รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 11

 

 

หลังจากที่ผมตกลงเป็นแฟนกับพี่จิน ในทุกวันมันจะเทียวรับเทียวส่งให้คนอื่นอิจฉาเล่น ข่าวเรื่องผมชอบผู้ชายก็กระจายไปด้วยเช่นกัน ขอหล่อแบบสุขสบายไม่ได้ไง ผมนั่งเซ็งมองกุหลาบบนโต๊ะอย่างเบื่อหน่าย

 

"อ่ะ ช่อนี้จากพี่ชินสุดหล่อนักบาสหุ่นน่าฟัดครับเพื่อน ไม่เอากูขอนะซีน คิกคิก" เปเปอร์วางช่อกุหลาบลงทับอีกช่อ ปิดปากหัวเราะเพื่อน

 

"อย่ามาล้อกูว่ะเปอร์ เมื่อวานพี่จินโทรไปฟ้องแม่กูว่ากูปล่อยฟีโรโมนเรียกผู้ชายทำตัวเป็นลูกเขยขี้ฟ้องมาก" ผมบ่น

 

วันที่ป๊าแม่มาเมืองไทยมันอ้อนให้ผมพาไปรับด้วย สิ่งที่ผมนึกไม่ถึงก็คือมันเดินไปหาป๊าผมแล้วบอกว่ามันเป็นผัวผมและผมเป็นเมียมันแล้ว ป๊าผมยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่ทันผมจะพูดแม่ก็ตบมือชอบใจลากผมไปคุยว่าได้กันยังไงตอนไหน

 

'แม่นึกอยู่แล้วว่าพี่ไนส์มองคนไม่ผิด ที่แท้จินนี่เองที่ไนส์บอกว่าต้องเป็นแฟนซีน'

 

'พี่ไนส์บอกแม่ตอนไหน มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแม่ ป๊าครับซีนยังไม่เป็นเมียนะ'

 

'อย่ามาหลอกแม่เลย เส้นสายเมืองไทยแม่เยอะซีนพาใครมาบ้านคิดว่าไม่รู้เหรอ' พี่จินมันบอกว่ารีบบอกก่อนจะได้จัดการทัน ขืนมัวลีลาเดี๋ยวจะเป็นปัญหาในอนาคต ผมได้ยินก็แอบดีใจที่มันคิดจะสร้างอนาคตกับผมจริงๆ น่ารักว่ะแฟนใครวะ

 

"เวล" ผมเรียกมันที่นั่งตรงข้าม"เป็นไรวะหน้าบูดเลย"มันยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดู เห้ย 0_0 เป็นรูปพี่โซกับสาวหมวยนั่งกอดกันอยู่ในผับ ทำแบบนี้เหยียบหน้าเลยนะ

 

"มันบอกกูไปแข่งรถกับเพื่อนเมื่อคืน แล้วรูปนี้ส่งมาเมื่อคืนจะให้กูคิดยังไง" ผมตบบ่ามันอย่าคิดมาก

 

"มึงลองไปถามพี่เขาก่อนดีป่ะวะ ขนาดกูจูบกับเด็กไอ้คิสมันยังถามกูเลย แต่กูทำจริงเลยโดนตบมาที แหะๆ" เปเปอร์ชี้ให้ดูรอยนิ้วบนแก้ม ไอ้คู่เกรียนมันรักกันดุเดือดจริงวุ้ย สรุปผมก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นผัวใครเป็นเมีย

 

"กูรอดูว่ามันจะบอกกูมั้ย ถ้ามันไม่พูดจะเอารูปนี้แหละให้มันดู"เลเวลพูดจริงจัง เปเปอร์ชะโงกหน้าไปมองด้านล่างยังไม่เห็นหัวพี่คิสก็มานั่งหน้าบึ้งกดโทรศัพท์หา เสียงปลายสายไม่ว่างยิ่งกระหน่ำโทรไม่หยุด

 

"คุยกับใครวะเป็นชั่วโมง เบื่อว่ะ กูกลับก่อนนะแล้วเจอกัน"เปเปอร์หิ้วกระเป๋าออกจาก

ห้องเรียน ผมมองเพื่อนแต่ละคนแล้วกลุ้มใจแทน พี่จินมันคงไม่ทำให้ผมเสียใจนะ

 

