอีกครั้ง’

 

                ‘น่าอิจฉาเนอะ ผมจะเป็นกำลังใจให้นะครับพี่ชาย’ นี่แหละนิสัยที่แท้จริงของนายด์ ผมบอกแล้วว่าอย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น คนเราต่างมีมุมเลวและดีเหมือนกันหมด

 

                ‘จิน กูกับพี่ซันติดงานเดือนนึง มึงพร้อมที่จะอยู่เป็นเพื่อนซีนมั้ย’ โซมันโทรมาหาผม จริงๆทันคงอยากรู้ว่าผมพร้อมจะกลับไปปกป้องซีนรึยังมากกว่า

 

                ‘กูพร้อมแล้วโซ ซีนจะต้องจำกูได้อีกครั้งและไม่ว่าผลมันจะเป็นยังไง กูจะยอมรับมัน’

 

[End Jin]

 

 

 

                ผมยกมือกุมขมับปวดหัวขั้นรุนแรง ภาพต่างๆย้อนเข้ามาในหัวผม อย่า....เจ็บ....รถชน ....พี่จิน....ม่ายยยยย!!!

 

                “แฮ่กๆๆ พี่จิน!” ผมจำได้แล้วเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจมาเนิ่นนาน พี่จินเป็นแฟนที่ผมรักมาก แต่เพราะความงี่เง่าและเอาแต่ใจกับคำพูดร้ายๆทำให้ผมเสียใจจนลืมทุกอย่าง

 

                ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

                ผมปาดเหงื่อเดินออกไปเปิดประตูให้พี่จินเข้ามา วันนี้สินะที่พี่จินบอกจะเล่าให้ผมฟังทุกเรื่อง ใจหนึ่งผมก็ยังโกรธอยู่ที่พี่จินทำกับผมแบบนั้น แต่ในเมื่อมีคืออดีตผมจะไปสนใจทำไมล่ะ

 

                “เป็นอะไรเหงื่อซกเชียว” พี่จินเดินเข้ามาปาดเหงื่อให้ผม

 

                “พี่จิน… ผมจำได้แล้วนะ จำได้หมดแล้ว ฮึก” ผมกอดพี่จินแน่นกลัวจะหลุดหายไปไหนอีก หลายปีที่ผ่านมาผมพยายามนึกอยู่ตลอดว่ามีเรื่องอะไรนะที่มันติดอยู่ในใจ

 

                และในวันนี้ผมก็รู้แล้วว่ามันคืออะไร

 

                “ขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง พี่ขอโทษจริงๆนะ” จินคุกเข่าลงกอดเอวขอดแน่นซบหน้าลงบนหน้าท้องแบนราบ ผมปาดน้ำตาทิ้งลูบหลังพี่จินปลอบ

 

                พี่จินอาจจะผิดที่ไม่เชื่อใจผม แต่เรื่องทุกอย่างที่พี่จินแสดงออกมามันก็คือความรักในแบบของเขา ทั้งผมและพี่จินก็ต่างงี่เง่าเอง เราผิดกันทั้งคู่นั่นแหละ ผมอยากจะปล่อยมันไปให้จมอยู่กับอดีต

 

                เพราะเรื่องบางเรื่องปล่อยให้มันเป็นอดีตไปบ้างก็ดีนะ

 

 

                ผ่านไปหนึ่งเดือน....

 

                นับจากวันนั้นมาก็ผ่านไปเดือนแล้วสินะ พี่ซันกับพี่โซต่างดีใจที่เห็นผมกับพี่จินกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง อืม ยังไงดีล่ะ เราก็ไม่ได้เลิกกันซะหน่อย

 

                “ฟอด ~ ตื่นมาทำอะไรแต่เช้าเลยครับ” ผมคิดว่าชีวิตในวันนี้ก็มีความสุขดี พี่จินเดินมาโอบกอดผมจากด้านหลังเหมือนคู่รักปกติทั่วไป

 

                “วันนี้พี่ไปเรียนเช้าผมก็ตื่นมาทำอาหารให้ไง วันนี้ผมหยุดอยากลองทำบ้าง”

 

                “อื้อ แทนตัวเองว่าซีนสิครับ ไม่เอานะมาผงมาผมอ่า” ผมยกมือยอมแพ้

 

                “ครับๆ แล้วนี่อะไร” ผมชี้ไปที่ร่างพี่จินที่ยังสวมชุดนอนอยู่ “เน่ามาก ไปอาบน้ำเลย”

 

                “ก็ตื่นมาไม่เจออ่า วันหลังห้ามลงมาก่อนนะ พี่กลัวซีนจะหายไปอีก”

 

