รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 15
 
 
 
 
เหี้ยยยย
 
 
ผมยังไม่ทันจะพูดเสียงตะคอกก็ดังขึ้น ทุกคนดูจะตกใจมากยื่นอ้าปากค้างช็อคสุดขีด ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็น...เลเวล!
 
 
"ถ้าจะตอแหลช่วยไปตอแหลกับคนอื่นนะครับ พี่จินมีเมียแล้วก็คือเพื่อนผม ถ้าเพลินยังกระแดะจ้องจะงาบก็คงบอกเลยว่าไม่มีวัน! แล้วมาทุกวันคิดว่าคนอื่นเขารำคาญมั้ย เป็นผู้หญิงก็หัดมีศักดิ์ศรีซะบ้าง ไม่ใช่ไล่จับผู้ชายทำผัวอย่างเดียว จะบอกอะไรให้นะที่ชะนีอย่างเธอไม่มีผัวก็เพราะนิสัยแรดๆแบบนี้เนี่ยแหละ ผู้ชายมีอีกเยอะแหกตาดูบ้าง ไม่ใช่จ้องจะเอาแต่ของคนอื่นเขา ถามจริง ถ้าได้พี่จินเป็นผัวแล้วขีวิตจะมีความสุขรึไงต้องทนอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รัก อาจจะรู้สึกดีใจที่ได้ผัวรวย แล้วยังไง.." เดินไปใกล้เพลินที่ทรุดตัวลงกับพื้น"ชีวิตคิดได้แค่นี้ใช่มั้ย เกิดมาทั้งทีช่วยใช้เวลาให้คุ้มหน่อย อยากทำอะไรก็ทำไม่ใช่มาเสียเวลาคิดแต่จะแย่งผัวคนอื่น ดีนะที่วันนี้เพื่อน ผมไม่สบาย เพราะถ้ามันโกรธขึ้นมาแม้แต่หมามันก็ไม่เว้น ถ้าไม่อยากตายก็เลิกยุ่งกับพี่จินซะ!! ถ้ายังไม่หยุดผมจะส่งชะนีด้วยกันเนี่ยแหละไปเป็นผัวเพลิน คงมันส์จนลืมผู้ชายแท้ๆไปเลยว่ามั้ยครับ "เลเวลหยุดพูดกอดอกมองเพลินตาดุ รอบข้างเงียบกริบยังอยู่ในภวังค์อึ้งแดก เลเวลที่เงียบขรึมรักสันโดษมันหายไปไหน แล้วคำด่าแต่ละคำมันดูเรียบๆไม่มีอะไร แต่ด่าตอแหลนี่ผมไม่เคยเจอ!
 
เพื่อนกูเปลี๊ยนไป โอ้โนว์ 0o0
 
 
"ฮึก ฮือออออ ย...อย่าทำนะ...ไม่เอาแล้ว...อย่าเอาผู้หญิงมาปล้ำนะ"ที่แท้นางกลัวชะนีปล้ำ รู้งี้ขู่แต่แรกก็ดีเหอะ
 
 
"เยดดด เวลแม่งเจ๋งว่ะ"ไอ้เปอร์โอบไหล่ผมรู้สึกภูมิใจในตัวเพื่อนมาก
 
 
"เข้าใจแล้วก็กลับไปซะ คนอย่างผมไม่ใช่แค่ขู่แต่ทำจริง"เพลินวิ่งตาลีตาเหลือกออกไป ผมไม่นึกว่ามันจะง่ายขนาดนี้นะ
 
 
"ยืนมองอะไรกันครับ หิวข้าวไส้จะขาดแล้วเนี่ย"เลเวลเดินหัวเสียเข้าบ้านไปคนแรก คนที่เหลือทยอยตามมันเข้าไป พรุ่งนี้เราจะกลับกันแล้วครับต้องเที่ยวให้คุ้ม เสียงดนตรีจังหวะเร่าร้อนกับผู้คนที่โยกย้ายส่ายสะโพกไปมามันยั่วอารมณ์ที่ห่างหายไปนานให้กลับคืนมา
 
 
"ผับต่างจังหวัดบรรยากาศดีกว่าในเมืองอีก มึงว่ามั้ย"ผมพยักให้เลเวล เมื่อก่อนแก๊งผมเที่ยวบ่อยมาก ว่างเป็นแวะเลยก็ว่าได้
 
