รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 9

 

 

[ Jin Part ]

 

ผมนายจินเดือนมหาลัยมารายงานตัวครับ หึหึ ในที่สุดน้องซีนคนน่ารักก็ติดกับผมจนได้ อ้ะๆสงสัยกันใหญ่ว่าหล่อๆแบบผมไปแอบปิ้งปั้งไอ้เเสบนี่ตอนไหน ไม่บอกหรอกแบร่ :p เห้ย!จะหนีผมไปไหนกลับมาก่อน T_T ก็ได้ๆมันเริ่มตอน...

 

วันประกวดดาวเดือน...

 

ผมได้ตำแหน่งเดือนมาก็ต้องใช้ให้คุ้มจัดการเทรนน้องพิสน้องในสาขาว่าต้องทำไงบ้าง แต่ดูเหมือนจะตั้งใจเรียนเกิ๊นนน แววตาหยาดเยิ้มเชียวไม่ว่าผมจะพูดอะไรทำอะไรมองตามแทบจะสิงได้อยู่แล้ว คิดในใจมันจะมาประกวดเดือนหรือดาวว่ะเนี่ย น้องหน้าแรด เอ้ย หวานมากอะ มาๆเข้าเรื่องเลยแล้วกัน

 

'น้องซีนกระจายเสียงน่ารักเนอะแก ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังอายแทนเลย'

 

ไอ้เรามันคนหูดีหน้าตาดีครับ หูนี่ผึ่งเลยได้ยินอะไรน่ารักแวบๆก็นั่งนิ่งฟังสาวๆเขาคุยต่อ จับใจความได้ว่าเด็กชื่อซีนมันเด็ดจริงมีสิทธิ์คว้าตำแหน่งไปได้ง่ายๆเลย หันกลับมาดูน้องพิสมันก็น่ารักดีแต่นิสัยมันแรดๆแรงเกินผมอธิบายไม่ถูกอะ

 

'ขอโทษนะครับ พี่รู้มั้ยว่าเวทีที่เขาจัดประกวดอยู่ตึกไหน' เสียงทุ้มถามผม ไอ้เราก็นั่งคิดอยู่ไงจะเทรนน้องพิสยังไงดีให้ชนะไม่ได้สนใจจะมองคนถามสักเท่าไหร่

 

'เดินเลี้ยวซ้ายตรงไปเลี้ยวขวาผ่านห้องน้ำไปเลี้ยวขวาอีกเดี๋ยวก็เจอครับ'ผมก้มหน้าวาดๆเขียนๆบนกระดาษสำหรับสคริปที่พิสต้องพูด ปากก็บอกทางไปเร็วๆ

 

'เอ่อ....ขออีกรอบได้ไหมครับ ผมฟังไม่ทันอะ แหะๆ' เสียงทุ้มก็ดังขึ้นอีกรอบ

 

โว้ยยยย ถามอยู่ได้สมาธงสมาธิกูหายหมดแล้วฟาย ผมหงุดหงิดมากเงยหน้ามามองหน้าคนถาม ปากก็ไวเกินพูดเองอัตโนมัติ

 

'กูเครียดอยู่เว้ยยย! ไปถามคนอื่นปะ....ไป...น่ารักอะ' ผมชะงักเมื่อเห็นหนุ่มน้อยน่ารักมายืนงงอยู่ตรงหน้า แต่ตอนนี้ดูจะโกรธผมมากกว่าที่ด่าออกมา

 

'ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก! คนอะไรไร้น้ำใจ กูไปเองก็ได้วะ!!'แล้วเขาก็เดินไปในทิศทางที่พอจำได้ ผมมองตามตาละห้อย พลาดครั้งยิ่งใหญ่เลยไอ้จิน เวรกรรม

 

ผมเดินเข้าไปในห้องพักดาวเดือนกูเจอน้องคนนี้อีกครั้ง มันไม่มองหน้าผมเลยครับ ข้าน้อยผิดไปแล้วจ้า ฮือออ น้องพิสเห็นผมก็รีบแจ้นมาเกาะแขน

 

