รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 28
 
 
 
@โรงพยาบาล
 
 
[ JIN ]
 
 
เสียงพูดคุยหัวเราะคิกคักยังคงสร้างความหงุดหงิดให้ผมอย่างต่อเนื่อง ผมนั่งเคี้ยวน้ำแข็งเล่นแก้เซ็งไปพลางๆจนเกือบหมดแก้ว
 
 
"แล้วตอนนี้ซีนมีแฟนยังอ่า" กึก ผมถึงกับสะดุดเมื่อได้ยินคำถามจากแฟน
 
 
"^^ คิดว่าไงล่ะ" แฟนยิ้มออกมาก่อนจะตอบ
 
 
"แฟนว่าซีนยังไม่มีแน่เลยใช่มั้ย" เหอะ ผมอยากจะกระทืบทั้งเมียทั้งคนถามเลย
 
 
-_- ตอบดีๆนะเมีย ผมข่มขู่ซีนทางสายตา
 
 
"ฮ่าๆๆ โห่ว หล่อขนาดนี้ไม่มีก็แย่แล้ว"ซีนหัวเราะขำๆหันมามองผม แฟนทำหน้านิ่งไปก่อนจะยิ้มเหมือนเดิม
 
 
"เดี๋ยวแฟนขึ้นไปดูพ่อต่อแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะซีน สวัสดีครับพี่จิน"แฟนยกมือไหว้ก่อนจะเดินเข้าตึกไป คล้อยหลังลูกน้องผมก็ยกมือขึ้นบีบจมูกเล็กแรงๆ
 
 
"โอ๊ยยยย เจ็บๆๆๆ อะไรของพี่เนี้ย"ซีนลูบจมูกที่โดนบีบเบาๆ
 
 
"เมื่อกี้ทำอะไร"ผมถามเสียงเข้ม
 
 
"ก็เห็นอยู่ว่านั่งคุยกับเพื่อน ชิ แก่แล้วก็เงี้ยขี้หลงขี้ลืม"ซีนยิ้มทะเล้น
 
 
พรึ่บ
 
 
ผมรวบเอวบางให้ขยับชิดเข้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเดิม นับวันเลเวลความกวนประสาทของซีนเริ่มมีมากขึ้น
 
 
"ทำอะไรอายเขา"ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้จับหัวมันเอนมาซบไหล่ปากพูดอายแต่เอนมาซะง่ายคืออะไรครับเมีย
 
 
"ซีนเห็นอะไรนั่นมั้ย" ผมชี้ไปที่ผู้ป่วยคนหนึ่งที่นั่งยิ้มคุยกับญาติบนรถเข็น แขนข้างซ้ายของเขาที่เหลือเพียงครึ่งเดียวถูกพันเอาไว้
 
 
"ครับ น่าสงสารเขาเนอะ"
 
 
"บางทีเขาอาจจะไม่อยากให้คนอื่นมาสงสารหรอกนะ แต่เขาอยากได้กำลังใจซะมากกว่า"ผมลูบโครงหน้าหวานเล่น"แล้วถ้าวันนึงพี่เกิดเป็นอะ ... เพี้ยะ! "
 
 
"เดี๋ยวตบปากแตกเลยนะ"ผมโดนตบปากเข้าเต็มๆ ซีนผละหัวออกมองผมเขม็ง
 
 
"ผิดอะไรอ่า"
 
 
"ผมรู้ว่าพี่จะถามอะไร แต่พี่แค่รู้เอาไว้ว่าต่อให้เกิดอะไรขึ้นผมก็จะไม่ทิ้งพี่ไปไหน ง้อออออว หล่อเลยป่ะล่ะ" ซีนยิ้มตาหยี กูเกือบซึ้งแล้วเชียว
 
 
[JIN END]
 
 
"นี่เราจะไปไหนฮะพี่จิน"ผมถามขึ้นเมื่อพี่จินมันไล่ผมไปแต่งตัว หน้าหล่อเงยหน้าจากการผูกเชือกรองเท้า
 