                “จะหายไปไหนเล่า ซีนจะอยู่กับพี่ตลอดไปจนเบื่อกันนั่นแหละ” ผมเอี้ยวตัวมาดึงแก้มสากยืดเล่น พี่จินก้มลงหอมแก้มผมไปอีกทีก่อนเดินขึ้นไปอาบน้ำ ผมหันไปมองหลังกว้างแล้วอมยิ้ม

 

                ชีวิตผมจะต้องการอะไรอีก ขอแค่มีคนที่ผมรักและรักผมก็เพียงพอแล้ว ถ้าผมมัวแต่โกรธเรื่องในอดีตแล้วปัจจุบันผมจะมีความสุขมั้ยนะ เห้อ โชคดีนะที่ผมเลือกที่จะทำใจยอมรับและอยู่กับปัจจุบัน

               

 

 

                 ‘อดีตก็คืออดีตมันไม่สามารถย้อนกลับไปได้จริง...ก้าวผ่านมันออกมาแล้วเริ่มต้นใหม่ ดีกว่า’

 

 

 

 

                คัทททททททททททททท!!! แปะๆๆๆๆ

 

                การแสดงละครเวทีผ่านพ้นไปอย่างสวยงามด้วยความพยายามของชาวนิเทศทุกคนเรื่องราวความรักสุดดราม่าได้จบลงเพียงเท่านี้ คิกคิก แต่เรื่องของผมมันเพิ่งเริ่ม!!!

 

                “เห้อ กว่าจะจบเล่นต่อมน้ำตาซีนแห้งเลยเห็นมั้ย” แน่นอนผมชื่อซีนจริงๆ รุ่นพี่ปีสูงสุดมันเล่นให้ใช้ชื่อจริงกันหมดเพราะคิดไม่ออก แต่บทบาทและเรื่องที่ทำถือว่าโอเคในระดับหนึ่ง

 

                อ่อ เรื่องจริงอีกข้อที่ควรรู้ก็คือ....ผมเป็นเดือนคณะนิเทศซึ่งกูหล่อขั้นเทพอะบอกเลย

 

                “มึงอย่ามโนมอย่ามโนนะจ้ะเพื่อนเวร กูเหนื่อยกว่าป่ะวะเล่นแบ๊วหน้าตายเนี่ย แล้วคิดดูให้เล่นคู่กับใครไม่เล่น เสือกให้เป็นเมียไอ้พี่คิส” เป็นที่รู้กันว่าเปอร์กับคิสไม่ถูกกัน แต่หน้ามึงแบ๊วจริงไงเพื่อน เหมาะสุดตีนอะ

 

                “ทำไมจ๊ะน้องเปเปอร์ เป็นเมียพี่มันไม่ดีตรงไหน ฮ่าฮา” มาแล้วคู่อริมัน

 

                “ถ้าไอ้คุณพี่สุภาพบุรุษอย่างในบทนะ กู เอ๊ย น้องยอมถวายตัวให้เลยจ้า” มันยื่นหน้ามากระซิบหัวเราะคิกคักกับผม พี่คิสยิ้มระรื่นไม่สะทกสะท้าน

 

                “ปากดีเหลือเกินนะครับ มันน่าโดนดูดสักทีสองทีว่ามั้ยจิน” คิสขอความคิดเห็นเพื่อน พี่จินยิ้มมุมปากพยักหน้าเห็นด้วย ผมน่าจะแกล้งนอกบทตบมันสักทีสองทีนะ

 

                “พวกมึงไปเห่ากันไกลๆไปอย่ามากวนน้องมัน ว่าไงครับเหนื่อยกันรึป่าวเอ่ย” พี่เฟซเดินถือน้ำมาให้พวกผมคนละขวด พี่แกเป็นพี่น้องฝาแฝดกับพี่ไฟซ์ครับ ใจดีฝุดฝุด

 

                “เหนื่อยมากเลยอ่า แต่แค่เห็นหน้าพี่ผมก็หายเหนื่อยแล้ว” ฮิ้ว เพื่อนกูจัดไปหนึ่งดอก

               

                เปเปอร์มันเจ้าชู้มากถึงมากที่สุด  แม่งจะรุกเขาอย่างเดียวไม่ดูสังขารกับหน้าตามึงเลยเพื่อน ถ้ามึงโดนเขารุกค่อยเข้าหน่อย กร๊ากกก ^+++^

 

                “แหวะ! กูจะอ้วก ไปเหอะไอ้จินกูเห็นเขาจีบกันแล้วคัน....ตีนอะนะ” ไอ้เปอร์วิ่งจะเข้าไปหาเรื่องแต่โดนพี่ไฟซ์ดึงคอเสื้อไว้ แอบบอกว่าพี่แกโคตรสวยอะเสือกเป็นผู้ชาย

 