 
"โอ๊ย ลากเปอร์กลับมาทำไมวะพี่คิส"คิสดึงแขนเล็กไว้ไม่ให้ไปเต้นอีก
 
 
"มึงตั้งใจเต้นยั่วผู้ชาย อยากคิดว่ากูไม่เห็น"คิสเอ่ยเสียงเข้ม เปเปอร์ดุนลิ้นรำคาญทรุดตัวลงนั่งคว้าแก้วน้ำสีสวยดื่มรวดเดียว
 
 
"มึงจะอะไรกับกูนักหนาวะพี่คิส เอางี้วันนี้กูปล่อยมึงวันนึง"เปอร์ยื่นข้อเสนอ ผมมองหน้าพี่คืสว่าจะตอบยังไง
 
 
"มึงพูดเองนะเปอร์ แล้วจะเสียใจที่พูดแบบนี้"ผมเจ็บแทนพี่คิสว่ะ พี่แกเดินหน้าเศร้าออกไปเต้นเบียดสีกับสาวนางหนึ่ง ดูก็รู้ว่าประชดไอ้เพื่อนโง่
 
 
"ทำไมมึงพูดแบบนี้วะเปอร์ ทำแบบนี้เหมือนมึงไม่เห็นความห่วงใยของเขาเลยนะเว้ย จ้องแต่จะลัลล้าอย่างเดียวเลย"ผมเตือนมัน เปเปอร์นิ่งมองไปที่พี่คิส
 
 
"มันคงชอบ หึ มึงดู..."ชี้ไปที่พี่คิสที่เสียดสีกับผู้หญิง"สีกันจนแทบจะสิงกันได้อยู่แล้ว"มันยกแก้วขึ้นดื่มตาก็จ้องร่างทั้งคู่
 
 
"เห้ย ว่าแต่พี่โซพี่จินมันไปไหนวะ"เลเวลมองรอบตัว บอกไปทำธุระไม่นาน รอมาเป็นชั่วโมงยังไม่เห็นหัวเลย
ผมอาสาออกตามหาให้ไอ้เวลเฝ้าเปเปอร์ไว้เดี๋ยวไปหาเรื่องใครอีก ผมเดินไปรอบผับแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของทั้งคู่
 
 
"อืมมม อย่าทรมานกันแบบนี้สิคะ"ผมเดินไปตามหาต้นเสียง ลางสังหรณ์บางอย่างมันเตือนผมให้เดินตามไป
 
 
"ก็ชอบทรมานนี่ครับ อ้าาา ไม่ได้ลิ้มลองเนื้อหอมมานานแล้วนะเนี่ย"เสียงคุ้นหูดังขึ้นมา ผมเดินเข้าไปในซอกหนึ่งของผับ ภาพที่เห็นมันทำให้ใจผมหล่นวูบ
 
 
          พะ...
 
          พี่...
 
          พี่จิน....
 
"อืมมม...แรงๆ...กรี้ดดด...อ้า..."หญิงสาวเชิ่ดหน้าขึ้นเหงื่อผุดตามใบหน้านวล ชายหนุ่มร่างเเกร่งซอยสะโพกเข้าออกตามแรงปราถนา
 
 
"พี่จิน" ผมยืนนิ่งมองภาพตรงหน้าน้ำตาคลอ มะ ไม่จริง ฮึก บอกผมสิว่าผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่พี่จิน ใจผมสั่นคลอนแทบขาดใจตายซะตรงนี้ ทำไมพี่ทำกับผมแบบนี้!!!
 
 
 
 
 อีกด้านหนึ่ง...
 
 
เลเวลนั่งเท้าคางรอเพื่อนกลับมาอย่างใจเย็น สายตาเหลือบไปเห็นร่างคุ้นตาเดินไปลานจอดรถ ผมบอกไอ้เปอร์ให้นั่งรออยู่ก่อนห้ามมีเรื่อง มันเมาจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ย
 
 
"ฮัลโหล...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูกลับแล้วสัส...เออ...จัดหนุ่มน้อยไว้ให้กูด้วยนะ...เมียไหน...เลเวลอะนะ...กูไม่ผิดสัญญาหรอกสัส...พรุ่งนี้เจอกัน" ผมแอบมองพี่โซอยู่มุมเสาในลานจอดรถ พี่โซคุยกับใคร?
 