 
"เดี๋ยวก็รู้"จินยักคิ้วให้ตอบเพียงสั้นๆให้สงสัยตอนผมออกจากบ้านมาก็เกือบเย็นตอนนี้ก็ปาไปสามทุ่มแล้วครับ ไกลจังวุ้ย พี่จินมานั่งยิ้มมาตลอดทาง ผมนั่งกอดอกมองหน้ามันเพื่อหาคำตอบ
 
 
"ง่วงก็นอนไปเลยครับ ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก"มันยกมือข้างที่ว่างจากการขับรถมาลูบแก้มผม
 
 
"บอกไม่ได้ไง" ก็คนมันอยากรู้นิ ผมแบะปากคาดคั้น
 
 
"จุ๊ๆ ความลับครับ"
 
 
เห้อ ผมควรนอนซินะ คร่อก ~
 
 
ครืนนนนน ครืนนนนน
 
 
หืม เสียงอะไร ?
 
 
ตื่นได้แล้วซีน ...
 
 
งืมมม คนจะนอน -_-zZ ผมพลิกตัวไปอีกด้านหนีเสียงรบกวนทั้งหลาย
 
 
"ผมว่าเอาน้ำมาราดมันเหอะพี่จิน เพื่อนเชี้ยน่าถีบให้ตื่น"เปเปอร์มองเพื่อนรักสุดระอา แม่งหลับลึกไปไหน
 
 
"อย่าทำร้ายเมียพี่ ฮ่าๆๆๆ"จินช้อนร่างบางขึ้นมาอุ้มแนบอก เลเวลอาสาปิดประตูให้
 
 
"สถานที่พร้อม คนพร้อม ทุกอย่างเรียบร้อยดี"โซตัสเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นจินอุ้มร่างบางเข้ามาภายในบ้านติดทะเลที่จินซื้อไว้สำหรับ ... จุ๊ๆๆ
 
 
"พี่คิส ถ้ามึงจะรักกูมากขนาดนี้นะ ลุกออกไปเลยสัสกูหนัก"เสียงโวยวายของเปเปอร์ดังขึ้น มือบางผลักหัวทุยออกจากตัก
 
 
"โหยยย เมียใจร้าย"คิสพูดเสียงอ้อนรั้งเอวบางมาซุกไม่สนใจเสียงโวยวาย
 
 
"ชิ ก็มึงมานอนหนุนแบบนี้กูก็เขินนะเว้ย"เปอร์พูดอ้อมแอ้มแต่คิสก็ได้ยินเมียกูน่ารักจังวะ ^^ คิสเงยหน้ามองใบหน้าหวานที่แดงนิดๆ
 
 
"เห้ย เข้าห้องมั้ยพวกมึง ทำอะไรช่วยเกรงใจเพื่อนด้วยครับ"โซตัสพูดขึ้น
 
 
"ไป ห้องห้องกะ ... โอ้ยๆ ตีเค้าทำไมอ่า"
 
 
"ยังจะพูดมากอีกนะ เอาอีกสักทีมั้ย"ผมยกมือปิดปากขำเพื่อนที่ดูท่าจะกลัวเมีย
 
 
"ขำเชี้ยไรไอ้จิน เดี๋ยวก่อนนะมึง"มันยกมือขึ้นชี้หน้าผม
 
 
"ว่าแต่ซีนมันตื่นยังอ่ะพี่ นานไปแล้วนะ"เลเวลพูดขึ้น จินลุกขึ้นยืนตรงไปที่ห้องซีน ฮ้าววว -_- งืมๆๆ กี่โมงแล้วหว่า ผมบิดกายไปมาไล่ความเมื่อยสายตาหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง หืม จะทุ่มแล้วเหรอเนี่ย ว่าแต่พี่จินไปไหน
 
 
ก๊อกแก๊กๆๆ
 
 
0_0 เสียงอะไร
 
 
ผมปัดผ้าห่มออกให้พ้นตัวเดินไปดูแถวระเบียงที่ผมคิดว่ามันน่าจะมาจากทางนี้ แต่เหมือนจะคิดผิดเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะโดนอะไรสักอย่างโป้ะจมูก
 
 
"ยังซื่อเหมือนเดิมเลยนะเด็กน้อย"เสียงเยือกเย็นพูดขึ้น มือหนาจับร่างบางพาดบ่าก่อนจะมองซ้ายขวาวิ่งขึ้นรถไป
 