                “ซ่าเหลือเกินน้องกูแต่ละตัว ไปๆกลับบ้านไปพักผ่อนกันได้แล้ว” พี่เฟซไล่กลับเพราะพรุ่งนี้มีเรียนต่อ คิดว่าผมจะไปป่ะ โนเวย์! กูขี้เกียจมากขอพักสักวัน และในขณะหัวผมกำลังจะถึงหมอนก็มีคนโทรเข้าจนได้

 

 

                Rrrrrrrrr Rrrrrrr

 

                ‘Level’

 

                ไอ้เวลชวนกูไปแดกเหล้าอีกแน่นอน หมอซีนฟันธงฮ๊า~  ผมหยิบไอโฟนดำขึ้นมากดรับ ลืมบอกไปว่าไอ้เลเวลก็เป็นเพื่อนซี้แน่นปึ้กผมอีกคนนอกจากไอ้เปอร์

 

                “ฮัลโหลคนหล่อรับสายครับเพื่อนเวล” มองอะไรกันครับ ปกติสุดติ่ง

 

                (ยังจะเล่นนะมึง รีบมาผับVOO เดี๋ยวนี้เลย ไอ้เปอร์แกว่งหน้าหาตีนอีกแล้ว)

 

                “เพื่อนเวรหาเรื่องให้คุณเพื่อนตามเก็บอีกแระ เออๆเดี๋ยวกูไป” ผมคว้าพอร์ชคันสวยขับออกจากตัวบ้านอย่างรวดเร็ว ไปถึงนะผมกะจะโบกมันสักทีข้อหารบกวนเวลาหลับกู

 

 

 

                VOO PUB

 

                เฮโหลๆเทสมีใครอยู่มั้ยเอ่ย ขณะนี้ตัวข้านามว่าสุดหล่อ เอิ้ก หล่อสุด เอิ้ก! ซีนน้อยกำลังเคลื่อนทัพมาปราบเจ้าเปอร์ พอๆ เพื่อนรักมึงจะโดนกระทืบตายแล้วยังจะเล่น เดินเข้าผับก็เห็นไอ้เวลยืนเด่นอยู่แต่ไกล สัด ใครทำเพื่อนกูหัวแตก กูเห็นเลือดแล้วเป็นลม คร่อก~ เห็นนมว่าไปอย่าง ป้าบ! ใครตบหัวผม เออๆไม่เล่นแล้วก็ได้ชิ

 

                “มา มึงเข้ามาเลยสัสเพื่อนกูมาช่วยแล้ว” ไอ้เปเปอร์ลากผมออกไปยืนประชันหน้ากับคู่อริไอ้เลเวลมันก็ลากสังขารมาหลบอยู่หลังผม เอ่อเพื่อนคิดว่ากูเป็นมาเฟียรึไงวะ

 

                ฮัลโหลแม่ ToT  เพื่อนเวรมันแกล้งซีน อยากจะร้องไห้ออกมาเป็นภาษาสเปน ฮือออ

 

                “โถ่ๆ มึงคิดว่าเพื่อนเปี๊ยกจะช่วยพวกมึงได้ไง ตัวแค่นี้คิดจะล้มพี่หรือจ๊ะหนู ฮ่าฮาฮา” เอ่อ กูจะสู้มันได้เหรอวะ คุณคิดตามผมนะ เคยเห็นนักบาสฝรั่งป่ะตัวใหญ่ๆดำๆ หุ่นกล้ามเป็นมัดๆป่ะ เหอะ แต่ขอโทษ! แค่นี้จิ้บๆว่ะ เรียกกูเปี้ยกมันจี้ดๆ

 

                โครม! ผลัวะ ผลัก!

 

                ผมใช้บาทาที่ท่านพ่อให้มาถีบไอ้ยักษ์โครมล้มลงไปแดดิ้นกับพิ้น กูตัวเล็กแต่เท้าหนักว่ะพวก ใช้หมัดแข็งแรงที่ผ่านการฝึกมาอย่างดีซัดไปที่หน้าเพื่อนมันยับเยิน แปะๆ ดีนะมันมาแค่สองคน ผมปัดมือไปมาเป็นอันเรียบร้อย

 

                “เพื่อนกูครับเพื่อนกู ป้าบ!” ผมบอกแล้วว่าจะโบกมันสักที ยังจะปากดีหาเรื่องตลอด

 

                “โอ๊ย เชี้ยตบหัวทำไมวะ” เปเปอร์ยกมือขึ้นลูบหัวปรอยๆ พวกผมสามหนุ่มสเกิ้ดรีบเผ่นออกจากผับกลัวมีเรื่องอีก แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน กว่าจะได้นอนนะกู เห้อ ~

 

 

                TBC.