 
"อ้ะ โซตัสสสสส นั่นใช่คุณรึป่าวคะ"ผมกำลังเลี้ยวตัวกลับก็ได้ยินเสียงเรียกพี่โซดังขึ้น ผมรีบกลับมาแอบเสาต้นเดิม
 
 
"เอ่อ...คุณ..."โซตัสพยายามนึก หญิงสาวยิ้มกว้างดีใจที่ได้เจอชายหนุ่มอีกครั้ง
 
 
"พราวเองค่ะ ว้า น้อยใจจังจำพราวไม่ได้"พราวเดินเข้ามากอดแขนแกร่งบดเบียดเต้าอวบช้อนตามองชายหนุ่มตาเยิ้ม พราวไหนวะแต่อวบใช่เล่น หึ สงสัยจะได้สอยสาวนะคืนนี้ โซตัสยิ้มกริ่มเดินโอบเอวขอดไปที่มุมอับหลังผับ ผมยืนกำมือแน่นเดินตามคนทั้งคู่ไป สองร่างยืนจูบกันอย่างเร่าร้อน มือใหญ่ลูบคลึงอกอวบเต็มฝ่ามือส่วนล่างเสียดสีกัน
ไม่หยุด
 
 
"ผมตามหาซะทั่ว ที่แท้มาร่านอยู่นี่เอง"โซตัสตกใจได้ยินเสียงคุ้นหู หญิงสาวดูงงกับการปรากฎตัวของผม
 
 
"เลเวล"ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่ว เขาผลักร่างพราวออกราวกับไม่รู้จัก ผมเดินเข้าไปใกล้คนทั้งสองตวัดสายตามองหญิงสาวสายตาสมเพช
 
 
"มองแบบนี้หมายความว่าไงยะ!"
 
 
"น่าสมเพช ไม่รู้รึไงว่าผู้ชายคนนี้เคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อน"เธอดูอึ้งไป
 
 
"เลเวล!!"โซตัสตะคอกเดือดดาล ผมเชิ่ดหน้าขึ้นท้าทาย ก็เอาสิ ผมเจ็บคุณเจ็บ"โซคะ คุณเป็นอย่างที่เขาพูดรึป่าวคะ"เธอถามเพื่อความมั่นใจ
 
 
"เออ! จะไปไหนก็ไปผมหมดอารมณ์แล้ว"พราวมองโซตัสสายตารังเกียจ นี่เธอเกือบมีอะไรกับเกย์เหรอเนี่ย พราวรีบเดินออกไป ผมมองโซตัสสายตาว่างเปล่า รู้สึกชาจนพูดไม่ออกมันเจ็บเกินกว่าจะร้องไห้ออกมา ผู้ชายที่เคยช่วยเขาจากไอ้บ้ากาม ผู้ชายที่บอกว่ารักเขาจะไม่ปล่อยไปไหน อึก เลเวลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หมุนตัวกลับอยากจะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
 
 
หมับ
 
 
"เดี๋ยวซี้ มาทำพี่อารมณ์ค้างแล้วจะจากไปง่ายๆแบบนี้มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ" ผมก้มมองมือแกร่งที่รั้งแขนเอาไว้ สะบัดมือโสโครกนั่นออกให้พ้นตัว
 
 
"อย่ามายุ่งกับผม พี่ควรเอาเวลาไปพักผ่อนให้เต็มที่ดีกว่านะ" ผมเหยียดยิ้ม
 
 
"หมายความว่าไง หึ คนอย่างนายจะทำอะไรฉันได้"โซตัสยิ้มเยาะ ตระกูลเขาเป็นถึงนักธุรกิจรายใหญ่มีเงินเป็นพันๆล้าน เด็กแบบนี้ดูท่าทางก็คงไม่ได้รวยมาก
 
 
"แล้วคุณจะรู้ว่าคนแบบผมมันมีอะไรมากกว่าที่คุณเห็น โดนหมาเอาครั้งเดียวผมคิดซะว่าเป็นเวรกรรมแล้วกัน"ผมจ้องหน้ามันจริงจัง"แต่ใครทำผมเจ็บ! มันต้องเจ็บยิ่งกว่า" ฮึก ผมควรจะทำยังไงดีกับความอ่อนแอครั้งนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
 