'พี่จินมาช้าจังฮะ พิสคิดถึ้งงงคิดถึง' น้องพิสดึงผมให้ไปนั่งเก้าอี้ใกล้กับน้องคนนั้น พี่ช่างแต่งหน้าก็ยิ้มไปแต่งไปปาก็ชมน้องคนนั้นว่าน่ารักผิวนุ่มน่าหยิก ผมแอบชำเลืองมองตามกลัวใครเห็น โดยเฉพาะน้องพิสที่นั่งพูดไม่หยุดปาก รำคาญมากครับ

 

'น้องซีนกินอะไรเป็นอาหารคะเนี่ย พี่แพรอยากกินแล้ววิ้งแบบนี้บ้างจัง'

 

'ก็อาหารธรรมดานี่แหละครับ แต่ผมชอบกินของหวานมากไม่รู้เกี่ยวมั้ย ฮ่าฮา'

 

*0* ขนาดหัวเราะยังน่ารักน่าหยิกเลย น้องซีน (ผมได้ยินน่ะ) หันมามองผมแวบนึง

 

ผมรีบหันควับกลับมาแทบไม่ทัน ไม่นานการประกวดก็ดำเนินไปจนจบ ตัวแทนคณะนิเทศก็เป็นของน้องซีนโดยไม่ต้องสงสัย ส่วนน้องพิสเกือบได้ติดแค่ทำตัวแรงไปหน่อยไม่เหมาะจะเป็น ผมโคตรดีใจที่น้องซีนได้ก็เขาทั้งน่ารักทั้งฉลาด

 

'ดังแล้วหยิ่งเหรอไง พูดด้วยไม่พูดด้วย' ผมเกรียนใส่แม่งเลยเรียกร้องความสนใจ

 

'ก็เหมือนพี่นั่นแหละครับ คนเขาถามทางดีๆเสือกตอบกวนตีน' ดีนะมันยังพูดพี่

 

'พูดกับพี่ไม่เพราะเลยนะ อย่างงี้มันน่า...ฟอด โอ๊ยหอมชะมัด'ผมก้มลงหอมแก้มนวลอดใจไม่อยู่ น้องซีนอ้าปากค้างนิ่งอึ้งไม่คิดว่าผมจะทำ

 

'ไอ้พี่จิน มาหอมแก้มผมทำไมวะ' ผมยักคิ้วกวนตีนส่งไปให้ไม่ตอบมัน เหมือนผมจะไม่เรียกน้องแล้วนะ หึหึ ไม่อยากมีรุ่นน้องแต่อยากมีเมียน่ารักว่ะ

 

'รู้ชื่อพี่ด้วยเหรอเนี่ย อันแน่ะ สนใจเค้าอ่อตัวเอง'

 

'กูไม่โง่ครับ ไม่ไหวแล้วนะ! มึงจะไปไหนก็ไปปะอย่ามายุ่ง' ไม่มีแล้วครับความเคารพผมหมดความอดทนกับมันมามากพอแล้ว ดีที่ไม่อยู่สาขาเดียวกัน

 

จินยิ้มหน้าบานเดินออกมามือก็แตะจมูกโด่งรู้สึกกลิ่นหอมยังอยู่ ผมเหมือนคนโรคจิตเลยว่ามั้ย แต่ผมยอมว่ะถ้าได้แบบนี้บ่อยๆ แล้วหลังจากนั้นผมก็แวะเวียนไปหาซีนบ่อยๆ กับคนอื่นที่ไม่สนิทผมจะไม่ค่อยคุยด้วยแต่กับซีนเกรียนใส่ทุกครั้งที่เจอครับ

 

[ End Jin ]

 

ผมนั่งปรับทุกข์โศกเศร้าโศกากับเพื่อนเวรเพื่อนกรรมทั้งสองที่ร้านเบเกอร์รี่ใกล้มหาลัยข่าวผมกับจินทะเลาะกันเพราะผมมีชู้มันดังไปทั่วไม่เว้นแม้แต่ในโลกออนไลน์ ไอ้เวลมันนั่งดูดนมปั่นตักเค้กเข้าปากทั้งที่ผมยังนั่งเสียใจ ใช่ซี้!มึงมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วนิ

 

"เปอร์เพื่อนรัก อันใดตัวข้ามีกรรมเยี่ยงนี้ถึงได้คู่ครองเป็นชายชาตรี ข้าทุกข์เหลือเกินเพื่อน"

 

"พี่จินหล่อนะ เอาน่าถือว่าโชคดีได้เดือนมหาลัยเป็นแฟนเลยนะเว้ย"เปเปอร์พูดตอบ

 

"พี่คิสก็หล่อนะมึง ไหนๆก็ได้มาเกือบทั้งแก๊งแล้วมึงไม่สนอ่อ"ผมย้อนกลับมันเงียบ

 

"....."