"ครับพี่จิน...อยู่ในห้องเรียน...ไม่ต้องเดี๋ยวลงไปเอง...ครับผม"ผมวางสายพี่จิน

 

"ไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวสักพักกูก็กลับห้องแล้ว"เลเวลบอกเพื่อนที่นั่งเป็นห่วง

 

"อืม มีอะไรโทรมานะ"ผมบอกก่อนเดินลงตึกไปหาพี่จินตลอดทางผมมองหน้าพี่จินจะถามเรื่องพี่โซแต่ก็ไม่กล้ากลัวคำตอบจะเป็นอย่างที่คิด พี่จินเห็นผมมองสงสัยก็เอ่ยถาม แต่มือกับสายตายังขับรถอยู่

 

"มีอะไรรึป่าวซีน พี่เห็นมองพี่แล้วขมวดคิ้วคิดนานแล้ว"

 

"พี่โซเป็นคนยังไงครับ เป็นไปได้มั้ยที่จะนอกใจไอ้เวล"ผมถามออกไป

 

"หืม ถามแบบนี้มีเรื่องอะไรล่ะ โซมันถึงจะดูเจ้าชู้แต่มันคงไม่นอกใจเพื่อนเราหรอก ทำไมมีเรื่องล่ะ"จินเลี้ยวรถเข้าซอยตรงไปคอนโดเขา               

 

"เปล่าครับ พี่จินพาซีนมาคอนโดทำไมเนี่ย จะกลับบ้านนะไม่เอาที่นี่"ผมร้องบอก

 

"นอนค้างสักวันบ้านไม่หายหรอกครับ วันนี้พี่สอบย่อยมาเหนื่อยมากอยากนอนแล้ว บ้านซีนขับไปอีกนานอะ ค้างห้องพี่ไปก่อนนะ" ผมเห็นใจไม่ได้พูดต่อ เข้าห้องได้พี่จินมันกระโดดนอนหมดแรงบนโซฟาก่อนเลย ดูท่าจะเหนื่อยจริงแฮะ

 

"ซีนไปอาบน้ำก่อนนะพี่จิน"ผมบอกวางโทรศัพท์กับกระเป๋าไว้บนโต๊ะ เดินคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ร้อนจริงนะเมืองไทย

 

ตื้อดึง (เสียงไลน์เข้า)

 

'คุณมีข้อความใหม่' จินงัวเงียเงยหน้าจากโซฟายื่นมือไปหยิบมาดู อ้าว ของซีนนี่หว่า โอกาสดีขอเช็คดูสักหน่อยมีใครแอบมากิ้กกั้กด้วยป่ะเนี่ย            

 

P'Chin >> [คิดถึงฉันมั้ยคนดี~ พี่คิดถึงซีนนะครับ จุ๊บ]

คิดถึงตีนผัวซีนมั้ย สัส! <<

ผมกำโทรศัพท์แน่นตื่นเต็มตารอเวลามันตอบกลับมา มันยังไม่ขึ้นอ่านแสดงว่าติดธุระ มันมีเบอร์ซีนได้ยังไง? ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำพันผ้าไว้ที่สะโพกอวดหน้าท้องขาวแบนราบ

 

"พี่จินเข้าไปอาบน้ำดิมองหน้าซีนทำไม แล้วนั่นจะเอาโทรศัพท์ซีนไปทำไร" ผมโมโหยิ่งกว่าเดิมเมื่อซีนพูดเหมือนไม่อยากให้ยุ่งกับโทรศัพท์ตน กลัวจะรู้รึไง

 

"ทำไม!! พี่จะเอาโทรศัพท์ซีนมาเล่นไม่ได้ไง!!" จินตะคอกใส่ อะไรของพี่จิน ผมเปิดตู้เสื้อผ้าไม่อยากทะเลาะด้วยหยิบชุดนอนที่มันซื้อให้ออกมา เสื้อผ้าผมมันซื้อเตรียมไว้ให้หมดเลย น่ารักป่ะล่ะ

 

"ไอ้ชินเป็นใคร"ผมเดินเข้าไปใกล้เมื่อเห็นมันใจเย็นลงแล้ว วางชุดไว้บนเตียงรอใส่

 