 
กึก
 
 
อ้ะ ผมรู้สึกตึงไปทั้งตัวเหมือนมีอะไรมากดทับไว้ เมื่อลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นได้ผมก็มองไปรอบตัวที่มีแต่ความมืด
 
 
"มึงจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!!" เสียงใคร? ผมจะลุกขึ้นไปดูแต่ติดไอ้โซ่บ้าที่รั้งผมไว้กับเก้าอี้ ไอ้โรคจิตเอ๊ย ผมสบถออกมาเมื่อคิดว่ามันคงดูหนังมากเกินไป สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างกับคนร้ายที่กำลังรอเวลาให้ตำรวจมาเค้นความจริงเลย
 
 
"ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อจินเลือกมัน ฮึก แทนที่จะเป็นผม"
 
 
"ยังไงพี่ก็ปล่อยให้นายฆ่าเด็กคนนั้นไม่ได้!" เด็กคนที่ว่าคือผมใช่มั้ย ซีนเหงื่อตกมองหาทางรอดให้กับตัวเอง ไม่ได้นะ เราจะมาตายแบบนี้ไม่ได้
 
 
แกร๊ก
 
 
ร่างสูงกำยำเปิดประตูเข้ามาภายในห้องโล่งที่มีเพียงเด็กหนุ่มคนเดียวที่ถูกขังอยู่ แย่ล่ะ! ผมแกล้งสลบต่อเพื่อจะคอยฟังว่ามันเป็นใครกันแน่
 
 
"น่ารักแบบนี้นี่เองไอ้จินมันถึงหวงนักหวงหนา"นิ้วเรียวลูบไล้ไปตามโครงหน้าหวานไม่กล้าแตะต้องไปมากกว่านี้กลัวจะอดใจไม่ไหว
 
 
"พี่พอส!!" เสียงเล็กร้องขึ้นอย่างขัดใจ ผมว่าเสียงมันคุ้นหูบอกไม่ถูกแฮะ
 
 
"แกอย่ามาโวยวายได้มั้ยห้ะ แกได้จินพี่ได้ไอ้เด็กนี่ก็ถูกแล้วไง แฟร์ๆ"
 
 
"ไม่ได้!!! พิสไม่ยอม มันต้องตายเท่านั้น ฮึก พิสเกลียดมัน"
 
 
พิส!!! ผมสะอึกในใจเมื่อรู้ว่าเสียงคุ้นหูนั้นคือใคร ทำไมล่ะ ทั้งที่พิสคบอยู่กับพี่ไนส์แล้วทำไม...
 
 
"พี่ก็ไม่ยอม พี่จะทำให้ไอ้จินรู้ว่าความเจ็บปวดมันเป็นยังไง ยิ่งรักมากก็ยิ่งเจ็บมากฮ่าๆๆๆๆ"
 
 
ซ่าาาาาาา
 
 
ผมถึงกับสำลักออกมาเมื่อเจอน้ำตีเข้าที่จมูกพิสยืนหิ้วถังน้ำเอาไว้เหยียดยิ้มมองผมอย่างผู้ชนะ คิดไว้ไม่มีผิด เหอะ
 
 
"แค่กๆ นายมัน..."
 
 
"จุ๊ๆๆ ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร"พิสใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากผมเพื่อให้หยุดพูด ในตอนนี้สมองผมมีแต่คำถามมากมายเต็มไปหมด พี่จิน พี่ต้องมาช่วยผมนะ ได้โปรด
 
 
"นี่!!! พี่บอกแล้วไงว่าอย่าทำอะไรซีนของพี่"พอสโวยลั่นเมื่ิอกลับเข้ามาเห็นสภาพของร่างบางที่น่าขย้ำ พิสทำเสียงไม่พอใจโยนถังน้ำทิ้งลงพื้น
 
 
"เราไร้สาระมามากแล้วนะ พิสว่าเราควรจะรีบทำตามแผน" แผนอะไร ผมใจสั่นเมื่อคิดหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ ไม่นะ พี่จินไม่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหนแล้วจะหาเจอได้ยังไง โทรศัพท์ก็คงโดนยึดไปโดยไม่ต้องสงสัย คิดสิซีน คิดๆๆ
 
 
"หึ ยังหรอก มันยังไม่ถึงเวลา"เสียงเรียบพูดขึ้น พิสเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากลรีบถามขึ้นทันที
 
 
"เวลาอะไร นี่พี่พอสจะทำอะไรห้ะ!!"
 