 

"ไอ้เปอร์...ทำไมทำหน้าอย่างนั้นวะ" มันต้องมีอะไรปิดบังพวกผมแน่เรย เรื่องเลเวลยังไม่เคลียร์เรื่องผมยังเพิ่งเรื่มยังจะมีไอ้เปอร์ร่วมด้วยอย่างนี้มันไม่ฮานะเว้ย

 

"กู...................เอาเป็นว่าเดี๋ยวเล่าพร้อมเลเวลแล้วกันเนอะ" มันฉีกยิ้มกว้างเห็นฟันซี่ขาว ผมเริ่มหายเครียดหันมาตักของหวานเข้าปาก

 

ผมล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ 'ไอ้จิน' ไม่รับสายดีกว่าเดี๋ยวมันตามมา เลเวลนั่งเล่นเกมอยู่ข้างกันกำลังสนุกแต่ก็ค้างเพราะมีไลน์เด้งขึ้นมา เขากดเข้าไปดูและหันหน้ามาทางซีนยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้

 

"อ่ะ ไอ้โซมันส่งมาว่าอยู่ร้านไหนกัน จะให้ตอบว่าอะไร"ผมรับโทรศัพท์มานั่งคิดอยู่สักพักก็กดพิมพ์ลงไป จินมันคงฝากถามเพราะผมไม่รับสายมัน

 

"ร้านที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลวนรถไปมาเดี๋ยวก็ถึง หึ เข้าใจคิดดี ไม่ได้โกหกซะหน่อย" ผมยื่นโทรศัพท์คืนเลเวลมันอ่านที่ผมพิมลงไปก่อนหัวเราะในลำคอ มาถูกก็มา หึ

 

"วันนี้เพื่อนเปอร์เป็นไรครับเงียบเชียว"เลเวลถามเพื่อนที่นั่งหมุนหลอดเล่นเหม่อลอยเหมือนมีเรื่องที่ต้องคิด ผมก็ละจากขนมมามองมันด้วย

 

"เห้อ ผู้ชายท้องได้ด้วยเหรอ? " มันพูดออกมาหน้าใสซื่อ

 

"เดี๋ยวนะ มึงไปเอาความคิดนี้มาจากไหนเนี้ย" ใครมาเป่าหูเพื่อนผมวะมันยิ่งซื่ออยู่

 

"ก็..................ข่างมันเหอะ แต่วันนี้กูว่างไปผับ VOO กัน" เปเปอร์เปลี่ยนโหมดเป็นสดใสขึ้นมาทันตา วุ้ย ตามอารมณ์มันไม่เคยทัน

 

"ไม่ได้!!!!" ผมหันไปมองควับเจอครบแก๊งเลยครับทั้งไอ้จิน พี่คิส พี่โซตัส ไอ้จินมันมองผมสายตานิ่งๆแต่โคตรกดดันเลย อยากจิร้องงงง มาถูกได้เยี่ยงไรพี่เอย

 

"ยังไม่เข็ดใช่มั้ยเลเวล!"เสียงขุ่นพูดออกมารู้ถึงความหงุดหงิดกับการดื้อด้านของเมีย คราวที่แล้วก็ไปจูบคนอื่น ครั้งนี้จะเที่ยวผับอีก!

 

"อย่าคิดเองคนเดียวได้มั้ย เวลยังไม่ทันตอบตกลงเลยนะพี่โซตัส"ผมเลิกคิ้วงงกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป

 

"แต่ถ้าพี่ไม่มาเวลก็คงจะไป กลับบ้านกันครับพี่มารับแล้ว"โซตัสยื่นมือมาทางเลเวลหมายจะให้เมียเดินจูงมือไปขึ้นรถด้วยกัน เลเวลมองมือที่ยืนมาตัดสินใจปัดมือทิ้ง

 

เดินผ่านร่างสูงไปขึ้นรถเอง รอให้ถึงบ้านก่อนเถอะ ฮึ่ม!