"ชินไหน พี่จินเอาโทรศัพท์ซีนคืนมาเดี๋ยวดูเองว่าเป็นบ้าอะไร"จินโยนโทรศัพท์ไว้บนเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป  ผมขมวดคิ้วคิดเมื่อเห็นไลน์เด้งตอบกลับมา กดเข้าไปดูบทสนทนาก่อนหน้านี้ก็รู้ว่าเพราะอะไรพี่จินถึงเป็นหมาบ้าแบบนี้

 

แกร๊ก

 

ผมเงยหน้าขึ้นมองเห็นพี่จินเดินหน้าบึ้งมาเปิดตู้เสื้อผ้า ดีนะที่ไม่อาระวาดไม่งั้นแย่เลย

 

"โอ๋เอ๋ๆ พี่จินอย่างอนเค้านะเค้าไม่รู้เรื่อง งื้ออจะกอดจะหอม"จินแกล้งดึงมือที่รัดออกจนซีนต้องร้อง ร่างบางไม่ยอมปล่อยกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม

 

"แล้วมันรู้เบอร์ได้ยังไง ปล่อยเลยจะแต่งตัว"จินแอบยิ้มหยิบชุดนอนเหมือนซีนออกมา

 

"สืบเอาก็ได้เรื่องแค่นี้ ไม่เอาไม่งอนซีนนะพี่จินจ๋า"

 

"ไม่ได้งอนสักหน่อย ปล่อยก่อนจะแต่งตัวครับ"ผมยอมปล่อยให้แต่งตัวก่อนเรานอนกอดกันบนเตียงนุ่ม ผมเงยหน้ามองพี่จินที่ดูหนังอยู่ แสงไฟจากทีวีสว่างพอให้เห็นหน้าหล่อลางๆ ผมไล้นิ้วไปที่หน้าผากผ่านจมูกโด่งผ่านมาที่ริมฝีปากอมส้มวนนิ้วเขี่ยเล่นอยู่แบบนั้น

 

"อาทิตย์หน้าซีนต้องไปเข้าค่ายอาสาที่ต่างจังหวัด ไปกับคณะวิศวะด้วยหนุ่มหล่อเพียบ พี่จินไม่โกรธเนอะ"ซีนพูดออกมาเสียงแผ่วเบา  ผมตั้งใจจะให้พี่จินหึงแล้วอยากตามไปด้วย ไปตั้งห้าวันคิดถึงพี่จินตายแน่ ทั้งห้องเงียบกริบไร้เสียงคนตอบ จินปิดหนังหยิบผ้าห่มมาคลุมโปงหันหลังให้ซีนใจสั่นไม่เคยเห็นนิ่งเงียบไปแบบนี้

 

"พี่จินไม่หึงสักนิดเลยเหรอ อย่าเพิ่งนอนหันมาตอบซีนก่อน"ผมดึงตัวพี่หันมาแต่ไม่สำเร็จ ผมดวงตาร้อนผ่าวกับท่าทางเฉยเมยของพี่จิน กัดริมฝีปากแน่นให้ได้ยินเสียงสะอื้นมือไม้สั่นระริกไม่กล้าแตะตัวพี่จินอีก ตัดสินใจโทรหาเปเปอร์หาที่ระบาย

 

"เปเปอร์ทำอะไรอยู่" ผมกรอกเสียงสั่น เราจะรู้กันถ้าพูดชื่อเต็มแสดงว่ากำลังเศร้ามาก

 

(มีเรื่องอะไรซีน แปปนะ...ไอ้เชี้ยคิสมึงจะไปไหน!!!...โครม!)  ติ้ด

 

สงสัยทะเลาะกันอยู่ ผมเลื่อนเบอร์ลงมาโทรหาเลเวลต่อแต่ไม่มีคนรับ เห้อ ทำยังไงดี

 

"ซีนรู้ว่าพี่ยังไม่หลับ ถ้า...ฮึก...ไม่หันมาซีนจะไปนอนข้างนอกนะ"ผมร้องสะอื้น พี่จินยังนอนนิ่งไม่ไหวติง ผมก้าวเท้าลงจากเตียงเดินไปทางประตูหันมามองพี่จินพี่ใจร้ายมากเลยรู้มั้ย  ร่างบางหันหลังกลับเปิดประตูเดินออกจากห้องไป จินลืมตาขึ้นมองแอบย่องไปแง้มประตูแอบดู ร่างบางยกมือกอดเข่าร้องไห้ออกมาสุดจะกลั้น ฮืออออ พี่ซีนไม่รักผมแล้วใช่มั้ย...