 
"มึงคิดว่าที่กูยอมเสี่ยงคุกขนาดนี้เพราะต้องการแค่จับซีนมาแล้วพาหนีงั้นเหรอ กูว่ามันยังน้อยไปกับที่พวกไอ้จินทำกูว่ะคราวที่แล้วกูจะล่อเด็กไอ้คิสซะหน่อยแต่ดันพลาด แล้วมึงคิดว่าที่กูรอให้ไอ้จินมันรักเด็กคนนี้เพียงแค่อยากจะขยี้หัวใจมันงั้นสิ ฮ่าๆๆๆ"พอสหัวเราะออกมาเสียงดัง พิสเริ่มหน้าซีดไม่ไว้ใจลูกพี่ลูกน้องคนนี้ซะแล้ว
 
 
"มะ มึงจะทำอะไร"พิสถามเสียงสั่นเมื่อพอสยกปืนขึ้นชี้มาทางเขา
 
 
"น้องชายที่น่ารักงั้นเหรอ ถุ้ย มึงมันก็แค่เด็กแรดที่แม่กุเก็บมาเลี้ยงเท่านั้นแหละ เพราะมึง! แม่กุถึงต้องตาย!!"ผมหลับตาด้วยความหวาดกลัว ผู้ชายที่ชื่อพอสเป็นอะไรกับพิสกันแน่นะ
 
 
"ไม่จริง!!! ฮึก เพราะโรคที่รุมเร้าต่างหากไม่ใช่เพราะพิส" ดูเหมืิอนผมจะเริ่มเข้าใจอะไรขึ้นบ้าง
 
 
"ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อแม่กูเอาเงินผ่าตัดไปให้ค่าเทอมมึงแทนน่ะ!! ขนาดกูที่เป็นลูกแท้ๆเขายังไม่บอกเลยถ้าไม่ใช่เพราะกูไปได้ยินเขาคุยกับหมอกูก็คงโง่ไปตลอดชีวิต ทำไมวะพิส ทำไมแม่กูต้องเสียสละตัวเองเพื่อมึงขนาดนี้ ทำไม!!!"
ผมลืมตาขึ้นมองไปยังพิสที่ทรุดตัวลงนั่งอย่างคนเสียสติ ไหนว่าพิสมันรวยไง ผมไม่คิดเลยว่าชีวิตมันต้องมาเจออะไรแบบนี้ พอสยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมา
 
 
ปังงงงง
 
 
พี่จิน!!!
 
 
ผมดิ้นให้ตัวเองหลุดออกจากโซ่บ้าๆนี่แต่ไม่เป็นผลพี่จินวิ่งเข้ามาหาผมทันทีที่ประตูถูกถีบเข้ามา แต่ยังไม่ทันจะถึงตัวพอสก็วิ่งมาขวางไว้พร้อมกับปืน
 
 
"เก่งนี่ที่ผ่านลูกน้องกูเข้ามาได้"
 
 
"มึงต้องการอะไร"พี่จินมองผมไม่วางตา สายตาอบอุ่นคู่นั้นบอกให้ผมเข้มแข็งเอาไว้
 
 
"นั่นสินะ กูต้องการอะไรดีล่ะ"รอยยิ้มยียวนถูกส่งไปแทนคำตอบ พิสยังคงนั่งก้มหน้านิ่งเหมือนจะช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน
 
 
"เงินทองกูก็มีแล้ว อืมมม กูจะเอาอะไรจากมึงดีล่ะ อ้ะ หรือว่าจะเป็นคนนี้ดีนะ" มือสะอิดสะเอียนของมันลูบแก้มผมจนน่าขนลุก จินกำหมัดแน่นสะกดอารมณ์แล้วตั้งสติ
 