 

"ก็แบบนี้แหละนะคนเรา พอได้เขาแล้วก็ทิ้งขว้างไม่สนใจ" พี่คิสพูดลอยๆออกมา

 

"กลับก่อนนะซีน วันนี้เจอกันที่ผับนะกูมีเรื่องจะพูดด้วย" เปเปอร์โน้มตัวมากระซิบบอก

 

"อืม ขับรถดีๆล่ะระวังชนหมา"ผมไม่ได้แอบแซะใครนะครับ ไอ้เปอร์มันชอบขับรถชนหมาจริงๆ แต่ก็แค่เกือบมันเบรกทันได้ทุกรอบ เห้อ เพื่อนตู

 

พี่คิสมันทำหน้าเซ็งกรอกตาไปมาเหมือนเบื่ออะไรสักอย่าง แต่ช่างพี่มันก่อนตอนนี้ ผมสนใจแต่ไอ้คุณแฟนหมาดๆมากกว่า จ้องเข้าไปสิหน้าผมน่ะมาสิงเลยมั้ย

 

"โทรมาทำไมไม่รับ"จินเปิดฉากถามทันที

 

"ไม่อยากรับไม่ว่างกินของหวานอยู่"

 

"อย่ากวนได้มั้ยซีน ทำไม!ไม่พอใจที่ให้เป็นแฟนรึไง ถ้ามันลำบากมากนักก็ขอโทษ...คนเขาไม่ชอบเขาไม่ตื้อหรอก" จินพูดส่งท้ายสะบัดหน้าเดินออกไป ผมกำลังรีเซ็ทสมองนึกถึงคำพูดมันช้าๆ พี่คิสเดินทรุดมานั่งตรงข้ามกับผมใบหน้าบูดบึ้งปนหงุดหงิด

 

"เพื่อนน้องเป็นอะไรไม่ยอมพูดกับพี่แถมเงียบใส่อีก"

 

"ผมจะรู้มั้ยเนี้ย พี่ไปทำอะไรให้มันงอนรึป่าวล่ะ ปกติไอ้เปอร์มันจะงอนยากนะนอกจากมันจะถึงที่สุดจริงๆ"ผมพูดตามที่คิดด้วยความเป็นเพื่อนกับมันมานาน

 

"ทำอะไรวะ เห้อ เพื่อนน้องเข้าใจยากว่ะ"เพื่อนพี่ก็เหมือนกัน อยากจะบอกออกไป แต่ไม่ทันเดินดุ่มๆออกไปแล้ววว

 

"ครับพี่ไนส์ ห๊ะ! เดี๋ยวนะพี่ขออีกรอบดิ...ตอนนี้พี่อยู่ไหน...โอเคเดี๋ยวผมไปหา" มีแต่เรื่องให้คิดวุ้ยวันนี้ ผมเก็บของใส่กระเป๋าวางเงินค่าน้ำกับขนมวิ่งออกไป

 

ไนส์นั่งตัวเกร็งไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวไปไหนได้แต่หันหนีสายตาโลมเลียที่ถูกส่งมา เด็กอะไรน่ากลัวเหลือเกินสายตาก็มองแต่มัดกล้ามกับกระบอกของเขา ถึงเขาจะชอบผู้ชายแต่เจอแบบนี้ก็แอบกลัวเหมือนกัน

 

"ผมชื่อพิสนะฮะ เรียนนิเทศอยู่ปี1 เบอร์โทรศัพท์ 08x-xxxxxxx ชอบเที่ยวมาก ชอบผู้ชายหล่อแมน....ใหญ่ คิก ผมน่ารักขี้อ้อนเอาใจเก่ง เอาอย่างอื่นก็เก่งนะฮะ" พิสร่ายยาวบอกสรรพคุณตัวเองเสร็จสรรพ เขาชอบใครจะเข้าจู่โจมทันทีไม่รีรอถือคติน้ำขึ้นให้รีบตัก

 