 

ผมตื่นมาอีกวันตาบวมลืมตาแทบไม่ขึ้นมันรู้สึกตึงไปหมด ยกมือมากุมหัวที่ปวดจี้ด จากการร้องไห้หนัก ชันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง อ้ะ สงสัยพี่จินจะอุ้มเข้ามา

 

'ตื่นมาแล้วลงไปกินข้าวกินยาด้วยนะ วันนี้พี่ไม่ไปส่งนะมีธุระ' ผมขย้ำโพสอิทที่ติดกระจกออก ธุระ! หึ มือบางกำแน่นน้ำตาพรั่งพรูออกมา

 

"ไอ้เชี้ย! จะไปตายห่าที่ไหนก็ไปเลยนะ ฮืออ" ซีนตะโกนระบายอารมณ์ ผมขับเฟอร์รารี่คู่ใจเลี้ยวเข้าลานจอดรถ เบรกเอี้ยดเสียงดังตามแรงอารมณ์เดินมาถึงโต๊ะประจำกลุ่มก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนแต่ละคน

 

"หน้ามึงไปโดนอะไรมาอีกไอ้เปอร์"ผมมองหน้าที่มีรอยช้ำมุมปาก

 

"ไอ้พี่คิสมันตบเอาอะ เมื่อคืนมันโมโหที่กูแอบรับสายพี่เคนเลยพังห้องซะเละ กูโมโหที่ทำโมเดลรถกูหักเลยต่อยมันไปที ทะเลาะกันไปมาก็เป็นแบบนี้แหละ"

 

"พูดซะน่าสงสารเลยนะ มึงต้องเห็นสภาพพี่คิสเมื่อเช้าอย่างน่วมเลย" เลเวลพูด ผมส่ายหน้าให้ไอ้เปอร์หันมามองเลเวลที่ตาบวมเป่งเหมือนร้องไห้มาอย่างหนัก มันเป็นพวกเก็บอาการเก่ง ไม่คาดคั้นไม่มีทางรู้หรอก

 

"ร้องไห้ทำไมเลเวล ห้ามปิดบังกูซีเรียส" ผมพูดดักคอ

 

"พี่โซมันไปแข่งรถแล้วชนะไง ของพนันมันก็ต้องมีผู้หญิงติดมาด้วยมึงก็รู้" เลเวลพูด ผมเริ่มเข้าใจบ้างแล้ว รูปนั่นก็คงเป็นตอนไปฉลองกันแล้วเพื่อนในผับคงเห็นถ่ายมาให้ดู

 

"แล้วสรุปยังไง พี่โซบอกมึงหมดป่ะล่ะ"

 

"ตอนแรกมันไม่พูดกูเลยเอารูปให้ดู รีบบอกว่าเพื่อนบังคับให้อยู่ต่อส่วนผู้หญิงมันบอกแล้วว่าไม่เอา แต่เพื่อนมันที่ไปด้วยยัดเยียดให้นั่งด้วยเลยทนๆไป เหอะข้อแก้ตัวว่ะ" ผมก็ไม่คิดว่าพี่โซจะพูดจริง สงสารเลเวลว่ะ

 

"แล้วเมื่อคืนโทรหากูมีไรวะ โอ้ย เจ็บปากชิบเลย"เปเปอร์ถามแตะมุมปากเบาๆ ผมนั่งนิ่งไม่อยากพูดถึงเมื่อคืน เปเปอร์กับเลเวลมองผมเห็นใจยื่นมือมากุมมือผมไว้คนละข้าง

 

"กูเชื่อว่าพี่จินรักมึงจริง ถึงขั้นพ่อแม่รับรู้แบบนี้พี่มันคงไม่คิดเล่นๆหรอก" เลเวลพูด

"ฟันแล้วทิ้งคงไม่ใช่ เพราะมึงอย่างซิงนี่หว่า ฮ่าๆๆ"ไอ้เปอร์มันขำจนเจ็บปาก สมควร

 

 

ทางด้านของจิน...