 
"คุณจะไปไหนคะ วันนี้อยู่กับนีน่าก่อนนะ นะคะ"เธออ้อนเมื่อเห็นจินติดกระดุมเสื้อ
ใส่กางเกงให้เข้าที่
 
 
"ไม่ได้หรอกครับผมต้องกลับกะเพื่อน ไว้ผมมาใหม่จะแวะมาหานะ จุ๊บ"จินจูบส่งท้าย ถ้าไม่ติดว่ากลัวซีนสงสัยเขาคงได้ต่ออีกหลายยกแน่  ผมรีบวิ่งกลับที่ให้เร็วที่สุดปั้นหน้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น พี่จินเดินกลับมาที่โต๊ะใบหน้า
เรียบเฉย ผมกำแก้วเหล้าแน่นไม่นึกถึงเรื่องที่เจอมาสดๆร้อนๆ
 
 
"พอดีที่ไร่มีปัญหาพี่เลยกลับไปจัดการนิดหน่อย ซีนแอบมองหนุ่มที่ไหนรึป่าวเนี่ย" จินยิ้มมองผมงอนๆ ผมควรจะเล่นละครต่อสินะ
 
 
"พี่จินไปนานมากเลยนะ ซีนว่าจะสอยผู้ชายหล่อๆแถวนี้ไปฝากสักคน"
 
 
"กล้านอกใจพี่เหรอ!"หึ ผมเค้นยิ้มในใจ ยิ้มยั่วกวนประสาทให้จินหึงเล่น ยังหน้าด้านมาแกล้งหึงหวงกันอีกนะ เล่นได้เนียนมาก!
 
 
"อ้าวเลเวล เห้ย! ทำไมหน้าซีดแบบนี้อะ"ผมตกใจรีบถาม หน้ามันซีดมากเหมือนมีเรื่องเครียดขั้นรุนแรง เลเวลไม่ตอบบอกเพียงขอกลับก่อน
 
 
"ขอกลับก่อนนะมีเรื่องปวดหัวนิดหน่อย"มันบอกแค่นั้นแล้วก็ไปเลย พี่โซไม่ไปส่งวะแล้วพี่โซหายหัวไปไหนนานจัง
 
 
เพล้ง
 
 
ผมมองไปที่ต้นเสียงเห็นไอ้เปอร์ถือขวดเหล้าฟาดไปที่หัวพี่คิสเต็มๆ สัส เอาจนได้นะผมกับพี่จินวิ่งไปห้ามมันก่อนจะได้เลือดไปมากกว่านี้
 
 
"สัส! ถ้ากูไม่เข้ามาคงเอากันตรงนี้ใช่มั้ย!!"มันทำท่าจะเดินไปหาเรื่องหญิงสาวที่พี่คิสเต้นด้วย ผมดึงตัวมันไว้ซะก่อนโดยมีพี่จินช่วยอีกแรง
 
 
"มึงพูดเองนะให้กูตามสบายอะ!"ดูเหมือนพี่คิสก็เริ่มไม่ยอม พี่จินไปจับเพื่อนไว้แทน
 
 
"แล้วมึงก็ทำตามที่กูพูด ได้! เราเลิกกัน!!"เปเปอร์ประกาศลั่น คิสยืนอึ้งไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้
 
 
"มึงไม่เคยเข้าใจกูเลยเปเปอร์ ถ้ามึงคิดสักนิดจะรู้ว่ากูรักมึงขนาดไหน กูไม่เลิกจนกว่ามึงจะสร่างเมาแล้วเราค่อยมาคุยกัน"พี่คิสบอกเพื่อนให้ปล่อยเดินอุ้มเปเปอร์ออกไป
 
 
"เห้อ พี่ว่าเรากลับกันดีกว่าเนอะ"ผมพยักหน้าเห็นด้วย เช้าวันต่อมาเราต่างพากันเก็บของเข้ากระเป๋าเตรียมตัวกลับ ผมจะแกล้งโง่จนกว่าจะมีหลักฐานจับได้คาหนังคาเขา พี่จินก็ทำตัวปกติทุกอย่าง
 