ไนส์เองก็ชอบผู้ชายน่ารักใสๆแต่แบบนี้ไม่ไหวแรงเกิน เขาตั้งใจมารับซีนกลับไม่ได้ บอกตัวเล็กไว้ก่อนไม่คิดว่าจะไปหาอะไรกินข้างนอก ยังไม่ทันจะโทรบอกซีนน้องพิสอะไรเนี่ยก็วิ่งมาทางเขาบอกเคยเห็นลงนิตยสารชื่อดัง ถามนู่นถามนี่ไม่หยุดมือก็ไล้จับสีข้างผมเล่นเสียววูบวาบ ถ้าไม่แรงเกินก็อาจชอบนะ

 

"พี่ไนส์ผมมาแล้วครับ แฮ่กๆ รอนานมั้ย"ผมวิ่งเหนื่อยลงจากรถมาเลย เจอน้องพิสนั่งอยู่ห่างจากพี่ไนส์ไม่มาก เว้ยไว้แค่เก้าอี้เดียวประมาณนั้น

 

"นังซีน! พี่ไนส์รู้จักซีนด้วยเหรอฮะ พี่จินก็เอาไปคนแล้วจะเอาพี่ไนส์อีกคนรึไง"

 

"จินไม่ใช่แฟน! พี่ไนส์เรากลับกันเถอะครับ" ผมรีบลากพี่ไนส์ออกมาจากสายตาพิส เราขับกลับมาคนละคันพอถึงบ้านพี่ไนส์ก็ถามเรื่องจินทันที

 

"จินคนที่มาบ้านตอนนั้นรึป่าวครับซีน"ผมพยักหน้ารื้อหาของหวานๆในตู้เย็น พี่ไนส์นั่งพิงโซฟามองผมสายตานิ่ง

 

"แล้วซีนเป็นแฟนกับจินจริงรึป่าว"ผมถอนหายใจออกมาเดินถือวุ้นเย็นๆมานั่งกินข้างกัน

 

"ป่าวครับ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย" พี่ไนส์เงียบไป

 

"พี่รักซีนนะ รักมากที่สุด" ผมก็ตอบกลับไป "ครับ ซีนก็รักพี่ไนส์เหมือนกัน"

"ไม่เหมือน พี่รักซีนแบบคนรักไม่ใช่แบบพี่น้อง!"พี่ไนส์ขึ้นเสียงใส่

 

"พะ พี่ไนส์...รักผมเหรอ?"ผมวางวุ้นเมื่อเห็นท่าทีผิดปกติ พี่ไนส์น่ากลัวมากตอนนี้ผมกำลังคิดว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย

 

"ใช่!! พี่รักซีนรักมากรักตั้งแต่เจอครั้งแรก พี่รักซีนนะครับ" พี่ไนส์พร่ำคำว่ารักใส่ผมเหมือนคนเสียสติ รวบร่างผมไปกดลงกับโซฟาที่นั่งด้วยกันขึงมือทั้งสองไม่ให้ขยับเมื่อเห็นผมสู้ไม่ไหวพาร่างใหญ่มาคร่อมตัวผมไว้มิด ใบหน้าเราห่างกันแค่นิ้วเดียว

 

"ผมเป็นน้องพี่นะ พี่ไนส์อย่าทำแบบนี้เลย"ผมอ้อนวอนเสียใจที่เกิดเรื่องแบบนี้

 

"แต่พี่รักซีนมาก มากจนไม่อยากให้ใครมองใครมายุ่ง ซีนเป็นของพี่นะ"ผมตกใจเมื่อจมูกโด่งไล่ไซ้ซอกคอหอมกรุ่นไม่ฟังคำตอบที่แน่นอนว่า ไม่!!

 

"ผมเสียใจนะที่เป็นพี่ที่ทำกับผมแบบนี้ ต่อให้ผมเป็นของพี่แล้วผมก็ไม่มีวันรักพี่ได้ พอเถอะครับพี่ชาย" น้ำเสียงนุ่มนวลพูดเตือนสติ แต่ไนส์ก็ไม่ฟังไล้มือตามสีข้างร่างเล็ก

"พี่ไม่สน!!! ซีนต้องเป็นเมียพี่คนเดียวเข้าใจมั้ย!!!"