 

ผมยืนก้มๆเงยๆแต่งหน้าเค้กให้เสร็จทันวันนี้ มีพี่เมเปิ้ลช่วยหยิบอุปกรณ์อีกแรง วันนี้เป็นวันเกิดซีนครับต้องแอบเนียนหายไปแบบไม่ให้รู้ตัว

 

"น้องจะดีใจหรือเสียใจกันแน่ที่โดนแบบนี้ จินเล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลยนะ" เมเปิ้ลว่า ผมหาโอกาสชวนซีนทะเลาะเพื่อที่จะได้ไม่ต้องสงสัยว่าผมไปไหน ให้คิดว่างอนก็พอ ซีนชอบคิดมากถ้าไม่ทำแบบนี้เดี๋ยวก็โทรหาผมทั้งวันแน่นอน แต่ผมงอนอยู่คงไม่กล้าโทร รอผมเป็นฝ่ายเข้าหาก่อนอยู่ที่ห้องนั่นแหละ

 

 

 

 

 

งื้อออ ไอ้พี่มันงอนผมหายหัวไปเลยอะ ฮืออ เสียใจมากรู้มั้ยเนี่ย หิวก็หิวแต่กินไม่ลง ผมนั่งชะเง้อคอยมันแต่ก็ไม่มี ท่าทีประตูจะเปิดเลย หรือเราจะกลับบ้านดี วันนี้วันเกิดผมด้วยแหละ เมื่อตอนเย็นป๊าแม่ พี่ไนส์ พี่แซน และสองเพื่อนซี้กับเพื่อนคนอื่นๆโทรมาอวยพรผมด้วย แต่คนที่ผมต้องการไม่รู้หายไปไหนเลย

 

 

แกร๊ก

 

 

ผมหันไปมองอัตโนมัตินึกว่าเป็นพี่จิน แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเห็นเป็นพี่เมเปิ้ลกับพี่โซตัส ผมยกมือไหว้นั่งรอต่อ

 

พรึ่บ

 

ไฟทั้งห้องดับลงพร้อมกับแสงเล็กๆหลายดวงมาทางประตู ผมลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นพี่จินยืนถือเค้กน่ารักรูปผู้ชายคู่ใต้ล่างเขียนว่า' love seen 19 year' พร้อมกับเสียงร้องเพลงอวยพรของทุกคน

 

"โตแล้วนะเด็กดื้อ พี่รักซีนมากนะครับ ต่อให้ในอนาคตเราจะเจออุปสรรคอะไรอีก พี่จะเชื่อใจซีนเสมอ จะไม่นอกใจและรักซีนไปตลอดชีวิตของนายจินคนนี้" จินยิ้มมีความสุขยืนเค้กฝีมือตัวเองให้คนรักเป่า  ผมรักพี่มากเหมือนกันครับพี่จิน ขอให้เรามีแต่ความสุขรักกันไปตลอดชีวิต สาธุเพี้ยง!

 

ฟู่ว์

 

ผมเป่าเทียนให้ดับพร้อมกับไฟที่ถูกเปิดสว่างจ้า เพื่อนผมจัดการตัดเค้กแบ่งกันเองเสร็จสรรพ ไอ้เปอร์เห็นเค้กไม่ได้เป็นกระโจนใส่ทันที เอากับมันสิครับ

 

"เปอร์มานั่งนี่มา ให้ไวเลยนะ" พี่คิสตบที่นั่งเรียกมัน คู่นี้ก็รักกันกัดกันตลอดชาติ

 

"อย่ากินเยอะนะเดี๋ยวอ้วนนะครับ เลเวลฟังมั้ยเนี่ย"พี่โซเป็นห่วงเมียคอยดูตลอดเวลา

 

"เวลจะกิน พี่นั่งเงียบๆไปเลยนะ"เลเวลขู่ ผัวแสนดีที่เพิ่งก่อคดีได้แต่เงียบกริบ

 

"อิจฉาคนมีคู่จังเลย เจ้อยากมีโมเม้นท์นี้บ้างอ่า"พี่เมเปิ้ลเพ้อไปกินไป ฮ่าๆๆๆ ผมกับพี่จินนั่งป้อนเค้กกันตาประสานตา นี่เป็นวันเกิดที่ผมมีความสุขที่สุดในโลกเลย ขอบคุณฟ้า...ที่ส่งเทพบุตรคนนี้มาให้ผมนะครับ ผมสัญญาว่าจะรักษาให้ดีที่สุด

 

 

 

 

 TBC.