 
"อย่ามาลีลาไอ้พอส"น้ำเสียงหนักแน่นถามขึ้นอีกครั้ง
 
 
"ฮ่าๆๆๆ โมโหเหรอวะ มึงโมโหเหรอจิน แล้วพวกมึงไปไหนหมดล่ะ"พอสมองไปที่ด้านหลังจินที่ไม่มีวี่แววใครจะตามมา
 
 
"ไอ้เหี้ยพอส!!!"จินตะโกนออกมาตัวสั่นเทิ้ม
 
 
"กูถามว่าเพื่อนเหี้ยๆมึงไปไหนหมดล่ะ!!!"พอสตะโกนกลับสีหน้าจริงจัง จินได้แต่คิดว่าพวกเขาไปทำอะไรให้มันนักหนา นอกจากเรื่องชกต่อยก็ไม่น่าจะมี
 
 
"แฮ่กๆๆๆ กู แฮ่ก มาช่วยแล้ว"เสียงหอบของโซตัสและคิสดังขึ้นมาแต่ไกล ตามมาด้วยลูกน้องกว่ายี่สิบคน
 
 
"ตายยากกันจริงๆเลยนะ"พอสถอยหลังมาหาผมที่ถูกล่ามอยู่ กึก ผมน้ำตาอาบแก้มเมื่อวัตถุสีดำจ่อที่ขมับระยะประชิด
 
 
"ไอ้เหี้ยพอสสส!!! มึงปล่อยซีนไป ได้โปรด..." จินใจแทบขาดเมื่อเห็นผมร้องไห้
 
 
"ฮ่าๆๆๆ ทีอย่างนี้มาสั่งกู ทีตอนกูขอให้พวกมึงช่วยเหลือกูทำไมไม่ช่วย!!!" ทุกคนได้แต่มองหน้ากันว่ามันพูดเรื่องอะไรจินหน้าเครียดยืนตัวสั่นหาวิธีช่วยเหลือซีน แต่เหมือนพอสจะลืมไปว่ายังมีอีกคนในห้องนี้ที่นั่งไร้สติอยู่ข้างหลังเก้าอี้ตัวที่ซีนนั่งอยู่ และดูเหมือนจะลืมคิดไปว่าพิสก็มีปืน
 
 
กึก
 
 
"พิสว่าพี่พอสทำชั่วมามากพอแล้วนะ"นี่คือสิ่งที่คนเป็นน้องคิดมาตลอดการนั่งไร้สตินั้น ถึงจะไม่ใช้พี่น้องทางสายเลือดแต่ก็โตมาด้วยกันอยู่ดี เขาจะต้องจบทุกอย่างเพื่อทุกคน เพื่อไถ่บาปให้กับแม่ที่เลี้ยงดูเขามาอย่างดี
 
 
"หึ เอาสิ กูไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแหละ เพราะยังไงพวกมึงก็ต้องตายไปพร้อมกับกูอยู่ดี"
 
 
"มึงกำลังทำอะไร!!"คิสตะโกนถามถือปืนในมือแน่น เปเปอร์ยังรอเขาอยู่ เขาจะตายไม่ได้เด็ดขาด
 
 
"ปากดีตลอดนะไอ้คิส พวกมึงแม่งหน้าโง่กันจริงๆเลยนะที่ทิ้งเมียอยู่บ้าน ฮ่าๆๆๆ"
 
 
"อื้อออ พี่คิสสส ฮืออออ"เปเปอร์ถูกลูกน้องพอสจับมัดมือมัดปากลากเข้ามาพร้อมกับเลเวลที่สภาพไม่ต่างกัน
 
 
"กูจะฆ่ามึงงงงงงงงง" คิสตะโกนอย่างบ้าคลั่งทำท่าจะวิ่งเข้าไปแต่ถูกจินขวางไว้ก่อน
 
 
"พอส มึงบอกมาดิ เรื่องอะไรที่ทำให้มึงแค้นพวกกูนัก"
 
 
"มึงยังจะมาถามกูให้มันได้อะไรตอนนี้ ในเมื่อมันสายไปแล้วแม่กูตายเพราะพวกมึงเพราะไอ้เด็กเหี้ยนี่" พิสสะอึกกำปืนไม่ให้สั่น
 