 
"ไว้วันหลังพี่จะพามาอีกนะ"พี่จินยิ้มให้ผม เมื่อก่อนอาจจะชอบที่มันยิ้ม แต่ตอนนี้มันเหมือนเป็นการแสแสร้งมากกว่า พี่ทำไปทำไมครับพี่จิน
 
 
"ถ้ามีวันนั้นอะนะ"ผมพูดแผ่ว พี่จินถามอีกครั้ง"ว่าไงนะ พี่ไม่ได้ยิน"
 
 
"เปล่าครับ ผมแค่บอกว่าอยากให้วันนั้นมาไวๆจัง"ผมรีบแก้
 
 
"หนูคงคิดถึงพี่ซีนแย่เลย ฮือออ โทรหาหนูนะ นี่ๆเบอร์พี่ปาย"ผมลูบหัวตัวแสบรับกระดาษที่จดเบอร์เอาไว้
 
 
"ขอให้เดินทางกันปลอดภัยนะครับ"พี่ปุนพี่จ๋ายอวยพรให้ เราต่างลากันก่อนเดินทางกลับบ้าน
 
 
พี่จินกำลังทำอะไรกันแน่ ผมนั่งครุ่นคิดอยู่ในรถคนเดียวเงียบๆ ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง จินมองซีนผ่านกระจกหลังกับท่าทีแปลกๆจากที่ผับ ซีนกำลังคิดอะไรกันแน่ ทั้งคู่ต่างคนต่างตกอยู่ในภวังค์ของตนเอง วันนี้ผมขอพี่จินมานอนบ้านแทนที่จะเป็นคอนโดพี่จิน ขอตั้งหลักเตรียมตัวเตรียมใจสักหน่อย ตลอดเวลาที่ผมหลับพี่จินมักชอบออกไปคุยโทรศัพท์กับใครสักคนข้างนอก ผมไม่ได้ยินแต่พอเดาได้ว่าต้องสำคัญมาก ไม่งั้นคงไม่รอผมหลับก่อนแล้วโทรจะว่านอกใจก็ส่วนหนึ่งอาจเป็นไปได้ แต่ทำไม...ทำไมมันรู้สึกว่าเรื่องนั้นต้องเกี่ยวกับผม ทำไมต้องรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนหลอกอยู่ตลอดเวลา ทำไมกันนะ
 
 
ออดดดดดด
 
 
ผมวางมือจากรีโมททีวีเดินไปดูว่าใครมา เป็นพี่หนาวที่ยิ้มแป้นถือทองหยิบทองหยอดใส่จานมาให้ผม เห้อ เหนื่อยใจกับผู้ชายคนนี้
 
 
"วันนี้แม่พี่ทำขนมไทยมาให้ซีนลองชิม เสร็จแล้วอย่าลืมเอาจานมาคืนพี่นะครับ" ผมรับจานขนมไว้เดินเข้าบ้าน นี่ต้องเป็นแผนพี่หนาวแน่ๆ
 
 
"ฮัลโหลครับ"ผมรับสายพี่จิน โทรมาทำไมแต่เช้า
 
 
(ทำอะไรอยู่ครับ เดี๋ยววันนี้พี่เข้าไปหาเย็นๆนะมีธุระนิดหน่อย)
 
 
"ครับ วันนี้ผมอยู่บ้านทั้งวันพี่จะมาตอนไหนก็มา"
 
 
(โอเค งั้นเดี๋ยวพี่โทรหาเนอะ แค่นี้นะครับ) ติ้ด
 
 
ผมวางสายพี่จินไปล้มตัวนอนดูทีวีสมองก็ครุ่นคิดไปด้วย พี่จินโทรคุยกับใครบ่อยๆนะ อืมมม วันนี้มีธุระงั้นก็ไม่ว่างทั้งวันน่ะสิ ห้องทำงานพี่จินก็ล็อคตลอด มันน่าสงสัย ผมคว้ากุญแจรถออกจากบ้านเมื่อนึกบางอย่างได้
 
'ผมจะเชื่อคุณทุกอย่าง คนอย่างจินตวีร์ไม่มีคำว่าพลาด'
 
 
เพียงประโยคเดียวที่ผมได้ยินของคืนวันที่เรามีอะไรกัน พี่จินคุยกับใคร? ห้องทำงานนั่นอาจจะมีคำตอบให้ผมบ้าง
 
 
 
TBC.