 

ผลั้วะ!!

 

จินกำหมัดแน่นชกเข้าไปที่หน้าหล่อของไนส์เต็มแรง ซีนลุกขึ้นมานั่งมองจินไม่เชื่อสายตาตัวเอง เข้ามาได้ไงตอนไหน?

 

"กูว่าแล้วว่ามึงมันไว้ใจไม่ได้ ผลั้วะ! มึงมันเห็นแกตัว ผลั้วะ!"จินกระหน่ำชกไม่เว้นช่องว่างให้ไนส์สวนกลับ

 

"ถุย มึงก็อยากได้ซีนเหมือนกันแหละวะ ผลั้วะ!" ทั้งคู่ต่างคนต่างชกไม่ลืมหูลืมตา ซีนจะเข้าไปช่วยแต่ก็ไม่รู้จะช่วยใครดี คนนึงก็พี่ชายอีกคนก็...คนที่เขาชอบ หึ ว่าจะไม่ให้ใครรู้แล้วนะ

 

"พอสักที!!! หยุดชกกันสักที!!!"ผมไม่เข้าไปห้ามเพียงแค่ส่งเสียงห้ามแทน

 

"ไอ้เนสหยุด!!!!!"เสียงทรงพลังดังมาทางหน้าบ้าน เนส? ผมหันมามองหน้าพี่ไนส์ทีคนหน้าประตูที จินที่ง้างมืออยู่ดึงลงไว้ข้างลำตัวดังเดิม

 

"ทำไม...พี่ไนส์มีสองคน" ผมยืนค้างอ้าปากถาม

 

0o0 พี่ไนส์ที่ผมรู้จักเป็นลูกคนเดียวนะ ผมฝันไปป่ะวะ ตื่นๆ

 

"เนสอย่ามายุ่งกับซีนเพราะพี่อีกเลย ซีนเป็นน้องที่พี่รักมากที่สุดอย่าทำเลยนะ"

 

"ไม่!!ผมรักพี่นะพี่ไนส์ เนสจะทำลายซีนให้ย่อยยับพี่ไนส์จะได้รักเนสคนเดียว ฮึกฮือออ" เนสร้องไห้ออกมาหมดท่าผู้ชายแสนดี

 

"เราเป็นพี่น้องกันนะเนส จับตัวเนสกลับ"ไนส์ตัวจริงสั่งลูกน้องสองคนให้ไปจับตัวน้องชายฝาแฝดเพื่อไปเคลียร์กันที่บ้าน

 

"เดี๋ยวพี่โทรมาเล่าให้ฟังนะครับ"ผมก็ตอบตกลงยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ จินนั่งหมดแรงจับปากที่โดนชกด้วยความเจ็บ

 

"มึงเข้ามาช่วยกูได้ยังไง"ผมเดินถือกล่องพยาบาลมาก่อนนั่งบนโซฟาใกล้กับจิน

 

"ก็ปีนเข้ามาไงถามโง่ๆ โอ๊ย! ตัวแค่นี้มือหนักจัง"ผมแกล้งจิ้มแผลให้แสบ

 

"ถามดีๆไม่ใช่ให้กวน แล้วที่พูดว่าไม่ชอบไม่ตื้อนี่คือ?"มันเหมือนจะเขินหูแดงเลย คิกน่ารักจัง ผมหยิบพลาสเตอร์มาปิดแผลที่มุมปากกับแก้มให้

 

"ก็ชอบมาตั้งนาน...พอได้เป็นแฟนก็มาดื้อใส่เหมือนรังเกียจกัน...พี่ชอบซีนก็จริงแต่ถ้าซีนไม่ชอบพี่...."หน้าออดอ้อนของจินมองผมตาแป๋วเหมือนแมวขี้อ้อน

 

"แล้วใครว่าผมไม่ชอบพี่...ผมไม่ใช่ไม่ชอบพี่แต่ผม...."ซีนโน้มตัวเข้าหาจินยิ้มเจ้าเล่ห์ใบหน้าทั้งคู่เคลื่อนตัวเข้าหากันใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จินเอียงหน้ายื่นริมฝีปากชิดปากบางเสียงลมหายใจรินรดกัน

 

 

               

 TBC.