 
"มันเกี่ยวอะไรวะแม่ง เหี้ยเอ๊ยพูดมาสักทีสิวะ"โซตัสตะคอกถามด้วยความหงุดหงิด
 
 
"ฮึก มึงจำที่กูขอร้องพวกมึงวันแข่งสามแสนนั่นได้มั้ย กูบอกว่ากูจะเอาเงินไปรักษาแม่ กูอยากให้พวกมึงแกล้งแพ้สักครั้ง แต่เพราะพวกมึงมันเหี้ย! เห็นว่ากูพูดเล่น เสือกห่วงศักดิ์ศรีว่าไม่เคยแพ้ให้ใคร วันนั้นแม่กูต้องตายก็เพราะพวกมึงไง ฮืออออ" จินเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อจำเรื่องราววันนั้นได้ดี ใช่ พวกเขามันเหี้ยจริงๆ ใครจะไปยอมก้มหัวให้คู่แข่งกันล่ะ ผมคิดว่ามันคือแผนที่ไอ้พอสสร้างขึ้นมาล้างพวกผมไม่คิดว่ามันต้องการใช้เงินจริงๆที่รู้ก็คือตอนนั้นมันตกต่ำมากเพราะเพิ่งเข้ามาในวงการมืดไม่นานผมมันอยู่มานานมีคนคิดจะโค่นก็มากมาย ไม่แปลกที่ผมจะไม่เชื่อมัน
 
 
"กูขอโทษ"ผมเอ่ยมันออกไปจากใจจริง ถึงเรื่องนี้ผมจะไม่ได้ผิดที่จิตสำนึกมันบอกว่าผมได้ทำลายชีวิตคนๆหนึ่งไปแล้ว
 
 
"กูมันอาจจะชั่วในสายตาคนอื่นนะเว้ย ฮึก แต่แม่กูบอกกูดีที่สุดสำหรับเขา เพราะคำๆนี้กูถึงยอมก้มหัวให้พวกมึง กูผิดเหรอวะที่ยอมทำดีสักครั้งแต่เสือกไม่เชื่อกูเลย และก็มึงไอ้เด็กแรด" หันมาหาพิส "เพราะมึงแม่กูถึงไม่มีเงินผ่าตัด"
 
 
"ไม่จริง!! แม่เขาเก็บเงินไว้ให้พี่เรียนจนจบต่างหากล่ะ ฮือออ แม่รู้ว่าตัวเองอยู่ได้ไม่นานเสียเงินผ่าตัดไปก็เท่านั้นเลยเอาเงินเข้าบัญชีไว้ให้พี่เรียนต่อ ส่วนที่พี่ได้ยินมันเงินพิสที่หามาเองต่างหาก พิสเอาเงินไปให้แม่แต่แม่ฝากอาหมอคืนเงินนั้นมา" หลังจากตั้งสติอยู่นานเขาก็นึกออกว่ามันเกิดอะไรขึ้น พอสกลอกตาไปมาเหมือนไม่เชื่อใครอีกต่อไป ไม่จริง!! แม่ต้องตายเพราะเขางั้นเหรอ ฮึก แม่จ๋าาา
 
 
"แต่ก็เป็นเพราะพวกมึงอยู่ดี ใช่! เพราะพวกมึง!!!"พอสที่เสียสติหันปืนไปที่เลเวลก่อนเหนี่ยวไกยิงออกไป
 
 
ปัง ปัง ปัง
 
 
"เลเวลลลลลลลลลลลล!!!!"โซตัสตะโกนเรียกชื่อคนรักเสียงใจจะขาด ร่างบางยิ้มให้คนรักครั้งสุดท้ายก่อนร่างทั้งร่างจะล้มลงกับพื้น ฮึก ขอบตาผมร้อนผ่าวน้ำตาไหลจนแทบจะเป็นสายเลือด ใจดวงน้อยเหมือนโดนบีบอย่างแรงหยุดการเต้นของหัวใจ เพื่อนที่เป็นทุกๆอย่างของผมนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า ทำไมผมช่วยอะไรมันไม่ได้เลย ฮืออออ โธ่เว้ย!!! นี่มันเป็นละครใช่มั้ย ใครก็ได้สั่งคัตที ผมจะขาดใจตายแล้วนะ ฮึก เลเวลกูขอโทษ
 
 
 
 
 TBC.